ΝΕΑ ΤΑΞΗ: Στη Βρετανία διώκεται ακόμα και η προσευχή κοντά σε Κέντρα αμβλώσεων !!!

 

ΝΕΑ ΤΑΞΗ: Στη Βρετανία διώκεται ακόμα και η προσευχή κοντά σε Κέντρα αμβλώσεων!

του Pierre-Alain Depauw

Τρεις αστυνομικοί εφόρμησαν εναντίον μιας φιλειρηνικής γυναίκας που προσευχόταν κοντά σε Κέντρο αμβλώσεων: Ως κακοποιός ερευνήθηκε, κρατήθηκε, ανακρίθηκε και παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη...

Μια γυναίκα συνελήφθη και ερευνήθηκε, μεταξύ άλλων στα μαλλιά της, επειδή προσευχόταν μυστικά, κοντά σε ένα ιατρικό κέντρο έκτρωσης. Οι αρχές εξετάζουν το ενδεχόμενο ποινικοποίησης της προσευχής κοντά σε κέντρα αμβλώσεων σε όλη τη χώρα. Οι υποστηρικτές των αμβλώσεων φαίνεται να γνωρίζουν πολύ περισσότερο τη δύναμη της προσευχής από πολλούς Χριστιανούς.

Η Isabel Vaughan-Spruce, διευθύντρια του March for Life στο Ηνωμένο Βασίλειο και εθελόντρια που υποστηρίζει γυναίκες σε κρίση εγκυμοσύνης, συνελήφθη από την αστυνομία έξω από μια κλινική αμβλώσεων στο Μπέρμιγχαμ.

Συνελήφθη και κατηγορήθηκε για τέσσερις κατηγορίες αφού απάντησε «είναι δυνατό» όταν η αστυνομία τη ρώτησε αν προσευχόταν ενώ στεκόταν σε δημόσιο δρόμο κοντά σε κέντρο έκτρωσης.

Ο νέος νόμος που ψηφίστηκε από τις αρχές του Μπέρμιγχαμ ποινικοποιεί όσους θεωρείται ότι «συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πράξη έγκρισης ή απόρριψης ή απόπειρας πράξης έγκρισης ή απόρριψης» σε σχέση με την άμβλωση, συμπεριλαμβανομένων «με οποιοδήποτε προφορικό ή γραπτό μέσο, προσευχές ή συμβουλές».

«Με έψαξαν, με κράτησαν, με ανέκριναν και κατηγορήθηκα επειδή απλώς  προσευχήθηκα μυστικά. Οι ζώνες αποκλεισμού προορίζονται για την απαγόρευση του εκφοβισμού, ο οποίος είναι ήδη παράνομος. Κανείς δεν πρέπει να παρενοχλείται. Αλλά αυτό που έκανα δεν ήταν καθόλου επιβλαβές: ασκούσα την ελευθερία της σκέψης μου, την ελευθερία της θρησκείας μου, το αυτεξούσιο του μυαλού μου. Κανείς δεν πρέπει να ποινικοποιείται επειδή σκέφτεται και προσεύχεται σε δημόσιο χώρο στο Ηνωμένο Βασίλειο», δήλωσε η Isabel Vaughan-Spruce μετά τη σύλληψή της.

Η Isabel Vaughan-Spruce δεν κρατούσε κανένα πλακάτ, δεν έκανε κομποσχοίνι, δεν προσευχόταν φωναχτά ή σε μια στάση που υποδηλώνει ότι προσευχόταν. Παρέμεινε τελείως σιωπηλή, όρθια σε ένα πεζοδρόμιο, μέχρι που την πλησίασαν οι αστυνομικοί και της έδειξαν φωτογραφίες της έξω από την κλινική εκτρώσεων, ρωτώντας αν προσεύχεται.

«Η πίστη μου είναι θεμελιώδες στοιχείο της προσωπικότητάς μου, και μερικές φορές στέκομαι ή περπατάω κοντά σε μια κλινική αμβλώσεων και προσεύχομαι για τη γυναίκα. Είναι κάτι που κάνω σχεδόν κάθε εβδομάδα τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου. Προσεύχομαι για τις φίλες μου που έκαναν αμβλώσεις και για τις γυναίκες που σκέφτονται να το κάνουν μόνες τους», είπε η Isabel Vaughan-Spruce.

Η κυρία Isabel Vaughan-Spruce προσεύχεται σιωπηλά για τις γυναίκες που καταφεύγουν στην έκτρωση.

«Έγκλημα σκέψης»

Οσο βρισκόταν κρατούμενη στο αστυνομικό τμήμα, της έδειξαν φωτογραφίες της κοντά στο κέντρο αμβλώσεων. Είπε ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί αν προσευχόταν σε αυτές τις συγκεκριμένες στιγμές ή αν αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν όταν ήταν αφηρημένη και σκεφτόταν άλλα πράγματα, όπως το μεσημεριανό της. Υποστηρίζει ότι όλες οι σκέψεις της ήταν ειρηνικές και ανεπαίσθητες και ότι καμία δεν πρέπει να τιμωρηθεί.

«Η εμπειρία της Isabel θα πρέπει να ανησυχεί βαθιά όσους πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματά μας που κατακτήθηκαν με κόπο αξίζουν προστασία. Είναι πραγματικά εκπληκτικό ότι ο νόμος έχει παραχωρήσει στις τοπικές αρχές τόσο ευρεία και ανεύθυνη διακριτική ευχέρεια που τώρα ακόμη και οι σκέψεις που θεωρούνται «κακές» μπορούν να οδηγήσουν σε εξευτελιστικές συλλήψεις και ποινικές διώξεις», δήλωσε ο Jeremiah Igunnubole, νομικός σύμβουλος του «ADF UK, της νομικής οργάνωσης που υποστηρίζει την Isabel.

«Μια ώριμη δημοκρατία θα πρέπει να μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ εγκληματικής συμπεριφοράς και ειρηνικής άσκησης συνταγματικά προστατευόμενων δικαιωμάτων. Μια έγκριτη γυναίκα που υπηρέτησε ακούραστα την κοινότητά της, παρέχοντας φιλανθρωπική βοήθεια σε ευάλωτες γυναίκες και παιδιά, η Isabel δεν αντιμετωπίστηκε καλύτερα από μια βίαιη δράστη. Η πρόσφατη επέκταση της νομοθεσίας και των διατάξεων για τις ασφαλείς ζώνες είναι μια στιγμή ορόσημο στη χώρα μας. Πρέπει να αναρωτηθούμε εάν είμαστε μια πραγματικά δημοκρατική χώρα που δεσμεύεται να προστατεύει την ειρηνική άσκηση του δικαιώματος ελευθερίας της έκφρασης. Διατρέχουμε σοβαρό κίνδυνο να γίνουμε υπνοβάτες σε μια κοινωνία που αποδέχεται, τυποποιεί, ακόμη και προωθεί την τυραννία», συνέχισε.

Πριν αφεθεί ελεύθερη, η Isabel Vaughan-Spruce ενημερώθηκε ότι δεν έπρεπε να έρθει σε επαφή με έναν τοπικό καθολικό ιερέα που συμμετείχε επίσης σε ενέργειες κατά των αμβλώσεων, μια προϋπόθεση που αργότερα αφαιρέθηκε.

«Έχω αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου βοηθώντας γυναίκες σε κρίσιμες καταστάσεις με ό,τι χρειάζονται για να πάρουν μια τεκμηριωμένη απόφαση σχετικά με τη μητρότητα. Είμαι επίσης αφοσιωμένη στην υποστήριξη των γυναικών που είχαν μια αποβολή και στην καταπολέμηση των συνεπειών της. Συμπαστάθηκα σε πολλές γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια και μου ραγίζει η καρδιά μαθαίνοντας ότι τόσες άλλες αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις κάθε μέρα », λέει η Vaughan-Spruce.

Πέρυσι, μια γιαγιά από το Λίβερπουλ πέτυχε να ακυρώσει το κατηγορητήριό της αφού συνελήφθη και της επιβλήθηκε πρόστιμο επειδή προσευχόταν σιωπηλά κοντά σε κέντρο αμβλώσεων, κατά τον περίπατό της κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού λόγω Covid.

Μουσουλμάνοι οδηγοί ταξί επέβαλαν τον ιερό τους νόμο και προσεύχονται στη μέση του δρόμου στο κεντρικό Λονδίνο, εμποδίζοντας τις μετακινήσεις. Δύο μέτρα και δυο σταθμά και άνισα μέτρα σε βάρος των χριστιανών, που είναι σήμερα μειοψηφία...

Στο Γουέστμινστερ, οι βουλευτές εξετάζουν νομοθετική ρύθμιση για την εισαγωγή ζωνών λογοκρισίας στην Αγγλία και την Ουαλία. Το άρθρο 9 του Νομοσχεδίου για τη Δημόσια Τάξη, που βρίσκεται επί του παρόντος ενώπιον του Κοινοβουλίου, θα απαγορεύει στους εθελοντές υπέρ της ζωής να «επηρεάζουν», να «συμβουλεύουν», να «πείθουν», να «ενημερώνουν», να «καταλαμβάνουν χώρο» ή ακόμα και να «εκφράζουν τη γνώμη τους» κοντά σε κέντρο αμβλώσεων. Όσοι παραβιάζουν τους κανονισμούς ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ποινές φυλάκισης έως και δύο ετών.

Μια κυβερνητική ανασκόπηση του 2018 για το έργο «εθελοντών υπέρ της ζωής» έξω από  κέντρα αμβλώσεων διαπίστωσε ότι οι περιπτώσεις παρενόχλησης είναι σπάνιες και ότι η αστυνομία έχει ήδη την εξουσία να διώξει όσους εμπλέκονται σε τέτοιες δραστηριότητες. Οι πιο κοινές δραστηριότητες των ομάδων υπέρ της ζωής είναι η σιωπηλή προσευχή ή η προσφορά εντύπων για τη φιλανθρωπική υποστήριξη των  γυναικών που επιθυμούν να εξετάσουν εναλλακτικές επιλογές αντί της άμβλωσης.

Μετάφραση από Πηγή: https://www.medias-presse.info/pensee-criminelle-une-femme-arrete-au-royaume-uni-accusee-de-priere-mentale-pres-dun-centre-davortement/168459/

Ο λυτρωτικός σκοπός της γέννησης του Θεανθρώπου !!!

 

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

Ο λυτρωτικός σκοπός της γέννησης του Θεανθρώπου

    Για μια ακόμη φορά εορτάζεται και φέτος, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, η Γέννηση του Θεανθρώπου. Συνειδητοποιούμε, όμως, όλοι οι Χριστιανοί, γιατί και για ποιους  σαρκώθηκε ο Θεός στον κόσμο; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα των Χριστουγέννων.

