Ὅλη ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας, καλοί μου χριστιανοί, στηρίζεται στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Χριστός, μὲ τὴν Ἀνάστασή του, κατάργησε τὸν θάνατο καὶ δὲν ὑφίσταται πλέον, ἀλλὰ εἶναι μία στιγμιαία μετάβαση στὴν ἄλλη ζωή, τὴν αἰώνιο. Ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος θεολόγος Δημήτριος Παναγόπουλος, ὅτι στὸν κόσμο ἤρθαμε γιὰ νὰ πεθάνουμε καὶ πεθαίνουμε γιὰ νὰ ζήσουμε. Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει «…εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται ματαῖα ἡ πίστις ἡμῶν…» (Α΄ Κορινθ. κεφ. 15, §17). Μὲ ἄλλα λόγια δηλώνει διαχρονικῶς, μὴ φοβάστε τίποτα ἀδελφοί μου, ἂς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐλπίδα στὸ μέγα ἔλεός Του, γιατί, ἀφοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος, κάθε εἴδους φόβος εἶναι πλέον ἀνίσχυρος. ”Ἡ τελεία...
Ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον”. (Α΄ Ἰωάννη κεφ. Α΄ §18).Εἶναι γνωστὸ ἄλλωστε σὲ ὅλους μας, ὅτι πίσω ἀπὸ κάθε φόβο κρύβεται ὁ φόβος τοῦ θανάτου καὶ αὐτὸ τὸ τελευταῖο χρονικὸ διάστημα κυριαρχεῖ σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ χρησιμοποιεῖται μὲ ἀφορμὴ ἕναν πολὺ μικρὸ ἴο. Ἐμεῖς ὅμως ποὺ φιλοδοξοῦμε νὰ φέρουμε τὸν τίτλο τοῦ χριστιανοῦ, φοβόμαστε ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε ἀκόμη τὴν τέλεια ἀγάπη καὶ αὐτὴν μᾶς ὑποδεικνύει ὁ Χριστός, ὅταν ἐρωτηθεῖς γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἐντολή, ἀπάντησε: «…ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολή. Καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι…» (Κατὰ Μάρκον κεφ. ΙΒ΄ §30). Τὴν ἔλλειψη αὐτῆς τῆς ἀγάπης ἐλάχιστοι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ἐξομολογούμαστε, γιατί δὲν τὴν θεωροῦμε καν ἁμαρτία καὶ δὲν τὴν ἔχουμε θέση ὡς πρῶτο στόχο στὴν ζωή μας.
Γιὰ νὰ νικήσουμε ἑπομένως τὸν φόβο, πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη καὶ νὰ προσευχόμαστε καθημερινὰ νὰ μᾶς τὴν χαρίσει ὁ Θεός. Νὰ γίνουμε ἕνα δηλαδὴ μὲ τὸν Χριστὸ «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπη ἐν τῷ θεῷ μένει καὶ ὁ θεὸς ἐν αὐτῷ». (Α΄ Ἰωανν. κεφ. δ΄ §16). Γιὰ νὰ γίνει πάλι αὐτὸ χρειάζεται νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸν παλιάνθρωπο. Αὐτὸ εἶναι, ὅπως ξέρουμε, πολὺ δύσκολο, γιατί τὰ πάθη καὶ οἱ ἐπιθυμίες μᾶς εἶναι βαθειὰ ριζωμένες καὶ ἀπαιτεῖται πολὺ βία καὶ χρόνια ἀγώνων καὶ προσπαθειῶν, ἀλλὰ κυρίως τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ καγῶ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰωάν. κεφ. 15 §5). Ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε ἀγκαλιὰ μὲ τὸν παλιὸ ἄνθρωπο καὶ δὲν θέλουμε νὰ τὸν ἀποχωριστοῦμε, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὶς ἁμαρτίες μας πού μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μᾶς κάνουν νὰ φοβόμαστε καὶ νὰ κρυβόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως ἔκαναν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὕα μετὰ τὴν πτώση τους.
