Τρίτη, 1 Νοεμβρίου 2011
Έξι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ζητούν παραίτηση του Πρωθυπουργού και εκλογές
Ραγδαίες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Εκλογές και παραίτηση Παπανδρέου ζητούν έξι βουλευτές του κόμματος με επιστολή τους. Η ”ομάδα των 6″, που αποτελείται από τους Γιώργου Θωμά, Βαγγέλη Μαλέσιο, Στέφανο Μανίκα, Δημήτρη Μπατζελή, Γιάννη Νικολάου και Μηνά Σταυρακάκη, χαρακτηρίζει την εξαγγελία για δημοψήφισμα ως ανεύθυνη που οδηγεί τη χώρα σε πολιτική ανωμαλία και διχασμό και τονίζει ότι ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να απολογείται αντί να πανηγυρίζει. Αναλυτικά η επιστολή:
“Η χώρα χρειάζεται επειγόντως κυβέρνηση με πολιτική νομιμοποίηση, σχέδιο Εθνικής Αναγέννησης και μεγάλη διαχειριστική ικανότητα. Η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει καμία από τις απαραίτητες αυτές προϋποθέσεις. Η κυβερνητική πολιτική δημιουργεί ασφυξία . Η χώρα μέρα με τη μέρα βιώνει συνθήκες διάλυσης, ανομίας και ακυβερνησίας.
Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διέξοδος στη χώρα, χωρίς εκλογές. Το δημοψήφισμα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε πολιτική ανωμαλία και διχασμό. Πρόκειται για πρωτοφανή ανευθυνότητα. Μείζονα πολιτικά θέματα μπορούν να κριθούν μόνο από την απόφαση του λαού για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Πρώτιστο καθήκον κάθε πρωθυπουργού πρέπει να είναι η διατήρηση της πολιτικής ομαλότητας στη χώρα. Η ομάδα που κυβερνά δείχνει να γαντζώνεται στην εξουσία και να είναι έτοιμη ακόμα και για τυχοδιωκτικές κινήσεις προκειμένου να μην αντιμετωπίσει άμεσα τη λαϊκή ετυμηγορία. Ελπίζουμε να υπάρχουν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ σώφρονες άνθρωποι να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στη χώρα.
Η κυβέρνηση επιτίθεται στα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Μεγάλο μέρος των πολιτών μετατρέπονται σε πένητες. Η ανεργία καταγράφει μεταπολεμικό ρεκόρ, ενώ χιλιάδες νέοι αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Η ασκούμενη πολιτική ισοπεδώνει την κοινωνία και καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Η Ελλάδα επιστρέφει στη δεκαετία του ’50. Η κυβέρνηση ονομάζει μεταρρύθμιση τη νεοφιλελεύθερη επίθεση στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα.
Η πολιτική της δεν έχει ούτε υποψία σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και δεν είναι βέβαια εκσυγχρονισμός. Αντίθετα αποτελεί τη θριαμβευτική ρεβάνς του συντηρητισμού, απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία.
Δεν επιτίθεται στις παθογένειες της μεταπολίτευσης, τις οποίες αντίθετα συντηρεί και ενισχύει, αλλά στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, στην υγιή επιχειρηματικότητα, στη μικρομεσαία οικογενειακή επιχείρηση, στο εργασιακό μέλλον των νέων ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Μπορούμε να βγούμε από την κρίση με διαφορετικές επιλογές.
Η χώρα αναμφίβολα χρειάζεται ριζικές αλλαγές. Αλλοίμονο αν υπερισχύσει το μέτωπο της ακινησίας ή η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γυρίσουμε σε παράλογα και πελατειακά κεκτημένα.
Το κράτος από αντιπαραγωγικό πρέπει να γίνει αποδοτικό και αποτελεσματικό, ώστε να εγγυάται το απαραίτητο ασφαλές περιβάλλον, να διασφαλίζει την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και να υπηρετεί τον κοινωνικό του χαρακτήρα και ρόλο.
Η αφαίρεση των προνομίων διαφόρων συντεχνιών, η κατάργηση των προκλητικών αμοιβών σε τμήματα του δημόσιου τομέα, η αντιμετώπιση της διαφθοράς, της αδιαφάνειας, και των αλόγιστων δαπανών και προνομίων της πολιτικής τάξης της χώρας μας, δεν μπορούν να γίνονται το πρόσχημα για την εξόντωση των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων.
