Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2020

ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ... ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ , ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ !!!

Ντοκουμέντο : Ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος μιλά για τα επερχόμενα

 
Έχουν γραφτεί πολλά για τον Άγιο γέροντα Παΐσιο.
 Άνθρωποι που τον γνώρισαν και που δεν τον γνώρισαν έγραψαν για τους λόγους του και τη ζωή του.
«Ο γέροντας Παΐσιος μου είπε εκείνο ή το άλλο». Αμέτρητοι οι λόγοι, τα αποφθέγματα του Αγίου.
       
Στο ακόλουθο ηχητικό απόσπασμα θα ακούσετε τον ίδιο τον Γέροντα Παΐσιο να μιλά για τα μελλούμενα.
Ο Άγιος Παίσιος κατά κόσμον, Αρσένιος Ενζεπίδης, γεννήθηκε το 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας, σε  ένα χωριό νότια της Καισαρείας και ήταν το 8ο παιδί της οικογένειας.
Πρότυπό του ήταν ο νονός του, ο οποίος του είχε δώσει το όνομά του και είχε πει στους γονείς του ότι θα έπαιρνε τη θέση του. Πράγματι, ο νεαρός Αρσένιος επισκέφθηκε το Άγιο Όρος για πρώτη φορά στα 25 του χρόνια, όπου του έδωσαν το όνομα Αβέρκιος, και αρχικά κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στη Μονή Εσφιγμένου.
Το 1954 μόνασε στη Μονή Φιλοθέου και χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παίσιο τον Β’ ονομάζεται Παίσιος.
Το 2015 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον ανακήρυξεΆγιο, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακηρύχθηκε και Προστάτης του Στρατιωτικού Σώματος των Διαβιβάσεων.
 
 
https://www.dogma.gr/diafora/ntokoumento-o-idios-o-gerontas-pa%ce%90sios-mila-gia-ta-eperchomena/110515/

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΟΥ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΜΟΥ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ !!!

ΚΟΣΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ '' ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΑΝΝΗΣ '' ΑΛΣΟΣ ΜΟΣΧΟΠΟΔΙΟΥ '' ΘΗΒΩΝ
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020
Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία  στο κατάμεστο από κοινό  Κοσμικό Κέντρο '' Μπαρμπαγιάννης '' στό περιαστικό Άλσος Μοσχοποδίου τής Θήβας η Ετήσια Εορταστική Εκδήλωση τού Μελλισοκομικού Συνεταιρισμού Θηβών .
Την πατροπαράδοτη Βασιλόπιτα τού Συνεταιρισμού ευλόγησε και έκοψε ο Αιδεσιμολογιότατος Πατέρας Παναγιώτης ο οποίος είναι και Μέλος τού Συνεταιρισμού .
Στη συνέχεια έκοψαν την Βασιλόπιτα όλα τα Μέλη τού Διοικητικού Συμβουλίου τού Συνεταιρισμού με επικεφαλής τον Πρόεδρο τους κ. Γεώργιο Μπουρίκα .
Χαιρετισμό στην Εκδήλωση απηύθυναν οι κ.κ. :
Πρόεδρος τού Μελλισοκομικού Συνεταιρισμού Θηβών κ. Γιώργος Μπουρίκας , ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα πού αντιμετωπίζουν οι Μελισσοκόμοι , κρούοντας τον κώδωνα τού κινδύνου σχετικά μέ εισαγόμενα Μέλια αμφιβόλου ποιότητας , ενώ ευχαρίστησε όλους τού υποστηριχτές τής δράσης τού Συνεταιρισμού .
Επίτιμος Πρόεδρος τού Μελλισοκομικού Συνεταιρισμού Θηβών κ. Δημήτριος Ρουμελιώτης 
Πρόεδρος τού Μελλισοκομικού Συνεταιρισμού Λιβαδειάς κ. Γιώργος Παπιώτης ο οποίος ευχήθηκε σύντομα οι Συνεταιρισμοί τού Νομού να ενώσουν τις δράσεις και δυνάμεις τους .
Πρόεδρος τού Μελλισοκομικού Συνεταιρισμού Δομβραίνας κ. Σεραφείμ Γκίκας , ενώ παρέστη  και ο Γενικός Γραμματέας τού  Μελλισοκομικού Συνεταιρισμού Δομβραίνας κ. Παναγιώτης Παλληκάρης .
Δημοτικός Σύμβουλος τού Δήμου Θηβαίων , Φιλόλογος κ. Δημήτρης Αλεξάνδρου ο οποίος διάβασε εντυπωσιακό λογοτεχνικό κείμενο σχετικό με την Μελισσοκομία .
Πλούσιο Δείπνο , Ζωντανή Μουσική , κέφι γλέντι πλούσια δώρα και χορός επισφράγισαν με τον καλύτερο τρόπο και την φετινή εκδήλωση τού δραστήριου Μελλισοκομικού Συνεταιρισμού 
Θηβών .

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ !!!

                                                       Δημήτρης Σοβατζής


ΧΟΡΗΓΟΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ :


ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !!!

Ένα μοναδικό ρατσιστικό έγκλημα εφαρμόζεται στους Έλληνες - Όλοι οι λαοί της Ευρώπης χρωστούν αλλα ''ασελγούν'' στην Ελλάδα

 
 
H «βουτιά» της μεσαίας τάξης: Έχασε εισόδημα, φορτώθηκε με φόρους
Σύμφωνα με τον ΣΕΒ  την περίοδο από το 2010 έως το 2018 η μεσαία τάξη έχασε εισόδημα και βρέθηκε να καταβάλλει το 51% των φορολογικών εσόδων έναντι 39,3% προ κρίσης
- Η υψηλότερη εισοδηματική τάξη καταβάλει σήμερα το 38% των φόρων έναντι 50% πριν την κρίση
Η μεσαία εισοδηματική τάξη καταβάλλει σήμερα το 51% των φορολογικών εσόδων, ενώ πριν την κρίση κατέβαλε το 39,3%. Αντίστοιχα, η υψηλότερη εισοδηματική τάξη, που συρρικνώθηκε αριθμητικά και εισοδηματικά, σήμερα καταβάλει το 38,1% των φορολογικών εσόδων έναντι άνω του 50% που κατέβαλε πριν την κρίση.

Τα στοιχεία αυτά περιλαμβάνονται στο μηνιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων του ΣΕΒ ο οποίος εκτιμά ότι οι εξελίξεις αυτές αποτυπώνουν είτε την μετακίνηση νοικοκυριών σε χαμηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια είτε την μη καταγραφή τους στις στατιστικές λόγω της μετανάστευσης στο εξωτερικό, εγκατάλειψης επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, κ.λ.π.

Σημειώνεται, ότι με διεθνείς ορισμούς, ως μεσαία εισοδηματική τάξη ορίζονται τα νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα μεταξύ 75% και 200% του διάμεσου εισοδήματος όλων των νοικοκυριών. Σύμφωνα με την ανάλυση του ΣΕΒ, στην Ελλάδα το διάμεσο διαθέσιμο εισόδημα για ένα νοικοκυριό με δύο ενήλικες και δύο παιδιά άνω των 14 ετών, προσδιορίζεται το 2018 σε 19.700 ευρώ ενώ το 2009 - 2010 ήταν 30.000 ευρώ. Έτσι, στη μεσαία εισοδηματική τάξη ανήκουν τα (τετραμελή) νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημά μεταξύ 14.700 ευρώ (75% του διάμεσου) και 39.300 ευρώ (200% του διάμεσου) ενώ το όριο της φτώχειας είναι 9.850 ευρώ.

«Την περίοδο των Μνημονίων παρατηρείται μια διόγκωση του μεριδίου των νοικοκυριών (και των αντίστοιχων εισοδημάτων) της μεσαίας εισοδηματικής τάξης, αλλά και της χαμηλής εισοδηματικής τάξης άνω του ορίου της φτώχειας, με αντίστοιχη μείωση του μεριδίου των νοικοκυριών της υψηλής εισοδηματικής τάξης και της χαμηλής εισοδηματικής τάξης κάτω του ορίου της φτώχειας», καταλήγει ο ΣΕΒ. «Με άλλα λόγια, παρατηρείται μια καθαρή μετανάστευση νοικοκυριών από τα υψηλά στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, με το μερίδιο των νοικοκυριών κάτω του ορίου της φτώχειας να μειώνεται, καθώς η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος την περίοδο των Μνημονίων συντελέστηκε λαμβάνοντας υπόψιν κατά το δυνατόν την ανάγκη να μην πληγούν τα σχετικώς χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Συμπερασματικά, η χώρα μας κατάφερε να βγει από την κρίση, αλλά με τα μεσαία και υψηλά εισοδηματικά στρώματα να επωμίζονται ένα τεράστιο πρόσθετο φορολογικό βάρος.
Σήμερα, τα δημοσιονομικά της χώρας είναι σε ισορροπία και έχει αρχίσει η αντιστροφή της υπερφορολόγησης. Στην διαδικασία αυτή, χρειάζεται μεγάλη προσοχή ώστε η μείωση της φορολογίας να συνοδεύεται από αναπτυξιακά μέτρα, περιορισμό της φοροδιαφυγής και τη διαφύλαξη της δημοσιονομικής σταθερότητας. Άλλωστε στην Ελλάδα, οι εκλογές κερδίζονται και χάνονται με βάση την αβεβαιότητα που βιώνει η μεσαία τάξη λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, η οποία συνδέεται άμεσα με την υπερφορολόγηση, που την πλήττει».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
 

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2020

Ο ΛΑΟΣ !!! ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΗΝ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ !!!

Εκδήλωση "Εμείς ΔΕΝ συμφωνήσαμε": Δελτίο Τύπου, ψήφισμα, Βίντεο, Φωτογραφίες

"ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ"