 Με βάση την ορθόδοξη Θεολογία, ο Χριστός αποτέλεσε και αποτελεί το πιο νέο από όλα τα νέα, στην ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς έφερε στον κόσμο την προοπτική της νέας ζωής που είναι η μόνη που μπορεί να συμβάλει στην κατάργηση του θανάτου.

Η πτώση των Πρωτοπλάστων, έφερε, ως κατάρα, για όλη την ανθρωπότητα, τον θάνατο και όλα τα κακά του διαβόλου. Έτσι, πριν γεννηθεί ο Θεάνθρωπος, ο θάνατος ήταν καθολικός και υποχρεωτικός για όλους και μόνον λίγοι ευσεβείς, από τον χώρο της ΠΔ, γλύτωσαν από αυτόν. Ωστόσο, με τη Θεία Ενανθρώπισή Του, ο Θεάνθρωπος απάλλαξε το ανθρώπινο γένος αυτήν την κατάρα και κατέστη, πλέον, ο Προστάτης, ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής όλων των ανθρώπων.

Με την ανάμειξη της Θείας με την ανθρώπινη φύση, προσέφερε μια νέα δυνατότητα στον άνθρωπο, να απολαμβάνει έκτοτε στη ζωή του την ευλογία της εξάλειψης της υποχρεωτικότητας του θανάτου.

Το Μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος καθιερώθηκαν ως τα μέσα της χάριτος που Θεού, που απελευθερώνουν τους βαπτισμένους, από τις θανατερές συνέπειες της πτώσεως, καθώς γίνονται μέλη του Θεανθρώπινου Σώματος και, επομένως, υιοί και κληρονόμοι της εν Χριστώ αθανάτου ζωής.

Έτσι, μετά τη θεία ενανθρώπηση, οι συνέπειες της πτώσεως συνεχίζουν να ισχύουν, οντολογικά, αλλά μόνον για εκείνους που θέλουν να ζουν, μακράν του Θεανθρώπου, υπό την επίδραση του χαιρέκακου αντίχριστου και εμπνευστού της ανυπακοής και της υπεροψίας διαβόλου.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σημειώνει ότι «ο φιλάνθρωπος Θεός ευδόκησε να ελευθερώσει τα πλάσματά Του από την υπερήφανη κακία του διαβόλου. Κατέβηκε από ψηλά, ταπεινώθηκε και πτώχευσε, αναμιγνύοντας την ανθρωπότητα με τη Θεότητα.

Έτσι, υπέδειξε σε όλους και για όλους, την αγία ταπείνωση, ως τον τρόπο και τον δρόμο που οδηγεί προς τα άνω. Έγινε φτωχός, εκουσίως, γιατί θέλει να ξαναδεί τον άνθρωπο πλούσιο.

Οι άνθρωποι μπορούν, εύκολα, να διορθώσουν τα λάθη τους, αφού αναγνωρίσουν πως η ταπείνωση είναι ο δρόμος που τους ανεβάζει στον Θεό».

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επίσης, θεωρεί ότι η έλευση του Θεού στον κόσμο, διά της Θείας Ενσαρκώσεως, έχει ως στόχο την επιστροφή  των ανθρώπων στον Θεό και γι αυτό την ονομάζει «επιδημίαν Θεού προς ανθρώπους, ίνα προς Θεόν ενδημήσωμεν».

Όμως, δεν αποδέχονται όλοι οι άνθρωποι, με την ίδια πρόθεση, την έλευση του Χριστού.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αναφερόμενος στην πρώτη συνάντηση του Χριστού με τον κόσμο, για τη σωτηρία του οποίου κατέβηκε εξ’ Ουρανού, σημειώνει ότι η Παναγία και ο Ιωσήφ επέλεξαν να πάνε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, διότι δεν βρέθηκε γι΄ αυτούς «τόπος εν τω καταλύματι», δηλαδή, ούτε ένας ελάχιστος διαθέσιμος «τόπος», σε κάποιο πανδοχείο, για να μπορούν να μείνουν και να γεννηθεί ο Χριστός  (Λουκ. 2, 7).

Από την άλλη πλευρά, η τότε πολιτική ηγεσία, με τον Ηρώδη και ολόκληρη τη Διοίκηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έδειξαν εχθρική και διωκτική στάση απέναντι στον Χριστό, έτσι, ώστε Εκείνος, αφενός, να μην βρίσκει «τόπο» να μείνει και, αφετέρου, να εξοριστεί στην Αίγυπτο, μαζί με την Μητέρα Του και τον Ιωσήφ, προκειμένου  να γλυτώσει από τη γενική σφαγή του Ηρώδη.

Ο ίδιος, άλλωστε, τόνιζε αργότερα στη διδασκαλία του: «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8, 20). Η στάση των ανθρώπων, απέναντι στον Χριστό, από τότε έως σήμερα, εξαρτάται, από τη χρήση ή την παράχρηση της εσωτερικής τους ελευθερίας.

Έτσι, ο Θεάνθρωπος, εισερχόμενος εντός της Ιστορίας, συναντά δύο μερίδες ανθρώπων: Τους πιστούς, που τον αποδέχονται, από την πρώτη στιγμή, όπως η Παρθένος Μαρία, ο Ιωσήφ, οι Ποιμένες και οι εξ ανατολών Μάγοι και τους άπιστους, που, είτε είναι αδιάφοροι, είτε είναι εχθρικοί απέναντί Του.

Ο Θεάνθρωπος, ωστόσο, γεννήθηκε και συνεχίζει να γεννάται για τη σωτηρία του κόσμου, που ο ίδιος δημιούργησε και κυβερνά, «αυταπάγγελτος», όπως αναφέρουν και οι Χαιρετισμοί του Ακάθιστου Ύμνου: «σώσαι θέλων τον κόσμον ο των όλων Κοσμήτωρ, προς τούτον αυταπάγγελτος ήλθε». Ο Χριστός, επομένως, ήλθε, έρχεται και θα έρχεται από αγάπη, ανεξάρτητα από το εάν κάποιοι άνθρωποι αρνούνται την αποδοχή Του, επηρεαζόμενοι από τις αντίχριστες πνευματικές δυνάμεις, που τους εμπνέουν αποφάσεις, δράσεις και ενέργειες, έτσι ώστε να μην υπάρχει γι’ Αυτόν, εύκολα,  «τόπος εν τω καταλύματι» του ανθρώπου, για λύτρωση και σωτηρία.

Τα Πανδοχεία φιλοξενίας, τότε στη Βηθλεέμ, ήταν όλα κλειστά και η Παναγία κατέφυγε στο Σπήλαιο. Σήμερα, αντίστοιχα, είναι κλειστές οι καρδιές πολλών ανθρώπων, στις οποίες ο Χριστός ζητάει να βρει «τόπο» φιλοξενίας, καθώς είναι πλήρεις από ματαιότητες, πάθη και ιδεολογήματα, που επηρεάζουν αρνητικά την ελευθερία τους, έτσι ώστε να μην υπάρχει χώρος φιλοξενίας για τον «Αχώρητο» Ιησού Χριστό.

Παρά την αφιλόξενη στάση των αρνητών, όμως, των οποίων η καρδία, συνήθως, είναι «πεπωρωμένη», υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε και οι ταπεινοί Ποιμένες, οι φωτισμένοι Μάγοι και όλοι οι Μακάριοι, οι πτωχοί τω πνεύματι του Θεού, που είναι και θα είναι έτοιμοι να δεχθούν και να φιλοξενήσουν, τον Θεάνθρωπο και τη διδασκαλία Του.  

Ο Χριστός, συνεπώς, γεννάται για όλους τους ανθρώπους το δε σχέδιό Του, για τη σωτηρία τους, ούτε ακυρώνεται, ούτε αλλάζει, ούτε εξαρτάται από τους αρνητές. Ο ελεήμων και φιλάνθρωπος Χριστός, δεν εξαιρεί κανέναν από την κλήση για σωτηρία, εκτός από αυτούς που την αρνούνται. Το «Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε, Χριστός επί γης υψώθητε» απευθύνεται σε όλους χωρίς διακρίσεις.

Η μεγάλη χαρά του ερχομού του Σωτήρα του κόσμου, που ευαγγελίζεται ο Άγγελος, εντός του λειτουργικού χρόνου, την ημέρα της του Χριστού γεννήσεως, απευθύνεται «παντί τω λαώ» και αφορά σε όλους τους ανθρώπους, πιστούς και άπιστους.

Τον υποδέχονται όλοι εκείνοι, που συνειδητοποιούν εν μετανοία ότι ζουν στα ποικίλα σκοτάδια του κόσμου και γι’ αυτό αναζητούν το Φως, το νόημα και την Αλήθεια της ζωής.

Ο Χριστός, με την γέννησή του στις ψυχές τους, δεν φέρνει απλώς ένα νέο μήνυμα, αλλά τον ίδιο τον Εαυτό Του, ως ελπίδα μιας νέας και αληθινής ζωής, μαζί με τη φωτεινή πνευματική πυξίδα για την αναζήτηση του σωστικού λιμένα σωτηρίας.

Ωστόσο, είναι ανάγκη να γνωρίζει κάθε άνθρωπος, τον τρόπο και τους όρους υποδοχής του Χριστού.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει σχετικά ότι ο μη καθαρός δεν είναι δυνατό να προσεγγίσει τον καθαρό: «μη καθαρώ, καθαρού εφάπτεσθαι, ου θεμιτόν… Καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον». Ο Θεός Λόγος κατέρχεται και, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, «εφάπαξ, κατά σάρκα γεννηθείς, αεί γεννάται ως βρέφος».

Οι άνθρωποι, από την πλευρά τους, εάν θέλουν να τον υποδεχθούν και να Τον βρεφουργήσουν στο δικό τους ψυχικό σπήλαιο, είναι ανάγκη να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Υπέραγνης και Ταπεινής Παρθένου Μαρίας.

Εκείνη, τον υποδέχτηκε ταπεινά μέσα της και συνέπραξε, με την αγνή και αγία ζωή της και την υπακοή στο Θέλημά Του, για να βρεφουργηθεί εντός αυτής ο Θεάνθρωπος.

 Αυτήν την ταπείνωση και υπακοή ζητά από όλους τους ανθρώπους, προκειμένου να είναι σε θέση να διαπλάσουν, να αναπλάσουν και να ανυψώσουν τον εαυτό τους, δεχόμενοι, ως τρόπο ζωής, τις άγιες αρετές του Θεού και συμπράττοντας έτσι στη σωτηρία τους.

Χωρίς αυτές τις χαρισματικές αρετές, όσα Χριστούγεννα και αν ζήσουν, εορτάζοντας, με τον συνήθη κοσμικό τρόπο εορτασμού, οι άνθρωποι,  δεν θα μπορέσουν να δεχθούν και να βρεφουργήσουν, χριστιανικά, το νέο βρέφος της Βηθλεέμ.

Ο Χριστός, η τροφή του σύμπαντος κόσμου !!!

