OI AKΑΔΗΜΙΕΣ ΤΗΣ Π.Α.Ε. ΑΟ Η ΘΗΒΑ ΣΤΗΝ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 2007

OI AKΑΔΗΜΙΕΣ ΤΗΣ Π.Α.Ε. ΑΟ Η ΘΗΒΑ ΣΤΗΝ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 2007

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΛΙΤΑΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΟΡΓΟΥΠΗΚΟΟΥ ΤΩΝ ΘΗΒΩΝ !!!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ  ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥ ΘΗΒΩΝ

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Πραγματοποιήθηκε παρουσία πλήθους πιστών ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος από τον Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη Πατέρα Νικόδημο τής Εορτής τής Παναγίας τής Γοργουπηκόου στον Ιερό Ενοριακό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης τού Προσφυγικού Συνοικισμού των Θηβών .
Συνλειτούργησαν ο Εφημέριος τού Εορτάζοντος Ιερού Ναού Αιδεσιμολογιότατος Πατέρας Παναγιώτης και Ιερείς τής ευρύτερης περιοχής .
Ακολούθησε η Λιτάνευση τής Ιεράς Θαυματουργής Εικόνας τής Μεγαλόχαρης με την συνοδεία τής Φιλαρμονικής τού Δήμου Θηβαίων .
Τίμησαν με την παρουσία τους την Παναγία Γοργουπήκοο 
 οι Αντιδήμαρχοι τού Δήμου Θηβαίων κ.κ. :
Ανδρέας Χατζησταμάτης και Σπύρος Κίτσος , Αξιωματούχοι   τού ΚΕΠΒ Θηβών ο Πρόεδρος τής Ένωσης Μικρασιατών Θήβας κ. Γιώργος Γελέκας , και ο Ταμίας τού '' Φροντιστηρίου Θηβαϊκής Αρχαιογνωσίας '' κ. Βασίλης Μέξης .

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΥΠΗΚΟΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ !!!  







ΒΟΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ
Δημήτρης Σοβατζής
Email:sovdim@hotmail.com

ΒΟΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ
Δημήτρης Σοβατζής
Email:sovdim@hotmail.com

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ ΒΟΙΩΤΙΑΣ !!! ( 5-6-2016 )



ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ
Κονδυλάκη 13, Περιοχή Π. Συνδίκα, Τ.Κ. 542 48
T: 2314 00 95 85 & 6945 413954
 Ιστοσελίδα:  www.odik.gr
 Support us on Facebook...



Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η


      Έχουμε την χαρά να σας προσκαλέσουμε στην παρουσίαση της ομάδας μας που θα πραγματοποιηθεί στις 05/10/16 και ώρα 19:00 στο Συνεδριακό Κέντρο Θήβας ''Αλέξανδρος Κοφίνης".

     Η ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ (Ο.ΔΙ.Κ.), είναι μια ομάδα εθελοντών που ιδρύθηκε και λειτουργεί από το 2008 με την υπ’ αρίθμ. 14911/08 απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης.
Είναι ενταγμένη στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, στη Γενική Γραμματεία Πολιτικής
Προστασίας Ελλάδος με αριθ. μητρώου 69/08 καθώς επίσης και στο Υ.Δ.Α.Σ. του Υπουργείου Εξωτερικών με αριθ. μητρώου 502.
Η κεντρική διοίκηση του οργανισμού εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και στεγάζεται στην 
Κονδυλάκη 13, περιοχή Πέτρου Συνδίκα, απ’ όπου διενεργείται ο συντονισμός και η ενημέρωση των μελών αλλά και των πολιτών, προετοιμάζει δε, παραρτήματα και βάσεις ετοιμότητας σε άλλους νομούς της Ελλάδος (Αττική, Βοιωτία, Εύβοια, Δράμα).
Ο σκοπός της είναι,  η εθελοντική προσφορά βοήθειας στην πρόληψη, αντιμετώπιση και αποκατάσταση από μαζικές καταστροφές,  όπως σεισμοί, εκτεταμένες πλημμύρες, θεομηνίες, δασοπυρόσβεση κ.ά., στην έρευνα και διάσωση ατόμων από αεροπορικά, ορειβατικά, ναυτικά και άλλα εν γένει ατυχήματα, καθώς και στην παροχή ή διαχείριση ανθρωπιστικής βοήθειας εντός και εκτός Ελληνικών συνόρων.
Επίσης θα πραγματοποιηθεί  παρουσίαση πρώτων βοηθειών από μέλη της ομάδας.
Σε αυτή την προσπάθειά μας, να οργανώσουμε μια αξιόμαχη ομάδα με επιχειρησιακή ετοιμότητα για όλο τον νομό Βοιωτίας, σας περιμένουμε δίπλα μας.


        Με τιμή
Ο υπεύθυνος της Ο.ΔΙ.Κ Βοιωτίας

              Καντίκας Ιωάννης

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ !!! ... ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ !!!
























Του Παναγιώτη Γκλαβίνη 

Το χρηματιστήριο βρίσκεται όπου ακριβώς βρισκόταν δέκα μήνες πριν. Τους τελευταίους τρεις μήνες, μάλιστα, η πορεία του μοιάζει με καρδιογράφημα ασθενούς μετά το μοιραίο: μια ευθεία γραμμή γύρω στις 550 μονάδες, παρά το ηλεκτροσόκ που υπέστη με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης.

Αυτό πίστευαν, τουλάχιστο, όσοι επέτρεψαν την ολοκλήρωσή της, αποδεχόμενοι τους σφαγιαστικούς φόρους και τις εξοντωτικές εισφορές που επέβαλλε η κυβέρνηση, αρκεί μόνο να προέβλεπε έναν κόφτη σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονταν τα συμφωνημένα πλεονάσματα. Το αν αυτά θα επιτυγχάνονταν σε περιβάλλον ύφεσης άραγε δεν τους ένοιαζε;

Τους ένοιαζε, πλην όμως προσδοκούσαν ότι η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης θα επενεργούσε θετικά πάνω στο σώμα της ελληνικής οικονομίας και θα το συντάραζε σαν ηλεκτροσόκ, με αποτέλεσμα να σηκωθεί ξανά στα πόδια της και ν’ αρχίσει να τρέχει, να πληρώνει φόρους, να σηκώνει βάρη και ν’ ανεβαίνει δυο-δυο τα σκαλιά της ανάκαμψης.

Λάθος υπολογισμός. Η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, παρά τις προσδοκίες της κυβέρνησης και των Ευρωπαίων εταίρων μας. Άραγε, θα το φέρει η δεύτερη, τη στιγμή που όλα δείχνουν πως έρχεται μπόρα στην παγκόσμια οικονομία;

Μια μεγάλη διόρθωση στα χρηματιστήρια θα έχει ως αποτέλεσμα να βυθιστεί ο κόσμος ξανά στην ύφεση για πρώτη φορά μετά το 2009, χρονιά μεγάλης ύφεσης μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το 2008. Θα έχουμε συμπληρώσει επτά χρόνια ανάπτυξης, αν και όχι πάντα σφριγηλής, τα δε τελευταία χρόνια μάλλον τεχνητής, χάρη στις πολιτικές ποσοτικής χαλάρωσης και αρνητικών επιτοκίων των κεντρικών τραπεζών.

