Για να ικανοποιηθούν τα «σεξουαλικά δικαιώματα» εκείνων που τα ανέλαβαν…
Από «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»
Αυτός που είχε μητέρα και πατέρα που του στάθηκαν από τη στιγμή που ήταν αγέννητος μέχρι που έκλεισαν τα μάτια τους, αυτός που τους στερήθηκε σα παιδί και έκλαψε βλέποντας να έχουν μόνο οι άλλοι, αυτός μόνο μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει για ένα παιδί να μεγαλώνει και να μην έχει δική του μητέρα ή πατέρα…
ΔΕΝ είναι αλήθεια πως για να μεγαλώσει ένα παιδί χρειάζεται αόριστα αγάπη και φροντίδα. Αυτά τα χρειάζεται, με τη προϋπόθεση πως μεγαλώνει με τους έγγαμους δικούς του γονείς σε ένα σταθερό περιβάλλον. Αλλιώς τί σημαίνει αγάπη και φροντίδα; Είναι αγάπη να σε παίρνουν από τη μάνα που σε κυοφόρησε; Είναι αγάπη να είσαι προϊόν συναλλαγής; Είναι αγάπη να σου στερούν τον αληθινό σου γονιό; Να πνίγεσαι όταν σου λείπει σα παιδί η γυναικεία ή η ανδρική φιγούρα στο σπίτι και να μην έχεις να ακουμπήσεις δικά σου αδέλφια, παππούδες, γιαγιάδες;
Η «υπογονιμότητα» θα επαναπροσδιοριστεί, μάλλον θα διαστρεβλωθεί ως έννοια.
Τώρα υπογονιμότητα δε θα ονομάζεται η περιορισμένης αποτελεσματικότητας φυσική ετερόφυλη αναπαραγωγή, αλλά και η εξ ορισμού στείρα ένωση των ομόφυλων ζευγών- ώστε να καλύπτεται από το ασφαλιστικό ταμείο, που θα επιδοτεί τώρα τη σκόπιμη δημιουργία παιδιών χωρίς μητέρα ή χωρίς πατέρα με την βοήθεια αναπαραγωγικών τεχνικών.
Το παιδί γίνεται καταναλωτικό προϊόν της αναπαραγωγικής βιομηχανίας και η παρένθετη μητέρα θύμα της, για να αγοράζουν μωρά τα πλούσια ομόφυλα ζευγάρια
Ο τουρισμός για την παρένθετη μητρότητα βρίσκεται σε άνοδο και ολόκληρες βιομηχανίες είναι αφοσιωμένες στην προμήθεια ωαρίων, σπέρματος, μήτρας, και μωρών μετά από παραγγελία πλουσίων ζευγών και με συνθήκες οικονομικής συναλλαγής.
Δεν θα έχει ποτέ του «και μαμά και μπαμπά»
Ένα παιδί που μεγαλώνει από δύο άντρες στερείται το συναισθηματικό και αναπτυξιακό όφελος που παρέχουν αποκλειστικά οι μητέρες, και ανατρέφεται από τουλάχιστον έναν ενήλικα που αυξάνει στατιστικά τον κίνδυνο κακοποίησης και παραμέλησης, δηλαδή από έναν "ξένο" προς αυτό άντρα, ενώ στερείται τουλάχιστον το 50% των συγγενών του. Ανάλογη στέρηση ισχύει και για εκείνο με δύο μητέρες. Εν ολίγοις, ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου σημαίνει προαποφασισμένη απώλεια για το παιδί .
«Το παιδί ανατρέφεται εξίσου καλά και ας λείπει ο ένας γονέας του, άρα το ομόφυλο ζευγάρι μπορεί να λειτουργεί επαρκώς….»
Η άποψη που επικρατεί τώρα στη κοινωνία πως η ανατροφή του παιδιού μπορεί να γίνει και μόνο από τη μητέρα ή το πατέρα, το να θεωρείται το διαζύγιο και η μονογονεϊκή οικογένεια «ισότιμα» με τους παντρεμένους γονείς, αυτό τελικά είχε ως αποτέλεσμα να θεωρούνται προαιρετικοί οι μητέρες και οι πατέρες ως γονείς.
Αντί για αληθινή μητρική και πατρική σχέση θα δηλώνεται η «πρόθεση για γονεϊκότητα»
Στο όνομα της μη διάκρισης στα ανθρώπινα δικαιώματα θα ζητείται τώρα δύο «παντρεμένες» γυναίκες ή άντρες να μπορούν να αναφέρονται ως γονείς στο πιστοποιητικό γέννησης ενός παιδιού, διαγράφοντας νόμιμα τον βιολογικό γονέα του παιδιού….
Μαζί με τη βιολογική σχέση και την διαδικασία της υιοθεσίας, τώρα και η «πρόθεση» για γονεϊκότητα ζητείται να αποτελέσει ισότιμο μονοπάτι προς τη γονεϊκότητα για τα ομόφυλα ενήλικα ζεύγη, που αδυνατώντας να τεκνοποιήσουν χρησιμοποιούν την «αναπαραγωγή με τη βοήθεια τρίτων» που είναι οι δότες σπέρματος, ωαρίων και μήτρας, ακόμη και αν δεν σχετίζονται με το παιδί.