 

Ο Χριστός, η τροφή του σύμπαντος κόσμου

Στέφανος Κισιώτης 

    Παρατηρώντας την Ορθόδοξη Εικόνα της Γεννήσεως βλέπουμε ότι ο αγιογράφος έχει τοποθετήσει δίπλα στη χτιστή Φάτνη του νεογέννητου Χριστού, δυο ζώα· ένα βόδι και ένα γαϊδουράκι. Ο βυζαντινός αγιογράφος γνώριζε τα ιερά κείμενα που αναφέρονται στη Θεία Γέννα. Είχε μελετήσει τα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά, καθώς και τις σχετικές προφητείες της Π. Δ.. Γι’ αυτό στην Εικόνα συμπεριέλαβε την Θεοτόκο, ως ‘’πλατυτέρα των ουρανών’’, τον Ιωσήφ ‘’προβληματισμένο’’, τους Μάγους να προσέρχονται με όλη την μεγαλοπρέπειά τους, τους Ποιμένες έκπληκτους, μα και χαρούμενους, τον Αστέρα λάμποντα και υποδεικνύοντα τον σαρκωθέντα, την χτιστή Φάτνη επί της οποίας ‘’έχει ανακλιθεί’’ ο Θεάνθρωπος και δίπλα της τα δυο ζώα, το βόδι και το γαϊδουράκι.

Πώς προέκυψε η παρουσία των ζώων; Από τις προφητείες. Υπάρχουν προφητείες που αναφέρονται στην Γέννηση του Θεανθρώπου. Δυο από αυτές αναφέρονται στην ύπαρξη των δυο ζώων της Εικόνας. Η μία είναι του Αββακούμ και η άλλη του Ησαΐα.

Ο Αββακούμ αναφέρει: ‘’Εν μέσω δύο ζώων γνωσθήση’’.(3,2). Δηλαδή, αναφερόμενος στον Θεάνθρωπο αποκαλύπτει ότι, όταν θα γεννηθείς στον κόσμο, θα γίνεις γνωστός στους ανθρώπους, γιατί θα βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο ζώα.

Ο προφήτης Ησαΐας λέει: ‘’Έγνω βους τον κτησάμενον αυτόν και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού. Ισραήλ δε με ουκ έγνω και ο λαός με ου συνήκε’’.(1,3). Που σημαίνει: Το βόδι γνωρίζει τον κύριό του και το γαϊδουράκι το παχνί του κυρίου του. Όμως ο Ισραήλ δεν με γνωρίζει ως Κύριό του ούτε με έχει αντιληφθεί, παρά τα πολλά που του πρόσφερα.

Έτσι, με βάση αυτές τις προφητείες, ο βυζαντινός αγιογράφος ιστόρησε τα δυο ζώα στην εικόνα της Γεννήσεως. Κι όπως τα βλέπουμε, τα ζώα αυτά κοιτούν εκστατικά τον νεογέννητο Χριστό με τα μεγάλα μάτια τους. Ίσως το Σπήλαιο αυτό να ήταν ο στάβλος τους. Αλλά και η φάτνη να ήταν ο χώρος στον οποίο έβαζαν την τροφή τους. Πραγματικά, κάθε φάτνη ήταν ο χώρος που έβαζαν την τροφή των ζώων τότε. Κι είναι ταιριαστό απόλυτα το γεγονός ότι ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο  μας, ως άνθρωπος δι’ ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν, τοποθετήθηκε σε μια φάτνη!!

Ο ποιητής της ακολουθίας της 20ης Δεκεμβρίου, λίγες ημέρες πριν από την εορτή της Θείας Γέννας, γράφει στο απολυτίκιο της ημέρας: ‘’…Παράδεισος και γαρ η εκείνης γαστήρ εδείχθη νοητός, εν ώ το θείον φυτόν· εξ ού φαγόντες ζήσομεν, ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα…’’. Να τι περιγράφει το απολυτίκιο: Ασφαλώς η κοιλία της Θεοτόκου αναδείχθηκε πνευματικός Παράδεισος, όπου μέσα του φυτεύθηκε, βλάστησε και καρποφόρησε το Θείο φυτό, το δένδρο της όντος ζωής, ο Χριστός, απ’ το οποίο, όταν θα φάμε, θα ζήσουμε και δεν θα πεθάνουμε, όπως ο παλιά Αδάμ.

Ο Χριστός στη φάτνη αποτίθεται ως η τροφή του σύμπαντος κόσμου. Αυτό το γεγονός επισημαίνει και ένα τροπάριο της γ΄ ωδής την 21η Δεκεμβρίου, το οποίο γράφει: Ζωηφόρον άσταχυν, χώρα ανήροτος φέρει, αποτεκείν εν πόλει της Βηθλεέμ η Μαριάμ, πάντων ψυχάς εκτρέφοντα, των βοώντων· Άγιος εί Κύριε’’. Δηλαδή: Το ζωηφόρο στάχυ, αυτό που χαρίζει την ζωή, φέρνει η Μαριάμ, αυτή που είναι χωράφι ανόργωτο, αγνό, παρθένο, καθώς κυοφορεί, για να γεννήσει στην πόλη Βηθλεέμ,  αυτόν που τρέφει τις ψυχές, όσων τον υμνούνε λέγοντας· Κύριε, είσαι Άγιος.

Προηγείται βέβαια από την υμνολογία των Χριστουγέννων ο ευαγγελικός λόγος, ο οποίος με το στόμα του Ιησού διακηρύττει αυτό το γεγονός λέγοντας: ‘’Εγώ ειμι ο άρτος της ζωής’’. (Ιω.6,48). ‘’… όποιος φάει από αυτόν τον άρτο θα ζήσει αιώνια. Και ο άρτος που θα δώσω εγώ, είναι το σώμα μου, που θα το προσφέρω, για να ζήσει ο κόσμος’’.(Ιω. 6,51). Τότε ήταν που Ιουδαίοι δεν κατάλαβαν τίποτα, αλλά και σκανδαλίστηκαν. Ήταν ακατανόητο και σκάνδαλο αυτό που ζήτησε ο Χριστός, να φάνε το σώμα Του. Και επειδή ο λόγος Του ξεπερνούσε την αντίληψή τους, γι’ αυτό ο Ιησούς επέμεινε και τους εξήγησε αυτό που τους είπε. ‘’…σας βεβαιώνω, αν  δεν φάτε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν θα έχετε μέσα σας την ζωή. Αυτός που τρώει την σάρκα μου και  πίνει το αίμα μου έχει αιώνια ζωή και εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα. Γιατί η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου αληθινό ποτό…’’.(Ιω. 6, 53-56).

Αυτά τα λόγια του Κυρίου έγιναν πράξη κατά τον Μυστικό Δείπνο. Κατά τη διάρκεια αυτού του Δείπνου ο Ιησούς παρέδωσε το Σώμα και το Αίμα Του, μέσω του Άρτου και του Οίνου, τα οποία ευλόγησε και ανέδειξε και παρέδωσε στους μαθητές Του, οι οποίοι είναι οι πρώτοι άνθρωποι οι οποίοι κοινώνησαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Οι ευαγγελιστές διέσωσαν αυτό το Γεγονός, το Μέγα Μυστήριο της Εκκλησίας περιγράφοντάς το: ‘’και ενώ έτρωγαν, πήρε ο Ιησούς τον άρτο και αφού είπε ευχαριστήρια προσευχή, το έκοψε σε κομμάτια και το έδωσε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε φάγετε· αυτό είναι το σώμα μου». Και ύστερα πήρε το ποτήρι και, αφού είπε ευχαριστήρια προσευχή, τους το έδωσε λέγοντας: «Πίετε από αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα μου, που επισφραγίζει  τη νέα διαθήκη και χύνετε για χάρη όλων, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους»’’. (Ματθ. 26, 26-28).

Με τον τρόπο αυτό κατανόησαν οι Απόστολοι και όλοι οι διάδοχοί τους, ως Εκκλησία, τι σήμαιναν τα λόγια του Κυρίου στους Ιουδαίους, οι οποίοι δεν  καταλάβαιναν τίποτα από όσα τους αποκάλυπτε. Μάλιστα ο ευαγγελιστής Λουκάς συμπληρώνει όσα συνέβησαν στον Μυστικό Δείπνο βάζοντας στο στόμα του Κυρίου και την ακόλουθη πρόταση, η οποία δικαιώνει την εκκλησιαστική – λειτουργική Πράξη: ‘’Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν’’. (22,19). Δηλαδή, αυτό να το κάνετε σε ανάμνησή Μου, για να θυμόσαστε την Ζωή, τον Λόγο, την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή μου. Η ανάμνηση της Ζωής του Χριστού είναι ολόκληρη η Θεανθρώπινη, σωτήρια και λυτρωτική παρουσία Του στον κόσμο. Γι’ αυτό, στη λειτουργική πράξη, όταν τελείται η Θεία Λειτουργία, μεταποιείται ο άρτος και ο οίνος στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού που Σαρκώθηκε, Δίδαξε, Θαυματούργησε, Σταυρώθηκε, Αναστήθηκε και Αναλήφθηκε. Αυτή η Λειτουργική – εκκλησιαστική Πράξη είναι η πιστοποίηση της αδιάκοπης ιστορικής και χαρισματικής συνέχειας της Εκκλησίας, η οποία δια της Πεντηκοστής και της Χάρης της ιεροσύνης  συνεχίζει αδιάκοπα να καθαγιάζει τον Άρτο και τον Οίνο  και να τα προσφέρει στους πιστούς της κάθε εποχής ‘’εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον’’. Αυτή η ανάμνηση, δεν είναι μια εγκεφαλική λειτουργία ούτε μια συναισθηματική κατάσταση, αλλά βίωμα, προσωπική σχέση και οντολογικό γεγονός. Βιώνουμε την παρουσία Του ή μπορούμε να τη βιώσουμε σε κάθε εποχή και μάλιστα κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες. Η ανάμνηση δεν είναι απλώς μια ενθύμηση του παρελθόντος, αλλά μια ζωντανή ενχρίστωση ή χριστοποίηση στο σήμερα, στο τώρα. Γι’ αυτό και σε όλες τις μεγάλες εορτές η Εκκλησία χρησιμοποιεί το χρονικό επίρρημα ‘’σήμερον’’.

Ο Χριστός λοιπόν, ως βρέφος ‘’κείμενον εν τη φάτνη’’, είναι η τροφή του σύμπαντος κόσμου. Προσφέρεται, για να θρέψει και να ανορθώσει πνευματικά τους μετέχοντας της Θείας ‘’τροφής’’, που είναι ταυτόχρονα Ευχαριστία και Κοινωνία με τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού. Με τον τρόπο αυτό η Ζωή Του, γίνεται Ζωή μας.