Εἴμαστε δεμένοι μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀγαπᾶμε περισσότερο τὰ σπίτια μας, τὶς καταθέσεις μας, τὶς περιουσίες μας γενικά, τὴν σάρκα μας, στηριζόμαστε σὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ξεχνᾶμε ὅτι δὲν μᾶς ἀνήκουν. Ἁπλῶς τὰ διαχειριζόμαστε καὶ ὅταν πεθαίνουμε δὲν τὰ ἀφήνουμε ἐδῶ, ἀλλὰ αὐτὰ μᾶς ἀφήνουν, ἀφοῦ ἐὰν μπορούσαμε θὰ τὰ παίρναμε μαζί μας. ”Ὁ λαὸς λέει τὰ σάβανα δὲν ἔχουν τσέπες”. Δὲν ἀκολουθοῦμε πιστὰ τὶς «ἰατρικὲς» συνταγὲς τῆς ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἡ ἐκκλησία εἶναι ἕνα πνευματικὸ νοσοκομεῖο μὲ Ἀρχίατρο τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ ἰατροὺς τοὺς Ἁγίους μας. Αὐτὸ ἄλλωστε ψάλουμε στὶς ἀκολουθίες καὶ στὶς παρακλήσεις, καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων καὶ θεραπεύει κάθε ἀσθένεια σωματικὴ ἢ πνευματική.
Τώρα ὅμως, μὲ αὐτὸν τὸν Κορονοϊὸ ποὺ ἐμφανίστηκε, ἔχουμε τρομοκρατηθεῖ τόσο πολὺ καὶ μᾶς κυρίευσε ὁ φόβος μήπως ἀσθενήσουμε καὶ μήπως πεθάνουμε. Κάνουμε ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ὑποδεικνύει ἡ ἐκκλησία, δὲν τηροῦμε μὲ ἀκρίβεια τὴν «φαρμακευτική» της ἀγωγή. Λέει λοιπὸν ἡ ἐκκλησία νὰ ζοῦμε μὲ συνεχῆ μετάνοια, ἐξομολόγηση, τήρηση τῶν νηστειῶν, θερμὴ προσευχή, ἀγρυπνίες, παρακλήσεις στὴν Παναγία μας καὶ τοὺς Ἁγίους, συμμετοχὴ κατὰ τὸ δυνατὸν στὶς ἀκολουθίες, λιτανεῖες σὲ περιόδους ἀνομβρίας καὶ ἐπιδημιῶν, ἐκκλησιασμὸ κάθε Κυριακὴ ἀνελλιπῶς καὶ κατὰ τὶς γιορτὲς μεγάλων Ἁγίων καὶ κυρίως συχνὴ Θεία κοινωνία.
Ἐὰν ἐκκλησιαζόταν κάθε Κυριακὴ τὰ δέκα ἑκατομμύρια τῶν ἑλλήνων καὶ κάναμε λιτανεῖες μὲ τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων πρὸς τιμὴν τῶν πολιούχων Ἁγίων, πού ἔχουν σχεδὸν ὅλες οἱ πόλεις τῆς Ἑλλάδος, θὰ ὑπῆρχε σήμερα ὁ Κορονοϊός; Θὰ ἦταν σὰν μία μεγάλη πορεία ποὺ ὁπωσδήποτε θὰ συγκινοῦσε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ξεχάσαμε τὰ θαύματα σήμερα ποὺ ἔκαναν καὶ κάνουν οἱ Ἅγιοι, καὶ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸν ἄθεο δυτικὸ πολιτισμὸ στηριζόμαστε μόνο στὴν ἐπιστήμη, τὴν ὁποία θεοποιήσαμε. Δὲν ἀπορρίπτουμε βέβαια τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Οἱ ἴδιοι οἱ ἰατροὶ ἀκοῦμε νὰ λένε πολλὲς φορὲς ὅταν εἶναι σὲ ἀδιέξοδο: «ἐμεῖς ὅ,τι μπορούσαμε κάναμε, τώρα ἀναλαμβάνει ὁ Θεός». Διότι ξέρουν καὶ αὐτοὶ ὅτι ὅπου «βούλεται ὁ Θεὸς νικᾶται φύσεως τάξης».