Αν, λοιπόν, το 2017 ο κόσμος βυθιστεί σε ύφεση, δεν πρόκειται ούτε εμείς να γυρίσουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάκαμψης, όπως αναμένει η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη στο σημείο αυτό από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Μάλιστα, όλοι αυτοί προέβλεπαν ανάκαμψη ήδη από το τρέχον εξάμηνο. Τώρα, όλοι υποψιάζονται πως η ανάκαμψη δεν θα 'ρθεί το εξάμηνο αυτό, πλην όμως εξακολουθούν να ελπίζουν πως μια γρήγορη ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης θα πετύχει ό,τι δεν πέτυχε η πρώτη.

Εγώ να καταλάβω πως η κυβέρνηση δεν έχει επίγνωση της κατάστασης. Ποτέ δεν είχε. Άρα, λοιπόν, το να βλέπει ανάκαμψη, και μάλιστα το τρέχον εξάμηνο, δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς είναι δυνατόν να μην έχουν επίγνωση της κατάστασής μας οι Ευρωπαίοι. Σταμάτησαν να έχουν; Διότι πάντα είχαν, αν εξαιρέσουμε τον χρόνο μετά το πρώτο μνημόνιο, όταν πράγματι δεν μας ήξεραν και πίστευαν, όπως οι ίδιοι το ομολόγησαν στη συνέχεια, ότι ήμασταν ένα αναπτυγμένο κράτος και μπορούσαμε να σωθούμε με συνταγές αναπτυγμένης οικονομίας… Τι έγινε, λοιπόν, τώρα ξαφνικά και πάψανε να μας γνωρίζουν;

Οι Ευρωπαίοι δεν έπαψαν να μας γνωρίζουν καλά. Σε αντίθεση με το ΔΝΤ, μπορεί να υπερτίμησαν το θετικό σοκ που πίστεψαν πως θα επέφερε στην ελληνική οικονομία η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης. Γι’ αυτό και πήραν το ρίσκο να προχωρήσουν χωρίς το ΔΝΤ και παρά τις διαφωνίες του, οι οποίες δεν περιορίζονταν μόνο στο χρέος. Επεκτείνονταν και στις δαπάνες, τις οποίες οι Ευρωπαίοι άφησαν ανέπαφες μέχρι να ενεργοποιηθεί ο κόφτης, όταν όμως είτε θα είναι αργά για δάκρυα, είτε η ενεργοποίησή του θα παρατείνει την ύφεση. Δεν το ξέρουν αυτό οι Ευρωπαίοι;

Το ξέρουν. Απλά, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να κερδίζουν χρόνο. Όχι μέχρι τις γερμανικές εκλογές, όπως ορισμένοι αφελείς πιστεύουν, αλλά μέχρι να πάρουν το Υπερταμείο. Δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο. Αμέσως μόλις αυτό καταστεί πλήρως λειτουργικό, τότε θα μάθουμε και τις πραγματικές προθέσεις τους. Όσο η κυβέρνηση, μόνη αυτή απ’ όλες τις άλλες κυβερνήσεις της κρίσης που προηγήθηκαν, τους κάνει τα χατίρια με το Υπερταμείο, θα την στηρίζουν. Γνωρίζουν ότι καμιά άλλη κυβέρνηση δεν επρόκειτο να τους το δώσει. Όπως και δεν τους το έδωσε τελικά. Η μόνη κυβέρνηση που τους το έδωσε ήταν η πρώτη φορά Αριστερά. Η οποία, όμως, δεν τους το δίνει ακόμη ολοσχερώς. Διότι ξέρει ότι με τον τρόπο αυτό οι Ευρωπαίοι την κρατάνε στη ζωή. Μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν. Κι αυτό μπορούν να το πάρουν μόνον από αυτήν. Μέχρι να το πάρουν, όμως, θα την στηρίζουν.

Ε, λοιπόν, θα την στηρίζουν για πολύ ακόμη!

Cher Monsieur Moscovici, avec Monsieur Tsipras, vous n’êtes pas sortis de l’auberge…
* Ο κ. Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής διεθνούς οικονομικού δικαίου της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
Πηγή Liberal

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΕΛΛΑΔΑ ... ΤΕΛΕΙΩΣΕ ... !!!


Αρκετοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαβρωθεί ή/και εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν είναι πια ικανός για τίποτα: ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να διαδηλώσει, ούτε να επαναστατήσει, ούτε καν να κατευθυνθεί προς τα άκρα δεξιά ή αριστερά.
«Η ύφεση (depression), στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα από το 2009, είναι ιστορικά σχεδόν μοναδική, όσον αφορά το μέγεθος και τη κτηνωδία της. Αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η Ελλάδα λειτουργεί ακόμη δημοκρατικά, έστω σε κάποιο βαθμό» (P. Krugman, σε πρόσφατη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης).
Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου 

Η Ελλάδα έχει τελειώσει, φαίνεται πια από παντού. Η πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία που προηγήθηκε της οικονομικής, φτάνει στα τελευταία της στάδια – με τη διαπλοκή και τη διαφθορά να έχουν καλύψει σχεδόν ολόκληρο το κομματικό τοπίο. Υπάρχουν πλέον ελάχιστες ελπίδες αποφυγής του μοιραίου (πτώχευση και παράλληλο νόμισμα στο ευρώ, εάν όχι πληθωριστική δραχμή), εάν εξαιρέσει κανείς τυχόν εξωτερικές εξελίξεις. Λογικά επομένως ο αμερικανός οικονομολόγος απορεί για το ότι λειτουργεί ακόμη η Δημοκρατία, αν και σε κάποιο μικρότερο βαθμό, όπως ο ίδιος επισημαίνει.

Η αιτία είναι ίσως το ότι, η αριστερά στην Ελλάδα έχει ηττηθεί κατά κράτος, προδίδοντας μόνη της τον εαυτό της και τα ιδανικά της, ενώ τα εθνικιστικά κινήματα είναι εξαιρετικά «υποτονικά» για να μην τα χαρακτηρίσω διαφορετικά – σε αντίθεση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, οι οποίες βιώνουν πολύ λιγότερα προβλήματα.

Το γεγονός αυτό προκαλεί μεγάλες απορίες σε μία σειρά ερευνητών της ελληνικής κρίσης, οι οποίοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαβρωθεί ή/και εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν είναι πια ικανός για τίποτα. Ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να διαδηλώσει, ούτε να επαναστατήσει, ούτε καν να κατευθυνθεί προς τα άκρα δεξιά ή αριστερά.

Αντίθετα, ακόμη και στην ευημερούσα Γερμανία παρατηρείται άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων, των έντονα δεξιών (AfD) ή αριστερών (Die Linke), με τη δημιουργία ακόμη περισσότερων. Παράδειγμα το «κίνημα της ταυτότητας», το οποίο έχει τις ρίζες του στη Γαλλία, έγινε διάσημο στην Αυστρία και αναπτύσσεται πια στη χώρα της καγκελαρίου.Διακριτικό του σήμα το ελληνικό Λάμδα σε μία κίτρινη σημαία, από το κινηματογραφικό έργο «Οι 300» Σπαρτιάτες του Λεωνίδα! (εικόνα).