Τελικά σε ποιους απευθύνεται ο Χριστός; Μα, σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμιά εξαίρεση. Τα δυο ζώα της εικόνας της Γεννήσεως, το Βόδι και το γαϊδουράκι, σύμφωνα με μια  ερμηνεία, συμβολίζουν τους Ισραηλίτες  και τους ειδωλολατρικούς λαούς, δηλ. το σύνολο των ανθρώπων και καλούνται όλοι αυτοί να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Κι αυτή με την σειρά της μένει πιστή στην ‘’τροφή’’ της Φάτνης και την διαχειρίζεται και την προσφέρει. Κι όπως μας προτρέπει ο ιερός Χρυσόστομος, ‘’πάντες απολαύσετε του συμποσίου της πίστεως’’.

Χριστούγεννα και φέτος, το 2022 μετά Χριστόν, αλλά και κάθε Χριστούγεννα, όπως και σε κάθε Ορθόδοξη Λειτουργία όλο τον χρόνο, μας παρουσιάζεται μια σημαντική ευκαιρία, να δούμε,  να ακούσουμε και να  συναντήσουμε τον ερχόμενο πάντοτε και αδιάκοπα προσφερόμενο ενανθρωπήσαντα  Χριστό, αλλά κυρίως να κοινωνήσουμε μαζί Του ‘’μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης’’.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΗΒΑΙΩΝ !!! Ο Κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΗΣΤΟΥ !!!

Φίλες και φίλοι μου, κατόπιν ουσιαστικής και ώριμης σκέψης, προβληματισμού και αγωνίας για το μέλλον του τόπου μας, θέλω να σας ανακοινώσω ότι θα είμαι υποψήφιος Δήμαρχος του Δήμου Θηβαίων στις προσεχείς Δημοτικές εκλογές τον Οκτώβριο του 2023.

Πήρα αυτή τη σημαντική πρωτοβουλία με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης, ακούγοντας γνώμες και εποικοδομητικές προτάσεις και έλαβα την απόφαση να ηγηθώ της προσπάθειας διεκδίκησης του Δήμου Θηβαίων.

Επικεφαλής σε μια ομάδα όπου κανένας δεν περισσεύει και δεν αγνοείται, ανοιχτοί σε όλους σε μια συμμετοχική διαδικασία ανταλλαγής ιδεών και δημιουργικής διαβούλευσης. Μόνη προυπόθεση της ομάδας η διάθεση για πολύ δουλειά, με στόχο την πρόοδο του Δήμου μας.

Αγαπητοί συμπολίτες, σας καλώ να αγκαλιάσετε την υποψηφιότητά μου και να με υποστηρίξετε σε αυτή την προσπάθεια, για να κάνουμε μαζί το όνειρο πραγματικότητα!

Να δημιουργήσουμε και να ζήσουμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς και την νέα γενιά, σε έναν όμορφο και σύγχρονο Δήμο Θηβαίων,

Ένα αύριο που μας αξίζει!

Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ !!!

 

Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

           Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου αποτελεί το μέγιστο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Ένα γεγονός το οποίο άλλαξε κυριολεκτικά τη ροή των ιστορικών πραγμάτων και το οποίο χώρισε την ανθρώπινη ιστορία στα δύο, σε προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή. Η Γέννηση του Θεανθρώπου αποτελεί το σημείο μηδέν, σηματοδοτώντας την οριστική δύση του παλιού κόσμου, του πεπαλαιωμένου, του παρηκμασμένου και την ανατολή του νέου, του ανακαινισμένου, του έχοντος δυναμική και προοπτική. 

       Δεν χώρισε μόνο την ιστορία, αλλά σηματοδότησε και τον άνθρωπο, ο οποίος, δια της Θείας Ενανθρωπίσεως, διακρίνεται στον παλαιό, τον πτωτικό, τον υποδουλωμένο στο διάβολο, τον εργάτη της αμαρτίας και υποκείμενο στο θάνατο άνθρωπο και στον νέο, τον αναγεννημένο, τον απελεύθερο, τον ελπιδοφόρο και απολυτρωμένο. Το σημαντικό είναι πως ο Χριστός δεν ήρθε να σώσει μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, έναν λαό, ένα έθνος, αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ήρθε να λυτρώσει «παγγενή τον Αδάμ», όπως αναφέρουν οι Πατέρες. Ήρθε να ανακαινίσει και να απολυτρώσει όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα, όλων των εθνών, όλων των εποχών και να τα ενώσει με το Θεό. Ετούτο αναφέρεται στην καταπληκτική προφητεία του πατριάρχη Ιακώβ, πως ο μελλοντικός σωτήρας και λυτρωτής θα είναι η «προσδοκία των εθνών»: «ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως εὰν έλθῃ τα αποκείμενα αυτώ, και αυτὸς προσδοκία εθνών» (Γεν. 49,10). Θα είναι η προσμονή όλων των ανθρώπων, όλων των εθνών, εις πείσμα κάποιων, οι οποίοι Τον περίμεναν δικό τους, «εθνικό σωτήρα», ο οποίος θα ικανοποιούσε τα μικροεθνικιστικά τους όνειρα και γι’ αυτό δεν Τον αναγνώρισαν και τον περιμένουν ακόμα! 

       Αυτοί οι «εθνικιστές» του Μεσσία, ας μελετούσαν τουλάχιστον με μεγαλύτερη προσοχή και με ανοιχτότερους ορίζοντες τα ιερά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, για να διαπιστώσουν πως ο Μεγάλος Λυτρωτής θα είναι πέρα και πάνω από λαούς και έθνη, θα είναι ο σωτήρας πάντων των εθνών. Και τούτο φαίνεται ξεκάθαρα στο 3^ο κεφάλαιο της Γενέσεως, όπου ο Θεός της αγάπης και του άμετρου ελέους, παρ’ όλη της πτώση και την αμετανοησία των πρωτοπλάστων, τους έδωσε τη μεγάλη ελπίδα, πως τα βάσανά τους, η δυστυχία τους, η φθορά και ο θάνατος, τα ολέθρια αυτά αποτελέσματα της αμαρτίας, θα έχουν κάποτε τέλος. Θα έρθει «το Σπέρμα της Γυναικός», ο μυστηριώδης Γιος της Γυναίκας, να συντρίψει το κεφάλι του αιτίου της κακοδαιμονίας τους, τον νοητό όφη, το διάβολο και να απελευθερώσει το ανθρώπινο γένος. «Και έχθραν θήσω ανὰ μέσον σου και ανὰ μέσον της γυναικὸς και ανὰ μέσον του σπέρματός σου και ανὰ μέσον του σπέρματος αυτής· αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γεν.3,15). Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη προφητική είδηση, η οποία ονομάζεται «Πρωτοευαγγέλιο», η οποία χαράχτηκε βαθειά στις ψυχές του πρώτου ανθρωπίνου ζευγαριού και μεταδόθηκε σε όλους τους απογόνους τους, ως μια αχτίδα ελπίδος και γλυκιάς προσμονής. Ως μια ελπιδοφόρα παρηγοριά στην δυστυχία τους, που τους συσσώρευσε η αποστασία από το Θεό και η αμαρτία.

      Αυτή λοιπόν την προφητεία δεν την λησμόνησε ποτέ το ανθρώπινο γένος,  παρ’ όλον τον πνευματικό του σκοτασμό, που του προξένησε η αμαρτία και παρά τις ιστορικές του περιπέτειες. Ο μελλοντικός μεγάλος λυτρωτής του, έμεινε μια άσβεστη και αξιοθαύμαστη προσμονή, βαθύτατα αποτυπωμένη στις (λανθασμένες) θρησκευτικές πίστεις και παραδόσεις όλων των λαών. Σε όλες τις πανάρχαιες θρησκευτικές παραδόσεις περιέχεται μια κοινή πίστη σε μια αρχέγονη μακάρια κατάσταση, σε μια παραδείσια κοινωνία, η οποία χάθηκε εξαιτίας κάποιας πτώσεως των ανθρώπων. Αυτή η αρχέγονη ευδαιμονία δεν είναι οριστικά χαμένη, αλλά κάποτε θα την επαναφέρει ένας μεγάλος και ισχυρός άνδρας, ο οποίος θα έχει θεϊκή καταγωγή και υπερφυσικές δυνάμεις. Θα νικήσει το εγκόσμιο κακό και θα εδραιώσει την δικαιοσύνη. Θα διδάξει μια νέα διδασκαλία και θα φέρει ξανά στην ανθρωπότητα το φως της αληθινής γνώσεως. Θα εξαλείψει τον πόνο, τη λύπη και τις αρρώστιες και θα δώσει τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από την κάθε ιδιαιτερότητά του, να ζήσει ευτυχισμένος στον καινούργιο κόσμο που θα δημιουργήσει.

      Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ο Θεός, αφότου δημιούργησε τον άνθρωπο και προγνωρίζοντας την πτώση του, συνέλαβε στον θείο Του νου και το σχέδιο της σωτηρίας του. Ο Λόγος Του θα αναλάμβανε να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος, δια της ενανθρωπήσεώς Του. Έτσι από τη στιγμή της πτώσεως άρχισε η υλοποίηση του σχεδίου. Ο άσαρκος Λόγος φανερώνονταν στον κόσμο και προετοίμαζε το ανθρώπινο γένος να δεχτεί τη σωτηρία. Στους Εβραίους μίλησε μέσω των προφητών και των άλλων δικαίων, οι οποίοι ανήγγειλαν, με αρκετή σαφήνεια, τον ερχομό Του στη γη. Αλλά μίλησε και σε διακεκριμένους ανθρώπους, άλλων λαών για τον ερχομό Του, προετοιμάζοντάς τους να δεχτούν το σωτήριο κήρυγμά Του. Πρόκειται για τον λεγόμενο «Σπερματικό Λόγο», που αναφέρουν οι Πατέρες. Αυτός ήταν που διατήρησε την προσμονή στις ψυχές των ανθρώπων. Γι’ αυτό και σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, όλοι οι λαοί περίμεναν τον ερχομό Του, γι’ αυτό και έγινε δεκτό το κήρυγμά Του και διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο, παρά τα τεράστια και ανυπέρβλητα εμπόδια, που είχε εγείρει ο διάβολος, μέσω των επιγείων οργάνων του, του παλιού πτωτικού κόσμου.   