Εἶναι λυπηρὸ ἐπιπλέον γιατί ὅλο αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα δὲν ἀκούσαμε ἀπὸ τὰ ΜΜΕ οὔτε μία λέξη γιὰ τὸν Θεό, ὅτι θὰ βοηθήσει, οὔτε ἀναφέρεται καν ἡ ὕπαρξή Του, ἀλλὰ μόνο πολεμικὴ ἐναντίον τῆς ἐκκλησίας. Τὸ λυπηρότερο εἶναι ὅτι δὲν Τὸν ἐπικαλέστηκε δημοσίως καὶ κάποιος ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας, ζητώντας νὰ μᾶς βοηθήσει καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ντρέπονται νὰ δηλώσουν ὅτι εἶναι χριστιανοί, νὰ προσκυνήσουν τὸν σταυρὸ καὶ τὶς εἰκόνες. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ παραδείγματα καὶ θαύματα, ὅπως καὶ οἱ δύο χιλιάδες ἔτη πορεία τῆς ἐκκλησίας. Νὰ ἀναφέρουμε ἐπιλεκτικὰ κάποια ἀπὸ αὐτά.
- Στὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ζήτησε ὁ Χριστὸς νὰ μετακινήσουν τὸν μεγάλο λίθο μπροστὰ ἀπὸ τὸν Τάφο καὶ ὕστερα τὸν ἀνέστησε! Ρωτάει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ρητορικὰ βέβαια: γιατί ὁ Χριστὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ἀναστήσει ἕναν ἄνθρωπο ζητᾶ νὰ ἀποσύρουν τὸν λίθο καὶ δὲν τὸ κάνει ὁ ἴδιος; Ἀπαντάει ὁ φωτισμένος αὐτὸς μεγάλος πατέρας: Κάντε ἐσεῖς ἄνθρωποι αὐτὸ ποὺ μπορεῖτε πρῶτα καὶ γιὰ αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖτε μὴν ἀνησυχεῖτε θὰ τὸ κάνω ἐγὼ καὶ ἀνασταίνει τὸν Λάζαρο ποὺ ἦταν νεκρὸς τεσσάρων ἡμερῶν.
- Ὁ προφήτης Ἠλίας προσευχήθηκε καὶ ἔκλεισαν οἱ οὐρανοὶ γιὰ τρεισήμισι χρόνια. Προσευχήθηκε πάλι καὶ ἀμέσως ἔβρεξε. Ἔτσι συνέβαινε καὶ στὶς λιτανεῖες μέχρι τώρα ποὺ γινόταν γιὰ τὶς ἀνομβρίες, γι΄αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ συμμετεῖχαν ἔπαιρναν ὀμπρέλες, ἀφοῦ μετὰ τὸ τέλος τῆς λιτανείας ἐπέστρεφαν μὲ βροχή.
- Προσευχήθηκαν οἱ τρεῖς παῖδες στὴν κάμινο ποὺ ἔκαψε ἑπταπλασίως καὶ τοὺς ἔριξε μέσα ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ Β΄ καὶ τότε ἐμφανίστηκε ἄγγελος Κυρίου καὶ τοὺς προστάτευσε, ἁπλώνοντας πάνω τους τὶς φτεροῦγες του καὶ μεταβάλλοντας τὴ φωτιὰ σὲ δροσιά. «Δανιὴλ, κεφ. Γ, §26»
- Ὁ προφήτης Ἰωνὰς προσευχήθηκε μέσα στὴν κοιλία τοῦ Κήτους, ὅταν αὐτὸ τὸν κατάπιε, μὲ τὰ χέρια ἀνοιχτά, σταυροειδῶς, προτυπώνοντας τὴν σταύρωση, τριήμερη ταφὴ καὶ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔγινε ἡ κοιλία τοῦ Κήτους τρεῖς μέρες ποὺ παρέμεινε, ”πλοῖο” ποὺ τὸν διέσωσε ἀπὸ τὸ νὰ τὸν διαλύσουν τὰ γαστρικὰ ὑγρὰ καὶ τὸν ἐξέμεσε ζωντανό.
- Προσευχήθηκαν καὶ νήστεψαν οἱ Νινευίτες καὶ ὁ Θεὸς δὲν κατέστρεψε τὴν πόλη τους.
- Προσευχήθηκε ἡ ἐκκλησία γιὰ τὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ ἄγγελος κυρίου τὸν ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴν φυλακή, ὅπου ἦταν ἁλυσοδεμένος καὶ τὸν φυλοῦσαν διαδοχικὰ τέσσερις ὁμάδες στρατιωτῶν, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ κανεὶς ἀπὸ τοὺς φρουρούς. «Πράξ. Ἀπ. κεφ. 12, §5».
