Τρίτη, 17 Ιανουαρίου 2012
Ένας «τρελός» θα σώσει πατρίδα και λαό
 |
| Απουσιάζει το πρόσωπο που συμπυκνώνει τις αρετές του Γένους σε τέτοιο βαθμό ώστε να το καθοδηγήσει Δεν είναι ακόμη αρκετό το να αποδεικνύουμε ένα πράγμα. Οφείλουμε επίσης να παρασύρουμε ή να ανυψώνουμε τους ανθρώπους προς αυτό. Γι' αυτό πρέπει να μάθει ο σοφός να λέει τη σοφία του: και συχνά έτσι που να φαίνεται σαν«τρέλα». Φρειδερίκος Νίτσε, «Ροδαυγή», σελ. 191 εκδόσεις Γ. Λαδιά. Μέσα σε... ελάχιστες λέξεις ο «σκοτεινός» (κατά πολλούς) Νίτσε έριξε άπλετο φως σε μερικά από τα μυστήρια που καθορίζουν το παιχνίδι της ζωής. Πώς πρέπει να λέμε την αλήθεια για να γίνεται πιστευτή και ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος της συμπεριφοράς μας όποτε θέλουμε να γίνει πράξη εκείνο που υποστηρίζουμε. Ο δρόμος του «τρελού» είναι κακοτράχαλος, γεμάτος εμπόδια και οδυνηρές εμπειρίες, αλλά σε σύγκριση με άλλους διατηρεί ένα πλεονέκτημα. Οδηγεί κάπου. Οι δρόμοι του τίποτα είναι στρωμένοι με τα πούπουλα της νωχέλειας του σφαγίου που οδηγείται στον τόπο της θυσίας του. Το τίποτα οδηγεί στο σημείο μηδέν και των προσώπων και των κοινωνιών. Από την άλλη η αφύπνιση, η έμπνευση, η κραυγή δεν έχουν γαλήνη. Δεν υποβαστάζονται από την απατηλή «μεσότητα». Δεν καλύπτονται από τον λευκό θόρυβο της ατέρμονης πολυλογίας. Ερπετικά ανέκφραστος Κοινό χαρακτηριστικό των ηγεσιών που έφτασαν την Ελλάδα στο σημείο μηδέν της Ιστορίας της είναι η αποχρωματισμένη όψη τους. Η απουσία αληθινής, παλλόμενης ζωής από τα έργα και τις ημέρες τους. Δίχως νεύρο, ορμή, άνοιγμα ψυχής η εποχή τους. Μόνο με απληστία, ψυχρούς υπολογισμούς και δόλο. Τα ΜΜΕ και η ψευδεπίγραφη «διανόηση» που στήριξαν -με το αζημίωτο- το «εκσυγχρονιστικό» εγχείρημα του αφελληνισμού κόμπαζαν για λογαριασμό του Κώστα Σημίτη ότι είναι «λογιστής»! Λες και υπάρχει οποιαδήποτε μάνα που καμαρώνει το μωρό στο λίκνο του και προσεύχεται στον Θεό να γίνει «λογιστής» σαν τον Σημίτη! Η γκρίζα φιγούρα, η ερπετικού τύπου έλλειψη συσπάσεων έκφρασης στο πρόσωπο του, οι ανέμπνευστες ομιλίες του με τα χρεοκοπημένα ελληνικά και η ανυπαρξία οράματος -πλην του εργολαβικού 2004 και του σικέ νομισματικού- συνιστούσαν προτερήματα! Η αντιστροφή της λογικής και ο βιασμός του συναισθήματος ενστάλαξαν την τιποτοφροσύνη και τον πνευματικό εκμηδενισμό στις ψυχές των Ελλήνων. Το λούστρο των μιντιακών διθυράμβων μαζί με τον θερμό, κοπανιστό αέρα της «ισχυρής» οικονομίας δημιούργησαν την απαστράπτουσα φούσκα του Χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τα ψιμύθια του ψεύδους κάλυψαν εικόνες ατόφιας και πρωτοφανούς ντροπής, όπως των Ιμίων και του Οτσαλάν. Στιγματισμένα με τη νεοταξική ασάφεια και τη μουντάδα της παγκοσμιοποίησης και τα ηχοχρώματα του θιάσου του Γιώργου Παπανδρέου: «πράσινη ανάπτυξη», «παγκόσμια διακυβέρνηση» και άλλα ηχηρά παρόμοια, που κατέληξαν σε εθνική υποτέλεια, 1.727 αυτοκτονίες, πείνα, κατάθλιψη και μαζική εξαθλίωση. Η ατμόσφαιρα του κοιμητηρίου, αφαιρουμένης της γαλήνης του, σκέπασε την Ελλάδα που έκανε το ολέθριο σφάλμα να ακολουθήσει τη «λογικότερη» οδό προς την άβυσσο. Τους «υπεύθυνους» ηγέτες. Τους «ψύχραιμους και μετριοπαθείς». Επιστροφή στα πάτρια Ο «τρελός» του Νίτσε θα μας σώσει - αυτή η γνώριμη ιστορική μορφή από το πρόσφατο, απώτερο, απώτατο παρελθόν που περιφρονούμε. Στα ερείπια της «λογικής» του Εφιάλτη πυργώνεται η αθανασία του ερασιθάνατου Λεωνίδα. Τα νούμερα του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας, που δεν... έβγαιναν με τίποτα, σαρώθηκαν από το πατριωτικό μένος και την έμπνευση του Μιλτιάδη και του Θεμιστοκλή. «Ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς» σχολίαζε ο θυμόσοφος Κολοκοτρώνης. Δεν υπάρχει χρεία αναφοράς για το πόσο πολύ δικαιώθηκε ο παραλογισμός της πίστης στον Θεό και την Ελλάδα στην Εθνεγερσία του 1821. Παρόμοια παράφρονες ήμασταν το 1940 και οι Κύπριοι αδελφοί μας το 1955 με την ΕΟΚΑ και το 2004 με το σχέδιο Ανάν. Οι λαοί δεν έχουν πρόβλημα να περιφρονήσουν αριθμούς, απειλές, τελεσίγραφα, συγκρούσεις με αυτοκρατορίες και άλλα εκ πρώτης όψεως δεινά. Το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Η μη υλιστική επιμονή στην αξιοπρέπεια καταλήγει σε νίκη, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει από την κόλαση μιας ήττας. Οι Θερμοπύλες και η Πύλη του Ρωμανού στέκουν ακόμα ολόρθες και περήφανες στη συλλογική μνήμη. Εκείνο που λείπει είναι η ηγεσία. Απουσιάζει το πρόσωπο που συμπυκνώνει τις αρετές του Γένους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να το καθοδηγήσει. Ο άνθρωπος που θα μπορέσει να αγνοήσει τις Σειρήνες και θα κατευθύνει το εθνικό σκάφος στη ρότα του πεπρωμένου του. Φυσικά, όπως λέει (πάλι) ο Νίτσε, υπάρχει μόνο ένας τρόπος διδαχής: ο ηγέτης πρέπει να διδάσκει με το προσωπικό παράδειγμα του. Ο τρόπος που έζησε και ζει είναι τα πειστικότερα επιχειρήματα για την αξία των ιδεών του. (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 15/01/2012 – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΚΟΣ) |