        Αρχίζοντας από την Ανατολή, από τον πανάρχαιο κινεζικό λαό, ο οποίος ζούσε και αυτός, όπως όλοι οι προχριστιανικοί λαοί, σε πυκνό πνευματικό σκοτάδι. Μελετώντας τα θρησκευτικά του κείμενα, συναντάμε μια καταπληκτική και έντονη ελπίδα, πως την ανθρώπινη κακοδαιμονία θα άρει ο «Άγιος και ο Δίκαιος». Ο Κομφούκιος (6^ος π. Χ. αιών) μίλησε και έγραψε για τον «άγιο» και «θεάνθρωπο» βασιλιά, ο οποίος θα σταλεί από τον ουρανό  και θα εμφανιστεί στη δύση (η Παλαιστίνη είναι δύση για την Κίνα), για να αποκαταστήσει την διασαλευμένη  δικαιοσύνη στη γη, να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο Αγαθό. Έγραφε συγκεκριμένα στα «Ηθικά» του, πως «Εγώ ο Κομφούκιος άκουσα ότι θα εμφανισθεί άγιος άνθρωπος που θα κάνει πλήθος αγίων έργων, θα είναι απεσταλμένος εξ ουρανού και θα εξουσιάσει όλη τη γη». Δίδασκε με έμφαση, πως «μόνο ένας θεόσταλτος βασιλιάς θα μπορούσε να επιστρέψει την ανθρωπότητα στο αγαθό» και εξέφραζε την πίκρα του πως, «Δεν μπόρεσα να αισθανθώ  την ικανοποίηση να δω έναν θεάνθρωπο, ο οποίος από τη γέννησή του, θα κατείχε την λυτρωτική γνώση, για να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, θα ήταν αληθινός θεάνθρωπος»! Στην κινεζική θρησκευτική παράδοση ο μελλοντικός ελευθερωτής αναφέρεται ως ήρωας Κιούν – Τσεούν, που σημαίνει «Ποιμένας και Άρχοντας», ο οποίος θα έρθει να ευεργετήσει την ανθρωπότητα. «Ο Άγιος, (που αναμένεται), υπήρχε πριν δημιουργηθεί ο ουρανός και η γη. Είναι ο ποιητής τους, και όσων υπάρχουν σ’ αυτά. […] ο προσδοκώμενος Άγιος είναι ενωμένος με τον Ουρανό (τον Ύψιστο Θεό) και για τούτο αποκαλείται “Ουρανάνθρωπος”. Θα κάμει την εμφάνισή του όταν ο κόσμος θα είναι βυθισμένος στο πιο πυκνό σκοτάδι της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας. Όταν θα παραμεριστεί η αρετή και θα επικρατήσει η κακία. Παρ’ όλο ότι θα έρθει στη γη, οι άνθρωποι δεν θα τον δεχτούν, αλλά θα τον κακοποιήσουν, θα τον μαστιγώσουν και θα πάρει τη θέση κακούργων. Αυτός θα αναλάβει την ανθρώπινη ρυπαρότητα, θα είναι ο Κύριος του κόσμου και θα θυσιαστεί γ’ αυτόν»!

        Οι Ιάπωνες, όπως απόδειξε ο καθηγητής, του  Πανεπιστημίου στο Τόκυο, Μασαχαρόν Ανεσάκι, πίστευαν πως η σωτηρία δεν θα προερχόταν από τους παραδοσιακούς θρησκευτικούς άνδρες του Βουδισμού, αλλά από κάποιο άλλο ισχυρό πρόσωπο, που θα έρθει από τη Δύση. Στον Ταοϊσμό, τη θρησκεία των Ιαπώνων, ο σωτήρας, που αναμένεται να έρθει ονομάζεται Li Hong. Θα εμφανιστεί στο τέλος του κόσμου και θα διακρίνεται από τη σοφία του και θα ενσαρκώνει τις αρετές και την δικαιοσύνη. Το ίδιο και  Οι αρχαίοι κάτοικοι του Σιάμ περίμεναν ένα «Σόμμωνα Κόδαμ», δηλαδή έναν σοφό και δίκαιο ηγέτη, για να φέρει την ευημερία στη γη.         

       Στην ινδική θρησκευτική παράδοση, η οποία είναι αποτυπωμένη στα πανάρχαια ιερά βιβλία του Ινδουισμού, τις Βέδες, περιγράφεται μια αρχέγονη κοινωνία ευδαιμονίας, η οποία χάθηκε με την ευθύνη των ανθρώπων. Οι άνθρωποι ζουν σε κατάσταση θλίψεων και δυστυχίας και γι’ αυτό οι «θεοί» στέλνουν κατά καιρούς διαφόρους «θεανθρώπους», τους «Μπατισάτβα» ή «Αβατάρ», οι οποίοι γίνονται άνθρωποι για να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Γίνεται λόγος για κάποιον ξεχωριστό Μπατισάτβα - Αβατάρ (ενσαρκωμένο θεό), ο οποίος θα θέσει τέρμα στα ανθρώπινα δεινά. Οι αρχαίοι Ινδοί είχαν τόσο έντονη την προσδοκία της ελεύσεως ενός θεόσταλτου σωτήρα, ώστε θυσίαζαν συχνά ένα πρόβατο, κραυγάζοντας: «πότε θα γεννηθεί ο Λυτρωτής;».  Σύμφωνα με άλλη παράδοση, ο θεός της φωτιάς και του ήλιου Agni θα ενσαρκωθεί από παρθένο και θα γίνει μεσίτης των ανθρώπων με τους θεούς. Ακόμη στον Ινδουισμό αναφέρεται η Kalki, η οποία είναι η δέκατη και μεγάλη ενσάρκωση (maha avatara) του Vishnu, η οποία θα δώσει τέλος στο κακό που υπάρχει στον κόσμο.

       Στον Βουδισμό είναι καταγραμμένες πάμπολλες αναφορές περί μιας μελλοντικής λυτρώσεως. Υπάρχει μια καταπληκτική πρόρρηση του ιδίου του Βούδα, ο οποίος έζησε τον 6^ο π. Χ. αιώνα, λέγοντας στους μαθητές του, πως η δική του διδασκαλία δεν θα διαρκέσει για πάντα, αλλά μετά από πεντακόσια χρόνια θα χρεοκοπήσει, διότι θα έρθει ένας άλλος σπουδαιότερος από αυτόν δάσκαλος. Όντως ο Χριστός γεννήθηκε μετά από πεντακόσια χρόνια!

       Στην παράδοση του Μαχαγυάνα Βουδισμού (Μεγάλο Όχημα) , αναμένεται η έλευση ενός ειρηνικού ηγεμόνα, του Metteya ή Maitreya, του οποίου ο λόγος θα ελευθερώσει από την κακοδαιμονία. Αναφέρεται πως ο Maitreya, θα εμφανιστεί στον κόσμο, θα φέρει την πραγματική φώτιση και θα είναι ο διάδοχος του Βούδα Sakhamuni. Λέγεται ότι ο Βούδας, συμβούλευε τους μαθητές του: «Να ασκείστε στην εγκράτεια και την παρθενία, να χαρίζετε δώρα, να τηρείτε νηστείες, να συμπεριφέρεστε στους συνανθρώπους σας μα συμπάθεια και να κάνετε καλά έργα». Υπήρξε, δηλαδή, ένας πρόδρομος της μεσσιανικής εποχής. 

     Προσδοκία λύτρωσης από κάποιον σημαντικό μελλοντικό λυτρωτή συναντάμε και στους Ασσυροβαβυλώνιους, στις θρησκευτικές παραδόσεις. Ο Will Durant στην περίφημη «Παγκόσμιο Ιστορία του Πολιτισμού» κατέγραψε πως: «Κατά τις ανασκαφές της Σουμερίας ανευρέθη μια θρησκευτική επιγραφή, με μίαν περίεργον προαίσθησιν δια την μελλοντική θεολογίαν. Η επιγραφή λέγει: Ο “αμνός υποκαθιστά τον άνθρωπον. Πρόσφερε έναν αμνόν εις αντάλλαγμα της ιδικής σου ζωής…”». Η επιγραφή μας θυμίζει το Χριστό, ο Οποίος είναι ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν.1,29)!

     Στους Πέρσες, αναμένονταν ο Σωτήρας Saoshyant.  Όταν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, θα γεννιόταν από παρθένα. Στις πανάρχαιες θρησκευτικές παραδόσεις τους αναμένονταν η γέννηση ενός μεγάλου άνδρα, ο οποίος θα γίνει ο ευεργέτης και σωτήρας της ανθρωπότητας. Τη γέννησή του θα αναγγέλλει ένας λαμπρός αστέρας. Η γέννησή του θα σημάνει το τέλος της «εποχής του λύκου» και θα εγκαινιάσει την «εποχή του αρνιού» Αυτός ο προσδοκώμενος θα ονομάζεται «Δίκαιος Βασιλεύς» και όλοι οι άνθρωποι θα νοσταλγούν τον ερχομό του. Αυτή η νοσταλγία είναι αποτυπωμένη στο ιερό βιβλίο των Περσών, την Avesta, ως εξής: «Μακάρι να μπορούσα να ζω μέχρι ν’ έρθει η ευτυχισμένη εκείνη μέρα. Σε Εκείνον θα έδινα όλα τα αγαθά μου και αυτή την ψυχή μου»! Οι Πέρσες, ως ζωροαστριστές, λάτρευαν τον Μίθρα, ο οποίος πιστευόταν ότι γεννήθηκε από παρθένα κόρη και φόνευσε τον φονικό ταύρο, ο οποίος ευθύνονταν για την ανθρώπινη δυστυχία. Ένας αστέρας φανέρωσε τη γέννησή του, η οποία έγινε σε σπήλαιο και βοσκοί του έφεραν δώρα. Είναι μια προεικόνιση του Χριστού στον εθνικό κόσμο.

     Οι Αρμένιοι είχαν και αυτοί έντονη την προσδοκία της ελεύσεως ενός μεγάλου λυτρωτή. Σύμφωνα με μαρτυρία του ρωμαίου ιστορικού Σουετώνιου (70-126 μ. Χ. αιών), ο (σύγχρονος του Χριστού) Αρμένιος βασιλιάς Τιρυδάτης κάλεσε τους σοφούς και τους μάγους της χώρας του σε σύσκεψη και απέστειλε αντιπροσωπία στην Νεάπολη της Περσίας για να βρουν τον αναμενόμενο σωτήρα του κόσμου! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο γεγονός ο ερχομός των Μάγων της Γεννήσεως από την Ανατολή, όπου υπήρχε η αδημονία του ερχομού της λυτρώσεως, από θείο λυτρωτή. 

      Στους Αιγυπτίους ο κακοποιός δαίμονας Τυφώνας, η προσωποποίηση του Σατανά, μορφοποιημένος σε δράκοντα και τη μεσολάβηση μιας γυναίκας,  έφερε τα κακά στην ξηρά και την θάλασσα. Αλλά ο γιός της μεγάλης θεάς Ίσιδος, ο Ώρος, θα τον φονεύσει και θα σώσει τους ανθρώπους. Στην αιγυπτιακή μυθολογία ο Ώρος ήταν γιος της Ίσιδας και του Όσιρι, κατ’ άλλους γεννήθηκε χωρίς την μεσολάβηση ανδρός. Θεωρούνταν θεάνθρωπος, υπήρξε ευεργέτης των ανθρώπων και για τούτο βρήκε τραγικό θάνατο από τον δαίμονα Τυφώνα, αλλά η Ίσιδα τον ανέστησε και νίκησε τον Τυφώνα και έφερε την ευτυχία και την ειρήνη στη γη. Στο μύθο περί Ώρου είναι αποτυπωμένη η προσδοκία των αρχαίων Αιγυπτίων για την έλευση του Σωτήρα. Πάνω σ’ αυτόν τον μύθο είχαν δημιουργηθεί τα περίφημα αιγυπτιακά μυστήρια, τα οποία είχαν λυτρωτικό χαρακτήρα.

