ΣΆΒΒΑΤΟ, 15 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2011
ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΓΝΩΣΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ Η ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η Ακαδημία και οι μικρόψυχοι
Όταν αντιδρούν και κινητοποιούνται μηχανισμοί τρομοκρατίας, όταν αρνούνται να κατεβάσουν τους τόνους οι ιεροκηρύκες μιας νεο-οθωμανικής φαντασίωσης για την Ελλάδα
Γράφει ο Α. Ε. Γκότοβος
Με το αργυρό μετάλλιο η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε φέτος τη Χαρά Νικοπούλου, τη δασκάλα που προσπάθησε να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του Μεγάλου Δερείου με βάση το ελληνικό Σύνταγμα και τους ελληνικούς νόμους σε μια περιοχή που και τα δύο αμφισβητούνται ευθέως από συγκεκριμένους μηχανισμούς,. Τη βράβευσε «για την προσήλωσή της στο καθήκον, την αυταπάρνηση και την εθνοπρεπή της στάση κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας της ως δασκάλας στο Mεγάλο Δέρειο του νομού Έβρου». Στην τρομοκρατία αυτών των μηχανισμών - εν πολλοίς οφειλόμενη στην ανικανότητα της διοίκησης και σε μια πολιτική κατευνασμού στην περιοχή εκ μέρους του ελληνικού κράτους - η δασκάλα έδειξε σπάνιο σθένος και άντεξε, αποδεικνύοντας, όχι με συλλογισμούς αλλά στην πράξη, ότι τα σωβινιστικά τουρκο-μουσουλμανικά δίκτυα στη Θράκη δεν είναι τόσο ισχυρά, όσο κάποιοι θα ήθελαν να πιστεύουμε ότι είναι. Το ότι η Άννα Φραγκουδάκη και οι ομοϊδεάτες της ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος δεν θα βράβευαν ποτέ τη συγκεκριμένη δασκάλα, αν διοικούσαν την Ακαδημία Αθηνών, είναι ένα από τα σίγουρα αυτού του κόσμου. Δεν θα μπορούσαν κατ’ αρχήν να συμφωνήσουν με φράσεις της Ακαδημίας, όπως «εθνοπρεπής στάση», οι οποίες βρίσκονται εκτός ιδεολογικού κώδικα αυτής της παρέας. Μέχρις εδώ, ουδέν μεμπτόν. Το ότι, όμως, η ιδεολογική τύφλωση των επικριτών της χειρονομίας της Ακαδημίας Αθηνών δεν τους αφήνει να αναγνωρίσουν επί τέλους το προφανές, ότι δηλαδή στη χώρα αυτή υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται εντελώς διαφορετικά για τα εκπαιδευτικά ζητήματα της Θράκης απ’ ό,τι εκείνοι, είναι κατάντια. Το ότι στην κριτική που ασκούν στην Ακαδημία δεν διστάζουν να διαστρεβλώνουν τα πράγματα – είναι το μόνο στο οποίο θα μπορούσαν με αξιώσεις να διεκδικήσουν εθνικό βραβείο – μέχρι τα όρια της προσβολής προσώπων, είναι ακόμη χειρότερη κατάντια. Το μίσος και η ζήλια τυφλώνουν, το γνωρίζουμε, αλλά όχι σε αυτό το βαθμό.
