Μπορεί ο τούρκος πρόεδρος που έχει μεταβληθεί στον άνθρωπο που αποφασίζει για τα πάντα μέσα στην Τουρκία να πιέζεται αφόρητα από την Δύση για τις πρόσφατες πολιτικές του αποφάσεις, όμως ο ίδιος παίζοντας «σκληρό πόκερ» δεν διστάζει να προκαλέσει και να εκβιάσει περαιτέρω τόσο τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όσο και την Ευρώπη, είτε με κινήσεις προσέγγισης στην Ρωσία και εισόδου της Τουρκίας στην ευρασιατική ζώνη, είτε με ευθείς εκβιασμούς μέσω της λαθρομετανάστευσης.
Επειδή η έξοδος από το ΝΑΤΟ θεωρείται απαγορευτική για τους σχεδιασμούς της ευρωατλαντικής συμμαχίας, θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως θα βρεθεί η φόρμουλα συνεννόησης του Ερντογάν με τις ΗΠΑ, φυσικά έναντι πολιτικής στήριξης αλλά και άλλων πολιτικών και όχι μόνο ανταλλαγμάτων προς τον τούρκο πρόεδρο προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραμονή των στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ εντός της τουρκικής επικράτειας.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την Ευρώπη, όπου ο «πολλά βαρύς» Ερντογάν απαιτεί την άρση της βίζας (ελεύθερη μετακίνηση και διαμονή των τούρκων πολιτών σε ευρωπαϊκές χώρες), αντιμετωπίζοντας ένα ισχυρό αρνητικό κλίμα από ευρωπαϊκές χώρες. Οι πρόσφατες δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων θέλουν να αποκλείουν την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη για τις επόμενε δεκαετίες, όμως, η Γερμανία της Μέρκελ επιχειρεί να επιβάλει την δική της άποψη για ευρωπαϊκή ανοχή απέναντι στην θρασύτητα της Τουρκίας.
Αυτήν ακριβώς την γερμανική προσπάθεια για εύρεση μίας ενδιάμεσης λύσης, φαίνεται να αντικρούει και να καταστρέφει η αλαζονεία του τούρκου προέδρου, ο οποίος δυναμιτίζει τις ευρω-τουρκικές σχέσεις με νέες δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν ο οποίος επανέρχεται εκβιαστικά σε αυτές θίγοντας το θέμα τήρησης της συμφωνίας μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας για το προσφυγικό.
Θέτει μάλιστα και τον όρο απελευθέρωση της βίζας ως προϋπόθεση για την εφαρμογή της συμφωνίας, την οποία στην αντίθετη περίπτωση χαρακτηρίζει ως ανέφικτη.
«Η συμφωνία με την Ε.Ε. για το προσφυγικό δεν θα είναι εφικτή εάν η Ευρώπη δεν κάνει αυτό που της αναλογεί σε ό,τι αφορά την απελευθέρωση της βίζας», δήλωσε ο Ερντογάν στην γαλλική εφημερίδα «Le Monde».
Κατηγόρησε παράλληλα την Ε.Ε. ότι «δεν τηρεί ειλικρινή στάση απέναντι στην Τουρκία», επισημαίνοντας ότι η απελευθέρωση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες είχε προγραμματιστεί για την 1η Ιουνίου.