        Το ίδιο και οι λαοί της Δύσεως, περίμεναν και αυτοί κάποιον μεγάλο λυτρωτή. Αυτή η πίστη είναι αποτυπωμένη στους στα ποιήματα των μεγάλων ρωμαίων ποιητών και φιλοσόφων. Ο Κικέρων (106 π. Χ. – 7 μ. Χ.) κάνει λόγο για μια εποχή όπου θα κυβερνά τον κόσμο ένας μεγάλος Δάσκαλος και θείος ηγέτης και νοσταλγεί τον ερχομό της. Αναφερόμενος στους περίφημους Σιβυλλικούς Χρησμούς, αποκαλύπτει ότι αυτοί προαναγγέλλουν την έλευση ενός νέου βασιλέα, τον οποίο οφείλουν όλοι να αναγνωρίσουν, αν θέλουν να θέσουν τέρμα στα βάσανά τους. Θα έρθει μια θαυμάσια εποχή, όπου θα επεκταθεί σε όλο τον κόσμο η εξουσία του Θεού. Και για να γίνει αυτό κατορθωτό, θα γίνει κάποιος θεός άνθρωπος, για να συναναστραφεί με τους ανθρώπους και να τους απολυτρώσει. Το ίδιο και ο Οβίδιος (43 π. Χ. – 17 μ. Χ.), στις «Μεταμορφώσεις» του, στο μύθο των τεσσάρων γενεών, αναφέρεται σε μια παραδείσια χρυσή εποχή, στην οποία κυριαρχούσε η δικαιοσύνη και η ειρήνη, οι οποίες καθόρισαν το Χρυσό Γένος. Όμως οι άνθρωποι επαναστάτησαν κατά των θεών και ξέπεσαν στο Σιδηρούν Γένος. Έγιναν κακοί, ασεβείς, άπληστοι και πολεμιστές, για να σκοτώνονται μεταξύ τους. Η αλήθεια, η σεμνότητα και ο σεβασμός στα θεία δεν βρίσκονται πουθενά. Ο μεγαλόπνοος ποιητής αναπολεί την χρυσή εποχή και οραματίζεται το πρόσωπο που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να αναχθούν ξανά στο Χρυσό Γένος. 

       Ιδιαιτέρως την προσμονή αυτή εκφράζει ο μεγάλος ποιητής Βιργίλιος (70 π.χ. -19 μ. Χ.), στο περίφημο ποίημά του «Αινειάδα». Στην «4^η εκλογή» κάνει λόγο για το Θείο Παιδί, το οποίο θα φέρει ξανά στη γη τον χρυσό αιώνα, τη χαμένη «κρόνεια βασιλεία», τη μεγάλη τάξη του ουρανού. Θα ανατείλει νέα γενεά, με τη γέννηση του θεϊκού Παιδιού. Θα έρθει ως Βασιλιάς, του φωτός και της δικαιοσύνης. Τον αποκαλεί «μεγάλο βλαστό του Διός», δηλ. γιο του Θεού και Θεό. Μάλιστα παρακαλεί προφητικά, βλέποντάς τον στη αγκαλιά της μητέρας του: «Ελθέ, πολυτιμημένε Γιε

του Θεού, Μεγάλε Γιε του Υψίστου. Σε λίγο φτάνει η εποχή. Ρίξε το βλέμμα σου στην ανθρωπότητα, που ταλανίζεται από το βάρος της δυστυχίας, το οποίο την γονάτισε. Κοίταξε πως τα πάντα χαίρονται προσμένοντας την εποχή  που θα φανείς, η οποία φτάνει όπου να’ ναι»! 

       Ο Οράτιος (65 π. Χ. – 8 μ. Χ.), εξίσου απευθύνεται  στον Θεό του Φωτός, εκφράζοντας τη νοσταλγία του για εξαγνισμό και λύτρωση από τα δεινά της ανθρωπότητας. Έγραφε με αγωνία πως «Ποιόν από τούς θεούς να επικαλεστεί ό λαός τώρα, πού καταρρέει η αυτοκρατορία; … Σε ποιόν θα παραδώσει ό Ζεύς (Ύψιστος Θεός) την ασέβεια της χώρας για να εξαγνιστεί; ’Επιτέλους δεόμεθα, μάντη Απόλλωνα, ας έλθεις, περιβεβλημένος με νεφέλη τούς ώμους σου, πού λάμπουν». Περίμενε ο μεγάλος ρωμαίος ποιητής Εκείνον, πού θα είναι το Φως και ό Σωτήρας της καταρρέουσας από το βάρος των αμαρτιών ανθρωπότητας. Στα χρόνια που γεννήθηκε ο Χριστός, όπως μας διαβεβαιώνουν οι ιστορικοί Τάκιτος, Σουετώνιος, όλος κόσμος περίμενε τον Μεσσία και μάλιστα από την Ιουδαία! Ο  ιστορικός Τάκιτος (56-120 μ. Χ.) αναφέρει πως «ο Ποιμένας» θα έλθει απ’ την Παλαιστίνη. Καταπληκτική είναι η εξής προφητεία της Σίβυλλας της Κιμαίας: «Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα».      

       Προσμονή σωτήρα είχαν και οι αρχαίοι Κέλτες, οι Σκανδιναβοί, ακόμα και οι Εσκιμώοι, οι οποίοι περίμεναν τον Πέυρουμ ή ένα Κυμβαδίξιν, που στη γλώσσα τους σημαίνει σωτήρας και ελευθερωτής. Το ίδιο και οι προκολομβιανοί κάτοικοι της Αμερικής, (Ινδιάνοι, Ίνκας, Ατζέκοι, Μάγια, κλπ), περίμεναν εκ ανατολής τον Σωτήρα. Αυτός θα είναι ο Γιός του Ήλιου,  ο οποίος θα ανατείλει για να φωτίσει την ανθρωπότητα. Στα μεγαλιθικά ιερογλυφικά τους διαβάζουν οι ειδικοί, πως περίμεναν ένα αρχαίο βασιλέα τους, ο οποίος έμελλε να τους επισκεφθεί αφού επέστρεφε εξ ανατολών μετά την περιοδεία όλου του κόσμου. Ιεραπόστολοι, μελετώντας τα θρησκεύματα των πρωτόγονων κατοίκων της Πολυνησίας, διέκριναν και σ’ αυτούς την καλλιέργεια ελπίδας, ότι το «Μεγάλο Πνεύμα» θα έρθει στη γη για να φέρει την χαμένη ευτυχία. Το ίδιο και σε φυλές της κεντρικής και νοτίου Αφρικής διαπίστωσαν παρόμοιες δοξασίες, ότι οι θεοί θα στείλουν αντιπρόσωπό τους να βοηθήσει τους ανθρώπους.  

      Ιδιαίτερα όμως ισχυρή προσδοκία ενός μελλοντικού λυτρωτή είχαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας Έλληνες, τους οποίους είχε αγγίξει έντονα ο «Σπερματικός Λόγος», και είχαν αποτυπώσει, στα ποιητικά και φιλοσοφικά τους κείμενα, αξιοθαύμαστες μαρτυρίες γι’ αυτόν. Πρώτος έκαμε λόγο για την χαμένη «Χρυσή Γενιά» ο μεγάλος ποιητής Ησίοδος (8^ος - 7^ος π. Χ. αιών), η οποία χάθηκε εξαιτίας της ανθρώπινης αδικίας, δίνοντας το έναυσμα για επιστροφή από το σημερινό «Σιδηρούν Γένος», στο «Χρυσό Γένος». Ο μεγάλος ποιητής αναφέρει πως η «Χρυσή Γενιά» ταυτίζεται με την κυριαρχία του Κρόνου, κατά την οποία οι άνθρωποι ζούσαν ανάμεσα στους θεούς με ευδαιμονία. Η κατάπτωση στο «Σιδηρούν Γένος» έφερε τη δυστυχία στην ανθρωπότητα. Η επιστροφή στο «Χρυσό Γένος» είναι το ζητούμενο και η προσδοκία στον μεγάλο ποιητή, (Έργα και Ημέρες, στιχ.109-201), ο οποίος εκφράζει την γενική προσδοκία της απολυτρώσεως από το κακό και τη δυστυχία.

      Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι μεγάλοι ευεργέτες της ανθρωπότητας ήταν για του αρχαίους Έλληνες, πρόσωπα που είχαν θεϊκή καταγωγή, όπως ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Περσέας, κ.α. Εξολόθρευαν το κακό, ευεργετούσαν τους αδυνάτους και αποκαθιστούσαν την ηθική τάξη. Η πίστη σε σωτήρες ημιθέους εκφράζει ακριβώς την προσδοκία, ότι τη λύτρωση από τα κακά θα φέρει κάποιος «θεάνθρωπος».  

        Πρωτίστως και ξεκάθαρα, αναφέρεται σε θείο σωτήρα, ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος (525-456 π. Χ.), στην περίφημη τραγωδία του: «Προμηθεύς Δεσμώτης». Ο Τιτάνας  Προμηθέας, ευεργέτης των ανθρώπων και εκπρόσωπός τους, καρφωμένος από τους θεούς στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής αξιοθαύμαστα: «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με τη θέλησή του κατέβει στον Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043). Μια απίστευτη πρόρρηση, η οποία παραπέμπει στα αγιογραφικά κείμενα της Εκκλησίας μας! Ο ποιητής ορίζει μάλιστα και τον χρόνο που θα ελευθερωθεί ο Προμηθεύς – ανθρώπινο γένος από τον θεϊκό λυτρωτή: μετά από δεκατρείς γενιές. Και όντως, μετά από 450 χρόνια αφότου διδάχτηκε η τραγωδία, μετά ακριβώς από δεκατρείς γενιές, γεννήθηκε ο Χριστός! Καταπληκτικό!