Η αναπτυξιακή πολιτική δεν μπορεί να στηριχθεί στη μείωση των αμοιβών και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας δεν μπορεί να είναι το χαμηλό εργασιακό κόστος, αλλά το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο των ανθρώπινων πόρων της, οι υποδομές της, η υψηλή τεχνολογία, το σταθερό επενδυτικό και φορολογικό περιβάλλον καθώς και το σύγχρονο αντιγραφειοκρατικό και λειτουργικό κράτος. Πλεονέκτημα είναι το κίνητρο δημιουργίας και έμπνευσης, πλεονέκτημα είναι η λειτουργούσα δικαιοσύνη που τιμωρεί και δικαιώνει.
Εκτός από τα ελλείμματα, τους λογαριασμούς και τις αγορές υπάρχουν η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους.
Η κυβέρνηση, κατά τα ειωθότα, πανηγυρίζει για τη συμφωνία των Βρυξελλών. Η συμφωνία συνοδεύεται από σκληρές προϋποθέσεις και γκρίζες περιοχές. Η χώρα παραμένει για μια δεκαετία, τουλάχιστον, εκτός αγορών και υπό συνθήκες ασφυκτικής επιτήρησης που η κυβέρνηση βαφτίζει τεχνική βοήθεια. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να απολογείται, όχι να πανηγυρίζει.
Η χώρα έχει ανάγκη από σχέδιο. Δεν μπορούν να το εκπονήσουν οι κυβερνώντες.
Αδυνατούν να εκπέμψουν οτιδήποτε καινούργιο και να αποτελέσουν την ελπίδα για το μέλλον.
Η κυβέρνηση δεν διασφαλίζει την πολιτική ομαλότητα και τη λειτουργία του κράτους.
Τα τελευταία γεγονότα στις παρελάσεις θέτουν σε αμφισβήτηση το σύνολο του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου και ανέδειξαν ως κορυφαία προτεραιότητα τη δημοκρατική και κοινωνική συνοχή, την ενότητα των πολιτών που θα εδράζεται στην εμπιστοσύνη και την δικαιοσύνη. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να φέρει σε πέρας αυτό το έργο. Έχει απολέσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ για να αποτελέσει τον κορμό μιας τέτοιας κοινωνικής συμφωνίας.
Καθημερινά συρρικνώνεται και συστηματικά μεταλλάσσεται. Είναι πλέον ένα άδειο σακί. Άδειο πολιτικά, καθώς η κυβέρνησή του υλοποιεί μια πολιτική που επιτίθεται στις κοινωνικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι εκφράζει. Άδειο ιδεολογικά, καθώς ευθυγραμμίζεται με τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες εκδοχές. Άδειο ιστορικά, καθώς δεν υπερασπίζεται τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις της χώρας.
Υπάρχουν περίοδοι της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ που επισύρουν την κριτική ή ακόμη και την απόρριψη. Υπάρχουν όμως και περίοδοι μεγάλης ιστορικής προσφοράς του ΠΑΣΟΚ και των ανθρώπων του.
Για να υπάρξει και πάλι το ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να εγκαταλείψει την πολιτική που υλοποιεί την τελευταία διετία. Για να υπάρξει και πάλι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει φυσιογνωμία και πολιτική. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τη σημερινή ηγεσία του.
Ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς για να επανακτήσει τη πολιτική πρωτοβουλία, πρέπει να ανακτήσει τη λάμψη των ιδεών του, πρέπει να προτείνει ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και καινοτόμες λύσεις για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με καθαρές και υπεύθυνες προτάσεις κυβερνητικής διεξόδου, απέναντι στις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού.
Η κυβέρνηση και διάφοροι «φωτισμένοι» υποστηρικτές της μοναδικής λύσης, παρουσιάζουν σαν μονόδρομο τη πολιτική των δανειστών που αποδέχθηκαν χωρίς διαπραγμάτευση.
Επιχειρούν να μας πείσουν ότι η χώρα θα προοδεύσει, άσχετα αν την ίδια ώρα μεγάλο μέρος των πολιτών της θα βρεθεί στα όρια της ανέχειας.
Εύκολος δρόμος διεξόδου δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως δρόμος που αλλάζει τη χώρα, χωρίς να καταστρέφει την κοινωνία. Δρόμος με ευρεία πολιτική και κοινωνική συμμαχία αλλαγών. Δρόμος Ευρωπαϊκός, αξιοπρεπής, δρόμος της κοινωνικής ευθύνης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με σύμμαχο την κοινωνία και όχι εναντίον της κοινωνίας.
