Τετάρτη, 7 Σεπτεμβρίου 2011
Βρετανία: «πρόληψη» της βίας και της τρομοκρατίας με καταπάτηση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων;…
Στη Βρετανία πορείες ακροδεξιών απαγορεύονται και μουσουλμάνοι φοιτητές παρακολουθούνται «προληπτικά». Μετά τα γεγονότα στη Νορβηγία και την ανοικτή αμφισβήτηση της πολιτικής της πολυπολιτισμικότητας, η στρατηγική της «πρόληψης» κλιμακώνεται σαν μια αμφιλεγόμενη πολιτική επιλογή, κατά των ιδεολογιών μίσους και της τρομοκρατίας, που θέτει υπό αμφισβήτηση τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες των Βρετανών πολιτών.
Η κυβέρνηση, απαγόρευσε την πορεία των ακροδεξιών της οργάνωσης English Defence League (EDL) στο προάστιο του Τάουερ Άμλετς που ήταν προγραμματισμένη για το ερχόμενο Σάββατο, 3 του Σεπτέμβρη. Στο Τάουερ Άμλετς του ανατολικού Λονδίνου, στους περίπου 230.000 κατοίκους, οι Ασιάτες και οι Αφρικανοί υπερβαίνουν το 46% (32% Πακιστανοί). Την ίδια μέρα είχαν προγραμματίσει...
αντιφασιστική διαδήλωση οργανώσεις όπως το United East End (UEE) και το Unite Against Fascism (UAF). Τελικά η απαγόρευση της πορείας, που αποφασίστηκε από την κυβέρνηση μετά από εκκλήσεις των αντιφασιστικών οργανώσεων αλλά και του Δημάρχου του Τάουερ Άμλετς, δεν θα αφορά μόνον την πορεία του Σαββάτου αλλά και «κάθε πορεία στο Τάουερ Άμλετς και τέσσερα γειτονικά προάστια για τις επόμενες 30 ημέρες»! – απαγορεύοντας, έτσι, ταυτόχρονα και κάθε αντιφασιστική αντιδιαδήλωση όπως και κάθε πολιτική διαδήλωση – πορεία για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα επί ένα μήνα. Ωστόσο παρά την απαγόρευση, το EDL δήλωσε ότι θα πραγματοποιήσει τη διαδήλωση – έστω σαν απλή συγκέντρωση και όχι με τη μορφή πορείας – και με ανάλογο τρόπο φαίνεται ότι θα αντιδράσουν και οι ακτιβιστές των αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών οργανώσεων.
Σε χθεσινό του δημοσίευμα ο Gaurdian αναφέρει ότι τον τελευταίο μήνα η κυβέρνηση ζητά από το προσωπικό των πανεπιστημίων – περιλαμβάνοντας λέκτορες, ιερείς και θυρωρούς – να παρακολουθούν τους μουσουλμάνους φοιτητές που τους θεωρούν «ευάλωτους» στον κίνδυνο ριζοσπαστικοποίησης και στη συνέχεια να ενημερώνουν την αστυνομία. Τα κριτήρια για να τεθεί...ένας μουσουλμάνος φοιτητής υπό παρακολούθηση – και μάλιστα χωρίς να το γνωρίζει – είναι: να δείχνει μελαγχολικός, να έχει αποξενωθεί από την οικογένεια του, να υποστηρίζει πολιτικές διαμαρτυρίες, να επισκέπτεται εξτρεμιστικά sites στο διαδίκτυο και να ενσωματώνεται ελάχιστα στην κυρίαρχη θρησκευτική διδασκαλία. Στην ομάδα παρακολούθησης θα συμμετέχει κι ένας αξιωματικός από τη Σκότλαντ Γιάρντ.