Συνεχίζοντας, δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον του πρωθυπουργού, ενώ ζήτησα την παραίτηση του απλά και μόνο για το καλό της Ελλάδας – θεωρώντας πως είναι μία από τις ελάχιστες λύσεις που έχει στη διάθεση της η πατρίδα μας (άρθρο). Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι, δεν ήταν δική του δουλειά να αποφασίσει πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν κτηνωδώς οι δανειστές σε όλες τις κυβερνήσεις-υποχείρια τους, μετά την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ.

Άλλωστε, στη βασικότερη χρονική στιγμή της διαπραγμάτευσης, ο ίδιος δρομολόγησε πολύ σωστά ένα δημοψήφισμα – έτσι ώστε να αποφασίσουν οι Πολίτες εάν ήθελαν τη συνέχεια της γερμανικής κατοχής και της πολιτικής λιτότητας ή όχι. Μίας πολιτικής που καταστρέφει μεθοδικά την οικονομία της χώρας, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της. Μίας πολιτικής που έχει στόχο τη μετατροπή των Ελλήνων σε σκλάβους χρέους των δανειστών, χωρίς καμία απολύτως προστασία από το διαλυμένο πλέον κοινωνικό τους κράτος και τη Δικαιοσύνη. Μίας πολιτικής που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως απροστάτευτο πειραματόζωο, για να μπορέσει μετά να εφαρμοσθεί χωρίς λάθη στους Πολίτες των άλλων χωρών.

Στα πλαίσια αυτά οι Έλληνες αποφάσισαν με πλειοψηφία 61,5% εναντίον της συγκεκριμένης πολιτικής, αναλαμβάνοντας όλο το ρίσκο, ακόμη και αυτό της εξόδου από την Ευρωζώνη – παρά τις κλειστές τράπεζες και τις άλλες απειλές εκ μέρους τόσο της εγχώριας, όσο και της διεθνούς ελίτ, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού ιερατείου. Ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα δικαίωμα να τους αγνοήσει, αποφασίζοντας μόνος του εάν υπάρχει εναλλακτική λύση ή όχι.

Αυτή ήταν η εντολή των Πολιτών, ενώ η δική του δουλειά ήταν να ακολουθήσει τη μαζική κινητοποίηση, σεβόμενος αυτούς που τον έφεραν στην εξουσία πιστεύοντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – όλους εκείνους, για τους οποίους αποτελούσε την τελευταία ελπίδα. Δεν είχε το δικαίωμα σε καμία περίπτωση να δολοφονήσει αυτήν την ελπίδα, επιλέγοντας την πολιτική του καριέρα εις βάρος της πατρίδας του – κάτι που δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ οι Έλληνες, όσες δεκαετίες και αν περάσουν, όσο συμπαθής και αν τους είναι. Μπορεί βέβαια να είμαι άδικος και να κάνω λάθος εκτιμήσεις, αλλά αυτή είναι η άποψη μου – την οποία θεωρώ υποχρέωση μου να αναφέρω δημόσια, ανεξάρτητα από το κόστος.

Πηγή Analyst

ΕΝΑ ΑΣΤΟΧΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ !!! ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ ΝΑ '' ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ '' !!! ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ Α.Ο. ΥΠΑΤΟΥ ΣΤΑ ΑΣΠΡΑ ΣΠΙΤΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΙΣΧΥΡΗΣ ΕΝΩΣΗΣ Α.Σ.Α. !!!


Η Παλικαρίσια Νίκη με 1 - 2 στην Πρεμιέρα τού Πρωταθλήματος τής Α ' Ε.Π.Σ.Βοιωτίας τού Φιλόδοξου φέτος Α.Ο. ΥΠΑΤΟΥ στο Γήπεδο των Άσπρων Σπιτιών επί τής Ισχυρής Γηπεδούχου ΕΝΩΣΗΣ Α.Σ.Α. είναι άδικο να αμφισβητείται από ένα Άστοχο Δημοσίευμα σχετικά με ακυρωθέν δεύτερο Γκολ των Γηπεδούχων .
Αδιάψευστος Μάρτυρας τής Πραγματικότητας είναι το Βίντεο με τα στιγμιότυπα τού Αγώνα από το 
 LAMIASTARGR , όπου στο χρονικό διάστημα 02.45 φαίνεται καθαρά ότι στην συγκεκριμένη φάση ο Ποδοσφαιριστής τής ΕΝΩΣΗΣ Α.Σ.Α. από εμφανή θέση Οφσάιντ !!! πετυχαίνει το σωστά ακυρωθέν Γκολ . 
*** Εύχομαι καλή Νέα Ποδοσφαιρική Χρονιά σέ όλες τίς Ομάδες τής Βοιωτίας με Υγεία και το
 '' ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ '' νά 
 χαρακτηρίζει όλους όσους ασχολούνται με τον Βασιλιά των
 Σπορ !!! πού είναι το Ποδόσφαιρο .







Ένωση Άσπρα Σπίτια/Αντίκυρα-Ύπατο 1-2 από LAMIASTARGR

                                 ΒΟΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ
                                        Δημήτρης Σοβατζής
                                Email:sovdim@hotmail.com
                                      Τηλ. : 6973466592

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

'' ΣΙΩΠΗΡΗ ΑΛΩΣΗ '' !!!


Εξέγερση μεταναστών στη Λέσβο 
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Σιωπηρή Άλωση»

Με αφορμή την εξέγερση μεταναστών στη Μόρια της Λέσβου παραθέτουμε το ακόλουθο και πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο «Σιωπηρή Άλωση» του Αναστάσιου Λαυρέντζου, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πραγματεία:

«Τα παραπάνω φαινόμενα, τα οποία πολύ επιγραμματικά σημειώσαμε, συνιστούν τις ορατές εκδηλώσεις μιας διεργασίας εσωτερικής συρρίκνωσης. Δηλαδή, τα σύνορα μπορεί ακόμη να παραμένουν στη θέση τους – αν και πολύ πιο διαπερατά από πριν – αλλά στο εσωτερικό τους ο ρόλος και ο έλεγχος που ασκεί το κράτος συρρικνώνονται. Παράλληλα, ο γηγενής πληθυσμός κατά μια έννοια εκτοπίζεται και σταδιακά αντικαθίσταται από τους «νεοφερμένους». Υπό μια ευρεία οπτική, τα φαινόμενα που επισημαίνουμε αποτελούν την τρέχουσα φάση στη μακρά πορεία συρρίκνωσης του ελληνικού έθνους, το οποίο αφού τον προηγούμενο αιώνα εξαλείφθηκε εκτός των ελλαδικών συνόρων, σήμερα πλέον υποχωρεί και απειλείται στο εσωτερικό τους.
Αντίστοιχα, όλα αυτά αποτυπώνουν και τη διαχρονική αδυναμία του ελληνικού κράτους, το οποίο ενώ στο παρελθόν στάθηκε ανήμπορο να υπερασπιστεί τον ελληνισμό εκτός των συνόρων του, εσχάτως αποδεικνύεται ανίκανο να τον υπερασπιστεί ακόμη και εντός της επικράτειάς του. Αυτό όμως που είναι πολύ πιο ανησυχητικό, είναι ότι αν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα προφανή και τα τρέχοντα, τότε πιθανότατα δεν θα είναι σε θέση να αντιληφθεί, και αργότερα να αντιμετωπίσει, τις ευρύτερες εξελίξεις που δυνητικά δρομολογεί η συσσώρευση δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων στις ελληνικές πόλεις.
Σε μια εποχή που η ραγδαία οικονομική εξασθένηση της Ελλάδας ανοίγει την όρεξη σε γείτονες και μη, ώστε πλέον ακραίοι τουρκικοί κύκλοι να φτάνουν στο σημείο να εγείρουν θέματα τουρκικών μειονοτήτων στην Κω και στη Ρόδο, και ενώ υποβόσκει ένα σοβαρό μειονοτικό ζήτημα στη Θράκη, η συνεχής εισροή ετερόθρησκων παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα θα έπρεπε να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπ’ όψιν, όχι τόσο ως προς τη θρησκευτική της διάσταση, όσο για τις δυνατότητες παρέμβασης και υπογείων χειρισμών που θα μπορούσε να δώσει σε όσους θα ήθελαν να αποσταθεροποιήσουν εσωτερικά τη χώρα.

