Ιράν και ΗΠΑ: Μπορεί να βρεθεί η Ελλάδα στο στόχαστρο;
Απειλείται η Ελλάδα από την κρίση Ιράν – ΗΠΑ; Ποιος είναι ο ρόλος του πετρελαίου και των επικείμενων αμερικανικών εκλογών της φετινής χρονιάς. Οδηγούμαστε σε περαιτέρω κλιμάκωση; Αναλυτές απαντούν στο Sputnik.
Κρίσιμη παραμένει η κατάσταση στη Μέση Ανατολή και παγκόσμια είναι η ανησυχία για την κλιμάκωσή της.
Το Ιράν επιτέθηκε με πυραύλους κατά αμερικανικών στόχων στο Ιράκ, εφαρμόζοντας αντίποινα για τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σολεϊμανί από αεροπορικό χτύπημα των ΗΠΑ, ενώ ανώτατος αξιωματούχος των Φρουρών της Επανάστασης προειδοποίησε τις ΗΠΑ για την «πιο σκληρή εκδίκηση».
Οι ΗΠΑ, δια μέσου του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, απάντησαν ότι βρίσκονται σε ετοιμότητα για όλα τα ενδεχόμενα, ενώ τόνισαν ότι θα ζητηθεί από το ΝΑΤΟ να εμπλακεί περαιτέρω στις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής.
Μπορεί αυτή η ένταση να βλάψει την Ελλάδα;
Την άποψη ότι η Ελλάδα δεν είναι ασφαλής και μπορεί να αποτελέσει στόχο αντιποίνων προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εκφράζει στο Sputnik, o Δημήτρης Πατέλης, αναπληρωτής καθηγητής φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης, διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ της Μόσχας και μέλος της Διεθνούς Ερευνητικής Ομάδας «Η Λογική της Ιστορίας».
«Έχουμε πόλεμο και η Ελλάδα εμπλέκεται άμεσα. Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι γίνονται επιχειρήσεις στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή, χωρίς την εμπλοκή του δικτύου βάσεων και υποδομών των αμερικανοΝΑΤΟΪΚΩΝ στη χώρα μας. Η Ελλάδα, αλλά και χώρες μέχρι την κεντρική Ευρώπη, γίνονται εν δυνάμει στόχοι, καθότι περιλαμβάνονται στο βεληνεκές των διαθέσιμων όπλων των κρατών που δέχονται την επίθεση. Άρα, όλες οι άθλιες διακηρύξεις περί ασφάλειας, λόγω πρόσδεσης της χώρας στον ευρωατλαντικό άξονα, είναι αποδεδειγμένη απάτη», αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο καθηγητής.
«Στην περιοχή του Ιράν και του Ιράκ η κατάσταση είναι εξαιρετικά τεταμένη, και έχουμε κλιμάκωση του εν εξελίξει πολέμου, με άμεση πολεμική σύρραξη. Βλέπουμε τις επιθετικές και δολοφονικές ενέργειες εκ μέρους των ΗΠΑ και το πιο τραγικό ήταν ότι ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε, βρισκόταν σε διπλωματική αποστολή στο Ιράκ. Αυτό το γνώριζαν οι Αμερικανοί. Εδώ μιλάμε για πρωτοφανή δολιότητα, πέρα από το ότι η επίθεση αυτή ήταν εντελώς άνανδρη. Μόνο δειλοί δολοφόνοι κάνουν τέτοιες επιθέσεις. Σαν κοινοί μαφιόζοι της παγκόσμιας πολιτικής και του πολέμου προέβησαν σε μία πράξη με ιδιαίτερη σημειολογία, που έχει πολλαπλούς αποδέκτες».
Την ίδια στιγμή, εκτιμά ότι ο ευρωατλαντικός άξονας αποδυναμώνεται και η Ελλάδα δεν πρέπει να προσδεθεί σε αυτόν.
«Το τελευταίο δολοφονικό χτύπημα κατά του στρατηγού Σολεϊμανί και μετά από την αντίστοιχη απόφαση του κοινοβουλίου του Ιράκ για την απομάκρυνση των αμερικανικών στρατευμάτων καταδεικνύει ότι, σε αυτή τη φάση του πολέμου, ο ευρωατλαντικός άξονας με επικεφαλής τις ΗΠΑ δείχνει εξαιρετικά αποδυναμωμένος. Αυτός είναι και ένας ακόμα λόγος για τον οποίο η Ελλάδα δεν πρέπει να προσκολληθεί δουλικά πάνω του».
