Είναι γνωστά βέβαια όσα προηγήθηκαν, αλλά και όσα ακολούθησαν τη διαβόητη πλέον Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε το περασμένο καλοκαίρι στο Κολυμπάρι της Κρήτης.
Μία Σύνοδο που κάποιοι την ονόμασαν Πανορθόδοξη, αλλά στην πραγματικότητα μόνο περί αυτού δεν επρόκειτο, από τη στιγμή πού τόσο σαφή στοχοπροσήλωση είχε, τόσες αποφάσεις στα πλαίσια της αντορθόδοξης πλάνης του Οικουμενισμού ελήφθησαν εκεί, αλλά και ασφαλώς από τη στιγμή που απείχε από τις εργασίες της (για τους ίδιους θεολογικούς κυρίως λόγους) η Ρωσική, η Βουλγαρική και η Γεωργιανή Εκκλησία, δηλαδή με άλλα λόγια τα 2/3 του ορθόδοξου κόσμου.
Τίποτε όμως δεν πτόησε τους υποκινητές της Συνόδου (δηλαδή τον πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους περί αυτόν και βασικά όπισθεν αυτού - για να μη μασάμε και τα λόγια μας), ούτε και ο κίνδυνος να προκληθεί ένα νέο Σχίσμα με ανυπολόγιστες συνέπειες (και όχι βέβαια μόνο πνευματικές, αλλά και κοινωνικές, πολιτικές κλπ) μέσα στην Εκκλησία.
Ενδεικτικός άλλωστε και ο άθλιος τρόπος που αντιμετωπίζονται εφεξής όσοι αντέδρασαν στις αποφάσεις της Συνόδου, από αγιορείτες πατέρες που διώκονται με τον πλέον ανοίκειο τρόπο και γίνεται απόπειρα μέχρι και να αποβληθούν από το Όρος έως πλείστους κληρικούς και λαϊκούς, που απειλούνται με αργία ή αφορισμό.
Οι αντιδράσεις όμως συνεχίζονται και θα συνεχίζονται, γιατί η αλήθεια δεν μπορεί να φιμωθεί και όσοι εκπροσωπούν το αυθεντικό ορθόδοξο φρόνημα δεν θα πάψουν ποτέ να τη φωνάζουν.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, παραθέτουμε πιο κάτω μία ακόμη αντίδραση: την ανακοίνωση που εξέδωσε πρόσφατα ο ηγούμενος Χρυσόστομος και η συνοδεία των πατέρων του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς. Λόγος γνήσιος, λόγος αυθεντικός, λόγος αληθείας…
Ἐρωτώμενοι ἀπό ἀδελφούς μας ἐν τῷ κόσμῳ περί τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», θά θέλαμε νά καταθέσουμε τά ἑξῆς:
Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί, ἀδελφοί μου, ζοῦμε καθημερινά τή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας στό ἀναλόγιο καί ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἀπό τήν ἀναστροφή μας μέ τά ἱερά κείμενα (Παρακλητική, Μηναῖον κλπ), διδασκόμεθα ἐμπειρικά τήν δογματική ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Μέ πόνο ἀντικρίζουμε τά κείμενα τῆς ἐν Κρήτῃ συνόδου ὡς ξένα πρός τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» δέν εἶναι «Συν-οδός», δέν ἐπορεύθη τήν ὁδόν τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ δέν ἐπεκύρωσε τίς προηγούμενες Συνόδους. Δέν εἶναι «ἑπόμενη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι».
Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἔφερε μιά ἀνατροπή στήν ἱστορία τῆς λειτουργίας τῶν Συνόδων.
Μιά ἀληθινή Σύνοδος εἶναι συνέχεια τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων καί ἐπικυρώνει τίς ἀποφάσεις τους, ὅπως συμβαίνει μέχρι σήμερα μέ τίς τοπικές συνόδους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἐν Κρήτῃ σύνοδος δέν ἐπεκύρωσε τίς πρό αὐτῆς Συνόδους, δέν κατεδίκασε τίς αἱρέσεις πού αὐτές κατεδίκασαν, ἀλλά ἐνεργώντας ἀντίθετα καί ἀντιπατερικά, ἀγνοώντας τίς ἀποφάσεις τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων, ἀνύψωσε τίς αἱρέσεις καί τίς ἀναγνώρισε ὡς Ἐκκλησία.
Αὐτό τραυμάτισε τήν μοναχική μας συνείδηση.
Αἰσθανόμεθα τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου αὐτῆς ὡς ξένο σῶμα πού προσπαθεῖ μέ βία νά εἰσχωρήσει μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Θεωροῦμε ὅτι ἡ σύνοδος αὐτή ἐμφορεῖται ἀπό τό πνεῦμα τῆς συγχρόνου παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (πού ἤδη μετρᾶ πάνω ἀπό 100 χρόνια ζωῆς) καί ὅτι ἀπέστη ἀπό τόν ὀρθό δρόμο πού μᾶς ὑπέδειξαν οἱ Πατέρες μας.
Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί ἐμμένουμε «ἐν οἷς ἐδιδάχθημεν καί ἐπιστώθημεν», ἀναμένοντες καί προσκαρτεροῦντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ διά τήν ἔκβασιν τῆς ὅλης ὑποθέσεως.
Μετ᾿ εὐχῶν,
Ὁ Καθηγούμενος
Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