Σέ μία μεγαλειώδη ἐκδήλωση, πού διοργάνωσαν τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης, μέ τήν εὐλογία τοῦ Παναγιωτάτου ποιμενάρχου μας κ. Ἀνθίμου- γιά τήν ὁποία τό Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο στάθηκε πολύ μικρό γιά νά  χωρέσει τίς χιλιάδες τοῦ κόσμου- ὁ λαός τῆς Θεσσαλονίκης και τῆς Μακεδονίας ἔστειλε τό δικό του δυναμικό καί ξεκάθαρο μήνυμα πρός κάθε κατεύθυνση.
Α. Γιά τήν ἐπαίσχυντη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, πού ὑπογράφηκε ἐνάντια στή θέληση τῆς  συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ὁ λαός μας ἀπαιτεῖ ἀπό τήν πολιτική του ἡγεσία νά ἀνατρέψει τό ξεπούλημα  τριῶν χιλιάδων (3.000) καί πλέον ἐτῶν ἑλληνικῆς ἱστορίας. Δυστυχῶς ἐνῶ οἱ προκλήσεις καί ἡ καταπάτηση τῶν ὅρων  τῆς κατάπτυστης συμφωνίας ἀπό τήν πλευρά τοῦ γειτονικοῦ κράτους εἶναι καθημερινές, ἐμεῖς παραμένουμε  ἀδρανεῖς καί δέν ἀξιοποιοῦμε τά διπλωματικά ὅπλα, πού ἔχουμε στή διάθεσή μας, γιά νά καταγγείλουμε  τήν συμφωνία. Ἔσχατο ὅπλο στά χέρια τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας παραμένει τό δημοψήφισμα γιά νά ἐκφράσει δημοκρατικά τή θέση του ὁ ἑλληνικός λαός.
Στο θέμα αὐτό, ὁ πρῶτος ὁμιλητής,   π. Μάξιμος Ἰβηρίτης, πρ. πρωτεπιστάτης τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παρουσίασε στήν ἐμπνευσμένη ὁμιλία του τούς  στενούς δεσμούς τῆς Ἀθωνικῆς πολιτείας μέ τήν ἱστορία τῆς Μακεδονίας, εἰδικά στούς τελευταίους αἰῶνες τῆς τουρκοκρατίας, στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἀλλά καί στόν Μακεδονικό Ἀγῶνα.   Θύμισε μάλιστα τήν ρήση τοῦ μακαριστοῦ π. Γαβριήλ Διονυσιάτου ὅτι «…ὁ ἁγιορείτης μοναχός τά πάντα δύναται να ἀρνηθεῖ, πατέρα, μητέρα, ἀδελφούς, περιουσία, ἀλλά τό μόνο πού δέν μπορεῖ να ἀπαρνηθεῖ εἶναι ἡ ἀγάπη τῆς φιλτάτης μητρός Ἑλλάδος!», ἐνῶ τελείωσε τήν ὁμιλία του μέ προτροπή γιά ἀγωνιστικό φρόνημα τοῦ λαοῦ, βροντοφωνάζοντας «ἀντί λιβάνου, μπαρούτι εἰς τά θυμιατά»!
Ὁ δεύτερος ὁμιλητής, ἱστορικός καί ἐρευνητής κ. Γεώργιος Ρωμανός   ὑποστήριξε τεκμηριωμένα ὅτι ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν εἶναι παράνομη και ὑπάρχουν τουλάχιστον 12 λόγοι ἀκυρότητάς της. Παράλληλα παραμένει ἀνολοκλήρωτη στόν ΟΗΕ, ἐνῶ ἀποκάλυψε ὅτι ἡ διαδικασία εἰσδοχῆς τῶν Σκοπίων στό ΝΑΤΟ ἔχει οὐσιαστικά «κολλήσει». Οἱ παραβιάσεις τῆς συμφωνίας ἀπό τήν πλευρά τῶν Σκοπίων ὑπερβαίνουν τίς 100, δίνοντάς μας πολλούς λόγους καταγγελίας τῆς συμφωνίας.   Ζήτησε μάλιστα νά τεθεῖ σέ δημοψήφισμα ἡ συμφωνία μέ  τό ἐρώτημα: «Θέλει ὁ ἑλληνικός λαός νά   τηρεῖ ἀπαρεγκλίτως μία συμφωνία πού δέν τηρεῖ στό ἐλάχιστο τό γειτονικό κράτος;»
Β. Στό φλέγον ζήτημα τῶν μεταναστευτικῶν ροῶν, πού κατακλύζουν τήν πατρίδα μας καί ἔχουν δημιουργήσει ἤδη συνθῆκες ἀσφυξίας στά νησιά τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, ζητοῦμε νά θωρακισθεῖ ἡ χώρα μας μέ τό σφράγισμα τῶν συνόρων, καί νά μήν ἐπιχειρηθεῖ μεταφορά τοῦ προβλήματος καί στήν ἠπειρωτική χώρα. Οἱ κίνδυνοι ἀπό τήν ἀνεξέλεγκτη, καί χωρίς ἐθνικό σχέδιο καί προοπτική, ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος τῆς παράνομης μετανάστευσης εἶναι ἤδη ὁρατοί και ἀπειλοῦν  τήν κοινωνική καί ἐθνική συνοχή τῆς πατρίδας μας ἀλλά καί τήν ἀσφάλεια τοῦ κράτους μας, ἰδιαίτερα ὑπό τό φῶς τῶν τελευταίων προκλήσεων τῆς γείτονος Τουρκίας.
Ὁ καθηγητής τοῦ Ε.Κ.Π.Α. κ.  Ἰωάννης Μάζης ἐπεσήμανε τόν κίνδυνο διολίσθησης τῆς χώρας μας στή Χάγη «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγῆ», χωρίς σαφές πλαίσιο συζήτησης, κάτι πού θά ὁδηγήσει σέ διαδοχικές ὑποχωρήσεις τῆς χώρας μας   καί  παραχώρηση ζωτικῶν κυριαρχικῶν  δικαιωμάτων. Τόνισε  τήν ἀνεξέλεγκτη δράση πολλῶν ΜΚΟ, πού ἐκμεταλλεύονται τήν πατροπαράδοτη  ἑλληνική φιλοξενία, χαρακτηρίζοντας ὡς πρόσφυγες ἀνθρώπους πού δέν προέρχονται ἀπό ἐμπόλεμες χῶρες, καί πού ἀπό τήν στιγμή πού φεύγουν ἀπό τήν Τουρκία χάνουν τό διεθνές καθεστώς τοῦ «πρόσφυγα».  Ἐπεσήμανε τή χαώδη διαφορά πού χωρίζει τόν ἰσλαμικό τρόπο σκέψης και ζωῆς μέ τόν δυτικό πολιτισμό, κάτι πού καθιστᾶ οὐσιαστικά ἀδύνατη  κάθε προσπάθεια ἐνσωματάτωσης τῶν μωαμεθανῶν σέ δυτικές κοινωνίες.
Γ. Στό σοβαρότατο  δημογραφικό ζήτημα φρονοῦμε ὅτι ἔφτασε ἡ ὥρα σύσσωμος ὁ πολιτικός κόσμος τῆς πατρίδας μας νά σταθεῖ στό πλευρό τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας, δημιουργώντας τίς συνθῆκες, πρῶτον γιά παραμονή τῶν  νέων μας στόν τόπο μας, ὥστε νά ἀγωνισθοῦν γιά τήν προκοπή τῆς πατρίδας, καί δεύτερον  γιά αὔξηση τῶν γεννήσεων τῶν Ἑλλήνων, γιατί χωρίς αὐτές τό μέλλον τῆς   πατρίδας προβλέπεται ζοφερό, καθώς ὁ κίνδυνος γιά πληθυσμιακή, θρησκευτική  καί πολιτισμική ἀλλοίωση τοῦ πληθυσμοῦ προβάλλει πιό ὑπαρκτός ἀπό ποτέ. Ὁ ἑλληνικός λαός ἀπορρίπτει  ὡς ἀπαράδεκτες τίς ἀπόψεις περί ἐπικράτησης ἑνός μοντέλου πολυπολιτισμικότητας γιά τό μέλλον τῆς Ἑλλάδας.
Ὁ κ. Δῆμος Θανάσουλας, νομικός, στήν τελευταία ὁμιλία, κάλεσε τήν πολιτική ἡγεσία τῆς πατρίδας μας νά ἐφαρμόσει τήν συνταγματική διάταξη, πού ἐπιτάσσει νά ἐργάζεται ἀποκλειστικά ὑπέρ τοῦ  λαοῦ και τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος.
Μέσα ἀπό τήν ἐκδήλωση,  τίς ἐμπεριστατωμένες εἰσηγήσεις τῶν ὁμιλητῶν καί τήν δυναμική παρουσία τοῦ λαοῦ τῆς Θεσσαλονίκης, ἔγινε φανερό ὅτι γιά ὅλα τά παραπάνω  ὁ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΟΥΤΕ ΡΩΤΗΘΗΚΕ ΟΥΤΕ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΠΟΤΕ!
 
22 ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
 
  • ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
  • ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ (Γ.Ε.Χ.Α.)
  • ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ "ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΟΦΙΛΟΙ"
  • "ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΟΣΥΝΗ"
  • ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ "ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ"     
  • ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ"
  • ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΓΙΑ ΦΟΙΒΗ"
  • ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ"
  • ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ"
  • ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΠΙΣ"
  • "ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"
  • ΠΑ.ΣΥ.ΒΑ. (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
  • ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ
  • ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
  • ΣΥΛΛΟΓΟΣ "Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ"
  • ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ "Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ"
  • ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ "ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ"
  • ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ "ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ"
  • Σ.Φ.Ε.Β.Α. (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
  • ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ "ΜΕΡΙΜΝΑ ΠΤΩΧΩΝ"
  • ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
  • Π.Α.Τ.Ρ.Ι.Σ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ: ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
https://www.impantokratoros.gr/4023BA4B.el.aspx

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

ΛΑΜΠΕΡΗ !!! Η ΕΤΗΣΙΑ ΧΟΡΟΕΣΠΕΡΙΔΑ ΤΟΥ Α.Σ. ΑΡΗ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ !!!

ΚΟΣΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ '' ΤΖΑΚΙ '' Σ.Σ. ΘΗΒΑΣ
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

Πραγματοποιήθηκε και φέτος με μεγάλη επιτυχία η Ετήσια Εορταστική Χοροεσπερίδα τού Ιστορικού Αθλητικού Συλλόγου ΑΡΗΣ Θήβας πού συμπλήρωσε 40 Χρόνια ένδοξης ιστορίας
 ( 1980 - 2020 ) παρουσία πλήθους φίλων του πού κατέκλυσαν κυριολεκτικά τό Κοσμικό Κέντρο '' ΤΖΑΚΙ '' .
Ο Παρουσιαστής τής Εκδήλωσης και φέτος όπως χρόνια τώρα , Δημοσιογράφος κ. Δημήτρης Σοβατζής καλωσόρισε το κοινό εκ μέρους τού Διοικητικού Συμβουλίου τού Συλλόγου κάνοντας σύντομη αναφορά στην ένδοξη   Ιστορία του  , σκορπώντας ντελίριο ενθουσιασμού  σε μικρούς και μεγάλους .
Την πατροπαράδοτη Βασιλόπιτα τού Συλλόγου ευλόγησε ο Αιδεσιμολογιότατος Πατέρας Μιχαήλ και την έκοψαν από κοινού με τον Πρόεδρο τού Συλλόγου κ. Γιώργο Ματσαγγούρα και τούς Θεσμικούς εκπροσώπους τού τόπου

Χαιρετισμό στην Εκδήλωση απηύθυναν οι κ.κ. :
Πρόεδρος τού Α.Σ. ΑΡΗ Θήβας κ. Γιώργος Ματσαγγούρας , ο οποίος ευχαρίστησε όλους όσους στηρίζουν την παρουσία τής Ομάδας στην Γ ' Εθνική Κατηγορία τού Μπάσκετ
Δήμαρχος τού Καλλικρατικού Δήμου Θηβαίων κ. Γιώργος Αναστασίου
Βουλευτής Βοιωτίας κ. Γιώργος Μουλκιώτης
Προπονητής τού Συλλόγου κ. Βαγγέλης Ματσαγγούρας
Μεγάλος Χορηγός τού Συλλόγου κ. Μιχάλης Θαλάσσης 

Τιμητικές Απονομές πλακετών στη συνέχεια χρωμάτισαν  τήν όλη Εκδήλωση με έντονα συναισθήματα , συγκεκριμένα τιμήθηκαν από τόν Σύλλογο γιά τήν προσφορά τους οι κ.κ. :
Μεγάλος Χορηγός κ. Μιχάλης Θαλάσσης 
Παλαίμαχη  Μπασκετμπολίστρια κα Φανή Πολύμερου
Μπασκετμπολίστας τού Συλλόγου κ. Γιάννης Χαρατσής 

Τίμησαν μέ τήν παρουσία τους τήν Εκδήλωση καί οι κ.κ. :
Αντιδήμαρχοι τού Δήμου Θηβαίων κ.κ. Ανδρέας Χατζησταμάτης , Γιώργος Παπασπύρου
Δημοτικοί Σύμβουλοι τού Δήμου Θηβαίων κ.κ. Γρηγόρης Παπαβασιλείου , Κώστας Βενιζέλος , Βαγγέλης Κυπριωτάκης , Σταμάτης Καλαμιώτης 
Σύμβουλος Κοινότητας Θηβών , Δήμου Θηβαίων κ. Φώτης Σταματόπουλος 
Αντιπρόεδρος τού Εμπορικού Συλλόγου Θήβας κ. Βασίλης Γκέλης

Κέφι , πλούσιο δείπνο , γλέντι , δώρα , δημιούργησαν ομορφη ατμόσφαιρα μέχρι τίς πρώτες πρωινές ώρες . 

ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ , ΠΡΟΚΟΠΗ & ΕΥΗΜΕΡΙΑ !!!


                                                             Δημήτρης Σοβατζής




                                                                 Δημήτρης Σοβατζής

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020

SOS !!! ΑΠΟ ΤΟΝ Ο.Η.Ε. !!!