Παράλληλα, μιλά για μετατόπιση της ισχύος στην περιοχή:
«Το Ιράν έχει μεγαλύτερη επιρροή στο Ιράκ σήμερα από ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους. Το γεγονός ότι παίρνουν την απόφαση να εκδιώξουν τα αμερικανικά στρατεύματα είναι ενδεικτικό της μετατόπισης ισχύος. Να υπενθυμίσω ότι η εισβολή στο Ιράκ, οι δύο πόλεμοι στο Ιράκ έγιναν ουσιαστικά για την εδραίωση της κυριαρχίας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Εφάρμοσαν την πολιτική του ελεγχόμενου χάους για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Οι ΗΠΑ εξολόθρευσαν πάνω από 500.000 ανθρώπους, κατέστρεψαν τη χώρα και εγκατέστησαν δεκάδες βάσεις, σαν σε κατεχόμενη χώρα. Ακόμα και σήμερα, γεννιούνται παιδιά με φρικτές παθήσεις, τερατογενέσεις εξαιτίας του απεμπλουτισμένου ουρανίου, από τις βόμβες που έριξαν».
Και καταλήγει:
«Δεν νομίζω ότι οι Ιρανοί θα περιοριστούν στα μέχρι τώρα χτυπήματα. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό της κλιμάκωσης».
Από την πλευρά της, η αναλύτρια Κατερίνα Πάντα, επισημαίνει ότι «όποια κίνηση αντεκδίκησης κι αν κάνει το Ιράν, που είναι περικυκλωμένο από πλειάδα Αμερικανικών βάσεων, οι ΗΠΑ θα χτυπάνε περισσότερο και δυνατότερα».
Την ίδια στιγμή, εκφράζει την άποψη ότι είναι πολύ δύσκολο οι ΗΠΑ να αποχωρήσουν από τη Μέση Ανατολή λόγω των οικονομικών δεσμών τους:
«Πάντα άλλοι την πληρώνουν. Σκεφτήκαμε, όμως, ότι ίσως αυτό ήθελε το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, με την εκτέλεση του Σολεϊμανί, με την τεράστια υπεροπλία, για να προχωρήσει στα περαιτέρω; Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποσυρθούν από τη Μέση Ανατολή, καθότι θέλουν να ελέγχουν τη δύναμη του πετροδολαρίου και τους αγωγούς. Ούτε μπορούν να αφήσουν ακάλυπτους του συμμάχους τους, της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ που στηρίζουν την παρουσία τους εκεί. Αυτό θα σήμαινε το τέλος του ελέγχου της ενέργειας και κατάρρευση του ενεργειακού αποθεματικού του δολαρίου παγκοσμίως και δεν το αντέχουν».
Και προσθέτει:
«Ήδη σημείωσαν πολλές ήττες με την διαχρονική αλλοπρόσαλλη πολιτική τους στη Μέση Ανατολή, που κορυφώθηκε επί Ομπάμα-Κλίντον, για να κάνουν και σε αυτό πίσω.
Και, ίσως τελικά, θα τις πληρώσει όλες το Ιράν. Και μπορούν να το μετατρέψουν σε κρανίου τόπο εντός ωρών, αν θελήσουν. Το μέγεθος θα εξαρτηθεί από τις περαιτέρω αντιδράσεις του.
Αναφορικά με το ενδεχόμενο περαιτέρω κλιμάκωσης, η ίδια θεωρεί ότι όλα είναι ανοιχτά. «Πιθανώς, θέλω να πιστεύω, ότι το θέμα θα κλείσει εδώ ή να έχουμε ακόμη 1-2 επιθέσεις για το θεαθήναι χωρίς νεκρούς, ώστε να αποφευχθεί ο δραματικός κύκλος κλιμάκωσης», καταλήγει.
Το πετρέλαιο και το δολάριο ως κλειδιά της ιρανικής κρίσης
Ουσιαστικό διακύβευμα της κρίσης που δημιουργήθηκε, κατά τον συγγραφέα και γεωπολιτικό αναλυτή, Ιωάννη Φριτζαλά, είναι η συντήρηση της Διεθνούς πετρελαϊκής ολιγαρχίας.
«Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι όλα όσα συμβαίνουν με επίκεντρο το Ιράν, τη Βενεζουέλα και τη Λιβύη οφείλονται στο γεγονός ότι οι τρεις αυτές πετρελαιοπαραγωγές χώρες κρατούν τα κλειδιά της απεξάρτησης του πλανήτη από την διεθνή επικυριαρχία του δολαρίου. Δεν είναι τα κοιτάσματα πετρελαίου αυτά καθ’ αυτά, αλλά ένα κοινό χαρακτηριστικό τους που το αφήνω ως κίνητρο περαιτέρω διερεύνησης», επισημαίνει και προσθέτει:
«Η δολοφονία του Ιρανού Στρατηγού εντάσσεται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Η διεθνής πετρελαϊκή ολιγαρχία αντιλαμβάνεται, πως τα περιθώρια διάσωσης της ηγεμονίας του πετροδολαρίου έχουν περιοριστεί δραματικά. Προσωπικά, αναμένω πως οι εξουσιαστικές ελίτ που ελέγχουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική θα ενθαρρύνουν, έτι περαιτέρω εντός του 2020, την κλιμάκωση των οικονομικών κυρώσεων, των false flag επιχειρήσεων και των επιθετικών ενεργειών εις βάρος των συνήθων υπόπτων (Ιράν και Βενεζουέλας), με σκοπό την εκμαίευση εκείνης της παρορμητικής αντίδρασης, που θα είναι ικανή να πυροδοτήσει μία εκτεταμένη κρίση προς διάσωση της ηγεμονίας του πετροδολαρίου.
