Η Ελλάδα μπορεί να γίνει το κέντρο μίας "γαλάζιας ζώνης" ασφάλειας και ευημερίας
Τα όσα σήμερα συμβαίνουν στην Τουρκία αποτελούν μία τεραστίων διαστάσεων «έκρηξη» που αλλάζει τα δεδομένα και έχει την δυναμική να οδηγήσει τους γεωπολιτικούς, τους γεωστρατηγικούς και τους γεωοικονομικούς σχεδιασμούς σε αχαρτογράφητα νερά και να δημιουργήσει ένα ευρύτερο κλίμα ανασφάλειας, ενδεχομένως και... συγκρούσεων.
Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Για την ακρίβεια, η μεταβολή της Τουρκίας, ο εσωτερικός της πολιτικός αναθεωρητισμός, δημιουργεί ένα τεράστιο γεωπολιτικό κενό, το οποίο σε συνθήκες ντόμινο δημιουργεί μέγιστα ζητήματα στην γεωστρατηγική και την γεωοικονομία μετά των Βαλκανίων και της Μέσης και Εγγύς Ανατολής. Κι επειδή τα κενά δεν τα μισεί μόνο η φύση, αλλά και οι εκάστοτε παράγοντες που συμμετέχουν στην παγκόσμια σκακιέρα ισχύος, το αμέσως επόμενο διάστημα αναμένονται ισχυρές έως και βίαιες κινήσεις για την συμπλήρωση του κενού που δημιουργεί η πολιτική του απρόβλεπτου και μη συνεργάσιμου τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν.
Η Ελλάδα οφείλει να τοποθετηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε να εξασφαλίσει την οποιαδήποτε απόφαση – ενέργεια του ημιπαράφρονα ισλαμιστή τούρκου ηγέτη, ο οποίος είτε είναι πανικόβλητος μετά την αποτυχημένη απόπειρα απομάκρυνσής του από την εξουσία, είτε νιώθει ανίκητος μετά την επιτυχία του να παραμείνει ζωντανός αλλά και με τη δυνατότητα να αποκτήσει υπερεξουσίες… Και στις δύο περιπτώσεις, συνεπικουρούμενης της ιδιότυπης ιδιοσυγκρασίας και ψυχοσύνθεσης του τούρκου προέδρου, όλες οι γειτονικές με την Τουρκία χώρες νιώθουν πως ο κίνδυνος ενός «χαλίφη» Ερντογάν είναι ορατός όσο ποτέ άλλοτε.
Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες οι αναλύσεις των ειδικών επιστημόνων, πολιτικών και γεωπολιτικών αναλύσεων, που θέλουν να επιμένουν πως ο τούρκος πρόεδρος δεν καθιστά απειλή (τουλάχιστον για την Ελλάδα), αφού μόνο κατά την περίοδο που η Τουρκία βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχο και την εξουσία των Κεμαλιστών και των στρατοκρατών, υπήρξαν περιπτώσεις εξαγωγής των εσωτερικών προβλημάτων. Δυστυχώς, οι ίδιοι αναλυτές, για δικούς τους προφανώς λόγους, ξεχνούν πως κατά την περίοδο της εξουσίας του Ταγίπ Ερντογάν, με ευθύνη της Τουρκίας το περίφημο δόγμα Νταβούτογλου «των μηδενικών προβλημάτων της Τουρκίας με τους γείτονές της» μεταβλήθηκε σε «μηδενικών φίλων της Τουρκίας με τους γείτονές της». Σε κάθε περίπτωση, δε, η Τουρκία δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε τρόπο για να μειώσει το κύρος έως και την γεωγραφική έκταση των γειτονικών της χωρών.
Όσο αφορά την Ελλάδα, επί Ταγίπ Ερντογάν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα έχουν διογκωθεί με υπαιτιότητα της Τουρκίας, η οποία δεν διστάζει πλέον να παρέμβει στα εσωτερικά της Ελλάδας θέτοντας ζητήματα για τους μουσουλμάνους της Θράκης, απαιτώντας να χτιστεί τζαμί στην Αθήνα (σε μία προσπάθεια χλευασμού προς την Ελλάδα προσφέρθηκε να πληρώσει και τα έξοδα του τζαμιού), απορρίπτει την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας στο Καστελλόριζο και ως εκ τούτου διεκδικεί όλη την ελληνική ΑΟΖ που βρίσκεται ανατολικά της Κρήτης και νότια της Ρόδου, αμφισβητεί την ελληνικότητα της ΑΟΖ νότια της Κρήτης, αμφισβητεί την ελληνική εθνική κυριαρχία στο μισό Αιγαίο… Και εάν αυτά δεν είναι εξαγωγή προβλημάτων, αλλά μόνο στρατηγικές τακτικές εις βάρος της Ελλάδας, πρέπει, άραγε, να περιμένουμε την εκδήλωση της εξαγωγής των εσωτερικών προβλημάτων του Ερντογάν;
Η Ελλάδα, λοιπόν, οφείλει να τοποθετηθεί με απόλυτη επάρκεια τόσο διπλωματικά όσο και πολιτικά καλύπτοντας όλα τα θέματα ασφάλειας επί των συνόρων αλλά και στο εσωτερικό της προκειμένου να σταθεί με σχετική βεβαιότητα απέναντι στα όσα συμβαίνουν στην σπαρασσόμενη και βυθιζόμενη ταχύτατα στο χάος και τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό Τουρκία.