ΟΗΕ: Άμεση εκκένωση της Μόριας - Φόβοι για πανδημία - «Έχουν ψώρα δεν μπορούμε να τους θεραπεύσουμε»!

 
Σύμφωνα με όσα είπε γιατρός στην εφημερίδα Guardian υπάρχουν τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι στον καταυλισμό της Μόρια,
αρκετοί απ' αυτούς έχουν αρρώστιες όπως ψώρα και υπάρχουν έντονοι φόβοι για εξάπλωση επιδημίας.  

Την ώρα που το μεταναστευτικό είναι διαρκώς στην επικαιρότητα τόσο με αφορμή τα σχέδια της κυβέρνησης για την δημιουργία των νέων κέντρων όσο και για τις αντιδράσεις που υπάρχουν στα νησιά, η κατάσταση στην Μόρια έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά καθώς σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian, η Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους μετανάστες ζητεί την άμεση απομάκρυνση από την Μόρια των οικογενειών και των ασθενών!
Με τουλάχιστον 20.000 ανθρώπους να βρίσκονται καταυλισμό οι υπηρεσίες του ΟΗΕ με τις συνθήκες διαμονής και ο κίνδυνος να εξαπλωθούν ασθένειες είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός. 
Συνολικά, πάνω από 42,000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά είναι στην Λέσβο, στην Σάμο, στην Χίο, την Λέρο και την Κω.
Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία της Δρ Χάνα Ποσπισίλοβα που είναι μια από τους εθελοντές γιατρούς στην Λέσβο. 
Δήλωσε στον Guardian ότι ανησυχεί πολύ καθώς η αδυναμία τους να θεραπεύσουν βαριά άρρωστους ανθρώπους μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλο κίνδυνο για την δημόσια υγεία.
«Είμαι πεπειραμένη γιατρός και έχω δει πολλούς ασθενείς στην ζωή μου αλλά αυτό που είδα εκεί με γονάτισε. Είδα πολλά παιδιά τα οποία ανησυχώ ότι θα πεθάνουν από ασιτία. Είδα ένα μωρό που μύριζε πολύ άσχημα καθώς η μητέρα του δεν μπορούσε να πλύνει για εβδομάδες ολόκληρες γιατί υπήρχε μόνο κρύο νερό και φοβόταν ότι θα πεθάνει! Υπάρχουν παιδιά ηλικίας 12 και 15 ετών που ζουν στους ελαιώνες και κυκλοφορούν ξυπόλυτα. Πολλοί έχουν ψώρα και δεν μπορούμε να τους θεραπεύσουμε γιατί δεν υπάρχουν οι απαραίτητες συνθήκες υγιεινής. Τους λέμε να πετάξουν τα ρούχα τους τα οποία φορούν επί μήνες ολόκληρους αλλά μας λένε ότι είναι τα μοναδικά που έχουν! Εξέταζα 20 ανθρώπους την ημέρα και όλοι τους είχαν μια φρικιαστική ιστορία!»
Η γιατρός λέει ξεκάθαρα ότι αυτές οι καταστάσεις θα οδηγήσουν σε πανδημία!
Άνθρωποι με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα να μένουν σε τέντες βρεγμένες από την υγρασία και τις βροχές του χειμώνα. Δεν υπάρχει ζεστό νερό για δείγμα και πρέπει να περιμένουν τρεις ώρες στο κρύο για φαγητό. Όλοι τους είναι υποσιτισμένοι με ματωμένα ούλα.
«Τους δίνουμε αντιβιοτικά αλλά ο βήχας δεν υποχωρεί ούτε και ο πυρετός. Αν διαβάσετε για την ισπανική Γρίπη έτσι ακριβώς ξεκίνησε να εξαπλώνεται και σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους το 1918! Και τότε οι άνθρωποι είχαν μια ιογενή λοίμωξη που έγινε βακτηριακή και τους σκότωσε», λέει η γιατρός.
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!Πηγή: Guardian

https://www.news247.gr/kosmos/germanoi-kai-cia-kataskopeysan-mazi-epi-dekaeties-xenes-kyverniseis.7581857.html

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ !!!

Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής γλώσσας: Η ελληνική γλώσσα εξαπλώνεται στη Ρωσία

 
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, το Sputnik ταξιδεύει στο Πανεπιστήμιο του Κουμπάν και συνομιλεί με μια επιστήμονα - πρέσβη της ελληνικής γλώσσας που συμβάλει συστηματικά στη διάδοσή της.
Μπορεί η 9η Φεβρουαρίου να έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, ωστόσο μια ομάδα Ελλήνων μέσα στη Ρωσία τιμούν την ελληνική γλώσσα όχι μόνο αυτή τη μέρα, αλλά κάθε μέρα και επί πολλά χρόνια.
Με αφετηρία το Κρατικό Πανεπιστήμιο Κουμπάν στη Ρωσία, η Έδρα (σ.σ το Τμήμα για τα ελληνικά δεδομένα) Νέας Ελληνικής Φιλολογίας του δραστηριοποιείται σε αυτήν την κατεύθυνση διάδοσης της ελληνικής γλώσσας με μια μεγάλη ποικιλία δράσεων, όπως συγγραφή βιβλίων, εκδηλώσεις, συνέδρια, ενημερώσεις σε σχολεία, σεμινάρια σε εκπαιδευτικούς κ.ά.
Μια από τις πρωτεργάτριες του εγχειρήματος, η φιλόλογος Ιωάννα Κακολύρη, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος ειδίκευσης, καθηγήτρια στην Έδρα Νέας Ελληνικής Φιλολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Κουμπάν, μίλησε στο Sputnik:
 «Είναι μια δουλειά που γίνεται με πολύ μεράκι και ενδιαφέρον και αυτό φάνηκε από τα επιτεύγματα των τελευταίων ετών. Το 2016, με αφορμή το έτος Ελλάδας – Ρωσίας, εκδηλώθηκε πάλι ένα ενδιαφέρον και από τους ομογενείς κατοίκους, ενώ την ίδια στιγμή πολλοί  Έλληνες που είχαν φύγει από τη Ρωσία, επέστρεψαν και ζητούν να μάθουν τη γλώσσα και στα παιδιά τους. Το βασικό όμως είναι ότι υπάρχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους Ρώσους πολίτες. Στην Έδρα δεν απευθυνόμαστε σε ομογενείς. Η ελληνική προφέρεται ως ξένη γλώσσα σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Στατιστικά δηλαδή οι ομογενείς δεν είναι οι περισσότεροι φοιτητές μας, αλλά κυρίως οι Ρώσοι, οι οποίοι τη διαλέγουν εξαιτίας της λάμψης και της αίγλης του ελληνικού πολιτισμού. Δεύτερη εθνικότητα σε προτίμηση για την ελληνική γλώσσα είναι η αρμενική».
Η Ιωάννα Κακολύρη, έφτασε στην Έδρα πριν από μερικά χρόνια και ήταν η πρώτη ελληνίδα φιλόλογος στο συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο. «Βρισκόμαστε σε μία από τις τρείς Έδρες ελληνικών σπουδών. Οι άλλες δύο είναι στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη. Και οι τρεις παράγουν σημαντικό επιστημονικό έργο».
Σεργκέι Γαλάνης - Βλαντίμιρ Πούτιν
© Φωτογραφία : /

Η Έδρα Νέας Ελληνικής Φιλολογίας

«Φέτος έχουμε 38 φοιτητές στην Έδρα. Μαθαίνουν ελληνικά ως πρώτη ξένη γλώσσα και αγγλικά ως δεύτερη. Παίρνουν πτυχίο καθηγητή ελληνικής και αγγλικής γλώσσας και αυτό κάνει τη σχολή μας πιο επιλέξιμη. Έχουμε καταφέρει να επεκτείνουμε τη διδασκαλία της ελληνικής και μέσα στο ίδιο το πανεπιστήμιο του Κουμπάν. Αρχικά ως δεύτερη ξένη γλώσσα στο Τμήμα Ιστορίας και Κοινωνιολογίας». 
Η παρουσία και το έργο της Ιωάννας Κακολύρη είχε ως αποτέλεσμα να διδάσκονται αρχαία ελληνικά στο τμήμα Φιλοσοφίας αλλά και στο τμήμα Θεολογίας και υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτό.
Κάποια στιγμή λειτούργησε για μια πενταετία, τμήμα αρχαιολογίας, με την χορηγία ενός εύπορου πολίτη. Στόχος ήταν να βγουν ως απόφοιτοι, αρχαιολόγοι που θα πραγματοποιούσαν ανασκαφές στην άγνωστη σε πολλούς «αρχαία Ελλάδα» μέσα στη Νότια Ρωσία, που θα έφερνε στο φως τα ελληνικά αγγεία και άλλες αρχαιολογικές ανακαλύψεις.
Πρόκειται για δέκα αρχαίες ελληνικές αποικίες που αποτέλεσαν το αρχαίο Βασίλειο του Βοσπόρου.
Η καθηγήτρια δίδαξε τους φοιτητές να διαβάζουν την ελληνική γραφή πάνω στα αγγεία που θα ανακάλυπταν.
Πιστοί περιμένουν να προσκυνήσουν τη δεξιά χείρα του Αγίου Σπυρίδωνος στο Κρασνοντάρ της Ρωσίας
© Sputnik / Nikolai Hizhnyak

 «Στο τμήμα αυτό είχα την τύχη να διδάξω αρχαία ελληνική επιγραφική. Το καλοκαίρι βρέθηκα σε περιοχές της Αζοφικής και είχα την τιμή να με υποδεχθούν θερμά οι παλιοί μου φοιτητές και όχι μόνο. Δούλεψαν νυχθημερόν και έφεραν σημαντικά ευρήματά στο φως. Βλέπουμε ότι υπάρχει μια στροφή στην αρχαία ελληνική κληρονομιά και είναι η κατάλληλη στιγμή ώστε να το αξιοποιήσουμε και να το θεμελιώσουμε», επισημαίνει η καθηγήτρια.
Προσωπικό της στοίχημα ήταν η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στο Κρασνοντάρ και ειδικά στην τοπική Ελληνική κοινότητα. «Την φετινή χρονιά σε συνεργασία με τον συνάδελφο - δάσκαλο της ελληνικής Ν. Δημουλά που ανέλαβε την διδασκαλία, καταφέραμε να οργανώσουμε τα μαθήματα και έχουμε 62 μαθητές εκ των οποίων 25 παιδιά.  Φτιάξαμε έτσι ένα τμήμα προχωρημένων, δύο τμήματα αρχαρίων και δύο τμήματα παιδιών», αναφέρει.
Το πανεπιστήμιο του Κουμπάν διαθέτει τη μεγαλύτερη ελληνόγλωσση βιβλιοθήκη σε όλη τη Νότια Ρωσία, ίσως και σε ολόκληρη τη Ρωσία. Πάνω από 3000 τόμους βιβλίων με «διαμάντια» της ιστορίας και λογοτεχνίας.
«Με αυτά μπορεί να έρθουν σε επαφή όσοι μελετούν την ελληνική γλώσσα και ιστορία. Αναφορικά με τη διδασκαλία, υπάρχουν ειδικά βιβλία του πανεπιστημίου για την διδασκαλία της ελληνικής στους φοιτητές μας, αλλά χρησιμοποιούμε και τα ελληνικά βιβλία του ΟΕΔΒ και άλλων εκδόσεων».