Την ίδια στιγμή, το κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθεί να καλλιεργήσει η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, θα ωθήσουν και άλλες χώρες πετρελαιοπαραγωγούς στην αναθεώρηση των σχέσεων τους με τις ΗΠΑ».
Το προεκλογικό παιχνίδι του Τραμπ
Η στρατηγική των ΗΠΑ είναι κομμάτι του προεκλογικού παιχνιδιού του Ντόναλντ Τραμπ επισημαίνει από την πλευρά του, o αναλυτής Άκης Κοσώνας.
«Τον Νοέμβριο του 2020 έχουμε εκλογές στις ΗΠΑ. Η προεκλογική εκστρατεία ξεκινά σε λιγότερο από ένα μήνα. Και οι δημοκρατικοί και οι ρεπουμπλικάνοι κατεβάζουν τους υποψηφίους τους στη μάχη του χρίσματος. Είναι σίγουρο ότι ο Τραμπ θα αναμετρηθεί με άλλους δύο υποψηφίους λιγότερο σημαντικούς από αυτόν, καθότι είναι εν ενεργεία πρόεδρος. Ωστόσο σε λάθε περίπτωση θέλει να κερδίσει το παιχνίδι των εντυπώσεων».
«Ο Τραμπ είναι στριμωγμένος με την παραπομπή που του έγινε με στόχο την καθαίρεση. Ακόμα και αν αυτό δεν περάσει από τη Γερουσία (που είναι δύσκολο να περάσει, καθότι εκεί έχει πλειοψηφία το ρεπουμπλικανικό κόμμα) ο Τραμπ θέλει να δείξει ποιος είναι το αφεντικό, στη βάση μιας αμερικανικής λογικής, ξένης από την Ευρώπη».
«Τι σκέφτεται; Εσείς με παραπέμψατε, εγώ όμως έχω το λαό μαζί μου και προστατεύω και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πως τις προστατεύω; Κάνοντας επίθεση σε μία χώρα που έτσι και αλλιώς τη θεωρούμε εχθρική, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι μιλούν για τον "άξονα του κακού". Αυτός ο περίφημος άξονας, περιλαμβάνει σταθερά δύο δυνάμεις, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα. Η τρίτη εναλλάσσεται, πότε είναι το Αφγανιστάν, πότε η Λιβύη και πάει λέγοντας. Ο Τραμπ λοιπόν θέλοντας να δείξει ότι προστατεύει τη χώρα, εξοντώνει κάποιον που θεωρεί εξαιρετικά επικίνδυνο. Τον Κασέμ Σολεϊμανί. Όλο αυτό λοιπόν έχει μια χροιά προεκλογική. Και επειδή δεν είναι πολιτικός αλλά επιχειρηματίας, γνωρίζει πως θα εκμεταλλευτεί τις ισορροπίες για να βγάλει λεφτά. Στην προκειμένη περίπτωση στόχος δεν είναι το κέρδος, αλλά η νίκη στις εκλογές κάτι που είναι όμως και αυτό ένα είδος επιχείρησης. Αυτό που κάνει, εντάσσεται στο επικοινωνιακό του παιχνίδι. Είναι επικίνδυνο; Ασφαλώς. Τον Τραμπ δεν τον νοιάζει. Όπως και σε άλλη περίπτωση δεν ένοιαζε τον πατέρα κι τον υιό Τζορτζ Μπους.
Το ίδιο ίσχυε και για τον Κλίντον όταν διέλυε τη Γιουγκοσλαβία (δημοκρατικός πρόεδρος, γιατί αυτά τα κάνουν όλοι οι Αμερικανοί, όχι μόνο οι ρεπουμπλικανοί), εκδικούμενος μόνο τη Σερβία και δουλεύοντας για την υπεράσπιση των "καλών Κοσοβάρων", όπως τους αποκαλούσε.
Ποια είναι η διαφορά με το σήμερα; Ότι όλα αυτά δεν τα λέει ο Τραμπ γιατί είναι χάσιμο χρόνου για τον ίδιο. Απλώς προχωράει σε άμεσες ενέργειες».