Η απειλή, του Ταγίπ Ερντογάν είναι λοιπόν ορατή. Το ερώτημα όμως τίθεται ως προς την απαίτηση του τούρκου προέδρου, δηλαδή της κατάργησης βίζας των ευρωπαϊκών χωρών προς τους τούρκους πολίτες. Γιατί ο τούρκος πρόεδρος επιμένει στην κατάργηση ενός μέτρου που σχετίζεται με την εσωτερική ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών, τη στιγμή που η συγκράτηση των λαθρομεταναστευτικών πληθυσμών του αποφέρει αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ; Γιατί επιμένει στην απαίτηση του αυτή, γνωρίζοντας πως αν οι Ευρωπαίοι αρνηθούν να υποκύψουν στον εκβιασμό του, τότε η Τουρκία θα χάσει ένα σημαντικότατο οικονομικό ποσό, τη στιγμή που η τουρκική οικονομία συρρικνώνεται και δεν υπάρχουν θετικές προβλέψεις γι αυτήν;
Αρχικά θα πρέπει να γίνει κατανοητή η άσκηση πολιτικής πίεσης μέσω των ήδη υπαρχόντων τούρκων μεταναστών σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίοι είναι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, αλλά ελέγχονται –σχεδόν στο σύνολό τους- από την Άγκυρα. Και αυτό σημαίνει καθοδήγηση ψήφων, άρα και προώθηση ή κατακρήμνιση πολιτικών σχημάτων σε ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή η απειλή γνωστοποιήθηκε επαρκώς τόσο στην Αυστρία όσο και στη Γερμανία, με τις διαδηλώσεις που έγιναν από τούρκους μετανάστες των χωρών αυτών. Και μπορεί η Βιέννη να αντιλήφθηκε την απειλή πολιτικής παρεμβατικότητας της Τουρκίας στα εσωτερικά θέματα της Αυστρίας, όμως δεν φαίνεται να υπάρχει η ίδια αντίληψη από την Γερμανία της κυρίας Μέρκελ, παρά τις πρόσφατες δηλώσεις του γερμανού αντικαγκελαρίου για την μηδενική πιθανότητα εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε. Και ο τούρκος πρόεδρος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τόσο τα γερμανικά συμφέροντα εντός της Τουρκίας, όσο και την πίεση που ασκούν οι περισσότεροι από 2 εκατομμύρια τούρκοι μετανάστες στην διαμόρφωση πολιτικού αποτελέσματος μέσω της κάλπης. Ο Ερντογάν γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα φοβικά σύνδρομα των ευρωπαίων, και αυτά ακριβώς επιχειρεί να εκμεταλλευτεί για να μπορέσει να ανακουφιστεί ο ίδιος από ένα μέρος προβλημάτων που αντιμετωπίζει και τα οποία απαιτούν την μετακίνηση τούρκων εκτός της Τουρκίας.
Η διόγκωση του τουρκικού πληθυσμού, με την αλλαγή του κλίματος επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ικανότητα παραγωγής απασχόλησης αλλά και τροφής. Αποτέλεσμα αυτού είναι η μετακίνηση πολύ μεγάλων αριθμών τούρκων σε αστικά μεγάλα κέντρα. Αυτή η υπερσυγκέντρωση δημιουργεί συνθήκες δύσκολου ελέγχου από τις αρχές ασφαλείας, αλλά και δημιουργίας νέων βασικών υποδομών, δηλαδή κρατικών εξόδων. Υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη άμεσης μετακίνησης ενός σημαντικού αριθμού (έως και 5 εκατομμυρίων τούρκων πολιτών) σε ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου αυτοί να λειτουργήσουν και ως αντικείμενα εισαγωγής συναλλάγματος στην Τουρκία, δηλαδή παραγωγής χρήματος που θα βοηθήσει στα περαιτέρω σχέδια του τούρκου προέδρου για την ισχυρή νέα οθωμανική Τουρκική αυτοκρατορία.