Τα ρωσικά σχολικά βιβλία ελληνικής γλώσσας

Ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα της Έδρας Νέας Ελληνικής Φιλολογίας ήταν η συγγραφή των βιβλίων Μέσης Εκπαίδευσης.
Όλα ξεκίνησαν όταν το ρωσικό υπουργείο Παιδείας έδωσε εντολή στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης να  προετοιμαστούν μέσα σε διάστημα πέντε ετών ώστε να εισαγάγουν δεύτερη ξένη γλώσσα.
«Δεχθήκαμε τότε την πρόταση - πρόκληση του προέδρου της ελληνικής κοινότητας του Γελεντζίκ να συγγράψουμε βιβλία για τη διδασκαλία της ελληνικής σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης. Η προηγούμενη περίοδος που διδάσκονταν τα ελληνικά σε σχολεία στη Ρωσία ήταν γύρω στο 1960.
Ωστόσο μετά από μια σειρά γεγονότων, όπως οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, η  μετακίνηση πολιτών ελληνικής καταγωγής από την τότε Σοβιετική Ένωση στην Ελλάδα κ. ά., είχαν ως αποτέλεσμα να ατονήσει η διδασκαλία.
Σημαίες Ελλάδας και Ρωσίας
© Φωτογραφία : Menelaos Myrillas / SOOC

Η πρόκληση για εμάς ήταν να προλάβουμε να συγγράψουμε εγχειρίδια ώστε να προτείνουμε τη διδασκαλία της ελληνικής, ως δεύτερης ξένης γλώσσας.
Προτείνονταν αγγλική, γαλλική, γερμανική και κινεζική. Εμείς δεν ήμασταν σε αυτήν την τετράδα, και αφού είδαμε το κενό προσπαθήσαμε να το καλύψουμε».
Μια ομάδα περίπου 10 ατόμων, καθηγητών αλλά και αποφοίτων της Έδρας, δούλεψε εντατικά για να παράγει νέα βιβλία. Συνδύασαν τη μεθοδολογία της Σοβιετικής εποχής (βιβλία της Μ. Ρίτοβα) με τη σύγχρονη γνώση και διδασκαλία.  
«Μέσα σε 1,5 χρόνο δουλεύοντας νυχθημερόν συγγράψαμε πέντε αναγνωστικά, πέντε τετράδια ασκήσεων, πέντε συνοδευτικά βιβλία για τον δάσκαλο, καθώς και πέντε ηλεκτρονικά βιβλία με ξεχωριστό περιεχόμενο από τα έντυπα.
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για κάθε μία από τις τάξεις της διδασκαλίας και το συνολικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα συνέγραψε η διευθύντρια της Έδρας μας, Λουίζα Νικολάεβνα Μιροσνιτσένκο, που είναι μαζί με την Ειρήνη Οικονομίδη η εμψυχώτρια και βασική υπεύθυνη όλου αυτού του έργου. 
Μετά από τις σχετικές εγκρίσεις από αρμόδιες επιτροπές, τα βιβλία μπορούν να διδαχθούν στο σχολείο, σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο παιδείας.
Η αμοιβαία πρόθεση αλληλοδιδασκαλίας των γλωσσών είχε φανεί και στο σχετικό μνημόνιο του Υπουργείου Παιδείας στα τέλη του 2016. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η ελληνική θα διδάσκεται υποχρεωτικά ως δεύτερη γλώσσα σε όλα τα σχολεία της Ρωσίας.
Ωστόσο δίνεται η δυνατότητα εκεί που υπάρχει ελληνική διασπορά και ομογένεια να λειτουργήσουν τμήματα της ελληνικής γλώσσας ως ξένης, αν και εφόσον συμπληρωθεί ο αναγκαίος αριθμός μαθητών. Προφανώς και δεν μπορεί να γίνει σε όλα τα σχολεία. Κάθε σχολείο που υιοθετεί την ελληνική ως ξένη γλώσσα είναι μια μεγάλη κατάκτηση για εμάς».
Έκθεση Βιβλίου στη Μόσχα- Εκδήλωση της ελληνικής αντιπροσωπείας
© Φωτογραφία : Dionysis Maroulis

Η Έδρα κάνει μια μεγάλη εκστρατεία για τη διάδοση αυτού του επιτεύγματος μέσα στη Ρωσία.
«Προσπαθούμε να έχουμε ένα ή δύο σχολεία σε κάθε πόλη που να ακολουθούν αυτό το μοντέλο διδασκαλίας».
Για να συμβάλλει ενεργά η Ιωάννα Κακολύρη έμαθε ρωσικά:
«Οι δυνατότητες άρχισαν να μου ανοίγονται όταν έμαθα τη ρωσική γλώσσα. Χρειάστηκε να μάθω καλά ρωσικά για να στηρίξω αυτό μεγάλο έργο».
Η πρακτική δυσκολία που πρέπει να υπερνικήσουν τώρα, είναι ποιος δάσκαλος θα δεχθεί να απασχοληθεί για λίγες ώρες διδασκαλίας που διατίθενται για τη δεύτερη ξένη γλώσσα.
«Πρέπει να είναι Ρώσοι πολίτες και να έχουν πιστοποιητικό παιδαγωγικής κατεύθυνσης. Υπάρχει πραγματικά έλλειψη προσωπικού και για το λόγο αυτό έχουμε οργανώσει σεμινάρια κατάρτισης όσων επιθυμούν να διδάξουν την ελληνική γλώσσα. Έχουμε ήδη τους 12-13 πρώτους αποφοίτους που θα αναλάβουν σε συμφωνημένα σχολεία να διδάξουν την ελληνική γλώσσα».
Αξίζει να σημειωθεί ότι στη νότια Ρωσία υπάρχουν τρία σχολεία που δίδασκαν ανέκαθεν την ελληνική ως μητρική γλώσσα. Στην Σταυρούπολη, στη Συμφερόπολη (της Κριμαίας) και στο Εσσεντουκί. Από την πρώτη έως την ένατη τάξη του σχολείου.
«Υπήρξε αμέριστη στήριξη έως τώρα στο έργο μας από την πλευρά της Ελλάδας και της Κύπρου μέσω των Γενικών Προξενείων στο Νοβοροσσίσκ και στο Κρασνοντάρ αντίστοιχα. Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε δυναμικά στη διάδοση της ελληνική γλώσσας και του πολιτισμού στη Ρωσία», καταλήγει η καθηγήτρια

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2020

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ , ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ !!!

Σε κλοιό η Λέσβος, απο μέσα hot spot και απ'έξω βολές του τουρκικού ναυτικού

 
Δίπλα από την Λέσβο ανοίγει «πυρ» το τουρκικό Ναυτικό! - Προγραμματίζει μεγάλη αεροναυτική άσκηση

Χωρίς όρια στην επιθετικότητα κινείται πλέον η Τουρκία στο Αιγαίο, και αυτή τη φορά δεσμεύει μια μεγάλη θαλάσσια έκταση στο κεντρικό Αρχιπέλαγος, δυτικά της Λέσβου για την πραγματοποίηση αεροναυτικής άσκησης με πραγματικά πυρά!
Έτσι, η τουρκική υδρογραφική υπηρεσία εξέδωσε μια προκλητικότατη NAVTEX, με την οποία «κλειδώνει» θαλάσσια περιοχή εντός του Αιγαίου για στρατιωτική άσκηση του Ναυτικού.
Συγκεκριμένα ο ο υδρογραφικός σταθμός της Σμύρνης προανήγγειλε άσκηση με πυρά ανάμεσα στα νησιά του Αγίου Ευστρατίου, της Λέσβου και της Σκύρου!
Η Τουρκική NAVTEX
TURNHOS N/W : 0212/20
AEGEAN SEA
1. GUNNERY EXERCISE, ON 06 FEB 20 FROM 1001Z TO 1100Z IN AREA BOUNDED BY;
38 56.00 N – 025 25.00 E
39 04.00 N – 025 42.00 E
39 15.00 N – 025 38.00 E
39 23.00 N – 025 15.00 E
39 09.00 N – 025 08.00 E
CAUTION ADVISED.
Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως στις 6 Φεβρουαρίου, την ώρα που οι Τούρκοι θα «ανοίξουν πυρ» στην περιοχή ανάμεσα στον Άγιο Ευστράτιο, τη Λέσβο και τη Σκύρο θα βρίσκεται σε εξέλιξη η τριμερής άσκηση «Μέγας Αλέξανδρος 2020» με τη συμμετοχή 1000 πεζοναυτών από Ελλάδα, Γαλλία και ΗΠΑ καθώς και αεροναυτικές δυνάμεις.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2020

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ !!! ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΕ ΕΞΑΡΣΗ ...

Η επιθετικότητα, οι σκοπιμότητες και οι παρερμηνείες της Τουρκίας στο ανατολικό Αιγαίο

Τι ισχύει για την (απο) στρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών

