Η ειδησεογραφία και ο σχολιασμός των εξελίξεων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής κατακλύζονται (από το 1990-91 με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) από σενάρια τουρκικής διείσδυσης στα Βαλκάνια και (από το 2010 με το Μνημόνιο) από θεωρίες συνωμοσίας περί σχεδίων της Γερμανίας για αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής.
Η πραγματικότητα είναι ότι υφίσταται πράγματι διείσδυση της Αγκυρας στην Αλβανία, στο Κόσοβο, στην ΠΓΔΜ (με το υποτελές κόμμα της τουρκικής μειονότητας), στη Βουλγαρία και κυρίως στη Βοσνία, αλλά ευτυχώς σε μικρότερο βαθμό απ' ό,τι εμείς φοβόμαστε και απ' ό,τι ο εξ Ανατολών γείτονας επιδίωκε. Με εξαίρεση τις παρασκηνιακές κινήσεις για την ακύρωση της συμφωνίας Ελλάδας - Αλβανίας για τις θαλάσσιες ζώνες, το 2009, η τουρκική εξωτερική πολιτική, παρά τον μύθο περί ισχύος και συνεπούς γραμμής που τη συνοδεύει, δεν έχει πετύχει και τόσο πολλά.
Επίσης, η επιρροή του Βερολίνου, από την εποχή που ο μακαρίτης Γκένσερ ωρυόταν (ενώπιον του Αντ. Σαμαρά, του Βρετανού Ντ. Χερντ και του Γάλλου Ρ. Ντιμά) ότι θα αναγνώριζε μονομερώς τη Σλοβενία και την Κροατία, μάλλον θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα. Ακόμα και πρόσφατη πολυπληθής στρατιωτική παρουσία και γενναία οικονομική βοήθεια της Γερμανίας στο Κόσοβο δεν είχαν μεγάλη ανταποδοτικότητα.
Όμως, σύμφωνα με έγκυρες ελληνικές και ξένες πηγές, μάλλον βρισκόμαστε ενώπιον μιας σημαντικής αλλαγής που ίσως σύντομα μετατρέψει σε δυσάρεστη πραγματικότητα αρκετές από τις υπερβολικές ανησυχίες και αναλύσεις που ακούγονταν στην Αθήνα. Η γερμανική διπλωματία, σε συνέχεια και των ειδικών Συνόδων για τα Δυτικά Βαλκάνια που διοργάνωσε στο Βερολίνο το καλοκαίρι του 2014, στη Βιένη το 2015 και στο Παρίσι το 2016 (σε όλες τις περιπτώσεις χωρίς πρόσκληση στην Ελλάδα), φέρεται αποφασισμένη να συνεργαστεί, στην ίδια περιοχή, με την Τουρκία, για να υπάρξει καλύτερη συνεννόηση με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς! Σαν να μην έχει πάρει κανείς είδηση στην Καγκελαρία και στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών την πολυετή διολίσθηση της γειτονικής μας χώρας προς έναν ιδιότυπο ισλαμισμό και σαν μην έχουν σοκαριστεί ολόκληρη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ από τις διώξεις του προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν κατά των αντιπάλων του μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Κατά το κοινώς λεγόμενο, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, σε συνέχεια της περυσινής πρόσκλησής της προς τους απανταχού υποψήφιους μετανάστες με τα ανοιχτά ευρωπαϊκά σύνορα, βάζει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Το περυσινό μοιραίο ιστορικό λάθος, που θα στοιχειώνει τη μοίρα της Ευρώπης για πολλά χρόνια και την υστεροφημία της καγκελαρίου για πάντα, συμπληρώνεται με δεύτερο και χειρότερο σφάλμα απρόβλεπτων συνεπειών.
Οι σχεδιασμοί του Βερολίνου αρχίζουν να υλοποιούνται σε μια περίοδο που κορυφώνεται η ανησυχία της Γαλλίας και της Βρετανίας για τη χρήση των δυτικών Βαλκανίων ως ασφαλούς διόδου διέλευσης ακραίων ισλαμιστών. Επίσης, εδώ και λίγες εβδομάδες πυκνώνουν οι (ανεπίσημοι ασφαλώς) χαρακτηρισμοί της Τουρκίας ως «ισλαμικής» χώρας από πεπειραμένους Αμερικανούς αξιωματούχους. Από τους ίδιους που μέχρι πρότινος και στο πλαίσιο του ρεαλισμού έδειχναν ανοχή στην ιδιότυπη πολιτική Ερντογάν και σημείωναν ότι είναι καλύτερο να συνεννοείται η Δύση με μια προβληματική Τουρκία αντί να τη «χάσει», όπως το Ιράν το 1979 ή όπως (παραλίγο) την Αίγυπτο των Αδελφών Μουσουλμάνων το 2012-13.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, που είχε εντοπίσει εγκαίρως μετά το πραξικόπημα τον κίνδυνο εξαγωγής της εσωτερικής κρίσης της Τουρκίας στα κατοχικά στρατεύματα στην Κύπρο και στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα Βαλκάνια, έχει τη δυνατότητα να βρει συμμάχους στην επιχειρηματολογία του. Αρκεί να μην υπάρξουν, λόγω της επιμονής και βιασύνης της κυρίας Μέρκελ, ανεπανόρθωτες εξελίξεις κατά τη μεταβατική περίοδο από τις εκλογές των ΗΠΑ, στις 8 Νοεμβρίου, μέχρι την προεδρική ορκωμοσία τον Ιανουάριο ή άλλα γεγονότα κατά τη μακρά προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία.