Το εύφλεκτο υλικό ήδη υπάρχει, και θα μπορούσε ακόμη και να αυτοαναφλεγεί από τις τριβές που αναπόφευκτα παράγει η οικονομική ύφεση και η κοινωνική πίεση που ασκεί η συνεχιζόμενη εισροή παράνομων μεταναστών. Όμως ακόμη και αν η ανάφλεξη αυτή δεν συμβεί, η παγίωση της τρέχουσας κατάστασης σε λίγα χρόνια από σήμερα, και μάλιστα υπό συσχετισμούς πολύ δυσμενέστερους από τους σημερινούς, πιθανώς θα θέσει την Ελλάδα ενώπιον ζητημάτων μειονοτήτων, αυτή τη φορά μέσα στα αστικά της κέντρα, οι οποίες είτε αυθόρμητα είτε (και) με εξωτερική «υποβοήθηση», είναι δυνατόν να επιχειρήσουν να χειραφετηθούν στη βάση του κοινού θρησκευτικού τους υποβάθρου και των αντικειμενικών διαφορών (φυλετικών, κοινωνικών, οικονομικών, γλωσσικών κ.λπ.) που έχουν έναντι του ελληνικού πληθυσμού.Να θυμίσουμε εδώ ότι όλες σχεδόν οι επεμβάσεις που έλαβαν χώρα μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, έγιναν στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και υπέρ καταπιεζόμενων μειονοτήτων, τις οποίες οι ισχυροί τις επικαλούνται οποτεδήποτε η «προστασία» τους μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για την προώθηση των συμφερόντων τους. Για όσους αμφιβάλλουν για όλα αυτά, επειδή ακόμη απλώς δεν τα βλέπουν μπροστά τους, θα επισημάνουμε τις επανειλημμένες τοποθετήσεις Τούρκων αξιωματούχων σχετικά με την ανάγκη δημιουργίας μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα...»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι απο το βιβλίο «Σιωπηρή Άλωση», σελ. 131-133.






























Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ !!! ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ !!!







































Πολλοί οπαδοί της ιστορικής γνώσης του Φίλη, γνωστοί και άγνωστοι άθεοι, εθνομηδενιστές και, κυρίως, ορκισμένοι αντίπαλοι της Ελληνικής Ορθοδοξίας, επιμένουν να διαδίδουν την μηδενική τους ιστορική γνώση, προκειμένου να αιτιολογήσουν την επιθετική κυβερνητική πολιτική προς την σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας (παρεπιμπτόντως, δεν τους απασχολεί το κύμα του Ισλάμ το οποίο απειλεί την πολιτιστική και πολιτισμική φυσιογνωμία της χώρας, ούτε ασχολούνται, φυσικά, με την αλλοίωση των δημογραφικών χαρακτηριστικών ή την αύξηση της εγκληματικότητας, ενώ ταυτόχρονα μάχονται για την εισαγωγή και κυριαρχία του αθεϊσμού, αλλά κυρίως για την δημιουργία τζαμιού στην Αθήνα και εμφανίζονται ως ισλαμολάγνοι!).

Μέσα στα πλαίσια της επιχειρούμενης κυβερνητικής ενίσχυσης και ουσιαστικής επιβολής αθεϊσμού στην Ελλάδα, εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν διάφοροι «Σημίτηδες» ή «Φίληδες» για να καταθέσουν και την δική τους «ιδεολογική ταυτότητα» την οποία επιχειρούν θρασύτατα να επιβάλουν στους Έλληνες πολίτες, κατασυκοφαντώντας και διαστρεβλώνοντας την ιστορική σχέση της Χριστιανικής Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ισχυρό «ιστορικό» επιχείρημα, μεταξύ των άλλων, είναι η συνυπαιτιότητα της Χριστιανικής Ορθοδοξίας στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και η μετέπειτα συνεργασία της με τους οθωμανούς με μοναδικό σκοπό την διάσωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αγνοώντας ηθελημένα πως στο δίλημμα μεταξύ υποταγής στην παπική τιάρα ή στου τούρκου το σαρίκι, η τότε ιεραρχία της Ορθοδοξίας αποφάσισε κατ’ αρχάς να αποφύγει την δογματική απειλή «αποδεχόμενη» προσωρινά «το τούρκικο σαρίκι» και να διασώσει την Χριστιανική Ορθοδοξία μέσα από μια «συμφωνία» που αφορούσε την διάσωση των εκκλησιαστικών προνομίων και επί της ουσίας να υλοποιήσει το δικό της σχέδιο στην διάσωση του Ελληνισμού. Οι δε αγώνες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας για την απελευθέρωση ήταν συνεχείς και καταγράφηκαν ιστορικά, ενώ ταυτόχρονα μέλη της Χριστιανικής Ορθοδοξίας (ιερείς, μοναχοί) διατηρούσαν ζωντανή την ελληνική γλώσσα, την κουλτούρα, τις τέχνες και τον πολιτισμό.

Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.
Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατικό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος, Μητροπολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.
Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος πολέμησε κοντά στην Κόρινθο με δικό του σώμα εναντίον των Τούρκων, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επανα-στατικό σώμα με 150 κληρικούς κι έλαβε μέρος σε απελευθερωτικές προσπάθειες.
0ι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θηβών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος, Εύβοιας Αμβρόσιος, διετέλεσαν οπλαρχηγοί.
Ο Παπαβλαχάχας ήταν αρχηγός των αρματολών των Χασίων. Βρήκε, μάλιστα, τραγι-κό θάνατο από τον Αλή Πασά στα Γιάννενα.
Ο διάκος του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' Νικηφόρος Ρωμανίδης, αφού χειροτονήθη-κε ιερέας και χειροθετήθηκε και Αρχιμανδρίτης, υπηρέτησε και διακρίθηκε ως ναυμάχος κάτω από τις διαταγές του Α. Μιαούλη.
Ο Ησαΐας Σαλώνων κήρυξε την επανάσταση στις 27.3.1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του οσίου Λουκά Βοιωτίας.
Η Μονή του οσίου Λουκά, μετά τη σύσκεψη του Δεσπότη Σαλώνων στα μέσα του Μάρτη του 1821 με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας Αθ. Διάκο, κ.ά., έγινε κέντρο επαναστατικό και κατασκευής φυσεκιών.
Ο Δ. Υψηλάντης είχε το αρχηγείο του στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Πέτρας.
Ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γ. Καραϊσκάκης είχε τ' ορμητήριό του στη Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.
Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ από το Φανάρι Θεσσαλίας ηγήθηκε της επανάστασης των Αγραφιωτών.
Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.
Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, δέχτηκε στο Μοναστήρι του την οικογένεια Μπότσαρη και την περιέθαλψε, μετά την άλωση του Σουλίου. Ο ίδιος στη Ζάκυνθο, κατά τον ιστοριογράφο Π. Χιώτη, όρκισε μέλη της Φιλικής Εταιρίας το Θ. Κολοκοτρώνη, τους Β. και Κ. Πετιμεζά και τον Νικηταρά. Εργάστηκε δε ως παράγοντας με ασυνήθιστο ζήλο για την ευόδωση της Επανάστασης.
Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπήκε στη Φιλική Εταιρία κι εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επανάστασης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του από τους Τούρκους, το κλείσιμο του στις φυλακές της Τρίπολης, όπου μαζί με άλλους φυλακισμένους Μητροπολίτες πέθανε κι αυτός από τις κακουχίες της φυλακής.
Στη Φ. Εταιρία είχαν μυηθεί όλοι σχεδόν οι μητροπολίτες και πολλοί διακεκριμένοι ιερείς και μοναχοί και ιδιαίτερα οι αγιορείτες.
Την Επανάσταση του '21, όπως είναι γνωστό, την κήρυξε Μητροπολίτης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, μέσα στο Μοναστήρι της άγιας Λαύρας. Έστω κι αν η ηρωική Καλαμάτα, που κήρυξε την επανάσταση στις 23 του Μάρτη και που την ευλόγησαν 24 κληρικοί, διεκδικεί τα πρωτεία, γεγονός είναι ότι τα παλληκάρια της περιοχής ορκίστηκαν μέσα στην ιστορική Μονή.
Ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας κι ο Σαμουήλ είναι ανεπανάληπτες κληρικές μορφές του 21.
Ο Υψηλάντης έλεγε για τον Παπαφλέσσα ότι «είναι το άλλο μου εγώ».
Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Υψηλάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό του αγώνα από την εκκλησία. Μέσα στον ι. ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου έλαβε το πολεμικό ξίφος από το Μητροπολίτη Μολδαυΐας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.
Ακόμα, πολλά Μοναστήρια καταστράφηκαν από τους Τούρκους γιατί λάβαιναν μέρος σ' απελευθερωτικά κινήματα. Αναφέρουμε μόνο ένα για παράδειγμα, τη Μονή Στροφάδων που κατέστρεψε ο Σουλεϊμάν Β' (1520-60). Και γενικά οι Τούρκοι κάθε τόσο ζητούσαν από την Εκκλησία τις ευθύνες για κάθε απελευθερωτικό κίνημα. Αυτήν αιματοκυλούσαν γιατί αυτήν θεωρούσαν πνευματική και εθνική Αρχή του Έθνους. Και μόνο αυτή η στάση των Τούρκων απέναντι στην Εκκλησία, της οποίας πολλές φορές σκότωναν τους φορείς της, τα λέει όλα. Είναι χαρακτηριστική και η σχετική ομολογία του Μακρυγιάννη για την τεράστια προσφορά των Μοναστηριών στον αγώνα: «...Τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας... Οι περισσότεροι καλόγεροι σκοτώθηκαν εις τον αγώνα». Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν το Α και το Ω για το υπόδουλο γένος. Το ράσο κόλπωνε μέσα του τη ρωμιοσύνη και η ρωμιοσύνη κολπωνόταν μέσα στο ράσο. Αυτό δεν μπορεί να το ανατρέψει καμιά δύναμη. Η ρωμιοσύνη και η ορθόδοξη Εκκλησία και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας πορεύτηκαν αντάμα το δρόμο του μαρτυρίου τους, το δρόμο της σταυρικής τους πορείας κι' επιβίωσαν χάρις στην πίστη τους στην Τριαδική Θεότητα. Χάρις στην ορθόδοξη παράδοση με τις άπειρες και παντοδύναμες διαστάσεις της. Μέσα από τη βυζαντινή εικόνα και το εκκλησιαστικό μέλος, μέσα από τα συναξάρια των αγίων και μέσα από τη ζωή των αρχαίων ηρώων κρατήθηκε η ελληνική ψυχή όρθια ως ότου βρήκε τη δύναμη και τίναξε από πάνω της τον τουρκικό ζυγό. 

Η Χριστιανική Ελληνική Ορθοδοξία στην δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους

Μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους (1828), με διάφορα νομοθετήματα επιβάλλεται κατά καιρούς η αναγκαστική απαλλοτρίωση τμημάτων της εκκλησιαστικής περιουσίας.
1α.- Στις 18 Ιανουαρίου 1833 η αντιβασιλεία του Όθωνα έφθασε στην Ελλάδα και με βασιλικά διατάγματα του 1833 και 1834 απεφάσισε τη διάλυση 400 περίπου Μοναστηριών. Η περιουσία τους περιήλθε στο δημόσιο και τα διατηρούμενα (μοναστήρια) φορολογήθηκαν. Ομοίως η περιουσία των ενοριακών ναών περιήλθε στους Δήμους. Αναφέρουν τα πρακτικά της Επιτροπής :
«Εκρίθησαν επάναγκες, οι μεν επίσκοποι να μισθοδοτώνται αυτάρκως και αναλόγως του χαρακτήρος των κατ’ ευθείαν παρά της Κυβερνήσεως.., οι δε πρεσβύτεροι διάκονοι και λοιποί υπηρέται των Εκκλησιών, κυρίως μεν παρά των Κοινοτήτων. όταν δε οι πόροι της Κοινότητος δεν εξαρκούν, η Κυβέρνησις να αναπληροί το ελλείπον από των προειρημένων πόρων». (Πρακτικά 26 Απριλίου 1833). Το μόνο αποτέλεσμα ήταν η αρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας και η πώληση ιερών σκευών και κειμηλίων στα παζάρια.

1β.- Στις 13 Οκτωβρίου 1834 δημοσιεύθηκε το Διάταγμα «περί συστάσεως Εκκλησιαστικού Ταμείου». Σύντομα το Εκκλησιαστικό Ταμείο είχε ξεφύγει από τον αρχικό σκοπό χωρίς ΚΑΜΙΑ οικονομική συμπαράσταση του κλήρου. Η Πολιτεία για να καλύψει τα ακάλυπτα προέβη σε δήθεν μεταρρύθμιση και

1γ.- Στις 13 Ιανουαρίου 1838 εξέδωσε διάταγμα «Περί διαλύσεως της Επιτροπής του Εκκλησιαστικού Ταμείου». Με το διάταγμα αυτό για λόγους οικονομίας οι αρμοδιότητες της προηγουμένης Ειδικής Επιτροπής περιέχονται «εις την επί των εκκλησιαστικών Γραμματείαν».

1δ.- Ενδιάμεσα, με το Βασιλικό Διάταγμα της 20.5/1.6.1836 «περί εκκλησιαστικών κτημάτων» έγινε αναγκαστική απαλλοτρίωση (χωρίς καταβολή αντιτίμου) και άλλων τεραστίων σε έκταση κτημάτων και των σε λειτουργία Μονών, δήθεν «χάριν θεαρέστων έργων και προς οικοδομήν ιερών και αγαθοεργών καταστημάτων» (βλέπε Κων. Μ. Ράλλη, Το αναπαλλοτρίωτον της εκκλησ. περιουσίας, 1903, σσ. 28-30, 51-52). Στην περιουσία που απέμεινε επιβλήθηκε βαρύτατη έμμεση φορολογία, που όταν αυτή δεν ήταν δυνατόν να καταβληθεί, οδηγούσε σε δημόσιους πλειστηριασμούς!

