Του Σάκη Μουμτζή
Αν αυτή η πολύ σωστή θέση λέγεται ως διαπίστωση, νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε. Ουδείς νουνεχής άνθρωπος θα είχε την απαίτηση Ιταλοί ή Βέλγοι ή Ολλανδοί στρατιώτες να πολεμήσουν στην Χίο ή στην Λέσβο, ή σε κάποιο άλλο νησί του Αιγαίου. Άλλωστε και η Τουρκία είναι και αυτή μέλος του ΝΑΤΟ.
Οσαύτως κανένας Έλληνας στρατιώτης δεν θα μαχόταν για τα συμφέροντα της Πορτογαλίας ή της Μ.Βρετανίας.
Απλά και λογικά πράγματα.
Αν όμως αυτή η ορθή θέση πως «στην κρίσιμη στιγμή θα είμαστε μόνοι μας», λέγεται για υποδηλώσει την πρόθεση ενός, πάση θυσία, συμβιβασμού με την Τουρκία, τότε πρόκειται για μια ηττοπαθή και αδιέξοδη θέση.
Η διαπίστωση μετατρέπεται σε μια φοβική στάση απέναντι στον γείτονα.
Είναι προφανές πως αν έρθει εκείνη η στιγμή, που όλοι απευχόμαστε, τότε δεν θα σκεφτούμε πως είμαστε μόνοι, αλλά πως πράττουμε αυτό που επιβάλλει η εθνική μας συνείδηση.
Στην κρίσιμη στιγμή, όταν διακυβεύεται η εθνική υπόσταση μιας χώρας, αυτό μου μετρά δεν είναι η ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων, αλλά η αίσθηση του εθνικού χρέους. Διαφορετικά και ο Ι. Μεταξάς δεν θα έλεγε το «ΟΧΙ». Οι συσχετισμοί δυνάμεων ήταν συντριπτικά υπέρ των εισβολέων.
Συνεπώς, ναι, θα είμαστε μόνοι, αλλά αυτό θα πρέπει να είναι οδηγός όχι μιας ηττοπαθούς συμπεριφοράς, αλλά μιας ενσυναίσθησης του ιστορικού μας καθήκοντος.
Εννοείται πως ουδείς λογικός άνθρωπος επιθυμεί πολεμική σύγκρουση. Και σήμερα η Ελλάδα έχει ισχυρά διεθνή στηρίγματα που πιθανόν να αποθαρρύνουν την γείτονα χώρα από μια πρόκληση, που δεν θα μπορεί να μείνει αναπάντητη.
Ως γνωστόν η Τουρκία είναι πολύ προσεκτική σε όλες τις κινήσεις της. Επιδιώκει να κινείται εντός των διεθνών κανόνων και γι΄αυτό υπέγραψε και την γνωστή συμφωνία με την Λιβύη. Θέλει οι επόμενες κινήσεις της να έχουν ένα νομικό υπόβαθρο, ασχέτως αν αυτό είναι σαθρό. Επίσης η Τουρκία, ακόμα και σε αυτό που θεωρεί ζωτικό της χώρο, δεν αυθαιρετεί. Πριν εισβάλλει στην Συρία είχε συζητήσει το θέμα και με τον Πούτιν και με τον Τραμπ και πήρε το πράσινο φως να επιχειρήσει σε πολύ μικρότερη κλίμακα από αυτήν που επιθυμούσε.
Ακούω διαρκώς το επιχείρημα πως η Τουρκία θα επιδιώξει θερμό επεισόδιο για να σύρει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εφ' όλης της ύλης.
Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης που, συγχρόνως, χρησιμοποιούν εκφοβιστικά την θέση πως στην «κρίσιμη στιγμή θα είμαστε μόνοι», αγνοούν πως στα θερμά επεισόδια υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Σε αυτές τις—απευκταίες-- ολιγόωρες συγκρούσεις κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει. Και αυτός που κερδίζει, στην διαπραγμάτευση έχει το πάνω χέρι.
Αυτονόητα πράγματα, που η πολιτική του κατευνασμού τα καταχωνιάζει.
Στα Ιμια ηττηθήκαμε, καθώς υπήρξε κατάληψη Ελληνικού εδάφους, χωρίς ανακατάληψη του. Οι Τούρκοι κομάντος αποχώρησαν κατόπιν συμφωνίας που, de facto, «γκριζάρισε» την περιοχή.
Ας κοιτάξουμε επιτέλους την πραγματικότητα κατάματα. Τις de facto καταστάσεις δεν τις δημιουργεί ο συσχετισμός των δυνάμεων, αλλά η διαρκής υποχωρητικότητα.
Αλίμονο αν χαράσσουμε την εθνική μας στρατηγική κάτω από φοβικά σύνδρομα. Αναμφίβολα έχουμε με το μέρος την διεθνή κοινότητα, αλλά αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό. Το γεγονός πως στην κρίσιμη στιγμή θα είμαστε μόνοι, αντί να μας φοβίζει θα πρέπει να μας χαλυβδώνει.
Liberal