     Αλλά η προσμονή του Μεγάλου Λυτρωτή είναι έντονη και στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Ο Σωκράτης (470-399 π. Χ.), πριν πάρει το κώνειο και πεθάνει, διότι δίδασκε «καινά δαιμόνια» (νέα θρησκεία) στο λαό, προανήγγειλε στους δικαστές του, στην περίφημη «Απολογία» του: «Την υπόλοιπη ζωή σας θα την περάσετε στον πνευματικό λήθαργο, εάν ό Θεός δεν στείλει κάποιον άλλον προς εσάς φροντίζοντας για σας» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18. 31 Α), εκφράζοντας την βεβαία προσδοκία του στην εκ του Θεού σωτηρία. Επίσης στο διάλογο «Αλκιβιάδης» ο Σωκράτης πληροφορεί τον μαθητή του Αλκιβιάδη, πώς να προσεύχεται στους θεούς. Ότι είναι ανάγκη να περιμένει κανείς, μέχρι να φθάσει ό καιρός να διδαχθεί από κάποιον πώς πρέπει να συμπεριφέρεται προς τούς θεούς και τούς ανθρώπους. Και όταν ό Αλκιβιάδης τον ρωτά, ποιός θα τα διδάξει αυτά, ο Σωκράτης άπαντα: «Αυτός ό οποίος φροντίζει και για σένα». Στην ερώτηση του Αλκιβιάδη, «πότε θα έρθει», απάντησε: «όχι μετά από πολύ χρόνο» (Πλάτων, Αλκιβιάδης δεύτερος, XIII-XIV, 150 D έ.). Ο μέγιστος των φιλοσόφων περίμενε με αγωνία και προσμονή, τάχιστα την έλευση του Σωτήρα του κόσμου!

      Ο Πλάτωνας (427-347 π. Χ.) στην «Πολιτεία» του, αναφέρεται σε έναν μελλοντικό δίκαιο άνδρα, ο οποίος θα έρθει στη γη και θα διδάξει την δικαιοσύνη. Αυτόν, όμως «θα τον απογυμνώσουμε από όλα τα άλλα, εκτός από την δικαιοσύνη… έτσι χωρίς να έχει κάμει ποτέ την παραμικρή αδικία, ας τον θεωρούν για τον χειρότερο κακούργο… Και έτσι συμπεριφερόμενος ό δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα ριχτεί στις φυλακές, θα τυφλωθεί με πυρωμένο σίδερο, και τελευταία, αφού περάσει απ’ όλα το βασανιστήρια, θα ανασκολοπιστεί» (Πλάτωνος Πολιτεία Β΄, IV-V, 361-362 Α)! Είναι σαν να διαβάζουμε κείμενο του προφήτη Ησαΐα, περί του «Πάσχοντος Δούλου»!

         Ο Μέγας Αθανάσιος (296-373) αναφέρει ορισμένες καταπληκτικές προρρήσεις αρχαίων φιλοσόφων, οι οποίοι αποδεικνύεται ότι πρόσμεναν το σωτήρα της ανθρωπότητας. Φυσικά αυτές οι αναφορές απαλειφτήκαν από τους φανατικούς παγανιστές των πρωτοχριστιανικών χρόνων, για να μην δίνουν τροφή στους χριστιανούς Απολογητές. Ο μεγάλος αλεξανδρινός Πατέρας, βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, πρόλαβε και διέσωσε αυτές τις πολύτιμες μαρτυρίες.  Ο Αριστοτέλης (384-322), λοιπόν, είπε  πως «Ακατάβλητη φύση Θεού θα γεννηθεί, η οποία δεν έχει αρχή. Από αυτόν λοιπόν αποκτά ουσία ο παντοδύναμος Λόγος». Ο δε εις εκ των επτά σοφών, ο Σόλων (640-558), επίσης είπε: «Αυτός είναι ο οποίος ήλθε από τους ουρανούς, αφού υπέταξε το αθάνατο πυρ της φλογός. Αυτόν τρέμει ο ουρανός, η γη και ή θάλασσα, οι τάρταροι και οι υποχθόνιοι δαίμονες, τρισμακάριος ο ίδιος ο Πατέρας»! Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο το ότι οι, αέναοι αναζητητές της αλήθειας, σοφοί πρόγονοί μας, είχαν αφιερώσει τον περίφημο βωμό: «τω Αγνώστω Θεώ», τον οποίο βρήκε στην Αθήνα ο απόστολος Παύλος (Παρξ.17,23), διότι λάτρευαν Αυτόν που περίμεναν εναγωνίως. Δεν είναι επίσης χωρίς σημασία η θέση του «από μηχανής θεού» στις υπέροχες τραγωδίες, όπου, όταν το ανθρώπινο δράμα κορυφωνόταν και δεν μπορούσε να δοθεί λύση από την ανθρώπινη πλευρά, «εμφανίζονταν» κάποιος θεός, ο οποίος έδινε τη λύση. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές, με αυτή την υψηλή σύλληψή τους, εκφράζουν την πίστη των αρχαίων προγόνων μας, πως τη λύση του άλυτου και διαχρονικού ανθρωπίνου δράματος θα δοθεί με κάποια θεϊκή επέμβαση, από κάποιον θεό, ο οποίος θα έρθει να άρει τα δεινά των ανθρώπων! Δίκαια, λοιπόν, αναφωνεί ο μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης Αλεξανδρέας (+215 μ. Χ.), πως «Δεν νομίζω ότι μπορούσε από τούς Έλληνες σαφέστερα να επικυρωθεί ό Σωτήρας μας» (Στρωμ. 5, 13, PG 9,125 Β). Δίκαια επίσης, οι αρχαίοι πρόγονοί μας φιλόσοφοι θεωρούνται από την Εκκλησία μας, ως προ Χριστού Χριστιανοί και εικονίζονται στους πρόναους των εκκλησιών μας, μεταξύ των αγίων, ως άγιοι!

      Βεβαίως πιο ξεκάθαρη αντίληψη και πιο έντονη προσδοκία είχε ο εβραϊκός λαός, ο οποίος είχε επιλεγεί από το Θεό να γίνει όργανό Του, για τη σωτηρία του κόσμου. Ιερά πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, εμπνεόμενα από το Άγιο Πνεύμα, αλλά και τη δράση του άσαρκου Λόγου, όχι απλά καλλιέργησαν την θεία αγγελία, που δόθηκε από το Θεό στους πρωτοπλάστους (Γεν,3,17), αλλά και προφήτευσαν θαυμαστές λεπτομέρειες για τον αναμενόμενο Σωτήρα και Λυτρωτή της ανθρωπότητας. Έτσι ο πατριάρχης Αβραάμ προαναγγέλλει, ευλογώντας τον υιό του Ισαάκ, ότι από τη γενιά του θα ευλογηθούν όλοι οι λαοί της γης (Γεν. 12, 3 και 22, 18 ), υπονοώντας ότι ο μελλοντικός λυτρωτής του κόσμου θα είναι απόγονός του. Ο πατριάρχης Ιακώβ προφητεύει ότι ο Μεσσίας θα προέλθει από τη γενιά του Ιούδα (Γεν.49,10). Ο προφήτης Ησαΐας προφήτεψε ότι θα γεννηθεί από παρθένο κόρη (Ησ.7,14) και τον ορίζει ως εξής: «Επειδή, παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας· και η εξουσία θα είναι επάνω στον ώμο του· και το όνομά του: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας τού Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης» (Ησ.9,6). Επίσης προανήγγειλε την προσκύνηση των μάγων (Ησ. 60,6).  Ο Προφήτης Μιχαίας (7^ος π. Χ. αιών) προφήτεψε τον τόπο της γεννήσεώς του (Μιχ.5,1), την Βηθλεέμ. Ο Ωσηέ (8^ος αιών) προφήτευσε την φυγή του στην Αίγυπτο (Ωσ.2,15). Ο Ιερεμίας τη σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη (Ιερ.38,15). Ο Δανιήλ (6^ος αιών), (8,24), προφήτευσε επακριβώς τον χρόνο γεννήσεως του Χριστού, στην περί 7 εβδομάδων προφητεία του. Αρκούμαστε σε αυτές, ως αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, από τις χιλιάδες προρρήσεις για Εκείνον, στην Παλαιά Διαθήκη, οι οποίες προλέγουν κάθε λεπτομέρεια της επί γης ζωής του και του κοσμοσωτηρίου έργου Του.

    Ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας, είναι η πλέον σπουδαία προσωπικότητα της ανθρώπινης ιστορίας, έστω και αν κάποιοι κακεντρεχείς θέλουν να αρνηθούν αυτή την αναντίρρητη αλήθεια. Μαζί με τους Χριστιανούς γιορτάζουν, άκοντες – εκόντες και οι αλλόθρησκοι τα Χριστούγεννα, ως και οι άθρησκοι, ως τα πέρατα της οικουμένης. Ορισμένοι προσπαθούν να αλλάξουν το νόημα της μεγάλης εορτής, να αφαιρέσουν το Χριστό από τα Χριστούγεννα και να την αντικαταστήσουν με άλλα πρόσωπα και γεγονότα. Αλλά το μόνο που κατορθώνουν είναι να γίνονται καταγέλαστοι, διότι δε βρίσκουν μιμητές τους σε αυτή την απόπειρα. Δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλες τις γωνιές του πλανήτη θέλουν να γιορτάζουν το μέγιστο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, τη Γέννηση του Χριστού, έστω με το δικό

τους τρόπο, αλλά δεν διανοούνται, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, να βγάλουν το Χριστό από αυτόν τον εορτασμό. Αυτό σημαίνει πως η πανανθρώπινη προχριστιανική προσδοκία για τον ερχομό Του, συνεχίζεται ως πανανθρώπινη αποδοχή και ελπίδα στο θεανδρικό Του πρόσωπο.

       Ο Χριστός ήρθε, «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ.4,4), εκπληρώνοντας την ευφρόσυνη πρώτη αγγελία, για την απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους, αλλά και την παγκόσμια προσδοκία για τον ερχομό Του. Δεν είναι ένας απλός, έστω ξεχωριστός, άνθρωπος, όπως τον θέλουν διάφοροι αιρετικοί και ο πτωτικός κόσμος, αλλά ο Εμμανουήλ, «ο εστιν μεθερμηνευόμενον, μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ.1,24). Ο Θεός είναι (και θα είναι) πια μαζί μας «έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20), ως ο μοναδικός, πραγματικός και αναντικατάστατος σωτήρας και λυτρωτής μας, «εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ.4,12). Στο θεανδρικό Του πρόσωπο έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός! Αυτή είναι και η πεμπτουσία της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων!

Πανεπιστήμια της Δύσης απαγορεύουν την λέξη «Χριστούγεννα» – Αφρίζουν με τον χριστιανισμό οι «politically correct» νεοφασίστες !!!

 

Πανεπιστήμια της Δύσης απαγορεύουν την λέξη «Χριστούγεννα» – Αφρίζουν με τον χριστιανισμό οι «politically correct» νεοφασίστες!

Στο Πανεπιστήμιο του Μπράιτον της Αγγλίας αποτρέπεται η λέξη «Χριστούγεννα» - Το ίδιο επιχειρούν και οι «βρώμικες» Βρυξέλλες - Λύσσα εναντίον κάθε τι χριστιανικού!

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Απαγορευμένα τα Χριστούγεννα: Δεν κρύβουν τις προθέσεις τους πλέον τα διάφορα «κατευθυντήρια» για το σχέδιο αποχριστιανοποίησης του Δυτικού κόσμου, με όλο και περισσότερους φορείς που νέμονται την εξουσία να επιχειρούν να εξαλείψουν οτιδήποτε παραπέμπει στον Χριστιανισμό.