1ε.- Στις 29 Απριλίου 1843 με άλλο Διάταγμα η όλη κινητή και ακίνητη εκκλησιαστική περιουσία περιέρχεται στο Δημόσιο του οποίου η επί των οικονομικών Γραμματεία αναλαμβάνει όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις «αποκλειστικώς εις την βελτίωσιν του κλήρου… καθόσον, η της υπηρεσίας ταύτης ειδικότης εγγυάται πληρεστέραν εις αυτήν επιτυχίαν».
Δεν συμπληρώθηκαν 10 χρόνια ζωής του Εκκλησιαστικού Ταμείου και μία τεράστια Εκκλησιαστική περιουσία ενθυλακώθηκε από το Κράτος (πάντοτε αφερέγγυο) και σπαταλήθηκε χωρίς να ανταποκριθεί το κράτος ούτε κατ’ελάχιστον στις βασικές υποχρεώσεις του απέναντι στον εφημεριακό κλήρο.

2.- 20ος ΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ ΕΩΣ ΤΟΥ 1945
Στον 20ο αιώνα η απαλλοτριωτική «μανία» εξακολούθησε σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Έτσι, με τους Νόμους 1072/1917 και 2050/1920 (γνωστό ως «αγροτικό νόμο»), αλλά και άλλους που ακολούθησαν (π.χ. 2189), επιβλήθηκε η αναγκαστική απαλλοτρίωση μοναστηριακών κτημάτων, άλλοτε για την αποκατάσταση προσφύγων ή ακτημόνων και άλλοτε –αόριστα– για λόγους «προφανούς ανάγκης και δημοσίας ωφελείας».
Σημειώνουμε όσα αποκαλυπτικά αναφέρονται στο υπ’ αρ. 976/780/18.4.1947 έγγραφο του Ο.Δ.Ε.Π. προς τη Γεν. Διεύθυνση Δημόσιου Λογιστικού του υπουργείου Οικονομικών, για το μέγεθος της απαλλοτριωτικής επιβολής του Κράτους: Από το 1917 ως το 1930 απαλλοτριώθηκαν εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του 1.000.000.000 προπολεμικών δραχμών.
Το Κράτος καθόρισε αυτό το αντίτιμο, κατέβαλε στο Γενικό Εκκλ. Ταμείο τα 40 εκατομμύρια και οφείλει ακόμα τα 960 ! Τα περισσότερα μοναστήρια καταδικάστηκαν με τον τρόπο αυτό σε μαρασμό και λειψανδρία !
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με υπολογισμούς κατά την πρώτη φάση μόνο, το 50% της γεωργικής γης της εκκλησίας δόθηκε σε ακτήμονες. Μάλιστα τα έτη 1919-1920 ο Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Μελέτιος Μεταξάκης θα εκφράσει την απορία του για την κατασπατάληση αυτή και θα ζητήσει εξηγήσεις για την περιουσία. Πρότεινε εφ’όσον το Κράτος δεν δύναται να ανταποκριθεί στις αναληφθείσες υποχρεώσεις του «να επιστραφή η περιουσία αυτή στην Εκκλησία».
Ο ίδιος θα γράψει ότι η απάντησις του Υπουργείου επί του τεθέντος θέματος ήταν: «… τα βιβλία του Γενικού Εκκλησιαστικού Ταμείου, τα κτηματολόγια και τα λογιστικά της περιουσίας ταύτης δεν υφίστανται πλέον, καέντα εις πρόσφατον εν τοις γραφείοις του Υπουργείου Πυρκαϊάν»!
Με τον νόμο 4684/1931, το Κράτος επέβαλε ουσιαστικά την εκποίηση («ρευστοποίηση») ενός ακόμα μεγάλου τμήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας, παρά τις αντιρρήσεις της Εκκλησίας.
Ό,τι εισπράχθηκε, τοποθετήθηκε σε «εθνικά χρεώγραφα και χρηματόγραφα» (μας θυμίζουν μήπως τα σύγχρονα ομόλογα ;), αλλά η αξία τους εξανεμίστηκε, σχεδόν στο σύνολό της, όταν η εθνική μας οικονομία καταποντίστηκε στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, της ξενικής Κατοχής και του εμφυλίου που ακολούθησε.

Γενικά ως προς την περίοδο προ του 1945 πρέπει να αναφέρουμε ότι επί χρόνια την μισθοδοσία των Ιερέων είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας, οι οποίοι έριχναν τον οβολόν τους για τον Ιερέα όταν προσέρχονταν στην Θεία Λειτουργία ή κανόνιζαν κάποια τιμή με τον Ιερέα όταν επρόκειτο να τελεστεί κάποιο μυστήριο Γάμος, Βάπτιση κ.λ.π.
Υπήρχαν βέβαια και Ιερείς – συνήθως σε αγροτικές περιοχές – οι οποίοι αμείβονταν σε είδος δηλαδή από τα προϊόντα που τους έφερναν οι πιστοί. Κατάλοιπο λοιπόν του παραπάνω τρόπου αμοιβής των Ιερέων είναι να δίνεται και σήμερα από τον πιστό ένα Χ ποσό στον Ιερέα όταν τελεί κάποια ιεροπραξία π.χ. τρισάγιο στους τάφους των κοιμητηρίων.
Από το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδας «Εκκλησία», αριθμός φύλλου 44 – 45, Σάββατο 11 Νοεμβρίου 1939 διαβάζουμε (με τον τίτλο «Τυχηρά και δικαιώματα» από τον Ταλαντίου Προκόπιο) : « Ουδείς δύναται να αμφισβητήση ότι ο Ιερός Κλήρος δικαιούται της εκ μέρους των πιστών συντηρήσεως αυτού και ότι η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον των πιστών έναντι της Εκκλησίας …» Και λίγο πιο κάτω ομοίως: « Η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον γενικόν των πιστών. Πάντες υποχρεούνται, όπως εισφέρωσι…»

3.- 1945-1952
Το 1945 εκδόθηκε ο Α.Ν. 536/1945 «Περί ρυθμίσεως των αποδοχών του Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου της Ελλάδος, του τρόπου πληρωμής αυτών και περί καλύψεως της σχετικής δαπάνης». Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των Ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η Πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας.
Πλην όμως τα κονδύλια για την μισθοδοσία των Ιερέων, τα αναλαμβάνει πάλι η Εκκλησία – μέσω του οβολού των πιστών τέκνων της βέβαια – διότι υποχρεούται ο κάθε ενοριακός Ναός να καταβάλει εισφορά 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων στην οικεία Οικονομική Εφορία. Έτσι τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια ήταν υποχρεωμένα ανά τρίμηνο να καταβάλουν στο Δημόσιο Ταμείο την εισφορά του 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, αλλιώς υπήρχε ο κίνδυνος να μην πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις όσων Ιερέων δεν κατέβαλαν ή απέκρυπταν την αντίστοιχη εισφορά.
Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι όταν το Κράτος πήρε το 1949 για ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ την Εκκλησιαστική Περιουσία ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ.
Η Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1946-50) και η ειδική Επιτροπή για τη σύνταξη Σχεδίου Συντάγματος, στο άρθρο 143 προέβλεπε την πλήρη απαλλοτρίωση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας, χωρίς αντάλλαγμα! Πρόσχημα; Η αποκατάσταση ακτημόνων καλλιεργητών και γεωργοκτηνοτρόφων.