Γράφει η κ. Α. Φ. στα ΝΕΑ της 7.1.2011 ότι η δασκάλα του Δερείου προκάλεσε αναστάτωση στο χωριό και μπλέχτηκαν εκεί ακροδεξιές οργανώσεις, αλλά δεν μας λέει από ποια χώρα προέρχονται αυτές οι οργανώσεις. Γράφει επί λέξει ότι η δασκάλα «έκανε µηνύσεις σε µειονοτικές εφηµερίδες και τον µουσουλµάνο επιστάτη του σχολείου προκαλώντας δίκες και καταδίκες (είναι κόρη προέδρου του Αρείου Πάγου)», αφήνοντας να εννοηθεί ότι κέρδισε τις δίκες επειδή είναι κόρη δικαστικού λειτουργού. Προς τι όμως η δειλία; Αν πιστεύει ότι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι διατεταγμένη, γιατί δεν το δηλώνει ανοιχτά και αφήνει να το «ερμηνεύσουμε» εμείς μέσα από τις παρενθέσεις που επέχουν θέση αιτιολογικού συνδέσμου;
Ώστε, λοιπόν, δεν ενοχλεί τους πατριάρχες του φεμινισμού η βία που ασκείται σε μια γυναίκα, αλλά η αντίδραση της γυναίκας στη βία. Δεν ενοχλεί το ψεύδος και η δυσφήμιση δια του Τύπου ότι παρακίνησε τους μαθητές να ζωγραφίσουν τον Μωάμεθ, κάτι που θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή μιας γυναίκας από φανατικούς ισλαμιστές, αλλά η αντίδραση της δασκάλας σ’ αυτό το άθλιο και επικίνδυνο παιχνίδι και οι αποφάσεις της δικαιοσύνης, όταν καταγγέλθηκε η ύπουλη συκοφαντία. Ώστε τα παιδιά του σχολείου στο Μεγάλο Δέρειο δεν πρέπει να μάθουν ότι είναι Έλληνόπουλα και κακώς η δασκάλα που βραβεύτηκε τα εντάσσει σε αυτή την κατηγορία, δηλαδή στην κοινότητα των Ελλήνων. Αλλά έχουν περάσει πάνω από εννιά δεκαετίες από την εποχή που ο Πουλιόπουλος διατύπωνε τις θέσεις του περί …ενιαίας και ανεξάρτητης Θράκης. Θα γυρίσουμε στο 1924;
Εντάξει, καταλάβαμε όλοι ποιους δεν θα ήθελαν οι νέοι Ιακωβίνοι της πολιτικής ορθότητας να βραβεύει η Ακαδημία Αθηνών. Κάποιοι, μάλιστα, συνοδοιπόροι έφτασαν στο σημείο να γράψουν ότι αν οι πανεπιστημιακοί δεν καταδικάσουμε αμέσως την Ακαδημία για το «ολίσθημά» της, θα μας βάλουν…τιμωρία. Άλλος πάλι, όχι και τόσο καλά ενημερωμένος, έγραψε ότι η δασκάλα δεν έπρεπε να βραβευτεί γιατί αγνόησε το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου παιδείας για τη μειονοτική εκπαίδευση, αλλά δεν διευκρίνισε αν εννοούσε τα αναλυτικά προγράμματα του Γεροκωστόπουλου από το 1957, με το περιεχόμενο των οποίων μάλλον δεν θα συμφωνούσε – γιατί άλλα δεν έχουν έκτοτε εκπονηθεί, παρά τα μεγάλα ποσά που έχουν διατεθεί.
Αλλά προφανώς η Ακαδημία έχει τα δικά της κριτήρια και δεν θέτει τις αποφάσεις της υπό την έγκριση τρίτων. Αυτό, όμως, που προβληματίζει ιδιαίτερα είναι η αδυναμία των ιεροκηρύκων μιας νεο-οθωμανικής φαντασίωσης για την Ελλάδα να κατεβάσουν τον «αμανέ» - γιατί όντως τον έχουν πάρει πολύ ψηλά - παρά τις συχνές αναφορές πρωτοκλασάτων κυβερνητικών αξιωματούχων, έστω και μετά την οικονομική κρίση, σε μια άχρηστη γι αυτούς έννοια, την «πατρίδα». Αν σε αυτή την ηλικία δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι σε εκπαιδευτικά θέματα εκφράζουν ιδεολογικές μειοψηφίες, τότε πότε θα το αντιληφθούν; Ή μήπως τελικά η διαμαρτυρία είναι κάπως πιο εργαλειακή από ό,τι δείχνει η σκηνοθεσία της; Γιατί όταν κανείς επιμένει να είναι ο υπεύθυνος του Προγράμματος Μουσουλμανοπαίδων στη Θράκη, χρειάζεται καλές δημόσιες σχέσεις με τους «παράγοντες» της μειονότητας και το καθοδηγητικό τους όργανο στην περιοχή, ειδικά όταν η αποτελεσματικότητα αυτού του Προγράμματος είναι αυτή που είναι, ενώ η «εικόνα» του εξαρτάται από την αντίδρασή τους. Το εμπεδώσαμε καλά δεκατρία χρόνια τώρα.
Υπάρχουν, όμως, και όρια. Μπορεί να διαφωνεί κανείς με την απόφαση της Ακαδημίας, μπορεί να διαφωνεί με τις ιδέες, ή με ορισμένες ιδέες, και τις πρακτικές, ή με ορισμένες πρακτικές, μιας δασκάλας που, αν μη τι άλλο, έδειξε όντως παιδαγωγικό σθένος. Αλλά όχι κι έτσι κυρία Φραγκουδάκη. Δείξτε και λίγη μεγαλοψυχία για έναν ιδεολογικό σας αντίπαλο που βραβεύτηκε από έναν πνευματικό θεσμό της χώρας, έστω και αν ο θεσμός αυτός κινείται ενίοτε εκτός πολιτικής ορθότητας!
Ο Α. Ε. Γκότοβος είναι Καθηγητής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