Ένα χρόνο μετά την αποκάλυψη για εσωτερικό έγγραφο της Κομισιόν που ζητούσε σε αξιωματούχους και προσωπικό να μην χρησιμοποιείται η λέξη «Χριστούγεννα» (άλλα να προτιμάται η λέξη «γιορτές») και να μην επιλέγονται λέξεις που προσδίδουν το βιολογικό φύλο, έρχεται μια αποκάλυψη της Daily Mail για εσωτερικό έγγραφο που μοιράστηκε στο προσωπικό του Πανεπιστημίου του Μπράιτον στην Βρετανία, στο οποίο – μεταξύ άλλων ανεκδιήγητων οδηγιών – παρουσιάζει την λέξη «Χριστούγεννα» ως… ανάρμοστη και προκλητική για τα άτομα άλλων θρησκειών!

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η Daily Mail, στο προσωπικό του Πανεπιστημίου Μπράιτον εστάλη ένα έγγραφο εννέα σελίδων με διάφορες φράσεις που πρέπει να αποφεύγονται. Σε αυτές τις οδηγίες συμπεριφοράς σημειώνεται πως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να λένε «Χριστούγεννα», άλλα να προτιμήσουν να λένε… «χειμερινή περίοδος κλεισίματος», διότι – σύμφωνα με το έγγραφο πάντα – η λέξη «Χριστούγεννα» είναι πολύ «χριστιανοκεντρική».

Επίσης γίνεται σύσταση στο προσωπικό να μην ρωτά τους μαθητές «ποιο είναι το χριστιανικό σας όνομα», άλλα να λένε «ποιο είναι το μικρό σας όνομα» ή «ποιο είναι το όνομα σου». Σε άλλη οδηγία επισημαίνεται πως πρέπει να αποφεύγονται εκφράσεις όπως «χριστιανική χώρα» και να προτιμάται η περιγραφή «μια κατά πλειοψηφία χριστιανική χώρα».

Ακόμα, στο έγγραφο αναφέρεται πως το προσωπικό θα πρέπει να «εξουσιοδοτηθεί» να χρησιμοποιεί «γλώσσα χωρίς αποκλεισμούς με αυτοπεποίθηση και αποτελεσματικότητα, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τόσο οι μαθητές όσο και το προσωπικό αισθάνονται ασφάλεια, εκτίμηση και σεβασμό».

Για ποια ελευθερία έκφρασης μιλάμε;

Καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της χουντοποίησης που επιφέρει αυτή η «δικαιωματιστική» παράνοια, όταν ένα Πανεπιστήμιο που θεωρείται κατ’ εξοχήν χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών, επιβάλλει λογοκρισία στην έκφραση θρησκευτικών ιδεών και πεποιθήσεων. Είναι προφανές πλέον πως τέτοιες διεστραμμένες ντιρεκτίβες δίνονται στα εκπαιδευτικά συστήματα της Δύσης, ώστε οι εκπαιδευτικοί να ελπίζουν σε καριέρα και επαγγελματική ανέλιξη.

Μια νεοεποχίτικη νοοτροπία που έχει εισχωρήσει σε όλα τα κέντρα εξουσιών και βεβαίως λειτουργεί προς όφελος της Μουσουλμανικής θρησκείας (κυρίως), καθότι ο Δυτικός κόσμος έχει χριστιανικές καταβολές που καλείται να απεκδυθεί χάριν μιας «politically correct» χούντας.

Σε μια προσπάθεια να μετατραπούν οι κοινωνίες σε άμορφο «χυλό» (όπως προφητικά έλεγε ο Μακαριστός Χριστόδουλος) χρησιμοποιείται ένα επίπλαστο αφήγημα ισότητας, ώστε να σβηστεί από όλα τα κατάστιχα η χριστιανική πίστη και να επικρατήσει η πανθρησκεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Στον αναποδογυρισμένο κόσμο που ζούμε, δεν θεωρείται προκλητικό από τις αρχές και τις εξουσίες αν βροντοφωνάζεις τις παραφιλίες που συμβαίνουν στην κρεβατοκάμαρα σου, αν καυχιέσαι για το πόσα παιδιά σφάζεις με εκτρώσεις τον χρόνο ή αν δηλώνεις «γάτα» ή «σκύλος» ή καταπιεσμένο «κομοδίνο» που αποστρέφεται την «τοξικότητα» των «στερεοτύπων». Δεν θεωρείται καν προκλητικό το να βανδαλίζεις εκκλησίες  και εικόνες ή το να καις εθνικά σύμβολα. Ούτε θεωρείται προκλητικό και κολάσιμο το να βλασφημείς δημόσια τα ιερά πρόσωπα (αρκεί να είναι του Χριστιανισμού βέβαια), όπως μάθαμε και στην Ελλάδα με τον χυδαίο Μόσιαλο ο οποίος εξύβρισε την Παναγία και κατά την άποψη της κυβέρνησης «εξέφρασε προσωπική άποψη».

Όλα αυτά τα φαινόμενα ζούγκλας υπάγονται στο πλαίσιο της «ελεύθερης έκφρασης» που στην ουσία σημαίνει «ελεύθερη ασυδοσία και αποκτήνωση». Όμως το να τολμάς να προφέρεις την λέξη «Χριστούγεννα» και μάλιστα να εύχεσαι να είναι και «καλά»; Ε, όχι, αυτό πάει πολύ! Προκαλείς! Πες το «χειμερινή περίοδο κλεισίματος», πες το «γιορτές», πες το «γιορτή του Έλατου» ή «Υule» ή «γέννηση του Μίθρα» ή «καταναλωτικό πανηγύρι» ή οποιαδήποτε αποδομητική βλακεία σου έρχεται στο μυαλό, πάντως όχι Χριστούγεννα!

Η διαστροφική μανία κατά του Χριστιανισμού με σταθερό τρόπο επιχειρεί να ποινικοποιήσει την λέξη «Χριστούγεννα» παρουσιάζοντας την ως… «προκλητική», ενώ η ίδια η φύση της εορτής των Χριστουγέννων αντιπροσωπεύει ό, τι πιο ειρηνικό, ό, τι πιο αγνό, ό, τι πιο ανεξίκακο έχει να επιδείξει η ιστορία του ανθρώπινου Γένους, το οποίο υποδέχθηκε την γέννηση του Θεανθρώπου.

Σάρωσαν τα πάντα και απέμεινε το όνομα

Ο εξοβελισμός των Χριστουγέννων από την ζωή των Δυτικών λαών είναι μια προσπάθεια που δεν είναι καθόλου καινούργια. Ας αναλογιστεί κάποιος μόνο, πως τις τελευταίες δεκαετίες έχει «εξοριστεί» από παντού το σωτηριώδες νόημα της γέννησης του Χριστού. Στις «Χριστουγεννιάτικες» κινηματογραφικές παραγωγές προβάλλεται οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, εκτός από το ίδιο το γεγονός των Χριστουγέννων.

Στις ταινίες παρελαύνουν οι «Santa Claus» της Coca Cola, τα ξωτικά, οι τάρανδοι, τα χιονισμένα βασίλεια, ο τραγόμορφος Κράμπους, οι σαχλοκομεντί και τα «love story» με εορταστικό backround. Πουθενά ο Χριστός. Χριστούγεννα – Αχριστούγεννα. Γιορτή για ά-Χριστους και αχρηστευμένους. Γιορτή χωρίς περιεχόμενο, χωρίς νόημα και χωρίς προορισμό. Διακοπές για να χαιδεύουμε τα αυτιά μας με ανέξοδα παραμύθια και να καταναλώνουμε σαν ζώα σε εορταστική βοσκή.

Ουσιαστικά η λέξη «Χριστούγεννα» είναι το τελευταίο προπύργιο που απέμεινε όρθιο στην κοσμική νοοτροπία, και τώρα ζητούν να το γκρεμίσουν και αυτό ώστε να τελειωθεί η κουλτούρα της ισοπέδωσης.

Η «ελίτ» των σκοτεινών κέντρων γνωρίζει καλά πως οι λέξεις διαθέτουν δύναμη στο συνειδητό και το υποσυνείδητο, ακόμα και αν αυτές είναι ανενεργές νοηματικά για τον πολύ κόσμο. Και μόνο που ο άλλος προφέρει τη λέξη «Χριστούγεννα» ή που μετρά την χρονολογία με βάση την γέννηση του Χριστού (δεν αποκλείεται να θελήσουν να το αλλάξουν και αυτό), είτε το αντιλαμβάνεται – είτε όχι, πορεύεται στην ζωή του σύμφωνα με σημεία αναφοράς που παραπέμπουν στον Θεάνθρωπο, τον μόνο αληθινό Θεό που έλαβε σάρκα την μέρα των Χριστουγέννων. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων θέλει να εξαλείψει όλα αυτά τα σημεία αναφοράς, για να επιβάλλει τα δικά της σημεία της συμφοράς.

Ας αναλογιστούμε μόνο πως η μετάλλαξη του χαρακτήρα των Χριστουγέννων ήταν ένα από τα βασικά μελήματα του Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος εκτόπισε εντελώς από την εορτή οτιδήποτε παρέπεμπε στον Χριστό, άλλαξε τους στίχους στα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και εξόρισε από την γερμανική κοινωνία ακόμα και τα – χριστιανικής χροιάς – στολίδια, άλλα και τις Φάτνες.

Όλα αυτά συνδέονται απόλυτα και με το βορβορώδες τοπίο που επικρατεί στην Κομισιόν, εκεί που με τα όσα βγαίνουν στην φόρα με το σκάνδαλο του Qatar Gate και την αυτοκρατορία των λόμπι, αποδεικνύεται πως για τα χρήματα ξεπουλιέται η θρησκεία, ο πολιτισμός, τα έθνη και τα ήθη, προκειμένου να διαμορφωθεί το γκλομπαλιστικό έκτρωμα που θα κιμαδοποιήσει τους λαούς και τις εξουσίες. Από αυτήν την δεξαμενή διαφθοράς και εκποίησης των αξιών που εδρεύει στης Βρυξέλλες, προκύπτουν τέτοιες φασιστικές ντιρεκτίβες που προάγουν την «ορθοπολιτική» παράκρουση. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες σχεδόν τις χώρες του Δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα στους Αγγλοσάξονες και την Αμερική.

Εμείς από την μεριά μας δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε καλά Χριστούγεννα στους «politically correct» νεοφασίστες και να φροντίσουμε με την πνευματική ζωή μας να κρατήσουμε ζωντανό το αληθινό μήνυμα των Χριστουγέννων, που δεν είναι άλλο από το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε. Χριστός επί της γης, υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γή και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

 sportime.gr,14 Δεκεμβρίου 2022