Η ελληνική πλευρά οφείλει να αντιμετωπίσει τις αναθεωρητικές προσπάθειες της Τουρκίας με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς το τουρκικό αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου αποτελεί ευθεία απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ενώ παράλληλα προβάλλει την Ελλάδα ως χώρα που δεν τηρεί τις διεθνείς συνθήκες.
Πριν από μερικές μέρες ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου (Mevlüt Çavuşoğlu) επανέφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της (απο)στρατιωτικοποίησης των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα παραβιάζει το καθεστώς αυτό και ότι η Τουρκία επιθυμεί να το συζητήσει «μαζί με τις άλλες διαφορές στο Αιγαίο, με σκοπό την επίλυσή τους μέσω του διαλόγου». Η τοποθέτηση αυτή δεν αποτελεί κάτι νέο, καθώς είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι η τουρκική πλευρά ανακινεί και θέτει διαρκώς νέα ζητήματα, με σκοπό να περιληφθούν σε μια «συνολική διαπραγμάτευση» από την οποία η Τουρκία πιστεύει ότι θα αποκομίσει σημαντικά οφέλη, είτε εδαφικά, είτε νομικά, διπλωματικά ή στρατιωτικά.
Η ελληνική πλευρά οφείλει να αντιμετωπίσει τις προσπάθειες αυτές με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς το τουρκικό αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου αποτελεί ευθεία απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ενώ παράλληλα προβάλλει την Ελλάδα ως χώρα που δεν τηρεί τις διεθνείς συνθήκες, με σκοπό να ζημιώσει την διεθνή εικόνα της, να την στερήσει από την υποστήριξη τρίτων κρατών και να υποβαθμίσει τον έκνομο ή παράνομο χαρακτήρα των τουρκικών ενεργειών στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο [1].
Κατά συνέπεια, θεωρώ πως καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα δεχόταν να συζητήσει ένα τέτοιο ζήτημα σε διμερή ή πολυμερή βάση, ενώ η παραπομπή του στην διαιτησία ενός διεθνούς οργάνου (ακόμη κι αν αυτό είναι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης) μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει για τα ελληνικά συμφέροντα. Παρά ταύτα, αξίζει να δούμε πώς προέκυψε το θέμα αυτό, και κατά πόσον έχουν νομική βάση ή όχι οι τουρκικοί ισχυρισμοί.
ΟΙ ΠΡΟΝΟΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥΣ
Σε αντίθεση με την σαφώς ιδιοτελή και απλουστευτική προσέγγιση της Τουρκίας ότι «όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι και οφείλουν να μείνουν αποστρατιωτικοποιημένα», η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς των νησιών δεν είναι ενιαίο, αλλά διέπεται από τρεις διαφορετικές συνθήκες, με βάση τις οποίες μπορεί να γίνει μια διαφοροποίηση των νησιών αυτών σε τουλάχιστον τρεις επιμέρους ομάδες.
Η πρώτη συνθήκη στην οποία αναφέρονται περιορισμοί ως προς την στρατικοποίηση ορισμένων νησιών του ανατολικού Αιγαίου είναι η Συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923), το Άρθρο 13 της οποίας ορίζει ότι «Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα: 1. Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέγερσιν οχυρωματικού τινός έργου. 2. Θα απαγορευθεί εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Τουρκική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων. 3. Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ’ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην» [2].
Πέρα από όσα αναφέρονται στις παραπάνω πρόνοιες, ιδιαίτερη σημασία έχουν και όσα δεν αναφέρονται. Για παράδειγμα, οι παραπάνω διατάξεις αναφέρουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εγκαταστήσει ναυτικές βάσεις ή μόνιμα οχυρωματικά έργα στα παραπάνω νησιά, αλλά δεν προβλέπονται περιορισμοί ως προς αεροπορικές βάσεις ή άλλες εγκαταστάσεις που διευκολύνουν το στρατιωτικό έργο, όπως σταθμοί παρακολούθησης, ραντάρ κ.ά. [3] Επίσης σημαντικό είναι το ότι οι περιορισμοί αυτοί δεν αφορούν όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου που αναγνωρίζονται ως ελληνικά, αλλά μόνο την Λέσβο, την Χίο, την Σάμο και την Ικαρία (τα Δωδεκάνησα δεν ήταν ακόμα μέρος της ελληνικής επικράτειας). Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός αποστρατιωτικοποίησης για γειτονικά νησιά όπως ο Άγιος Ευστράτιος, τα Ψαρά, οι Οινούσσες ή οι Φούρνοι, στα οποία η Ελλάδα μπορεί να εγκαταστήσει όσες δυνάμεις και εγκαταστάσεις θέλει χωρίς να υπάρχει κανένας συμβατικός περιορισμός.
Κατά συνέπεια, είναι -ή θα έπρεπε να είναι- σαφές σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι τα συμβαλλόμενα μέρη συμφώνησαν στην μερική αποστρατιωτικοποίηση ορισμένων νησιών του ανατολικού Αιγαίου, με σκοπό να διευκολύνουν την προσέγγιση των μέχρι πρότινος εμπόλεμων, εντάσσοντας μάλιστα στην σχετική ρύθμιση μια οιονεί ρήτρα αμοιβαιότητας (βλ παράγραφο 2 περί μη υπέρπτησης σε παραμεθόριες περιοχές), την οποία φυσικά δεν επικαλείται και δεν τηρεί η γειτονική χώρα, καθώς οι παραβάσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ αρκετά συχνές είναι και οι υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά καθαυτά. Άραγε στην αντίληψη των Τούρκων ιθυνόντων που επικαλούνται «τις διεθνείς συνθήκες» οι πρόνοιες που δεσμεύουν την δική τους χώρα δεν οφείλουν να τηρούνται; Και αν αυτή είναι η ερμηνεία που δίνουν, με ποιο δικαίωμα ζητούν να συμμορφωθεί η ελληνική πλευρά σε ό,τι αρνούνται να τηρήσουν οι ίδιοι;
Στον βαθμό που ένα από τα δύο κράτη θέτει ζήτημα επανόδου στους περιορισμούς στρατιωτικοποίησης της Λωζάνης, θα έπρεπε πέραν της αμοιβαιότητας να υπάρχει και αναλογικότητα. Την εποχή που προβλέφθηκαν τα παραπάνω, στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου στάθμευαν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν άμεσα και εύκολα σε περίπτωση ανανέωσης των συγκρούσεων (παράλληλα με την ανασυνταγμένη στρατιά στη Θράκη). Κατά συνέπεια, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου θεωρούνταν -και ήταν- μια δυνάμει απειλή για τη νέα Τουρκία, και για τον λόγο αυτό θεωρήθηκε σημαντικό να της δοθούν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα χρησιμοποιούνταν εναντίον της. Εκατό χρόνια αργότερα, η σημερινή πραγματικότητα τείνει προς το αντίθετο, καθώς η Τουρκία ενισχύει διαρκώς τις στρατιωτικές δυνάμεις και εγκαταστάσεις της στα μικρασιατικά παράλια, ενώ παράλληλα αμφισβητεί επανειλημμένα τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα -και σε ορισμένες περιπτώσεις (βλέπε «Γκρίζες Ζώνες») την ίδια την ελληνική κυριαρχία. Κατά συνέπεια, αν τίθετο πράγματι ζήτημα επανόδου στους περιορισμούς στρατιωτικοποίησης της Λωζάνης, η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να ζητήσει την κατ’ αναλογικότητα θεσμοθέτηση αντίστοιχης αποστρατιωτικοποίησης της απέναντι μικρασιατικής ακτής, σε βάθος ίσο με την απόσταση του δυτικότερου άκρου των παραπάνω νησιών από την ελληνοτουρκική μεθόριο (δηλαδή 60 χλμ.) ή και παραπάνω.
Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΡΕ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ
Παρότι η Συνθήκη της Λωζάνης φαινόταν να έχει διευθετήσει ικανοποιητικά τα συμφέροντα των συμβαλλόμενων κατά τα πρώτα χρόνια μετά την σύναψη της, η τουρκική ηγεσία ήταν δυσαρεστημένη με το δυσλειτουργικό καθεστώς ελέγχου που προέβλεπε η «Περί των Στενών» Σύμβαση της Λωζάνης [4]. Στο πλαίσιο αυτό, η Τουρκία άρχισε -κατά παράβαση των συμβατικών της δεσμεύσεων- να εξοπλίζει και να οχυρώνει τα Στενά, ενώ παράλληλα επιδίωξε την εκ των υστέρων αποδοχή του γεγονότος αυτού από τα άλλα συμβαλλόμενα κράτη. Με δεδομένο ότι δεν υπήρχαν διμερείς διαφορές μεταξύ των δύο κρατών (οι οικονομικές διαφορές που είχαν προκύψει από την Ανταλλαγή Πληθυσμών διευθετήθηκαν με το Σύμφωνο της 10ης Ιουνίου 1930), η ελληνική πλευρά αποφάσισε να υποστηρίξει το τουρκικό αίτημα, υπό την επιφύλαξη ότι θα καταργούνταν και τα Άρθρα 4, 6 και 7 της Σύμβασης, τα οποία προέβλεπαν την πλήρη αποστρατικοποίηση των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου (μεταξύ των οποίων η Λήμνος και η Σαμοθράκη) [5]. Η τουρκική ηγεσία συμφώνησε εύκολα με το αίτημα αυτό, και σε επιστολή που έστειλε ο πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα, Ρουσέν Εσρέφ (Ruşen Eşref Unaydın), στον Ιωάννη Μεταξά στις 6 Μαΐου 1936 ανέφερε ότι «Κατ’ εντολήν της κυβερνήσεώς μου, είμαστε εξ ολοκλήρου σύμφωνοι όσον αφορά στην στρατιωτικοποίηση των νησιών ταυτόχρονα με εκείνη των Στενών» [6].
Σε συνέχεια της συμφωνίας αυτής, τον Ιούνιο του 1936 συγκλήθηκε διεθνής διάσκεψη στο Μοντρέ της Ελβετίας, όπου συμφωνήθηκε η αναθεώρηση της Σύμβασης της Λωζάνης για τα Στενά και η υποκατάστασή της από την Σύμβαση του Μοντρέ (20 Ιουλίου 1936) [7]. Με αυτήν, καταργήθηκε η υποχρέωση αποστρατιωτικοποίησης των Στενών και η Διεθνής Επιτροπή των Στενών, τα καθήκοντα της οποίας ανέλαβε εξ ολοκλήρου η Τουρκία [8]. Με δεδομένο ότι η τελευταία είχε ήδη εξοπλίσει τα ηπειρωτικά εδάφη της ζώνης των Στενών, με το πέρας της διάσκεψης έσπευσε να οχυρώσει και τα νησιά της ζώνης αυτής (δηλαδή τα νησιά της Προποντίδας, την Ίμβρο και την Τένεδο), ενώ η Ελλάδα οχύρωσε αντίστοιχα την Λήμνο και την Σαμοθράκη. Μάλιστα, κατά την διάρκεια της συνεδρίασης της τουρκικής εθνοσυνέλευσης που επικύρωσε την Σύμβαση του Μοντρέ στις 31 Ιουλίου 1936, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Τεβφίκ Ρουστού Αράς (Tevfik Rüştü Araş), ανέφερε ότι «Με την Σύμβαση του Μοντρέ αναθεωρείται και ο όρος της Σύμβασης της Λωζάννης του 1923 που προέβλεπε καθεστώς αποστρατικοποίησης για τα νησιά Λήμνο και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στην γείτονα και φίλη Ελλάδα, γεγονός που μας δίνει ιδιαίτερη ικανοποίηση» [9].
Περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα, και χωρίς ποτέ στο μεταξύ να έχει αμφισβητηθεί το δικαίωμα της Ελλάδας να στρατιωτικοποιήσει τα νησιά αυτά, το 1969 η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε με διάβημα προς την Αθήνα για τις «απόπειρες στρατιωτικοποίησης» της Λήμνου. Μη διαβλέποντας την τουρκική μεταστροφή, η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι στο νησί υπήρχαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σύμφωνα με όσα προέβλεπε η Σύμβαση του Μοντρέ [10]. Η τουρκική πλευρά ωστόσο απέρριψε τον ελληνικό ισχυρισμό, υποστηρίζοντας -σε αντίθεση με ό,τι η ίδια είχε δεχτεί 33 χρόνια νωρίτερα- ότι η Συνθήκη του Μοντρέ είχε αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση της ασφάλειας της Τουρκίας, και ότι εφόσον τα δύο ελληνικά νησιά δεν αναφέρονταν ρητά σε αυτή, η συνθήκη δεν αναθεώρησε τους περιορισμούς στρατιωτικοποίησης νησιών εκτός της τουρκικής επικράτειας. Με άλλα λόγια, η Άγκυρα υποστήριξε -και επιμένει έκτοτε να υποστηρίζει- ότι για τα ελληνικά νησιά ισχύει το προηγούμενο καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης όπως αυτό ορίστηκε από την Σύμβαση της Λωζάνης [11]. Τόσο η ελληνική πλευρά όσο και αρκετοί νομικοί και διεθνείς αναλυτές έχουν απορρίψει αυτή την ερμηνεία, καθώς το καθεστώς μιας κοινής γεωπολιτικά ζώνης δεν θα μπορούσε να καθορίζεται από διαφορετικές διεθνείς συνθήκες και οι τυχόν αναθεωρήσεις να επηρεάζουν μόνο τη μια πλευρά των συνόρων [12]. Άλλωστε οι όψιμες ενστάσεις της Τουρκίας έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το ίδιο το προοίμιο της Σύμβασης του Μοντρέ και με τις δηλώσεις του τότε υπουργού Εξωτερικών της, Τεβφίκ Ρουστού Αράς, οι οποίες κατά το διεθνές δίκαιο έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα [13]. Οπότε, οι απόπειρες της Άγκυρας να αμφισβητήσει το δικαίωμα στρατιωτικοποίησης της Λήμνου και της Σαμοθράκης από πλευράς της Ελλάδας δεν έχουν καμία βάση στο διεθνές δίκαιο, και η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να εγκαταστήσει στρατιωτικές δυνάμεις ή βάσεις στα νησιά αυτά, ή σε κάθε περίπτωση τα ίδια δικαιώματα που έχει και η Τουρκία επί των εδαφών της ζώνης των Στενών που βρίσκονται εντός της δικής της επικράτειας.
Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΚΑΙ Η (ΑΠΟ)ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ
Τα Δωδεκάνησα αποτελούν μια τρίτη επιμέρους «πτυχή» του όλου θέματος, καθώς δεν ήταν μέρος της ελληνικής επικράτειας ούτε το 1923 ούτε το 1936. Τα νησιά καταλήφθηκαν από την Ιταλία το 1912, κατά την διάρκεια του ιταλοτουρκικού πολέμου που ξεκίνησε μισό χρόνο νωρίτερα (τον Σεπτέμβριο του 1911) για την Λιβύη. Αναγνωρίστηκαν ως κτήση της Ιταλίας με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, και αποδόθηκαν στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την Συνθήκη των Παρισίων (10 Φεβρουαρίου 1947). Ειδικότερα, το Άρθρο 14 της Συνθήκης αυτής όρισε ότι «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρη κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου» [14], ενώ στην συνέχεια αναφέρει ότι «Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι» [15]. Η Τουρκία δήλωσε την εποχή εκείνη ικανοποιημένη από την απόδοση των νησιών στην Ελλάδα, την οποία έβλεπε ως πολύτιμη σύμμαχο απέναντι στις επιθετικές τότε διαθέσεις της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η Άγκυρα άρχισε να αμφισβητεί τη νομιμότητα της μεταβίβασης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, ισχυριζόμενη ότι η Συνθήκη των Παρισίων δεν την δεσμεύει επειδή η ίδια η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος σε αυτήν [16]. Ο ισχυρισμός αυτός δεν ευσταθεί, επειδή η Συνθήκη των Παρισίων ρύθμισε αντικειμενικά καθεστώτα τα οποία έχουν καθολική ισχύ έναντι όλων των μελών της διεθνούς κοινότητας, οπότε η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί τις διατάξεις της συνθήκης που αναφέρονται στη μεταβίβαση της κυριαρχίας των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν υπήρξε συμβαλλόμενο μέρος [17].
Αντιλαμβανόμενη το αβάσιμο της θέσης της, η Άγκυρα επιχείρησε να συνδέσει το καθεστώς κυριαρχίας των νησιών με τους περιορισμούς στρατιωτικοποίησης τους, ισχυριζόμενη ότι αφού η Ελλάδα παραβιάζει την παράγραφο 2 του Άρθρου 14, «απονομιμοποιείται» από το να τα κατέχει. Η σύνδεση που επιχειρεί η Τουρκία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τα ελληνικά συμφέροντα, καθώς αμφισβητεί την ίδια την ελληνική κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων, ενώ παράλληλα επιχειρεί να εμφανιστεί ως «τοποτηρητής» καθεστώτων στην διαμόρφωση των οποίων δεν συμμετείχε. Η απόπειρα αυτή προσκρούει και πάλι σε όσα προβλέπει το διεθνές δίκαιο, καθώς σύμφωνα με την αρχή pacta tertiis nec nocent nec prosunt οι συμφωνίες τρίτων δεν παράγουν νόμιμα οφέλη για μη συμβαλλόμενα μέρη [18]. Πρέπει άλλωστε να έχουμε υπόψη ότι η αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων δεν προβλέφθηκε κατόπιν αιτήματος ή πίεσης της Τουρκίας -η οποία όπως αναφέραμε δεν συμμετείχε στην Διάσκεψη Ειρήνης, αλλά της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία επεδίωκε στο πλαίσιο της ψυχροπολεμικής στρατηγικής της τον περιορισμό των δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο, ώστε να περιορίσει την απειλή που θα μπορούσαν να αποτελέσουν για τις δικές της δυνάμεις στην περιοχή [19].
Παραβλέποντας και παρερμηνεύοντας την σοβιετική σκοπιμότητα, η Τουρκία υποστηρίζει ότι η παράγραφος 2 του Άρθρου 14 της Συνθήκης των Παρισίων «συμπληρώνει» το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, εξυπηρετώντας μια λογική «εξισορρόπησης» των συμφερόντων της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Αιγαίο. Πέρα από υστερόβουλοι, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι ανιστόρητοι και ελάχιστα πειστικοί, καθώς η Σοβιετική Ένωση δεν είχε κανένα λόγο να επιδιώκει την «διατήρηση ισορροπιών» μεταξύ δύο χωρών που θα εντάσσονταν στο αμυντικό σύστημα της Δύσης, ενώ αντιθέτως υιοθετήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις η αποστρατιωτικοποίηση των εδαφών που παραχώρησαν οι ηττημένες δυνάμεις [20]. Στον βαθμό που κάποιος θα ήθελε πραγματικά να εξετάσει τις προθέσεις της σοβιετικής ηγεσίας, η Μόσχα είχε κάθε λόγο να είναι αρνητική προς την Τουρκία, λόγω του ότι η τελευταία είχε απορρίψει τους -σκληρούς ομολογουμένως- όρους της για ανανέωση του μεταξύ τους Συμφώνου Φιλίας του 1945 [21]. Άρα, τα τουρκικά επιχειρήματα για «διατήρηση των ισορροπιών» στην περιοχή δεν έχουν πραγματική ιστορική ή πολιτική βάση, εκτός αν η Άγκυρα σκόπευε να υποχωρήσει στις σοβιετικές αξιώσεις και να δεχτεί κάποιο είδος σοβιετικής κηδεμονίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Σοβιετική Ένωση μπορεί όντως να εκδήλωνε ενδιαφέρον για την προστασία των τουρκικών συμφερόντων, αποβλέποντας στο να ωφεληθεί και η ίδια. Εναλλακτικά, για ποιον λόγο;
Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΗΣ ΑΜΥΝΑΣ
Υπό το φως των παραπάνω, θα πρέπει να έχει γίνει σαφές ακόμα και στον πιο καλόπιστο παρατηρητή ότι η Τουρκία δεν στηρίζει πραγματικά την πολιτική ή τα επιχειρήματά της στο διεθνές δίκαιο και την διεθνή πρακτική, αλλά τα παρερμηνεύει κατά περίπτωση για να αμφισβητήσει το υφιστάμενο καθεστώς και να πιέσει για την αναθεώρησή του, με σκοπό να αποκτήσει ανταλλάγματα, ερείσματα ή δικαιώματα σε περιοχές και πεδία όπου το διεθνές δίκαιο δεν το προβλέπει. Στην περίπτωση της (απο)στρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, η Άγκυρα φαίνεται να επιδιώκει την δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» μεταξύ της επικράτειάς της και της ηπειρωτικής Ελλάδας, η οποία θα επέτρεπε στην Τουρκία να εξυπηρετεί αποτελεσματικά τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της στην περιοχή σε καιρό ειρήνης, ενώ παράλληλα θα περιόριζε σημαντικά την ικανότητα της Ελλάδας να αμυνθεί ή να αντεπιτεθεί σε περίπτωση πολέμου [22]. Το ότι η Άγκυρα απεργάζεται σχέδια αυτού του είδους δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, καθώς γνωρίζουμε ότι ήδη το 1956 η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της σχεδίαζε να καταλάβει αιφνιδιαστικά την Χίο, προκειμένου να εκβιάσει λύση της αρεσκείας της στο Κυπριακό [23].
Η δημοσιοποίηση αυτών των σχεδίων στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ώθησε την Ελλάδα να επανεξετάσει την εφαρμογή κάποιων συμβατικών δεσμεύσεών της στο ανατολικό Αιγαίο, χωρίς ωστόσο να επιθυμεί να αμφισβητήσει την ισχύ των διεθνών συνθηκών ή να επιδεινώσει τις ήδη δοκιμαζόμενες ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η Αθήνα άρχισε σταδιακά να ενισχύει τις στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, και σε ορισμένες περιπτώσεις και τις εγκαταστάσεις στις οποίες αυτές έδρευαν. Όταν η Άγκυρα αντιλήφθηκε και κατήγγειλε τις ενέργειες αυτές, η Αθήνα επικαλέστηκε το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο ορίζει ότι «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα εμποδίζει το φυσικό δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας, σε περίπτωση που ένα Μέλος των Ηνωμένων Εθνών δέχεται ένοπλη επίθεση» [24]. Η τουρκική πλευρά αντέτεινε ότι για να ασκηθεί το δικαίωμα νόμιμης άμυνας που προβλέπει ο Χάρτης, θα πρέπει το αμυνόμενο κράτος να έχει δεχτεί ένοπλη επίθεση. Η Ελλάδα διαφωνεί με αυτή την ερμηνεία, υποστηρίζοντας ότι οι γεωγραφικές συνθήκες του Αιγαίου (δηλαδή η μεγάλη απόσταση των νησιών από την ηπειρωτική χώρα και η άμεση γειτνίασή τους με τις τουρκικές ακτές) θα καθιστούσαν άνευ αντικειμένου την λήψη μέτρων αν είχε ήδη εκδηλωθεί τουρκική επίθεση, καθώς η Τουρκία θα μπορούσε να καταλάβει τα νησιά σε μικρό χρονικό διάστημα με ελάχιστη αντίσταση. Προκειμένου να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, η Ελλάδα οφείλει να λάβει μέτρα νόμιμης άμυνας αντίστοιχα της απειλής που αντιμετωπίζει πριν εκδηλωθεί η τουρκική επίθεση [25]. Η πλειονότητα των διεθνολόγων συμφωνεί με την ελληνική τοποθέτηση, αναγνωρίζοντας στο υπό απειλή κράτος το δικαίωμα να προετοιμάζεται αμυντικά απέναντι σε μια επικείμενη ένοπλη επίθεση ακόμη και αν αυτή δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί (anticipatory self-defence).
Υπό την έννοια αυτή, είναι τουλάχιστον οξύμωρο ότι το πιο ουσιαστικό επιχείρημα υπέρ της στρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου το προσφέρει η ίδια η Τουρκία, η οποία έχει προχωρήσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση στρατιωτικών μονάδων και υλικού σε σημεία της μικρασιατικής ακτής απέναντι από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, ενώ αμφισβητεί σχεδόν καθημερινά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την ελληνική κυριαρχία στον χώρο αυτό. Παρότι οι τουρκικές κινήσεις που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα είναι πολλές, μια από τις πιο ανησυχητικές πρωτοβουλίες της Τουρκίας σε αυτή την κατεύθυνση ήταν η συγκρότηση της 4ης Στρατιάς τον Απρίλιο του 1975, στην οποία υπάγονται δύο ταξιαρχίες πεζικού και δύο πυροβολικού, το μεγαλύτερο μέρος των τουρκικών ειδικών δυνάμεων και ο δεύτερος μεγαλύτερος αποβατικός στόλος στο ΝΑΤΟ μετά τον αμερικανικό [26]. Παρά τις διαβεβαιώσεις της Άγκυρας ότι η συγκρότηση της «Στρατιάς του Αιγαίου» είναι κατά βάση αμυντικό μέτρο, καθώς έπεται και δεν προηγείται της μερικής στρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου από την Ελλάδα, τόσο η σύνθεση της στρατιάς αυτής όσο και ο όγκος της (35 χιλιάδες μάχιμοι σε καιρό ειρήνης) και η θέση της (στα δυτικά της χώρας) μαρτυρούν τον σκοπό και την χρησιμότητά της [27].
ΤΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΒΑΣΗ ΕΧΕΙ Η ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΥΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ;
Αν και η επίκληση του δικαιώματος της νόμιμης άμυνας εξυπηρετεί προς το παρόν τις ελληνικές θέσεις και ανάγκες, ορισμένοι αναλυτές έχουν υποστηρίξει ότι δεν εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα τα ελληνικά συμφέροντα [28]. Ο κυριότερος λόγος για αυτό είναι ότι το δικαίωμα νόμιμης άμυνας και η αναστολή της συμβατικής υποχρέωσης της αποστρατικοποίησης διαρκούν όσο διαρκεί και το αίτιό τους, δηλαδή η απειλή χρήσης βίας από άλλο κράτος. Κατ’ επέκταση, αν η τουρκική απειλή εκλείψει ή υποβαθμιστεί σημαντικά (πράγμα που φαίνεται εξαιρετικά απίθανο να συμβεί), η ελληνική πλευρά οφείλει να τηρήσει στο ακέραιο τις συμβατικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει στο παρελθόν και να αποστρατιωτικοποιήσει την Λέσβο, την Χίο, την Σάμο, την Ικαρία και τα Δωδεκάνησα.
Ως μόνιμη «λύση» στο «πρόβλημα» αυτό, ορισμένοι νομικοί και πολιτικοί αναλυτές έχουν προτείνει την επανεξέταση της σκοπιμότητας των διεθνών συνθηκών με βάση την ρήτρα rebus sic stantibus, στο πλαίσιο της οποίας η Ελλάδα θα μπορούσε ισχυριστεί ότι οι πρόνοιες των Συνθηκών της Λωζάνης και των Παρισίων που αναφέρονται σε αποστρατιωτικοποίηση θεσπίστηκαν για να εξυπηρετήσουν τις συνθήκες και τις ανάγκες εποχών που έχουν παρέλθει ή ανατραπεί ριζικά [29]. Με δεδομένο λοιπόν ότι οι συνθήκες αυτές επιτέλεσαν τον στόχο τους (την εξασφάλιση της ειρήνης και την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ γειτονικών κρατών), θα μπορούσαν οι διατάξεις περί αποστρατιωτικοποίησης να απολέσουν την βάση εφαρμογής τους, και οι συνθήκες να διατηρήσουν την σημασία τους μόνο ως προς τον καθορισμό της κυριαρχίας επί των νησιών [30].
Θεωρώντας δεδομένο ότι η Άγκυρα θα διαφωνήσει με αυτή την προσέγγιση, η όποια κίνηση ή πρωτοβουλία σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μη δοθεί ή ενισχυθεί η εντύπωση ότι η Ελλάδα αμφισβητεί την ισχύ των διεθνών συνθηκών. Στον βαθμό που μπορεί και πρέπει να τεθεί ένα ζήτημα σχετικό με την (απο)στρατιωτικοποίηση, αυτό δεν είναι η ισχύς των συνθηκών (οι οποίες είναι και οφείλουν να γίνονται σεβαστές), αλλά η προβληματική φύση της αποστρατιωτικοποίησης, καθώς αυτή δε λειτούργησε ως πράξη προστασίας των ειρημένων νησιών και δεν συνοδεύτηκε από ρήτρα αμοιβαιότητας, αλλά χρησιμοποιήθηκε και λειτούργησε ως μια ποινή σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας [31].
Κατά συνέπεια, με δεδομένο ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες αυτή προβλέφθηκε δεν υφίστανται -και για την ακρίβεια έχουν ανατραπεί- η Ελλάδα οφείλει σε κάποια ευνοϊκή συγκυρία να επιδιώξει την αναθεώρηση και πρακτική κατάργηση των σχετικών δεσμεύσεων, ώστε να μπορεί απόλυτα ελεύθερη και απερίσπαστη να προβεί στα μέτρα και αντίμετρα που κρίνει απαραίτητα για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την τουρκική απειλή.
Ο Δρ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΜΑΝΤΖΑΝΗΣ είναι τουρκολόγος-διεθνολόγος.
Παραπομπές:
[1] Η Άγκυρα παράλληλα αποβλέπει και σε άλλα οφέλη από την δημιουργία αυτού του ζητήματος, καθώς έτσι προωθεί έμμεσα τις θέσεις της για αναθεώρηση ορισμένων διεθνών καθεστώτων στο Αιγαίο, ενώ παράλληλα υποβαθμίζει την στρατηγική σημασία του ελληνικού χώρου στο ΝΑΤΟ, καθώς ο χαρακτηρισμός των νησιών ως αποστρατικοποιημένα αποκλείει την χρήση τους στον στρατιωτικό σχεδιασμό. Χ. Ροζάκης, «Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου», Οι Eλληνοτουρκικές Σχέσεις 1923-1987, 1991, σελ. 424.
[2] Χ. Ψωμιάδης, Η τελευταία φάση του Ανατολικού Ζητήματος, 2004, σελ. 158.
[3] Α. Συρίγος, Τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, 2018, σελ. 29.