Ταυτόχρονα, η μετακίνηση αυτών των τουρκικών πληθυσμών θα επηρεάσει τις χώρες διαμονής τους, και στην ουσία θα μπορεί η Τουρκία να ασκεί μεγαλύτερες πιέσεις –ευθέως συνδεδεμένες- με την εσωτερική ασφάλεια των χωρών αυτών, ενώ σε περιπτώσεις όπως η Ελλάδα, θα δημιουργήσουν συνθήκες πολύ ιδιαίτερες και άμεσα σχετιζόμενες με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Στην περίπτωση που η Ευρώπη υποκύψει στον εκβιασμό του Ερντογάν για την άρση της βίζας, τότε ο Ερντογάν θα εκμεταλλευθεί περαιτέρω την ύπαρξη των λαθρομεταναστών στην Τουρκία, στους οποίους –έναντι ισχυρών οικονομικών ανταλλαγμάτων- θα μετατρέπει σε τούρκους πολίτες για να μπορούν αυτοί να φεύγουν από την Τουρκία χωρίς κανέναν έλεγχο προς τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, με αποτέλεσμα να τροφοδοτούν την τουρκική οικονομία και την πολιτική ισχύ του Ερντογάν.
«Εάν οι απαιτήσεις μας δεν ικανοποιηθούν τότε δεν θα είναι εφικτή η επανεισδοχή προσφύγων και μεταναστών», πρόσθεσε ο Ερντογάν, υπονοώντας ταυτόχρονα πως η Τουρκία θα ανοίξει «την κάνουλα» των λαθρομεταναστών προς την Ευρώπη.
Κι ενώ μία τέτοια εξέλιξη ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου για την Ελλάδα, απασχολεί εν μέρει και την γερμανική Ευρώπη, η οποία αντιλαμβάνεται πως μία τέτοια εξέλιξη ενδέχεται να προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις σε ευρωπαϊκές χώρες, υψηλές εντάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή, ενδεχομένως και μία αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. (μία τέτοια εξέλιξη είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί πλέον μετά το Brexit, αφού θα έχει την δυναμική να συμπαρασύρει και άλλες χώρες – μέλη στην έξοδο από την Ε.Ε.) η οποία θα φέρει την απόλυτη ευθύνη για την κατάρρευση της ασφάλειας σε χώρας μέλος της, αλλά και την μετατροπή της Ελλάδας σε ανοιχτή φυλακή. Μία τέτοια εξέλιξη θα έχει άγνωστες συνέπειες τόσο για την Ελλάδα όσο και για γειτονικές Βαλκανικές χώρες, οι οποίες θα αδυνατούν να διαχειριστούν τις πιέσεις μετακινούμενων πληθυσμών λαθρομεταναστών.
Αυτή η κατάσταση «ντόμινο» στην κατάρρευση ασφάλειας είναι δεδομένο πως θα φτάσει και στην κεντρική Ευρώπη, δημιουργώντας με απόλυτη βεβαιότητα μείζονα προβλήματα στις χώρες διέλευσης αλλά και τελικού προορισμού, από μετακινούμενους ισλαμικούς πληθυσμούς που θα έχουν από «νευρική», «υψηλής έντασης» έως και εχθρική διάθεση προς την Ε.Ε., η οποία θα διαπιστώσει πως δέχεται μία δεύτερη οθωμανική επίθεση, υπό τον πλήρη έλεγχο του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, ο Ερντογάν επιχειρεί επίθεση στην Ευρώπη, η οποία παραπαίει και στην οποία οι τάσεις διάλυσης είναι πλέον κάτι περισσότερο από ορατές. Είτε με άρση της βίζας είτε χωρίς αυτήν, ο Ερντογάν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει ως «πολιορκητικό κριό» τους ισλαμιστές λαθρομετανάστες σε μία ιστορική νέα οθωμανική επίθεση. Αν οι Ευρωπαίοι υποκύψουν στον εκβιασμό του ημιπαράφρονα τούρκου προέδρου, τότε θα γεμίσουν με πολλά περισσότερα δισεκατομμύρια ευρώ τα τουρκικά κρατικά ταμεία, επιτρέποντας στον Ερντογάν να ολοκληρώσει τα σχέδιά του ρίχνοντας το κέντρο βάρους της πολιτικής του στα πολύπαθα Βαλκάνια, για να ανοίξει ορστικά και τον δρόμο για την δική του οθωμανική αυτοκρατορία…