Αλέξανδρος Τάρκας
* Εκδότης του περιοδικού «Άμυνα και Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη
Πηγή "Δημοκρατία"
Η πραγματικότητα είναι ότι υφίσταται πράγματι διείσδυση της Αγκυρας στην Αλβανία, στο Κόσοβο, στην ΠΓΔΜ (με το υποτελές κόμμα της τουρκικής μειονότητας), στη Βουλγαρία και κυρίως στη Βοσνία, αλλά ευτυχώς σε μικρότερο βαθμό απ' ό,τι εμείς φοβόμαστε και απ' ό,τι ο εξ Ανατολών γείτονας επιδίωκε. Με εξαίρεση τις παρασκηνιακές κινήσεις για την ακύρωση της συμφωνίας Ελλάδας - Αλβανίας για τις θαλάσσιες ζώνες, το 2009, η τουρκική εξωτερική πολιτική, παρά τον μύθο περί ισχύος και συνεπούς γραμμής που τη συνοδεύει, δεν έχει πετύχει και τόσο πολλά.
Επίσης, η επιρροή του Βερολίνου, από την εποχή που ο μακαρίτης Γκένσερ ωρυόταν (ενώπιον του Αντ. Σαμαρά, του Βρετανού Ντ. Χερντ και του Γάλλου Ρ. Ντιμά) ότι θα αναγνώριζε μονομερώς τη Σλοβενία και την Κροατία, μάλλον θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα. Ακόμα και πρόσφατη πολυπληθής στρατιωτική παρουσία και γενναία οικονομική βοήθεια της Γερμανίας στο Κόσοβο δεν είχαν μεγάλη ανταποδοτικότητα.
Όμως, σύμφωνα με έγκυρες ελληνικές και ξένες πηγές, μάλλον βρισκόμαστε ενώπιον μιας σημαντικής αλλαγής που ίσως σύντομα μετατρέψει σε δυσάρεστη πραγματικότητα αρκετές από τις υπερβολικές ανησυχίες και αναλύσεις που ακούγονταν στην Αθήνα. Η γερμανική διπλωματία, σε συνέχεια και των ειδικών Συνόδων για τα Δυτικά Βαλκάνια που διοργάνωσε στο Βερολίνο το καλοκαίρι του 2014, στη Βιένη το 2015 και στο Παρίσι το 2016 (σε όλες τις περιπτώσεις χωρίς πρόσκληση στην Ελλάδα), φέρεται αποφασισμένη να συνεργαστεί, στην ίδια περιοχή, με την Τουρκία, για να υπάρξει καλύτερη συνεννόηση με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς! Σαν να μην έχει πάρει κανείς είδηση στην Καγκελαρία και στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών την πολυετή διολίσθηση της γειτονικής μας χώρας προς έναν ιδιότυπο ισλαμισμό και σαν μην έχουν σοκαριστεί ολόκληρη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ από τις διώξεις του προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν κατά των αντιπάλων του μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Κατά το κοινώς λεγόμενο, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, σε συνέχεια της περυσινής πρόσκλησής της προς τους απανταχού υποψήφιους μετανάστες με τα ανοιχτά ευρωπαϊκά σύνορα, βάζει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Το περυσινό μοιραίο ιστορικό λάθος, που θα στοιχειώνει τη μοίρα της Ευρώπης για πολλά χρόνια και την υστεροφημία της καγκελαρίου για πάντα, συμπληρώνεται με δεύτερο και χειρότερο σφάλμα απρόβλεπτων συνεπειών.
Οι σχεδιασμοί του Βερολίνου αρχίζουν να υλοποιούνται σε μια περίοδο που κορυφώνεται η ανησυχία της Γαλλίας και της Βρετανίας για τη χρήση των δυτικών Βαλκανίων ως ασφαλούς διόδου διέλευσης ακραίων ισλαμιστών. Επίσης, εδώ και λίγες εβδομάδες πυκνώνουν οι (ανεπίσημοι ασφαλώς) χαρακτηρισμοί της Τουρκίας ως «ισλαμικής» χώρας από πεπειραμένους Αμερικανούς αξιωματούχους. Από τους ίδιους που μέχρι πρότινος και στο πλαίσιο του ρεαλισμού έδειχναν ανοχή στην ιδιότυπη πολιτική Ερντογάν και σημείωναν ότι είναι καλύτερο να συνεννοείται η Δύση με μια προβληματική Τουρκία αντί να τη «χάσει», όπως το Ιράν το 1979 ή όπως (παραλίγο) την Αίγυπτο των Αδελφών Μουσουλμάνων το 2012-13.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, που είχε εντοπίσει εγκαίρως μετά το πραξικόπημα τον κίνδυνο εξαγωγής της εσωτερικής κρίσης της Τουρκίας στα κατοχικά στρατεύματα στην Κύπρο και στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα Βαλκάνια, έχει τη δυνατότητα να βρει συμμάχους στην επιχειρηματολογία του. Αρκεί να μην υπάρξουν, λόγω της επιμονής και βιασύνης της κυρίας Μέρκελ, ανεπανόρθωτες εξελίξεις κατά τη μεταβατική περίοδο από τις εκλογές των ΗΠΑ, στις 8 Νοεμβρίου, μέχρι την προεδρική ορκωμοσία τον Ιανουάριο ή άλλα γεγονότα κατά τη μακρά προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία.
Αλέξανδρος Τάρκας
* Εκδότης του περιοδικού «Άμυνα και Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη
Πηγή "Δημοκρατία"