Ταυτόχρονα, κι επειδή τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία αποτελούν μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα, η οποία βρίσκεται δίπλα στο τεράστιο κενό που δημιουργείται από την Τουρκία, θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει στον σχεδιασμό μίας πρότασης η οποία θα τοποθετήσει την Ελλάδα ως βασικό χώρο και κέντρο ασφάλειας μίας ευρύτατης περιοχής που θα εκτείνεται Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής. Είναι, πραγματικά, μοναδική η ευκαιρία δημιουργίας μίας ασφαλούς ζώνης που θα υποκαταστήσει σε μηδενικό σχεδόν χρόνο το κενό του ζωτικού χώρου της Τουρκίας. Μίας ζώνης ασφάλειας και ανάπτυξης. Μίας ευρύτατης περιοχής η οποία θα δώσει τη δυνατότητα σε ισχυρούς παίκτες να μην προβληματιστούν –απασχολώντας και πόρους- για την ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων, να μην ανησυχήσουν για την επόμενη ημέρα μίας διαλυμένης ή πλήρως απομονωμένης Τουρκίας.
Με μία τέτοια ουσιαστική πρόταση ικανοποιούνται οι ΗΠΑ που αντιμετωπίζουν μία δική τους εσωτερική πολιτική αναθεωρητισμού, ενώ έχουν μία γενικότερη πολιτική υποχώρησης λόγω και των οικονομικών τους προβλημάτων (τα οποία «ξεχάστηκαν» λόγω της ευρωπαϊκής κρίσης).
Επίσης, η ίδια πρόταση θα μπορεί να ικανοποιεί και τους σχεδιασμούς της Μόσχας, η οποία είναι αποφασισμένη να κάνει business κι όχι πόλεμο (εκτός αν προκληθεί ηθικά) και θα αποκτήσει πρόσβαση σε μία περιοχή «παλιών γνωστών», όπου θα έχει τη δυνατότητα αναθέρμανσης σχέσεων κάτω από νέες συνθήκες.
Παραδόξως, οι συγκυρίες θέλουν μία τέτοια ελληνική πρόταση να αντιμετωπίζεται θετικά και από το Ισραήλ, το οποίο επιθυμεί να στείλει στην ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας το δικό του φυσικό αέριο. Μάλιστα, οι πρόσφατες σκέψεις για χρήση της Τουρκίας στην μεταφορά του Ισραηλινού αερίου στην Ευρώπη διαλύονται όχι μόνο εξαιτίας των όσων σήμερα συμβαίνουν στην Τουρκία, αλλά κι επειδή αποκαλύφθηκαν τα Τουρκικά WikiLeaks, στα οποία καταγράφονται τα σχέδια της Τουρκίας για βομβαρδισμό του Ισραήλ με πυραύλους. Και αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν μπορεί να αδιαφορήσει ή να διαγράψει η Ισραηλινή ηγεσία. Το Τελ Αβίβ, εξάλλου, γνωρίζει πως η σημερινή κατάσταση της Τουρκίας είναι τέτοια που θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για να μεταβληθεί σε ένα αρχικά σταθερό και στη συνέχεια ασφαλές περιβάλλον. Κι επειδή πρώτοι οι Ισραηλίτες γνωρίζουν καλύτερα από όλους πως «ο χρόνος είναι χρήμα», το οποίο θα χαθεί σε μία πολιτική απόφαση αναμονής επαναφοράς της Τουρκίας στην σταθερότητα, θεωρείται πάρα πολύ πιθανή έως βέβαιη η συγκατάβαση του Ισραήλ, σε αποδοχή της Ελλάδας όχι μόνο ως στρατηγικού συνεταίρου για την εξόρυξη του φυσικού αερίου, αλλά και ως στρατηγικού γεωπολιτικού παίκτη που θα αποτελεί παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας σε μία αρκετά μεγάλη περιοχή.
