Στη διεθνή πολιτική, για να δεις το ειδικό, οφείλεις να αναζητήσεις πρώτα τη μεγάλη εικόνα.
Τον τελευταίο καιρό το αλβανικό κατεστημένο έχει επιλέξει να κρατήσει μία καθ' όλα αρνητική στάση απέναντι στην Ελλάδα, ενώ το επεισόδιο με τους διαδηλωτές έξω από το αλβανικό ΥΠΕΞ εις βάρος του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, με θέμα το ζήτημα των Τσάμηδων, είναι ενδεικτικό των υφιστάμενων τάσεων. Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί η Αλβανία και γιατί τώρα. Η απάντηση έχει να κάνει με τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή.
Η αναγνώριση της αρμενικής Γενοκτονίας από τη γερμανική Βουλή, μία έξοχη απόφαση που δεν κατηγορεί απλώς την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το κίνημα των Νεοτούρκων για το ειδεχθές έγκλημα εναντίον του αρμενικού λαού, αλλά και την ίδια τη Γερμανία γιατί δεν λειτούργησε αποτρεπτικά απέναντι σε αυτή την εξέλιξη, ούσα στενή σύμμαχος της Υψηλής Πύλης εκείνη την περίοδο, έχει εξοργίσει τον Ερντογάν και το κόμμα του. Κι αυτό γιατί η απόφαση αυτή αποτελεί άλλη μία πολιτική διαδικασία απονομιμοποίησης του νεοοθωμανικού αφηγήματος που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως ο νέος θεμέλιος λίθος του τουρκικού κράτους και ταυτόχρονα ως το βασικό εργαλείο αποκεμαλοποίησης της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, πλήττεται σφόδρα το χαρτί του παρελθοντολογικού ηθικισμού που Ερντογάν και ΑKP κρατούν στα χέρια τους ως διαρκές πολιτικό επιχείρημα.
Η απονομιμοποίηση του ηθικού μέρους του νεοοθωμανισμού οδηγεί την Αγκυρα στην εξύφανση μιας πολιτικής εξισωτισμού με άλλες δυνάμεις της περιοχής.
Η ανακίνηση λοιπόν του ανύπαρκτου τσάμικου ζητήματος εκ μέρους της Αλβανίας με το ανυπόστατο επιχείρημα της δήθεν γενοκτονίας είναι μία προσπάθεια της Τουρκίας να δείξει ότι θα δημιουργήσει πλείστα ζητήματα σε κράτη του δυτικού κόσμου με στόχο τη γελοιοποίηση του ζητήματος των γενοκτονιών.
Η Ελλάδα μπορεί να συνεχίσει να κάνει ό,τι έκανε μέχρι σήμερα, δηλαδή να αγνοεί παντελώς το ζήτημα. Νομίζω όμως ότι εξαιτίας των ιστορικών χαμηλών που βιώνουμε στο εθνικό κύρος αυτού του είδους η προσέγγιση δεν έχει πλέον να προσφέρει το παραμικρό. Η δημοσιοποίηση και η ενημέρωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για τα εγκλήματα των Τσάμηδων στην Ηπειρο την εποχή της Κατοχής είναι ένα βήμα που μπορεί να ακυρώσει τη δυσφήμηση της Ελλάδας by proxy.
Βέβαια, την προσπάθεια αυτή μπορούν να την αναλάβουν μόνο πανεπιστημιακοί της χώρας με έργο και παρουσία στο εξωτερικό. Η προσπάθεια αυτή βέβαια εμποδίζεται από το ότι οι Ελληνες πανεπιστημιακοί αντιμετωπίζονται εδώ και κάποια χρόνια, και όχι μόνο σήμερα, ως οι παρίες της Δημόσιας Διοίκησης.
Η Ελλάδα είναι το μοναδικό δυτικό κράτος που, αντί να χρησιμοποιεί το επιστημονικό δυναμικό του για να βελτιώνει τη δημόσια εικόνα του στο εξωτερικό, το ρίχνει στην πυρά των ευτελών εσωτερικών ισορροπιών.
Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για τη μη έξυπνη λειτουργία του κράτους.
Σπύρος Λίτσας
* Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Πηγή "Δημοκρατία"