- Προσευχήθηκαν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Σίλας καὶ ἔγινε ξαφνικὰ μεγάλος σεισμὸς καὶ συγκλονίστηκαν τὰ θεμέλια τῆς φυλακῆς ποὺ τοὺς κρατοῦσαν καὶ ἐλευθερώθηκαν. «Πράξ. Ἀπ. κεφ. 16, §26»
- Στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας ἂν καὶ ἦταν ἀγράμματος, προσευχήθηκε θερμὰ ἐνώπιον ὅλων τῶν πατέρων τῆς Συνόδου καὶ τοῦ παραβρισκόμενου αἱρετικοῦ Ἀρείου καὶ χωρίστηκε στὰ τρία ἡ κεραμίδα ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια του. Σὲ χῶμα, νερὸ καὶ φωτιά, ἀπὸ τὰ ὁποία ἀποτελεῖται καὶ ξανὰ προσευχήθηκε καὶ ἔγινε πάλι κεραμίδα. Ἔκπληκτος τότε, ἀκόμα καὶ ὁ Αἱρεσιάρχης Ἄρειος ἀναφώνησε «τὰ μὲν λόγια – λόγια ἀνθρώπων οἱ δὲ πράξεις Κυρίου». Πόσα θαύματα δὲν κάνουν σήμερα οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας μας καὶ τῶν Ἁγίων μας, ἐνῶ σὲ πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς ρέει μύρον εὐοδιάζων τὴν περίοδο αὐτή. Παρόλα αὐτά, κάποιοι ἀρνοῦνται νὰ τὶς προσκυνήσουν καὶ νὰ τὶς ἀσπασθοῦν, ἂν καὶ δηλώνουν πιστοὶ χριστιανοί, ὅπως μᾶς λέει τὸ τροπάριο «Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτή». Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ βλάψει τὸν ἂνθρωπο ἐάν δὲν τὸ ἐπιτρέψει ὁ Θεός, μόνο ἡ ἁμαρτία βλάπτει τὸν ἄνθρωπο, γιατί αὐτὴ καὶ μόνο τὸν δεσμεύει ἀπὸ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ξέρουμε ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅτι ὅταν ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος κρύβεται πίσω ἀπὸ κάθε κακὸ τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ φθόνο ἤθελε νὰ πειράξει τὸν δίκαιο Ἰώβ, ζήτησε ἄδεια ἀπὸ τὸν Θεὸ (Ἰὼβ §12-22 καὶ κεφ. 2, §6-13) καὶ ἀφοῦ τὴν πῆρε, μετὰ κατέστρεψε τὰ ὑπάρχοντά του, σκότωσε τὰ παιδιά του καὶ τὸν ἴδιο προσέβαλε μὲ ἀσθένεια βαριά, τέτοια ποὺ σάπιζαν οἱ σάρκες του, ἐνῶ νὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὴν ζωή, δὲν τοῦ τὸ ἐπέτρεψε.
- Ἐπίσης, ζήτησε ἄδεια γιὰ νὰ πειράξει τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, «Εἶπε δὲ ὁ κύριος Σίμων, Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ΕΞΗΤΗΣΑΤΟ ὑμᾶς τοῦ συνιᾶσαι ὡς τὸν σίτον ἐγὼ δὲ ἐδεῆθεν περί σου ἴνα μὴ ἐκλίπη ἡ πίστις σου». (Κατὰ Λουκᾶ κεφ. 22, §31). Εἶναι ἀνίσχυρος ὁ πονηρός, ἐμεῖς τοῦ δίνουμε μὲ τὶς ἁμαρτίες μας δύναμη καὶ δικαίωμα νὰ μᾶς λικνίζει. Ἑπομένως, μόνο φόβο Θεοῦ πρέπει νὰ ἔχουμε «Ἀρχὴ Σοφίας Φόβος Κυρίου» (Ψαλ. 10, §10) καὶ ὄχι τὸν φόβο τῶν ἀνθρώπων, διότι λέει πάλι ὁ ψαλμωδὸς «Μὴν πεποίθατε ἐπὶ ἄρχοντας, ἐπὶ Υἱοὺς ἀνθρώπων, οἶς οὐκ ἐστι σωτηρία» (Ψαλ. 145, §3). Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος οὔτε μία πευκοβελόνα δὲν πέφτει ἀπὸ ἕνα πεῦκο ἐὰν δὲν τὸ ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Πάρε ὅσα μέτρα καὶ προφυλάξεις θέλεις ἄνθρωπε, ἀλλὰ μὴν ξεχνᾶς ὅτι «ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσει οἶκον εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες καὶ ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξη πόλην εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλ. 126, παρ. 21).