Η Ιεραρχία αντέδρασε, η απόπειρα ματαιώθηκε, αλλά το Κράτος με το Ν.Δ. 327/1947 και αυτό της 29.10.1949 επέφερε νέα πλήγματα. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, ενώ το Σύνταγμα και του 1952 όριζε ότι «επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η Ανατολική Ορθόδοξος», προέβαλε την απαίτηση να παραχωρηθεί η εκκλησιαστική περιουσία στο Κράτος.
Οι αφόρητες πιέσεις του Κράτους είχαν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την υπογραφή της από 18.9.1952 «Συμβάσεως περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος προς αποκατάστασιν ακτημόνων καλλιεργητών και ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων», που κυρώθηκε με το Β.Δ. της 26.9/8.10.1952 (ΦΕΚ 299 Α΄).
Η Σύμβαση αυτή ήταν επαχθής για την Εκκλησία, αφού υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος τα 4/5 (80%) της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της και τα 2/3 των βοσκοτόπων. Το αντάλλαγμα; Μόλις το 1/3 της πραγματικής αξίας και κάποια αστικά ακίνητα/οικόπεδα.
Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακύρηξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνουσα περιουσία της. Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η "μισθοδοσία" των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό - του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980- ως υποχρέωση του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32.

Δηλαδή, επειδή το Κράτος αδυνατούσε να καταβάλει οποιοδήποτε αντίτιμο -όπως προέβλεπε ο νόμος του 1932- συνεφωνήθη να μισθοδοτούνται επ' άπειρον οι κληρικοί και το Κράτος δεσμεύθηκε επ' αυτού. Διευκρινίζουμε ότι η μισθοδοσία του κλήρου καλύπτει μόνο τους ιερείς και όχι τους μοναχούς ή μοναχές. Πού λοιπόν τα αναφερόμενα για –δήθεν- «δημόσιους υπαλλήλους" ; Μόνο οι τόκοι από την δημευθείσα εκκλησιαστική περιουσία φθάνουν για να θρέψουν γενιές κληρικών.
Δυστυχώς, το Κράτος με νέα διοικητικά μέτρα όχι μόνο δεν υποστήριξε, αλλά δεν επέτρεψε στην Εκκλησία να αξιοποιήσει ό,τι της απέμεινε.
Οι κρατικές Υπηρεσίες, άλλοτε αμφισβητώντας την κυριότητα, με το να ζητούν τίτλους κυριότητας από εποχές που το Κράτος μας δεν υπήρχε, άλλοτε μη δεχόμενο την εγκυρότητα ή την ισχύ αυτοκρατορικών εγγράφων ή πατριαρχικών σιγιλίων και σουλτανικών φιρμανίων, ή χαρακτηρίζοντας ως δασικές ή «διακατεχόμενες» τις μοναστηριακές εκτάσεις, στην πράξη εμπόδισαν και εμποδίζουν την Εκκλησία να αξιοποιήσει την λίγη περιουσία της.

ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ
Από το 1975 και μετά εντείνονται οι πιέσεις για τον λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους», ενώ το 1976 ο τότε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (Γεώργ. Ράλλης) κατάρτισε σχέδιο για την παραχώρηση στο Κράτος των 3/4 (75%) της περιουσίας και η Εκκλησία να κρατούσε το υπόλοιπο 1/4 (25%). Η προσπάθειά του ναυάγησε. Ο διάδοχός του στον υπουργικό θώκο (Ιωάν. Βαρβιτσιώτης) πρότεινε πιο σκληρό σχέδιο : Το Κράτος να πάρει τα 4/5 (80%) και στην Εκκλησία να μείνει το 1/5 (20%). Κι αυτό δεν υλοποιήθηκε.
Το 1985 ο υπουργός Παιδείας (Απ. Κακλαμάνης) κατάρτισε νομοσχέδιο με θέμα «Ρύθμιση θεμάτων μοναστηριακής περιουσίας» και το επόμενο έτος ο νέος υπουργός (Αντ. Τρίτσης) εμφάνισε σχέδιο Συμφωνίας διάρκειας 100 χρόνων για ανάπτυξη της εκκλησιαστικής περιουσίας και αξιοποίησή της από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, που θα απέδιδαν 10% στην Εκκλησία και 5% στο Κράτος.
Ευτυχώς που και το σχέδιο αυτό δεν υλοποιήθηκε, αν ληφθεί υπόψη ο βίος και η πολιτεία του συνόλου σχεδόν των καταχρεωμένων Συνεταιρισμών (εκτός εξαιρέσεων…).
Αλλά ο τότε υπουργός Τρίτσης επέμεινε. Κατάρτισε και έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε ως Νόμος 1700/1987 και υπήρξε το αποκορύφωμα της κρατικής επιβολής σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας που είχε απομείνει.
Παρά τις αντιδράσεις, η πλειοψηφία της Βουλής ψήφισε το Νόμο, με τις διατάξεις του οποίου θα άλλαζαν οι κανόνες διοίκησης, διαχείρισης και εκπροσώπησης της μοναστηριακής περιουσίας, το Κράτος θα διόριζε το Διοικ. Συμβούλιο του Ο.Δ.Ε.Π., για να διοικεί την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ γινόταν επέμβαση και στον τρόπο διοίκησης και διαχείρισης των ενοριακών ναών κ.λπ. Η τύχη του Νόμου αυτού είναι γνωστή : Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την Πράξη συγκρότησης του Συμβουλίου του Ο.Δ.Ε.Π. (απόφαση 5057/1987), το Κράτος δεν τόλμησε να εφαρμόσει τους Νόμους 1700/1987 και 1811/1988, κάποιες Μονές προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση με τους Νόμους αυτούς άρθρων της Διεθνούς Συμβάσεως της Ρώμης και του Πρώτου Πρωτοκόλλου της.
Και δικαιώθηκαν, διότι το Δικαστήριο με την απόφασή του 10/1993/405/483/484/9.12.1994 :
(α) Διαπίστωσε ότι ο Νόμος 1700 παραβίασε θεμελιώδη δικαιώματα των ιερών Μονών για τα περιουσιακά τους δικαιώματα
(β) Ανέτρεψε τη μέχρι τότε υπέρ του Κράτους νομολογία των ελληνικών Δικαστηρίων και επέβαλε σ’ αυτά πλήρη συμμόρφωση προς τη Σύμβαση της Ρώμης
(γ) Διακήρυξε ότι οι Μονές –και άρα η Εκκλησία της Ελλάδος– δεν είναι κρατικοί οργανισμοί, έστω κι αν χαρακτηρίζονται νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου 
(δ) Διασαφήνισε ότι οι Μονές μπορούν να επικαλούνται κάθε τρόπο κτήσεως της κυριότητας της περιουσίας τους (και με χρησικτησία), αφού «δεν υπάρχει κτηματολόγιο στην Ελλάδα», και διότι ήταν αδύνατη η μεταγραφή τίτλων προ του 1856 και η μεταγραφή κληροδοσιών και κληρονομιών προ του 1846, και
(ε) Επέλυσε την αμφισβήτηση, υπέρ των ιερών Μονών, του θέματος των «διακατεχομένων» (κτημάτων χωρίς νόμιμους τίτλους) τα οποία νέμεται η Εκκλησία, με το τεκμήριο της τακτικής ή έκτακτης χρησικτησίας.
Παρά το «πάγωμα» των δύο αυτών Νόμων (1700 και 1811), το 1998 επιχειρήθηκε από τη Γεν. Γραμματεία Δασών η ενεργοποίηση της Σύμβασης που προέβλεπε ο δεύτερος Νόμος, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αλλά δεν έπαψε η αναμόχλευση του θέματος «εκκλησιαστική περιουσία», όπως συνέβη το έτος 2000, όταν το Πανελλήνιο βρισκόταν σε ανησυχία και αναστάτωση για το ζήτημα της μη αναγραφής του θρησκεύματος στα νέου τύπου δελτία ταυτότητος, ή μετά το 2009, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, ήρθε στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Τρόικα) και υπογράφτηκε το «Μνημόνιο…».