Εύθραυστες οι οικογενειακές σχέσεις αλλά όλα αποδεικνύονται «τέλεια»
Προκαλεί μεγάλη εντύπωση πως οι κοινωνικοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι τα παιδιά ομόφυλων γονέων δεν ήταν καθόλου «διαφορετικά» από τους συνομηλίκους τους που μεγάλωσαν σε σταθερά ενωμένα ετεροφυλόφιλα νοικοκυριά. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο γιατί λίγοι ερευνητές ως τώρα αμφισβήτησαν ότι τα παιδιά του διαζυγίου, του νέου γάμου, τα παιδιά που εγκαταλείφθηκαν και στη συνέχεια υιοθετήθηκαν, τα παιδιά που δημιουργούνται μέσω αναπαραγωγής με τη βοήθεια τρίτων, όλα τους υποφέρουν και έχουν μειωμένες αποδόσεις ακόμη και αν ανατρέφονται σε οικογένειες με μητέρα και πατέρα.
Και όμως, κατά περίεργο τρόπο αυτές οι «μελέτες» διαπίστωσαν πως τα παιδιά που εντάχθηκαν σε νοικοκυριά του ίδιου φύλου μέσω ενός από αυτά τα τρία μονοπάτια μειωμένης αποτελεσματικότητας, (υιοθεσία, αναπαραγωγή με ξένο γενετικό υλικό, νέο γάμο) δεν είχαν τίποτα «διαφορετικό» παρόλο που έλειπαν η μητέρα ή ο πατέρας ή οι αληθινοί γονείς. Ούτε είχε αντίκτυπο που οι γονείς τους είχαν ρευστότητα φύλου, ή μεταβάσεις, ή ασαφείς εξωτερικές εμφανίσεις….*
Οι ανάγκες κάποιων ομάδων απαιτούσαν να στρογγυλέψουν οι μεθοδολογικές «γωνίες» της επιστήμης
Το 2016, ο ερευνητής Walter Schumm, αφού εξέτασε κάθε μελέτη που αφορούσε την ομόφυλη γονεϊκή ανατροφή, κατέληξε: « Οι μελέτες που δείχνουν «καμία διαφορά» συχνά χρησιμοποίησαν κακή μεθοδολογία (μη τυχαία δείγματα, γονεϊκή αναφορά και όχι αληθινές απαντήσεις παιδιών, ήταν βραχείας διάρκειας κ.λπ.) προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους». Όταν χρησιμοποιήθηκε το “ Gold Standard” της επιστημονικής έρευνας το "καμία διαφορά" έγινε στην πραγματικότητα "σημαντική διαφορά".
Μια τέτοια μελέτη διαπίστωσε ότι τα παιδιά ομόφυλων γονέων σε σύγκριση με παιδιά με γονείς αντίθετου φύλου:
- Αντιμετώπισαν «σταθερά» ή «σοβαρά» συναισθηματικά προβλήματα σε ποσοστό 14,9% έναντι 5,5%.
- Διαγνώστηκαν με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας, ΔΕΠΥ, σε ποσοστό 15,5% έναντι 7,1%.
- Παλεύουν με μαθησιακές δυσκολίες σε ποσοστό 14,1% έναντι 8%.
- Χρησιμοποίησαν υπηρεσίες ειδικής αγωγής και ψυχικής υγείας σε ποσοστό 17,8% έναντι 10,4%.
Ίσως κάποιοι υποστηρίξουν πως η διαφορά αυτή είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του ομόφυλου ζευγαριού να παντρευτεί. Για αυτό και οι επιπτώσεις στα παιδιά. Υπάρχουν στοιχεία και για αυτό.
Μια ανασκόπηση** των αποτελεσμάτων συγκριτικής μελέτης που αφορούσε παιδιά που μεγάλωσαν από άγαμα και έγγαμα ομόφυλα ζεύγη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μετά τον ομόφυλο «γάμο» και πάνω από το μέσο όρο, τα συμπτώματα παιδικής κατάθλιψης αυξάνονται από 50% σε 88%. Ο καθημερινός φόβος ή το κλάμα αυξάνεται από 5% σε 32%. Ο μέσος όρος σχολικής επίδοσης μειώνεται από 3,6% σε 3,4% και η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από τους «γονείς» αυξάνεται από το 0% στο 38%.» Δηλαδή όταν η ομόφυλη συγκατοίκηση γίνει γάμος και παρά τις προσπάθειες των ενηλίκων προς τα παιδιά, υπάρχουν προβλήματα που επιδεινώνονται.
Ο νομικός επαναπροσδιορισμός του γάμου θυματοποιεί τα παιδιά. Το δικαίωμα του «γάμου» θεωρήθηκε αυτονόητα και δικαίωμα στη γονεϊκότητα, ή μάλλον, στο δικαίωμα να στερηθεί ένα παιδί τη μητέρα ή τον πατέρα του στο όνομα της «μη διάκρισης».
Και είναι πολύ λυπηρό για τα παιδιά των ομόφυλων γονέων που παλεύουν καθημερινά και αγωνίζονται να κατανοήσουν τα αίτια της συναισθηματικής τους αναταραχής και σύγχυσης, ότι έρχεται ο νομοθετημένος επαναπροσδιορισμός του γάμου και να τους λέει το ψέμα: ότι η έμφυτη λαχτάρα τους για την εξαφανισμένη μητέρα ή τον πατέρα ή τα αδέλφια τους, είναι λάθος. Το λάθος όμως είναι η νομοθέτηση του ομόφυλου γάμου που έκανε τη μητέρα ή τον πατέρα τους προαιρετικούς και απόντες ευθύς εξαρχής από τη ζωή τους.
Παραπομπές:
** https://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=2500537
Βοηθητική πηγή: https://www.dailysignal.com/2022/11/15/democrats-respect-for-marriage-act-would-victimize-children-again/
-https://mumdadandkids.gr/oikogeneia/kapoia-paidia-den-tha-fonaksoun-pote-mama-mpampa
