Μεγάλα λόγια και ύβρεις κατά θεσμών και προσώπων από τους οποίους εξαρτιόμαστε, είναι «μαγκιές μαχαλά», που έλεγαν οι παλιότεροι
Τίποτε από όσα υφιστάμεθα δεν θα συνέβαινε αν συνεχίζαμε να ακολουθούμε τον ελληνικό τρόπο ζωής, της αξιοπρέπειας και της εντιμότητας, και δεν αφελλήνιζαν την παιδεία μας, αγνοούντες ότι για τα νυν έχουν δοθεί οι συμβουλές από τους παλαιότερους, τους οποίους όμως εξοστρακίσαμε.
Γυρίζω πίσω χρόνια, για να ξαναφέρω στη μνήμη μας όλα όσα έχουν ειπωθεί και τα οποία παραβλέψαμε. Και κατ’ αρχάς τον στίχο της Γαλάτειας Καζαντζάκης «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω», όχι για να απενοχοποιήσω τους πολιτικούς αλλά για να σηματοδοτήσω την δική μας ευθύνη. «Κάθε λαός είναι άξιος της ηγεσίας του», είπε ο Πλάτων και στη δημώδη παράδοση μεταφέρεται ως «Τοιούτος λαός, τοιούτοι του πρέπουν άρχοντες».
Την δική μας ευθύνη στην λανθασμένη επιλογή αρχόντων (για τους οποίους οι Βυζαντινοί έλεγαν «λόγοι μεν ρήτορος, έργα δ' αλέκτορος»), είχε επισημάνει ο Θουκυδίδης, γράφοντας «Δεν καταγγέλλω τους επίδοξους αυθέντες, αλλά τους προθυμότατους υποτακτικούς» («Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τους υπακούειν ετοιμοτέροις ούσι». Ίσως, τα είπε καλύτερα ο Αίσωπος; «των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε», όταν βλέπαμε πού οδηγούμασταν, αλλά αδιαφορούσαμε να πάρουμε μέτρα.
Μάλιστα δε, πολιτικοί και λαός, αντί να μελετήσουμε τα σφάλματά μας και να διδαχθούμε απ’ αυτά, προτιμούμε να αποδίδουμε ευθύνες πάντα σε άλλους. Ο Τσαρούχης όμως μας είχε προειδοποιήσει: «Κανένας κατακτητής δεν έχει επιφέρει σ' αυτόν τον τόπο τις καταστροφές που έχουν επιφέρει οι κάτοικοι».
Πιο παλιά, είχε γράψει ο Περικλής Γιαννόπουλος «Ελληνική φυλή, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός σου», αλλά και τα αιχμηρά «Ελληνική Φυλή είσαι ανήθικος, διότι θέλεις οι Φραγκικοί στρατοί και στόλοι να σου φυλάν τ΄ αμπέλια σου» και «Ελληνική Φυλή τι φωνάζεις; Μπήκαν κλέφτες στο μαντρί; Εάν σου βαστά έμπα διώχτους». Ακόμη παλιότερα έγραφε ο Κων. Παπαρρηγόπουλος «Είναι κίβδηλον να λέγωμεν , κάθε φοράν, ότι μας πταίουν οι ξένοι».
Πώς φτάσαμε ως εδώ, πέρα από την αδιαφορία μας, το περιέγραψε ο Πυθαγόρας: «...εισιέναι εις τας πόλεις, πρώτον τρυφήν, έπειτα κόρον, είτα ύβριν, μετά δε ταύτα όλεθρον» («μπαίνει στις πολιτείες πρώτα η πολυτέλεια, κατόπιν ο κορεσμός, έπειτα η αλαζονεία και ύστερα ο όλεθρος (η καταστροφή)».
Αυτή η αλαζονεία στοιχίζει στους λαούς. Μεγάλα λόγια και ύβρεις κατά θεσμών και προσώπων από τους οποίους εξαρτιόμαστε, είναι "μαγκιές μαχαλά", που έλεγαν οι παλιότεροι. Ο πρωθυπουργός δεν θα εκστόμιζε ότι θα βαράει νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές, αν είχε ελληνική παιδεία και γνώριζε ότι η Αντιγόνη είχε προειδοποιήσει, δια του Σοφοκλέους: «Λόγια μεγάλα ξιπασιάς, με συμφορές μεγάλες πληρώνονται». Στην προσπάθεια δε να εκβιάσει την Ευρώπη, οι Βυζαντινοί είχαν προβλέψει ότι «Ο ορύσσων βόθρον εν αυτώ εμπεσείται» (όποιος σκάβει λάκκο πέφτει μέσα σ’ αυτόν»).
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Αριστοτέλης συνέστησε τι πρέπει να κάνει ο σώφρων ηγέτης, αντί να επιβαρύνει τον λαό με υπέρμετρη φορολογία: «Πρέπει να καταγράψουν όλες τις δημόσιες δαπάνες και μετά να περικόψουν τις περιττές και να ελαττώσουν τις μεγάλες» («δέοι αν ειδέναι τας δαπάνας της πόλεως απάσας, όπως ει τις περίεργος αφαιρεθή και ει τις μείζων ελάττων γένηται»). Για δε την για κομματικούς - προσωπικούς και μόνον λόγους καταστροφική καθυστέρηση της αξιολόγησης, πάλι ο Αριστοτέλης δίδαξε «Αν συζητούμε και σκεφτόμαστε το κάθε τι συνέχεια, θα φθάσουμε στο να μη τελειώσoυμε ποτέ».
Χρέος μας, να πούμε στους αποτυχημένους πολιτικούς μας αυτό που είπε ο Ιωάννης Χρυσόστομος: «Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής». Και αν δεν επιτύχουμε στην εύρεση ικανής ηγεσίας, τότε η τελευταία ελπίδα μπορεί να βρεθεί στα λόγια που εκστόμισε ο Ζήνων: «Αφ' ης εγενόμην ναυαγός, εύρον τον ορθόν δρόμον» και ο Νίκος Καζαντζάκης: «Αν ο άνθρωπος δε φτάσει στο χείλος του γκρεμού δε βγάζει φτερούγες για να πετάξει».
Μόνον που στο τέλος του γκρεμού δεν είναι σίγουρο ότι θα βγάλεις φτερούγες, ίσως γκρεμοτσακιστείς.
Μακεδών
Πηγή Voria