Οι προσλήψεις ιερέων και ο νόμος του κράτους

Κι ενώ τα γεγονότα μιλούν, σύγχρονοι «επαφίες» της ιστορίας τολμούν να επιτίθενται στην Ορθόδοξη Εκκλησία με θρασύτατες υποκειμενικές ιστορικές «εκδοχές» που επιχειρούν να επιβάλουν ως… πραγματικότητα προτάσσοντας τις «προσλήψεις» ιερέων την ίδια στιγμή που σιωπούν για την προσλήψεις ιμάμηδων!

Κανονισμός "Περί Εφημερίων και Διακόνων" διατάξεις των άρθρων 36 παρ. 6, 37 παρ. 2 και 38 παρ. 2 του Νόμου 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» Οργανικές θέσεις Εφημερίων

1. Οι υφιστάμενες και λειτουργούσες ενορίες διατηρούνται. Σε κάθε ενορία υφίσταται μία τουλάχιστον οργανική θέση Εφημερίου.

2. Σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 200.000 κατοίκων, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά δύο χιλιάδες οικογένειες και δεν υπερβαίνουν τους πέντε τακτικούς Εφημέριους ανά ενορία.

3. Σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά χίλιες οικογένειες.

4. Σε πόλεις με πληθυσμό έως 100.000 κατοίκους, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά πεντακόσιες οικογένειες.

5. Σε πόλεις με πληθυσμό έως 100.000 κατοίκους και σε νησιά, όπου το ένα τρίτο τουλάχιστον του πληθυσμού είναι αλλοδαποί ή αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι, με απόφαση της Δ.Ι.Σ. μετά από σχετική γνωμοδότηση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκα-νονικών Ζητημάτων, σε ενορία άνω των τετρακοσίων οικογενειών μπορεί να διορισθεί και δεύτερος Εφημέριος.

6. Σε Ο.Τ.Α. που αποτελούν κοινώς γνωστά κέντρα παραθερισμού και έχουν τουλάχιστον τετρακόσιες μόνιμες οικογένειες, με απόφαση της Δ.Ι.Σ., μετά από σχετική γνωμοδότηση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων, μπορεί να διορισθεί και δεύτερος Εφημέριος.

7. Για την εφαρμογή των παραγράφων 2-5 του παρόντος άρθρου ο αριθμός των οικογενειών ορίζεται, αφού διαιρεθεί διά του 4 ο αριθμός των Ορθοδόξων Χριστιανών της συγκεκριμένης κάθε φορά ενορίας. Προκήρυξη και κάλυψη οργανικών εφημεριακών θέσεων

1. Οι τακτικοί Εφημέριοι διορίζονται με απόφαση του οικείου Μητροπολίτου κατά την διαδικασία που περιγράφεται κατωτέρω. Εξαιρούνται από τη διαδικασία αυτή οι εφημεριακές θέσεις στους Μητροπολιτικούς Ιερούς Ναούς, στις οποίες διορίζονται οι Εφημέριοι από τους οικείους Μητροπολίτες χωρίς προηγουμένη προκήρυξη.

2. Εντός μηνός από της χηρείας εφημεριακής θέσεως, ο οικείος Μητροπολίτης με προκήρυξη του, η οποία αναγινώσκεται στον ενοριακό Ιερό Ναό, όπου υφίσταται η θέση αυτή, και δημοσιεύεται στο περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ ή και στον τοπικό τύπο με δαπάνη του Ναού, καλεί τους βουλόμενους και έχοντες τα απαιτούμενα κανονικά και νόμιμα προσόντα, να υποβάλουν τα δικαιολογητικά τους στοιχεία μέσα σε ένα μήνα από τη δημοσίευση της προκηρύξεως στο περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ, προκειμένου να καταλάβουν την κενή οργανική θέση Εφημερίου.

Κι ενώ υπάρχουν καταγεγραμμένα ιστορικά ντοκουμέντα, συμφωνίες και νόμοι του κράτους, για τον ιστορικό ρόλο της Χριστιανικής Ορθοδοξίας και τις σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους, η κατά καιρούς εμφάνιση «προσωπικοτήτων» που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα για να εξυπηρετήσουν στόχους που ως μοναδικό τους σκοπό έχουν την ρήξη στην ιστορική και αλληλένδετη σχέση μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανικής Ορθοδοξίας, προκειμένου να προσβάλουν και τελικά να καταστρέψουν τόσο τον Ελληνισμό όσο και την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, κάνοντας χρήση «λογικών» που καμία σχέση δεν έχουν με την λογική, αλλά –δυστυχώς για τους ίδιους- ούτε και με την ιστορική αλήθεια.

Φυσικά, κανείς δεν περιμένει από την σημερινή ηγεσία (και τους φανατικούς οπαδούς της) της χώρας να προχωρήσουν στην έρευνα και ανάγνωση ιστορικών ντοκουμέντων που βρίσκονται σε δεκάδες (ή και εκατοντάδες) τόμους της ελληνικής ιστορίας. Θα τους προκαλούσαμε, όμως, να ερευνήσουν πόσοι ιερείς και πόσοι ιμάμηδες έχουν προσληφθεί τα τελευταία 6 (μνημονιακά) χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και ποιά η συμβολή της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση της εσωτερικής κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης και ποια η συμβολή της πολιτικής (ή και του Ισλάμ)... Ενδεχομένως να μην έχουν αντιληφθεί οι "αριστεριστές" και οι εγχώριοι και εξωχώριοι χορηγοί τους πως στην Χριστιανική Ελληνική Ορθοδοξία υπάρχει ένα σταθερό "φαινόμενο" που θέλει να ισχυροποιεί την Χριστιανική Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό όσο πιό ισχυρά είναι τα χτυπήματα που επιχειρούν ενίοτε από "διαφόρους" επώνυμους ή ανώνυμους. Αν, δε, οι σύγχρονοι "οπαδοί" και λοιποί υποστηρικτές του Φίλη επιθυμούν να καταστρέψουν το κράτος για να "χτίσουν" το δικό τους "ειδικό" κράτος επιβάλλοντας την δική τους "ιδεολογία" και πολιτικο-κοινωνική εκδοχή (χορηγούμενη από διάφορα ιδρύματα του Σόρος και όχι μόνο), καλά θα κάνουν να αναλογιστούντι συνέβη με τον Στάλιν και την Ορθόδοξη Ρωσία...