[4] Η Σύμβαση της Λωζάνης για τα Στενά καθιέρωσε τον ελεύθερο πλου στα Στενά τόσο για τα εμπορικά όσο και τα πολεμικά πλοία όλων των κρατών, περιορίζοντας την είσοδο πολεμικού στόλου οποιασδήποτε χώρας σε ποσοστό εκτοπίσματος μεγαλύτερο από αυτό που θα διέθετε η Σοβιετική Ένωση. Όρισε ότι θα υπήρχε ελευθερία υπερπτήσεως για όλα τα αεροσκάφη, ενώ όρισε την αποστρατιωτικοποίηση τόσο της χερσαίας ζώνης των Στενών (εκατέρωθεν της Προποντίδας), όσο και των νήσων Ίμβρου, Τενέδου, Σαμοθράκης και Λήμνου. Την εξασφάλιση και επιτήρηση του καθεστώτος αυτού ανέλαβε η Διεθνής Επιτροπή των Στενών που λειτούργησε για 14 χρόνια (1923-1936) υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ).
[5] Τα άρθρα αυτά όριζαν πως «Ουδέν οχυρωματικόν έργον, ουδεμία μόνιμος εγκατάτασις πυροβολικού […] ως και ουδεμία εγκατάστασις στρατιωτικής αεροναυτικής ή ναυτική βάσις δύνανται να υφίστανται εν ταις […] νήσοις. Ουδεμία ένοπλος δύναμις δύναται να σταθμεύη εν αυταίς, εκτός των προς διατήρησιν της τάξεως αναγκαιουσών δυνάμεων αστυνομίας και χωροφυλακής. […] Η Ελλάς δύναται να μεταφέρη τον στόλον της εντός των χωρικών υδάτων των ουδετεροποιούμενων ελληνικών νήσων, ουχί όμως και να χρησιμοποιή τα ύδατα ταύτα ως βάσιν επιχειρήσεων κατά της Τουρκίας ή διά ναυτικήν ή στρατιωτικήν συγκέντρωσιν προς τον σκοπόν τούτον». Α. Συρίγος, Τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, 2018, σελ. 29.
[6] Ο Έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα, Κ. Βατικιώτης, συζήτησε το θέμα αυτό με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Τεβφίκ Ρουστού Αράς (Tevfik Rüştü Araş), η αντίδραση του οποίου ήταν απόλυτα θετική. Ο υπουργός δήλωσε πως η Ελλάδα δε θα συναντούσε καμία αντίδραση από πλευράς της Τουρκίας και πως η Αθήνα θα μπορούσε να οχυρώσει όχι μόνο την Λήμνο και την Σαμοθράκη, αλλά και τα άλλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Για περισσότερα σχετικά με τις διμερείς διαβουλεύσεις, βλέπε C. Economides, “Nouveaux elements concernant l’Île de Limnos: un problème totalement artificiel”, Revue Hellénique de Droit International, 1984, σελ. 6-8.
[7] Η πλήρης υποκατάσταση της Σύμβασης της Λωζάνης από αυτήν του Μοντρέ ορίστηκε σαφώς στο προοίμιο της τελευταίας, όπου αναφερόταν πως τα συμβαλλόμενα μέρη «απεφάσισαν να υποκαταστήσωσιν την παρούσαν Σύμβασιν εις την Σύμβασιν την υπογραφείσα εν Λωζάννη τη 24η Ιουλίου 1923». Η υποκατάσταση αυτή είναι απόλυτα σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο, και συγκεκριμένα με τον κανόνα Lex posterior derogat priori (δηλαδή «μεταγενέστερος νόμος καταργεί προγενέστερο που ρυθμίζει το ίδιο θέμα»).
[8] Την Σύμβαση υπέγραψαν εξ ονόματος της Ελλάδας ο Νικόλαος Πολίτης, ειδικός απεσταλμένος της Ελλάδας στο Παρίσι και πρώην υπουργός Εξωτερικών, και ο Ραούλ Μπίμπικα Ροζέττι, μόνιμος απεσταλμένος της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών.
[9] Ο Τούρκος υπουργός επίσης ανέφερε ότι «Με την ευκαιρία αυτή, φαίνεται μια ακόμη φορά ένα από τα χαρακτηριστικά της νέας Τουρκίας: να ευχόμαστε για τους φίλους αυτό που ευχόμαστε και για μας και να απευχόμαστε για τους φίλους […] αυτό που εμείς θεωρούσαμε άδικο». Ş. Kut, «Το Αιγαίο στην τουρκική εξωτερική πολιτική», Μύθος και Πραγματικότητα: ανάλυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, 2001, σελ. 357.
[10] Ş. Kut, «Το Αιγαίο στην Τουρκική εξωτερική πολιτική», 2001, σελ. 356 και A. Gündüz, Limni Adası’nın Hukukî Statüsü Üzerinde Türk-Yunan Uyuşmazlığı (Η ελληνοτουρκική διαφωνία σχετικά με το νομικό καθεστώς της Λήμνου), 1985, σελ. 12.
[11] H. Pazarcı, “Has the Demilitarized Status of the Aegean Islands, as Determined by the Lausanne and Paris Treaties, Changed?”, Turkish Review Quarterly Digest, Vol. 1, No. 2, Winter 1985-1986, σελ. 31.
[12] Χ. Ροζάκης, «Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου και η ελληνοτουρκική κρίση», 1991, σελ. 434-435. Για περισσότερα σχετικά με το ζήτημα αυτό, βλέπε C. Economides, “Nouveaux elements concernant l’Île de Limnos: un problème totalement artificiel”, Revue Hellénique de Droit International, 1984, σελ. 4-10.
[13] Η τουρκική πλευρά απορρίπτει αυτόν τον ισχυρισμό, θεωρώντας ότι η δήλωση του τότε Υπουργού Εξωτερικών ήταν προϊόν ενθουσιασμού που στερείται περιεχομένου και δεν παράγει έννομα αποτελέσματα. H. Pazarcı, “Has the Demilitarized Status of the Aegean Islands, as Determined by the Lausanne and Paris Treaties, Changed?”, Turkish Review Quarterly Digest, Vol. 1, No. 2, Winter 1985-1986, σελ. 33. Ωστόσο, το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης έχει ορίσει με αφορμή την υπόθεση του νομικού καθεστώτος της ανατολικής Γροιλανδίας το 1931 ότι ο Υπουργός Εξωτερικών μιας χώρας μπορεί να δεσμεύει την χώρα του και προφορικά, χωρίς να χρειάζεται ειδική επ’ αυτού εξουσιοδότηση από την κυβέρνηση του. Το ζήτημα τέθηκε με αφορμή την προφορική διαβεβαίωση που έδωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Νορβηγίας, Ihlen, στον Δανό πρέσβη στο Όσλο ότι η Νορβηγία δε θα εγείρει διεκδικήσεις στην ανατολική Γροιλανδία, η οποία κατά το Διαρκές Δικαστήριο δέσμευσε τη Νορβηγία στο ζήτημα αυτό, αναιρώντας κάθε μετέπειτα απόπειρα διεκδίκησης. Η αρχή αυτή επαναβεβαιώθηκε με την Σύμβαση της Βιέννης το 1969. Ε. Ρούκουνας, Διεθνές Δίκαιο ΙΙΙ, 2005, σελ. 11-12.
[14] Η διατύπωση αυτή κρίθηκε αόριστη από την ελληνική αντιπροσωπεία, η οποία ζήτησε να συμπεριληφθεί η απαρίθμηση των 14 κυριότερων νησιών του συμπλέγματος. Ως αποτέλεσμα, η αρχική διατύπωση συμπληρώθηκε με τη φράση «τας παρακάτω απαριθμούμενας, ήτοι Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λειψόν, Σύμη, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακείμενας νησίδας». Η αναφορά αυτή αποσκοπούσε στο να περιορίσει κάθε πιθανή παρερμηνεία ή ασάφεια σχετικά με το καθεστώς του συμπλέγματος, ενώ η ελληνική κυβέρνηση διευκρίνισε κατά την υπογραφή της συνθήκης ότι οι αναφερόμενες ως παρακείμενες νησίδες είναι αυτές που βρίσκονταν υπό ιταλική κυριαρχία κατά την αρχή του πολέμου το 1940. Λ. Διβάνη, Η Εδαφική Ολοκλήρωση της Ελλάδας (1830-1947), 2001, σελ. 678-679 και 689.
[15] Λ. Καλλιβρετάκης, Υπόμνημα περί των νησίδων Λιμνιά-Ίμια, 1996, σελ. 16.
[16] Τα συμβαλλόμενα μέρη στην Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων ως προς την Ιταλία είναι αφενός η ίδια η Ιταλία αφετέρου η Αλβανία, η Αιθιοπία, η Αυστραλία, το Βέλγιο, η Βραζιλία, η Γαλλία, η Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, οι Κάτω Χώρες, η Δημοκρατία της Κίνας (σήμερα Ταϊβάν), η Σ.Σ.Δ. της Λευκορωσίας, η Νέα Ζηλανδία, η Νότια Αφρική, η Σ.Σ.Δ. της Ουκρανίας, η Πολωνία, η Σοβιετική Ένωση και η Τσεχοσλοβακία.
[17] Για να γίνει αντιληπτό το παράλογο της τουρκικής θέσης, ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα υιοθετεί το τουρκικό «επιχείρημα» περί μη δεσμευτικότητας των συνθηκών στις οποίες δεν συμμετείχε. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα θα μπορούσε να αμφισβητήσει το σύνολο των ασιατικών συνόρων της Τουρκίας (με την Γεωργία, την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν, το Ιράκ και την Συρία), καθώς η ίδια δεν υπήρξε συμβαλλόμενο μέρος στις συνθήκες που όρισαν τα σύνορα αυτά.
[18] Σημαντικό από την άποψη αυτή είναι και το Άρθρο 89 της Συνθήκης των Παρισίων, το οποίο αναφέρει ότι «οι σύμμαχες και συνασπισμένες δυνάμεις δεν μπορούν να αντλήσουν κανένα όφελος από την Συνθήκη αν δεν την επικυρώσουν». Αν θεσπίζεται μια τέτοια διάταξη για σύμμαχες χώρες, ισχύει πολύ περισσότερο έναντι κρατών που δεν υπήρξαν εμπόλεμα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως η Τουρκία.
[19] Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι οι πρώτες διαμαρτυρίες για «παραβίαση» του καθεστώτος αποστρατικοποίησης έγιναν από την Σοβιετική Ένωση το 1950, λόγω της παρουσίας του αμερικανικού 6ου Στόλου στην περιοχή. Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζωρτζ Μάρσαλ (George Marshall), είχε τότε υποστηρίξει ότι «η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της στα νησιά για να υπερασπίσει τα σύνορά της», δήλωση που ερμηνεύτηκε ως αναγνώριση του δικαιώματος της Ελλάδας να εξοπλίσει τα Δωδεκάνησα.
[20] P. Drakidis, “La Démilitarisation du Dodécanèse”, Défense Nationale, 1983, σελ. 134.
[21] Το Μάρτιο του 1945 ο Σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Βιάτσεσλαφ Μολότωφ (Vyacheslav Molotov) ενημέρωσε την τουρκική κυβέρνηση ότι δεν ήταν εφικτή η ανανέωση του τουρκοσοβιετικού Συμφώνου Φιλίας του 1925 χωρίς ανταλλάγματα, ενώ τον Ιούλιο του ίδιου έτους, περίπου έναν μήνα μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στην Ευρώπη, η Μόσχα έθεσε ζήτημα «επιστροφής» των άλλοτε ρωσικών επαρχιών Καρς, Άρτβιν και Αρνταχάν, ζητώντας παράλληλα να της επιτραπεί να έχει στρατιωτική παρουσία στα Στενά. P. Robins, Στρατός και Διπλωματία, 2003, σελ. 162.
[22] Τα σενάρια αυτού του είδους ανήκουν στην σφαίρα του ελάχιστα πιθανού ή και απίθανου για μια συνηθισμένη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά η γειτνίαση της χώρας μας με την Τουρκία -και δη η πολιτική που αυτή ακολουθεί από την δεκαετία του 1970 και εξής- καθιστά τον εφησυχασμό μια πολυτέλεια που η Ελλάδα δεν μπορεί να απολαύσει.
[23] Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και για περίπου δέκα χρόνια, τα στρατιωτικά σχέδια αυτού του είδους ήταν τα αγαπημένα των τουρκικών στρατιωτικών σχολών, αλλά από το 1967 και μετά υιοθέτησαν πιο «επίκαιρες» προσομοιώσεις, μετατοπίζοντας τον στόχο τους νοτιότερα στην Κύπρο, η οποία είχε καταστεί πολύ πιο εύκολος στόχος μετά την απομάκρυνση της ελληνικής μεραρχίας το φθινόπωρο του 1967.
[24] Βλ. σχετικά την ιστοσελίδα του Περιφερειακού Κέντρου Πληροφόρησης του ΟΗΕ, όπου είναι αναρτημένο το πλήρες κείμενο του Χάρτη (τελευταία επίσκεψη 29.1.2020).
[25] Ιδιαίτερη σημασία έχει και το ότι ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών έχει χαρακτήρα jus cogens, δηλαδή αποτελεί αναγκαστικό δίκαιο με αυξημένη νομική ισχύ που δεν επιτρέπει την ύπαρξη κανόνων με περιεχόμενο αντίθετο από το δικό του, είτε αυτοί είναι προγενέστεροι είτε μεταγενέστεροι από αυτόν. Συγκεκριμένα, το Άρθρο 103 του Χάρτη ορίζει σχετικά ότι «Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ των υποχρεώσεων των Κρατών Μελών των Ηνωμένων Εθνών σύμφωνα με τον παρόντα Χάρτη και των υποχρεώσεών τους που απορρέουν από άλλες διεθνείς συμφωνίες, οι υποχρεώσεις τους σύμφωνα με τον παρόντα Χάρτη θα υπερισχύουν». Χ. Ροζάκης, «Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου», 1991, σελ. 436.
[26] Μ. Πλουμίδης, Η ελληνοτουρκική κρίση, 1975, σελ. 51.
[27] Η περιοχή ευθύνης της 4ης Στρατιάς περιλαμβάνει τα μικρασιατικά παράλια από τα Στενά των Δαρδανελλίων μέχρι την Αττάλεια, ενώ σε αυτήν υπάγεται και το 11ο Σώμα Στρατού, το οποίο εδρεύει στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο και αποτελείται από άλλους 40.000 άνδρες εκτός της τουρκικής επικράτειας. Γ. Τσιτσόπουλος, Θ. Βερέμης, «Οι ελληνοτουρκικές αμυντικές σχέσεις, 1945-1987» στο Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, 1923-1987, 1991, σελ. 196.
[28] Κ. Σβολόπουλος, Η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική 1945-1981, 2008, σελ. 256.
[29] Η προσεκτική ανάγνωση κάποιων άρθρων για την αποστρατιωτικοποίηση καταδεικνύει τον παρωχημένο χαρακτήρα των σχετικών ρυθμίσεων. Για παράδειγμα, το Άρθρο 6 της «Περί των Στενών» Σύμβασης της Λωζάνης αναφέρει ότι ο οπλισμός των αστυνομικών δυνάμεων «δέον να αποτελήται μόνον εκ του περιστρόφου, της σπάθης, του όπλου και τεσσάρων οπλοπολυβόλων ανά εκατό άνδρας». Α. Συρίγος, Τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, 2018, σελ. 29.
[30] Ορισμένοι πολιτικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα ευνοείται και από τις διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις που υπογράφηκαν έκτοτε, όπως ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών και το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, τα οποία έχουν αλλάξει σημαντικά τα νομικά και πολιτικά δεδομένα που ίσχυαν κατά την εποχή της υπογραφής των παραπάνω συνθηκών. P. Drakidis, “Le Statut de Démilitarisation de Certaines Îles Grecques”, Défense Nationale, σελ. 79.
[31] Σύμφωνα με τον διακεκριμένο νομικό Χ. Ροζάκη, καμία από τις διεθνείς αρχές που θα έπρεπε να διέπουν τις συνθήκες αυτές και θα συνέβαλαν στην λειτουργικότητά τους δεν εφαρμόστηκε, ενώ «η Ελλάδα αναγκάστηκε, υπό την πίεση των περιστάσεων, να προβεί σε υποχωρήσεις που οι δυνάμεις όρισαν, προκειμένου να απολαύσει την κυριαρχία εδαφών που ιστορικά της ανήκουν». Βλ. σχετικά «Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου», 1991, σελ. 440-441.