Ένας «παίκτης» που είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος για επέκτασή του σε όλη αυτή την περιοχή, είναι και η Γερμανία. Όμως, τα βρώμικα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια του Βερολίνου, δημιούργησαν συνθήκες διάλυσης για την Ε.Ε. και αποδυνάμωσαν την ό,ποια σκέψη να εισαχθεί η Γερμανία σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι πέραν της περιοχής Ρηνανίας – Βεστφαλίας. Εξάλλου, ΗΠΑ και Ρωσία, δεν δείχνουν να εμπιστεύονται την γερμανική υπεροψία για να τοποθετήσουν το Βερολίνο ως ισότιμο παίκτη σε ένα τόσο μεγάλης έκτασης σχέδιο, αλλά ούτε και επιθυμούν -η κάθε πλευρά για τους δικούς της λόγους- η Γερμανία να βρεθεί μαζί τους στο ίδιο τραπέζι (οι ΗΠΑ δεν θέλουν την Γερμανία να εξαρτάται από το ρωσικό φυσικό αέριο, αλλά ούτε και η Ρωσία θέλει η Γερμανία να αποκτήσει ρόλο στην εξόρυξη και στην ροή ενέργειας από την Αν. Μεσόγειο προς την Ευρώπη).
Το «δώρο», λοιπόν, του Ερντογάν προς την Ελλάδα, είναι τεράστιο. Όμως, η παρούσα πολιτική σκηνή της χώρας είτε δεν μπορεί να το υλοποιήσει, είτε δεν μπορεί να το κατανοήσει, είτε δεν έχει γενικότερα τα εχέγγυα (ιδεολογικά και ηθικά) να προχωρήσει στον σχεδιασμό και την κατάθεση πρότασής του. Η πολιτική αστάθεια που τείνει να γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ελλάδας, με υπαιτιότητα διαπλεκόμενων και διεφθαρμένων πολιτικών προσώπων και πολιτικών κομμάτων. Αν και αυτά τα χαρακτηριστικά είναι βασικά εργαλεία για την ικανοποίηση – υλοποίηση σχεδίων των ισχυρών, η έκταση και η σοβαρότητα της συγκεκριμένης πρότασης απαιτεί ουσιαστική πολιτική καινοτομία, δηλαδή οι ισχυροί συνομιλητές της Ελλάδας προτιμούν στην περίπτωση αυτή να συνεργαστούν με έντιμη και σοβαρή κυβέρνηση, η οποία δεν θα εξαγοραστεί από κανέναν εμπλεκόμενο και δεν θα επηρεάσει την ουσιαστική μεταξύ τους συμφωνία.
Ουσιαστικά, λοιπόν, αναζητείται πολιτική -τρόπος- ώστε να αναδειχθεί εκείνο το πολιτικό προσωπικό και εκείνη η πολιτική δύναμη, με την οποία οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να συνομιλήσουν για δουλειές και να προσφέρουν με τη σειρά τους σοβαρά ανταλλάγματα που θα εξασφαλίσουν την με ταχύτατους ρυθμούς οικονομική ανάκαμψη και την σταθερότητα αλλά και την ασφάλεια που οι ίδιοι επιθυμούν.
Αυτή η μοναδική ευκαιρία – δώρο προς την Ελλάδα από τον Ερντογάν, ήδη έγινε ορατή με τις δηλώσεις του κ. Λιου, που θέλει γρήγορη τακτοποίηση της μείωσης του ελληνικού χρέους για επαναφορά της Ελλάδας στην ομαλότητα.
Θα μπορέσει, άραγε, να συνταχθεί και να παρουσιαστεί έγκαιρα, με πλήρες πολιτικό πρόγραμμα αυτή η απαραίτητη έντιμη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα, για να θέσει στο τραπέζι την πρόταση που θα λειτουργήσει καταλυτικά στην αποφυγή ενός μεγάλου πολέμου (πριν ή μετά τις αμερικανικές εκλογές) στην περιοχή της Μέσης Ανατολής;
Εάν η Ελλάδα δεν μπορέσει να εκμεταλλευθεί αυτή την μοναδική ευκαιρία (θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «θείο δώρο») τότε πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει την μανία του «χαλίφη» Ερντογάν, που θα θελήσει να επανακάμψει μαινόμενος, αναζητώντας μία νίκη για να ικανοποιήσει τους οπαδούς του που διψάνε για αίμα...