Οποιαδήποτε πολιτική σύγκλιση, οποιαδήποτε νέα πολιτική και κοινωνική συμφωνία, προϋποθέτουν νωπή λαϊκή ετυμηγορία”.
1greek
“Η χώρα χρειάζεται επειγόντως κυβέρνηση με πολιτική νομιμοποίηση, σχέδιο Εθνικής Αναγέννησης και μεγάλη διαχειριστική ικανότητα. Η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει καμία από τις απαραίτητες αυτές προϋποθέσεις. Η κυβερνητική πολιτική δημιουργεί ασφυξία . Η χώρα μέρα με τη μέρα βιώνει συνθήκες διάλυσης, ανομίας και ακυβερνησίας.
Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διέξοδος στη χώρα, χωρίς εκλογές. Το δημοψήφισμα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε πολιτική ανωμαλία και διχασμό. Πρόκειται για πρωτοφανή ανευθυνότητα. Μείζονα πολιτικά θέματα μπορούν να κριθούν μόνο από την απόφαση του λαού για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Πρώτιστο καθήκον κάθε πρωθυπουργού πρέπει να είναι η διατήρηση της πολιτικής ομαλότητας στη χώρα. Η ομάδα που κυβερνά δείχνει να γαντζώνεται στην εξουσία και να είναι έτοιμη ακόμα και για τυχοδιωκτικές κινήσεις προκειμένου να μην αντιμετωπίσει άμεσα τη λαϊκή ετυμηγορία. Ελπίζουμε να υπάρχουν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ σώφρονες άνθρωποι να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στη χώρα.
Η κυβέρνηση επιτίθεται στα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Μεγάλο μέρος των πολιτών μετατρέπονται σε πένητες. Η ανεργία καταγράφει μεταπολεμικό ρεκόρ, ενώ χιλιάδες νέοι αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Η ασκούμενη πολιτική ισοπεδώνει την κοινωνία και καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Η Ελλάδα επιστρέφει στη δεκαετία του ’50. Η κυβέρνηση ονομάζει μεταρρύθμιση τη νεοφιλελεύθερη επίθεση στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα.
Η πολιτική της δεν έχει ούτε υποψία σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και δεν είναι βέβαια εκσυγχρονισμός. Αντίθετα αποτελεί τη θριαμβευτική ρεβάνς του συντηρητισμού, απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία.
Δεν επιτίθεται στις παθογένειες της μεταπολίτευσης, τις οποίες αντίθετα συντηρεί και ενισχύει, αλλά στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, στην υγιή επιχειρηματικότητα, στη μικρομεσαία οικογενειακή επιχείρηση, στο εργασιακό μέλλον των νέων ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Μπορούμε να βγούμε από την κρίση με διαφορετικές επιλογές.
Η χώρα αναμφίβολα χρειάζεται ριζικές αλλαγές. Αλλοίμονο αν υπερισχύσει το μέτωπο της ακινησίας ή η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γυρίσουμε σε παράλογα και πελατειακά κεκτημένα.
Το κράτος από αντιπαραγωγικό πρέπει να γίνει αποδοτικό και αποτελεσματικό, ώστε να εγγυάται το απαραίτητο ασφαλές περιβάλλον, να διασφαλίζει την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και να υπηρετεί τον κοινωνικό του χαρακτήρα και ρόλο.
Η αφαίρεση των προνομίων διαφόρων συντεχνιών, η κατάργηση των προκλητικών αμοιβών σε τμήματα του δημόσιου τομέα, η αντιμετώπιση της διαφθοράς, της αδιαφάνειας, και των αλόγιστων δαπανών και προνομίων της πολιτικής τάξης της χώρας μας, δεν μπορούν να γίνονται το πρόσχημα για την εξόντωση των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων.
Η αναπτυξιακή πολιτική δεν μπορεί να στηριχθεί στη μείωση των αμοιβών και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας δεν μπορεί να είναι το χαμηλό εργασιακό κόστος, αλλά το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο των ανθρώπινων πόρων της, οι υποδομές της, η υψηλή τεχνολογία, το σταθερό επενδυτικό και φορολογικό περιβάλλον καθώς και το σύγχρονο αντιγραφειοκρατικό και λειτουργικό κράτος. Πλεονέκτημα είναι το κίνητρο δημιουργίας και έμπνευσης, πλεονέκτημα είναι η λειτουργούσα δικαιοσύνη που τιμωρεί και δικαιώνει.