Βιβλιογραφία:
-Couloumbis Theodore, “Strategic Consensus in Greek Domestic and Foreign Policy since 1974”, Thesis, Vol. 1, No. 4, Winter 1997-8, p. 11-17.
-Διβάνη Λένα, Η Εδαφική Ολοκλήρωση της Ελλάδας (1830-1947), Εκδόσεις Καστανιώτη, β’ έκδοση, 2001.
-Drakidis Panagiotis, “La Démilitarisation du Dodécanèse”, Défense Nationale, Avril 1983, Paris, σελ. 123-136.
-Economides Costas, “Nouveaux elements concernant l’Île de Limnos: un problème totalement artificiel”, Revue Hellénique de Droit International, 1984, σελ. 4-10.
-Θεοδωρόπουλος Βύρων, Οι Τούρκοι και Εμείς, Εκδ. Τύπος, β’ έκδοση, 1988.
-Gündüz Asim, Limni Adası’nın Hukukî Statüsü Üzerinde Türk-Yunan Uyuşmazlığı (Η ελληνοτουρκική διαφωνία σχετικά με το νομικό καθεστώς της Λήμνου), İstanbul 1985.
-Gürel Şükrü, Tarihsel Boyutları İçinde Türk-Yunan İlişkileri (Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μέσα από τις ιστορικές τους διαστάσεις), Ümit Yayıncılık, Ankara 1993.
-Καλλιβρετάκης Λεωνίδας, Υπόμνημα περί των νησίδων Λιμνιά-Ίμια, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών, Νοέμβριος 1996.
-Kut Şule, «Το Αιγαίο στην τουρκική εξωτερική πολιτική» στο συλλογικό Μύθος και Πραγματικότητα: ανάλυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής του F. Sönmezoğlu (επιμ.), μετάφραση Χρήστου Τζιβιτζίογλου, Infoγνώμων, 2001.
-Ντόκος Θάνος, Αλφαβητάρι των Ελληνοτουρκικών Σχέσεων, Κείμενο Εργασίας ΕΛΙΑΜΕΠ, Αθήνα, Νοέμβριος 2010.
-Πλουμίδης Μ., Η ελληνοτουρκική κρίση, Εκδόσεις Κολλάρος, 1975.
-Pazarcı Hüseyin, “Has the Demilitarized Status of the Aegean Islands, as Determined by the Lausanne and Paris Treaties, Changed?”, Turkish Review Quarterly Digest, Vol. 1, No. 2, Winter 1985-1986, σελ. 29-46.
-Ροζάκης Χρήστος, «Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου και η ελληνοτουρκική κρίση» στο συλλογικό Οι Eλληνοτουρκικές Σχέσεις 1923-1987, Εκδόσεις Γνώση, β’ έκδοση, 1991, σελ. 269-492.
-Ρούκουνας Εμμανουήλ, Διεθνές Δίκαιο ΙΙΙ, Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2005.
-Robins Philip, «Στρατός και Διπλωματία: Η Τουρκική Εξωτερική Πολιτική από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου», μετάφραση Ε. Μπαρτζινόπουλου, Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004.
-Συρίγος Άγγελος, Τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, ειδική έκδοση της εφημερίδας Καθημερινή, 2018.
-Τενεκίδης Γιώργος, «Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου» στο Το Αιγαίο και η ελληνοτουρκική κρίση, 1979.
-Τσιτσόπουλος Γιώργος, Βερέμης Θάνος, «Οι ελληνοτουρκικές αμυντικές σχέσεις, 1945-1987», Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, 1923-1987, Εκδόσεις Γνώση, 1991, σελ. 173-214.
-Fırat Melek, “Yunanistan’la İlişkiler” (Σχέσεις με την Ελλάδα) στο Oran Baskın (ed.), Türk Dış Politikası: Kurtuluş Savaşından Bügüne Olgular, Belgeler, Yorumlar (Η Τουρκική Εξωτερική Πολιτική), 2. cilt, 9. Baskı, İletişim Yayınları, İstanbul, 2006.
-Ψωμιάδης Ι. Χαράλαμπος, Η τελευταία φάση του Ανατολικού Ζητήματος, Εκδόσεις Έφεσος, Αθήνα, 2004.

foreignaffairs.gr