Τις πταίει για την βία στους ανήλικους;
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η βία στους νέους ανθρώπους έχει αυξηθεί σε ανησυχητικό βαθμό τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, καθώς και σε όλη τη Δύση, ιδιαίτερα δε στις ΗΠΑ. Με το γεγονός αυτό ήρθε στο μυαλό μου το ερώτημα «τις πταίει;», που έθεσε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1874 για την παρακμιακή κατάσταση διακυβέρνησης της χώρας. Ο Τρικούπης κατονόμασε ως υπεύθυνο τον τότε βασιλιά Γεώργιο. Σήμερα οι απαντήσεις που δίδονται στο «τις πταίει» είναι λογικοφανείς, αλλά απέχουν της ουσίας και της πραγματικότητας.
Προ ημερών διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη συζήτηση με θέμα «Το σκοτεινό νήμα της βίας, ανιχνεύοντας τον λαβύρινθο ενός θλιβερού κοινωνικού φαινομένου». Ο τίτλος πεσιμιστικός. Από τον λαβύρινθο δεν βγαίνεις, παρά μόνο με εκ των έξω βοήθεια. Κατά τα υπόλοιπα οι ομιλητές έκαμαν κοινότοπες διαπιστώσεις – μία έμοιαζε με το επιχείρημα «κακούργα κοινωνία...». Όσο πρότειναν λύση επανέλαβαν το ουτοπικό κράτος δικαίου...
Η κρατική αντιμετώπιση δεν μπαίνει στην ουσία του προβλήματος. Δρώντας αποτρεπτικά, αλλά αναποτελεσματικά, αυστηροποιεί τους Νόμους. Οι κρατικές Αρχές αναζητούν τους ποινικά υπεύθυνους, όχι τα απώτερα αίτια της πράξης τους. Παράδειγμα: Αυτοκτόνησε ο 14χρονος Μάκης. Γράφει το ρεπορτάζ ότι για το λυπηρό γεγονός κινητοποιήθηκαν οι διωκτικές αρχές, πυρετωδώς εργάζονται τα εγκληματολογικά εργαστήρια και οι αστυνομικοί προσπαθούν να προσεγγίσουν με προσοχή και διακριτικότητα φίλο του τραγικού αγοριού, κάτι που δεν είναι εύκολο γιατί είναι σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Το καίριο ερώτημα είναι γιατί δεν ερωτώνται πρώτα οι γονείς του εφήβου αυτόχειρα.
Πριν από λίγες επίσης ημέρες στις ΗΠΑ 18χρονος δολοφόνησε 19 μαθητές και δύο δασκάλους στο Τέξας. Το κυρίαρχο ζήτημα μετά το αποτρόπαιο έγκλημα ήταν αν πρέπει να επιτρέπεται η κατοχή όπλου στην εν λόγω χώρα από τα 18 ή από τα 21 χρόνια...
Στα όσα διαπιστώνονται και προτείνονται λείπει ο παράγων γονείς, λείπει ο παράγων οικογένεια, που είναι το κυριότερο στοιχείο για την πρόληψη της βίας και για τη δημιουργία ισορροπημένης προσωπικότητας. Στις ημέρες μας το ιδεολογικό κατεστημένο πολεμάει με λύσσα τον θεσμό της οικογένειας εν ονόματι μιας εγωιστικής λογικής και μιας θανατηφόρας ηδονιστικής υποτιθέμενης ελευθερίας. Ουδείς υποταγμένος στο σύστημα μιλάει για τον πόλεμο που διεξάγεται κατά του εν λόγω θεσμού. Δείτε ακόμη και τον ΟΗΕ. Το 1994 όρισε την 15η Μαΐου ως «Παγκόσμια ημέρα για την οικογένεια». Κατ’ αυτήν ο ΟΗΕ συνήθως δημοσιοποιεί ποσοστά που αφορούν στην ισότητα των γυναικών και στο οικονομικό επίπεδο ζωής των οικογενειών στις αναπτυσσόμενες χώρες... Για την ηθική ποιότητα ζωής της οικογένειας στις ανεπτυγμένες χώρες και τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σε αυτές ουδείς λόγος...
Την 1η Ιουνίου είναι και η παγκόσμια ημέρα των γονέων, όπως την καθόρισε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2012. Ουδείς την αντελήφθη στην Ελλάδα και ο ίδιος ο ΟΗΕ δίνει έμφαση μόνο σε ευχές για βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των συζύγων, που δεν έχουν ουσιαστική αξία...-
