Η θεσμοθετημένη ληστεία σε βάρος των Ελλήνων και ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων για συσσώρευση αποθεμάτων
Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Επειδή οι σοβαρές οικονομικές και νομισματικές κρίσεις εκτονώνονται πάντα με πολέμους, το συνέδριο των πολιτικών και οικονομικών ηγετών στο Bretton Woods το 1944 συνέδεσε την αξία του δολαρίου με τον χρυσό. Ο σκοπός ήταν να αποτραπεί μια παγκόσμια οικονομική κρίση, όπως αυτή του 1929, που είχε ως αποτέλεσμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ομως, παρά τους ελλοχεύοντες κινδύνους, η σύνδεση μεταξύ χρυσού και δολαρίου εγκαταλείφθηκε το 1970, επειδή οι αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες της Αμερικής καθιστούσαν ασύμφορη την ανταλλαγή πετρελαίου με δολάρια, και συνεπώς με χρυσό, αφού το πετρέλαιο καίγεται, ενώ ο χρυσός «είναι παντοτινός».
Με την κατάργηση λοιπόν του κανόνα του χρυσού, η Αμερική έλυσε τις ανάγκες ανταλλάσσοντας «πράσινο χαρτί», που τύπωνε σε τεράστιες ποσότητες η κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα της χώρας, με πρώτες ύλες και μέταλλα. Επειδή όμως ένα «ισχυρό» χαρτονόμισμα, που δεν συνδέεται με σταθερές αξίες, μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει, αποφασίστηκε η δημιουργία του ευρώ στην Ευρώπη, με σκοπό να επεκτείνει τον χρόνο ζωής του δολαρίου. Στην Ελλάδα, αντίστοιχα, οι μνήμες των χάρτινων νομισμάτων της Κατοχής και η δυστυχία της Μικρασιατικής Καταστροφής, καθώς και η απουσία ισχυρής οικονομίας και η πολιτική ληστεία οδήγησαν τους Ελληνες στο να μετατρέπουν τις δραχμικές οικονομίες τους σε αποθέματα χρυσού. Ετσι, επί πολλές δεκαετίες συγκεντρώθηκαν στην Ελλάδα σημαντικά αποθέματα χρυσού, τα οποία οι δανειστές, εκτός της ακίνητης περιουσίας, αποφάσισαν να μεταφέρουν στις τσέπες τους.
Πράγματι, τον πρώτο καιρό των Μνημονίων ήταν συνηθισμένη η εικόνα ημεδαπών και αλλοδαπών εμπόρων χρυσού, που περιφέρονταν από πόρτα σε πόρτα στις πόλεις και στην ελληνική ύπαιθρο, ζητώντας να αγοράσουν από τους πολίτες βέρες και χρυσούς σταυρούς. Αργότερα, η ληστεία των πολιτών νομιμοποιήθηκε και επιταχύνθηκε μέσω της κατάλληλης νομοθεσίας, που διευκόλυνε την ίδρυση και τη λειτουργία των ιδιωτικών ενεχυροδανειστηρίων, τα οποία ξεφύτρωναν κατά εκατοντάδες σε όλη την επικράτεια.
Το στρατηγικό όφελος για τις χώρες όπου καταλήγει ο ελληνικός χρυσός, καθώς και η αντίστοιχη απώλεια για την πατρίδα μας είναι κατανοητά. Πράγματι, οι συναλλαγές μιας αλυσίδας ενεχυροδανειστηρίων για μία και μόνο ημέρα μπορεί να ανέρχοταν στο ποσό του μισού εκατομμυρίου ευρώ, επιβεβαιώνοντας μέσα από τους αριθμούς το μέγεθος της κρίσης στην Ελλάδα και την απόγνωση των Ελλήνων πολιτών, ώστε να ξεπουλούν ακόμα και τα οικογενειακά κειμήλια. Η θεσμοθετημένη ληστεία του λαού με τη συμμετοχή όλων των «δημοκρατικών» θεσμών μπορεί να κατανοηθεί μέσα από τη σουρεαλιστική εικόνα τηλεοπτικών συζητήσεων μεταξύ «ψυχοπονιάρηδων» πολιτικών και υψηλά αμειβόμενων τηλεπαρουσιαστών, όπου εν μέσω μνημονιακών αναλύσεων και δακρύων παρουσιάζονται διαφημίσεις ενεχυροδανειστηρίων.
Επειδή όμως είναι αφελές να θεωρείται ότι η πρόσφατη προσωρινή φραγή στη μεταφορά χρυσού εκτός Ελλάδας έγινε με σκοπό την «υπεράσπιση της περιουσίας του λαού και την αποκατάσταση της νομιμότητας», η «ευαισθητοποίηση» της Πολιτείας στην νομιμοποιημένη εκμετάλλευση της απόγνωσης είναι σκοτεινή και αδιευκρίνιστη. Αντιθέτως, είναι ευρέως γνωστό, ότι μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, που απoτέλεσε την αρχή εξαερώσεως της φούσκας του δολαρίου, οι μεγάλες δυνάμεις έχουν επιδοθεί σε έναν σιωπηλό και λυσσαλέο αγώνα συσσώρευσης χρυσού και στρατηγικών μετάλλων, ώστε, ύστερα από μια πιθανή οικονομική κατάρρευση λόγω του παγκόσμιου οικονομικού χρέους, να μπορέσουν να αντικαταστήσουν τα χάρτινα νομίσματά τους με νέα ισχυρά, που θα βασίζονται στα αποθέματα χρυσού τους.
Η πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ καθώς και του Καντάφι στη Λιβύη συνδέεται και με τον έλεγχο των παγκόσμιων αποθεμάτων χρυσού και τη διατήρηση του δολαρίου στις διεθνείς συναλλαγές, επειδή και οι δύο ηγέτες σκόπευαν να προχωρήσουν στην έκδοση χρυσού νομίσματος, που σταδιακά θα εκτόπιζε το χάρτινο δολάριο από τις πωλήσεις πετρελαίου. Το πρόβλημα για τους εμπόρους χρυσού στην Ελλάδα εμφανίστηκε όταν τα ελληνικά ιδιωτικά αποθέματα χρυσού, αντί να κατευθύνονται προς τη Γερμανία, όπως είχε συμφωνηθεί στην αρχή των Μνημονίων, άρχισαν να καταλήγουν στην ιρανική και τη ρωσική κρατική αγορά μέσω Τουρκίας, πρακτική βεβαίως που ούτε η Γερμανία ούτε η Αμερική είναι διατεθειμένες να ανεχθούν, η μεν πρώτη λόγω «διαφυγόντων κερδών», η δε δεύτερη για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους. Τέλος, η νομιμοποιημένη μεταφορά του ελληνικού χρυσού στο εξωτερικό και η στρατηγική κρατική αποδυνάμωση της χώρας μας θα συνεχίζονται για πολλά χρόνια ακόμη.
Δημοκρατία