Γι΄ αὐτὸ βλέπουμε σὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦνε μαζί, κάποιοι νὰ ἀρρωσταίνουν καὶ κάποιοι ἄλλοι ὄχι ἢ καὶ νὰ πεθαίνουν ἀκόμη, γιατί ἔτσι ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Δὲν ἀναιροῦμε τὰ δεδομένα τῆς ἐπιστήμης, ὅμως εἶναι ἀνεξερεύνητες οἱ βουλὲς τοῦ Κυρίου, γιατί ὅ,τι καὶ νὰ ἐπιτρέπει εἶναι ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του, μὲ σκοπὸ πάντα τὴν σωτηρία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Νομίζουμε ὅτι ξυπνᾶμε κάθε πρωὶ ἐπειδὴ χτύπησε τὸ ξυπνητήρι. Σὲ πόσους χτυπάει καὶ δὲν ξυπνοῦν κάθε πρωί, πόσοι φεύγουν κάθε μέρα ἀπὸ ἔμφραγμα, ἀπὸ τροχαῖο ἀτύχημα ἢ μὲ ἄλλο βίαιο θάνατο; Καὶ πόσοι κάθε ἥμερα βγαίνουν ἀπὸ τὴν ἐντατικὴ καὶ ἐπιστρέφουν «ἀπὸ βέβαια» πορεία πρὸς τὸν ἄλλον κόσμο, ἀπὸ θαῦμα; Φαντάζομαι πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουν ζήσει ἀπὸ κοντὰ τέτοιες ἐμπειρίες, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἂς ἀποβάλουμε λοιπὸν καλοί μου χριστιανοὶ τὸν φόβο ποὺ ἔχει εἰσέλθει στὴ ζωὴ μας τόσο ἔντονα αὐτὸ τὸν καιρὸ καὶ εἶναι ἀποτυπωμένος στὰ πρόσωπα πολλῶν ἀνθρώπων, γιατί εἶναι δημιούργημα καὶ ἐφεύρεση τοῦ διαβόλου, ἀφοῦ ὁ Θεὸς τίποτα κακὸ δὲν ἔχει δημιουργήσει. Ἂς ἀγωνιστοῦμε, ὁ καθένας μὲ τὶς δυνάμεις του νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε ὅσο πιὸ πιστὰ μποροῦμε τὴν «φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ» ποὺ προτείνει ἡ ἐκκλησία μας καὶ νὰ κοινωνοῦμε ὅσο πιὸ τακτικὰ γίνεται προετοιμασμένοι, γιατί ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι τὸ ἀντίδοτο τοῦ θανάτου. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κάγω ἐν αυτῷ» (Ἴων. κεφ. ΣΤ΄, §52-59). Ὅταν γίνεσαι ἕνα μὲ τὸν Κύριο τί μπορεῖ νὰ σὲ βλάψει; Τότε θὰ φεύγει κάθε φόβος ἀπὸ τὶς καρδιές μας ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται καὶ θὰ βασιλεύει μέσα μας ἡ ἀληθινὴ εἰρήνη, ποὺ μόνο ὁ Χριστὸς τὴν δίνει μέσα στὶς καρδίες μας καὶ δὲν εἶναι κάλπικη σὰν ἐκείνη ποὺ ἐπαγγέλλεται ἡ νέα τάξη πραγμάτων διὰ μέσου τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης. Γιατί ἔχει πεῖ «Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμὶν οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμίν, μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω» (Κατὰ Ἰωάν. Ιδ΄, §27-31)
ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ
Ἠλίας Ἀθαν. Θεοχαράκης,
Ἀξιωματικὸς ΕΛ.ΑΣ. ἐ.ἀ.,
Πτυχιοῦχος Θεολογικῆς σχολῆς Α.Π.Θ
