Η αδυναμία των δανειστών να καταλήξουν σε συμφωνία στο χθεσινό Eurogroup (22 Μαΐου) καταδεικνύει πως η προσπάθεια της Ελλάδας για έξοδο από τον μνημονιακό κύκλο δεν είναι αποναρκοθετημένη. Οι προϋποθέσεις για να αλλάξει προσεχώς τόσο η ατζέντα όσο και η κατεύθυνση της χώρας υπάρχουν.
Το πρόβλημα δεν θα είναι πλέον ο δανεισμός, η ρευστότητα και η δημοσιονομική σταθερότητα. Η ψήφιση των προαπαιτούμενων το βράδυ της περασμένης Πέμπτης δυνάμει κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν άλλο. Κλείνει τον κύκλο της χρεοκοπίας που άνοιξε το 2009 και υπό προϋποθέσεις ανοίγει τον κύκλο της ανασυγκρότησης, μέσω της διεθνοποίησης σημαντικού μέρους της δημόσιας και εν μέρει της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις θα κριθούν από την Ιστορία όχι από το κατά πόσον η Ελλάδα παρέμεινε στην Ευρωζώνη, αλλά από από τη μαζική αλλαγή χεριών της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, από το γεγονός ότι για να καταστεί δυνατή αυτή η μεταβίβαση, φρόντισαν με συγκεκριμένες πολιτικές να υποτιμήσουν δραστικά την αξία των περιουσιακών στοιχείων του Έλληνα.
Με συνευθύνη των εγχώριων τραπεζιτών, κυβερνήσεις απέτυχαν πλήρως στο να αποτρέψουν τον ευτελισμό της αξίας τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό έγινε δυνατό μέσω του βίαιου αποπληθωρισμού που επιβλήθηκε από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ.
Μαζική αποεθνικοποίηση
Οι ιδιωτικές περιουσίες αλλάζουν μαζικά χέρια, λόγω των «κόκκινων δανείων» και της υπερφορολόγησης. Η δημόσια περιουσία δεν ιδιωτικοποιείται, όπως παραπλανητικά αναφέρεται.
Συχνά, είναι κρατικές δομές που αγοράζουν τις ελληνικές υποδομές, από τις τηλεπικοινωνίες και την ενέργεια μέχρι τα λιμάνια και τους φυσικούς πόρους. Με άλλα λόγια, η δημόσια περιουσία, συχνά κρίσιμες λειτουργίες για την κοινωνία, όχι μόνο απαξιώθηκαν αλλά και σε μεγάλο βαθμό αποεθνικοποιούνται.
Από το 2019 θα γίνει απολύτως αντιληπτό ότι η στρατηγική επιλογή –με τις ευλογίες και της Ουάσιγκτον– η Ελλάδα να μετατραπεί από εθνικό κράτος σε περιοχή της ζώνης του ευρώ δεν ήταν και η πιο επιτυχής από γεωπολιτικής απόψεως. Σε πρώτη φάση βλέπουμε τις άμεσες παρεμβάσεις του αμερικανικού παράγοντα προκειμένου η εμβληματική Εθνική Ασφαλιστική να περάσει στα χέρια των ενδιαφερόμενων Ελληνοαμερικανών αντί της κινεζικής Fosun. Επίσης, τις προσπάθειες για να αποτραπεί η συμφωνία της κινεζικής CMEC με τη ΔΕΗ.
Η επιστολή του Αμερικανού υπουργού Εμπορίου Ρος και οι παρεμβάσεις του ικανού Αμερικανού πρέσβη Πάιατ αιφνιδιάζουν. Για την ακρίβεια θέτουν προ των ευθυνών τους τις γκρίζες ευρωπαϊκές δομές σε Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη. Είναι ένα μήνυμα ότι η Ουάσιγκτον θέτει ένα όριο στη διείσδυση μη φίλιων δυνάμεων σε χώρες ειδικής γεωπολιτικής σημασίας, όπως η Ελλάδα.
Από την πλευρά της η Αθήνα θα πρέπει γρήγορα να κατανοήσει τις ορίζουσες του ευρύτερου γεωπολιτικού παιχνιδιού και να προσαρμόσει τις κινήσεις της. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να αντιληφθεί και να εκμεταλλευθεί τις κάθε είδους ευκαιρίες. Μεταξύ αυτών και τη σημασία που δίνουν οι επενδυτικές τράπεζες της Γουόλ Στριτ και του Σίτι στον «δρόμο του μεταξιού».