Οι λέκτορες και οι φοιτητικοί σύλλογοι αντιδρούν διότι ενώ συμφωνούν με την ανάγκη καταπολέμησης της τρομοκρατίας, διαφωνούν με την καταπάτηση των πολιτικών ελευθεριών των φοιτητών. Και αρνούνται την προσκόμιση τέτοιων προσωπικών δεδομένων εάν δεν υπάρχει σχετικό ένταλμα από τις Αρχές. «Αισθανόμαστε αποτροπιασμό να μας ζητούν να κατασκοπεύουμε αποτελεσματικά τους μουσουλμάνους συμφοιτητές μας. Το να δίνουμε λεπτομέρειες για έναν φοιτητή που η αστυνομία θεωρεί «ευάλωτο» δεν είναι μόνο ηθικά απεχθές αλλά και αντίθετο με την εμπιστευτική φύση της ποιμαντικής υποστήριξης. Μετά από την άνοδο των ομάδων μίσους όπως το EDL και την πρόσφατη σφαγή στη Νορβηγία, γιατί δεν μας ζητούν να αναφερόμαστε, επίσης, και σε φοιτητές που δείχνουν ένα παράλογο μίσος για το Ισλάμ;» δήλωσε ο James Haywood, πρόεδρος του συλλόγου των φοιτητών του Κολλεγίου του Goldsmiths.
Ο Gaurdian γράφει ότι η Βρετανική κυβέρνηση εγκαινίασε αυτή τη στρατηγική «πρόληψης» το 2007 και φέτος αποφάσισε να την εστιάσει και στα Πανεπιστήμια κατά του «εφησυχασμού» που πιστεύει ότι επικρατεί σε αυτά. Η κυβέρνηση επικαλείται σαν χαρακτηριστική την περίπτωση του 23χρονου Νιγηριανού Ουμάρ Φαρούκ Αμπντούλ Μουταλάμπ – βομβιστή της αποτυχημένης απόπειρας σε αεροσκάφος της Νorthwest το 2009 – για τον οποίο αποκαλύφθηκε, φέτος τον Γενάρη, ότι σπούδασε σε Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Αναφέρονται – χωρίς να κατονομάζονται – 40 Αγγλικά πανεπιστήμια ως ιδιαίτερου κινδύνου για περιπτώσεις ριζοσπαστικοποίησης.
Δέκα χρόνια μετά την 11/9 ο ισλαμικός εξτρεμισμός όχι μόνο δεν έχει καταπολεμηθεί αλλά αντίθετα έχει αναπτύξει στον αντίποδά του μιαν άλλην ιδεολογία μίσους. Τα δύο άκρα πορεύονται πλέον παράλληλα και πολεμούν όχι στα στρατιωτικά πεδία των μαχών αλλά μέσα στις πόλεις και τις κοινωνίες – εξυπηρετώντας, ακόμη, και επί τω χείρω, σαν άλλοθι για τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Στον απόηχο των τελευταίων ταραχών στο Λονδίνο, η Βρετανική κυβέρνηση φοβούμενη ότι μπορεί να χαθεί και πάλι ο έλεγχος αντιμετωπίζει αδιάκριτα όλες τις συνιστώσες του προβλήματος με τον ίδιο κατασταλτικό τρόπο. Όχι, βέβαια, ότι δεν υπάρχει κοινός παρανομαστής στην οικονομική και την πολιτισμική κρίση. Αλλά πώς τελικά αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζεται; Με απαγορεύσεις και χαφιεδισμό; Με το να επιλέγεται, στο όνομα του προστατευτισμού της κοινωνίας, ο απολυταρχισμός; Ή με το να επιλέγεται, στο όνομα της τάξης και της νομιμότητας, η δυσλειτουργία της δημοκρατίας;
Απ’ ότι φαίνεται κανείς στην Ευρώπη δεν θέλει να συμπορευθεί με την αποστροφή του λόγου του Νορβηγού πρωθυπουργού: «Θα απαντήσουμε στη βία με περισσότερη δημοκρατία και ανεκτικότητα».