Εκτός από τα ελλείμματα, τους λογαριασμούς και τις αγορές υπάρχουν η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους.
Η κυβέρνηση, κατά τα ειωθότα, πανηγυρίζει για τη συμφωνία των Βρυξελλών. Η συμφωνία συνοδεύεται από σκληρές προϋποθέσεις και γκρίζες περιοχές. Η χώρα παραμένει για μια δεκαετία, τουλάχιστον, εκτός αγορών και υπό συνθήκες ασφυκτικής επιτήρησης που η κυβέρνηση βαφτίζει τεχνική βοήθεια. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να απολογείται, όχι να πανηγυρίζει.
Η χώρα έχει ανάγκη από σχέδιο. Δεν μπορούν να το εκπονήσουν οι κυβερνώντες.
Αδυνατούν να εκπέμψουν οτιδήποτε καινούργιο και να αποτελέσουν την ελπίδα για το μέλλον.
Η κυβέρνηση δεν διασφαλίζει την πολιτική ομαλότητα και τη λειτουργία του κράτους.
Τα τελευταία γεγονότα στις παρελάσεις θέτουν σε αμφισβήτηση το σύνολο του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου και ανέδειξαν ως κορυφαία προτεραιότητα τη δημοκρατική και κοινωνική συνοχή, την ενότητα των πολιτών που θα εδράζεται στην εμπιστοσύνη και την δικαιοσύνη. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να φέρει σε πέρας αυτό το έργο. Έχει απολέσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ για να αποτελέσει τον κορμό μιας τέτοιας κοινωνικής συμφωνίας.
Καθημερινά συρρικνώνεται και συστηματικά μεταλλάσσεται. Είναι πλέον ένα άδειο σακί. Άδειο πολιτικά, καθώς η κυβέρνησή του υλοποιεί μια πολιτική που επιτίθεται στις κοινωνικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι εκφράζει. Άδειο ιδεολογικά, καθώς ευθυγραμμίζεται με τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες εκδοχές. Άδειο ιστορικά, καθώς δεν υπερασπίζεται τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις της χώρας.
Υπάρχουν περίοδοι της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ που επισύρουν την κριτική ή ακόμη και την απόρριψη. Υπάρχουν όμως και περίοδοι μεγάλης ιστορικής προσφοράς του ΠΑΣΟΚ και των ανθρώπων του.
Για να υπάρξει και πάλι το ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να εγκαταλείψει την πολιτική που υλοποιεί την τελευταία διετία. Για να υπάρξει και πάλι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει φυσιογνωμία και πολιτική. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τη σημερινή ηγεσία του.
Ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς για να επανακτήσει τη πολιτική πρωτοβουλία, πρέπει να ανακτήσει τη λάμψη των ιδεών του, πρέπει να προτείνει ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και καινοτόμες λύσεις για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με καθαρές και υπεύθυνες προτάσεις κυβερνητικής διεξόδου, απέναντι στις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού.
Η κυβέρνηση και διάφοροι «φωτισμένοι» υποστηρικτές της μοναδικής λύσης, παρουσιάζουν σαν μονόδρομο τη πολιτική των δανειστών που αποδέχθηκαν χωρίς διαπραγμάτευση.
Επιχειρούν να μας πείσουν ότι η χώρα θα προοδεύσει, άσχετα αν την ίδια ώρα μεγάλο μέρος των πολιτών της θα βρεθεί στα όρια της ανέχειας.
Εύκολος δρόμος διεξόδου δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως δρόμος που αλλάζει τη χώρα, χωρίς να καταστρέφει την κοινωνία. Δρόμος με ευρεία πολιτική και κοινωνική συμμαχία αλλαγών. Δρόμος Ευρωπαϊκός, αξιοπρεπής, δρόμος της κοινωνικής ευθύνης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με σύμμαχο την κοινωνία και όχι εναντίον της κοινωνίας.
Οποιαδήποτε πολιτική σύγκλιση, οποιαδήποτε νέα πολιτική και κοινωνική συμφωνία, προϋποθέτουν νωπή λαϊκή ετυμηγορία”.
1greek
