Πατριωτικό το πασχαλινό μήνυμα του Πατριάρχη Μόσχας
για τον άθλο της ζωής μας
Περί των ανθρώπων που "προστατεύουν την Πατρίδα αυτών, υπερασπίζονται τα υψηλά ιδεώδη και τας αξίας" μιλάει μεταξύ άλλων στο πασχαλινό μηνυμά του ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος
Ακολουθεί το μήνυμα:
Πεφιλημένοι εν Κυρίω Σεβασμιώτατοι αδελφοί Αρχιερείς, σεβαστοί πατέρες, ευλαβείς μοναχοί και μοναχές, αγαπητοί μου αδελφοί!
Ασμένως προσαγορεύω υμάς διά του αρχαίου και καθ’εκάστην εποχήν καινού παιάνος επινικίου:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Θεμέλιον της πίστεώς μας, δωρεά της ελπίδος και πηγή της αγάπης είναι ο θαυμάσιος ούτος συνδυασμός των όντως ζωηφόρων ρημάτων.
Έτι χθες συνεθλίβομεν μετά των μαθητών του Κυρίου διά τον θάνατον του αγαπημένου αυτών Διδασκάλου, ενώ σήμερον πανηγυρίζομεν μετά του σύμπαντος κόσμου, ορατού τε και αοράτου: «Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος» (Κανών του Αγίου Πάσχα). Έτι χθες εδόκει ότι απόλωλεν η τελευταία ελπίς της σωτηρίας, ενώ σήμερον κεκτήμεθα ελπίδα σταθεράν της αιωνίου ζωής εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας του Θεού. Έτι χθες το φάντασμα της φθοράς επεκράτει της δημιουργίας, αμφισβητούν αυτό τούτο το νόημα της επί γης υπάρξεως του ανθρώπου, ενώ σήμερον κηρύσσομεν εις πάντας και έκαστον την μεγάλην νίκην της Ζωής κατά του θανάτου.
Ο θεόπνευστος Απόστολος Παύλος λέγων περί σημασίας του θαύματος, γενομένου εν τη απωτέρα εκείνη αλλά πάντοτε εγγύς εκάστω χριστιανώ νυκτί, υποδεικνύει ευθύς ότι το εν λόγω γεγονός είναι το κυριώτερον διά την ημετέραν πίστην. Άλλωστε δε «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών» (Α’Κορ. 15.14). Το Πάσχα Κυρίου είναι ο πυρήν και η ακατανίκητος δύναμις του χριστιανισμού: κατά τον Άγιον Φιλάρετον Μόσχας, αύτη δημιουργεί την ελπίδαν, αναφλέγει την αγάπην, αναπτεροί την προσευχήν, κατεβάζει την χάριν, φωτίζει την σοφίαν, αφανίζει κάθε μορφής κακόν και καταλύει αυτόν τούτον τον θάνατον, ζωοποιεί την ζωήν, καθιστά την μακαριότητα ουχί όνειρον αλλά πραγματικότητα, τη δόξαν ουχί φάντασμα, αλλά αιωνίαν αστραπήν του αιωνίου φωτός, φαίνουσαν πάσι και μηδένα πλήττουσαν (Λόγος Εις το Άγιον Πάσχα, 1826).
Μετά της πίστεως εις την Ανάστασιν του Χριστού αρρήκτως συνδέεται και η πίστις της Εκκλησίας εις το γεγονός ότι ο Ενανθρωπήσας Υιός του Θεού,ο λυτρώσας το γένος των ανθρώπων και διαρρήξας τους δεσμούς της αμαρτίας και του θανάτου, εδώρησεν ημίν την πραγματικήν πνευματικήν ημών ελευθερίαν και την χαράν επανενώσεως μετά του Πλάστου ημών. Πλήρεις κοινωνοί αυτής της ανεκτιμήτου αξίας δωρεάς του Σωτήρος ημών τυγχάνομεν πάντες ημείς, τη φωτοφόρω νυκτί ταύτη συνελθόντες εις τους Ορθοδόξους Ιερούς Ναούς, ίνα απολαύσωμεν του συμποσίου της πίστεως, καθάπερ λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος.
Το Πάσχα είναι η κορυφή της ακανθώδους πορείας του Σωτήρος, επισφραγισθείσης διά των Αχράντων Παθών και της Θυσίας του Γολγοθά. Ουχί τυχαίως τόσον εις τα αγιοπατερικά όσον και εις τα λειτουργικά κείμενα ο Χριστός πολλάκις αποκαλείται «Αθλοθέτης της ημετέρας σωτηρίας». «Υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν» (Ιω. 13.15), λέγει ο Κύριος απευθυνόμενος προς τους μαθητάς και καλεί τους πάντας ημάς ίνα ακολουθήσωμεν το υπόδειγμα του βίου Αυτού.
Μα πως δυνάμεθα ίνα μιμηθώμεν τον Χριστόν; Τις θα είναι ο άθλος μας ως προς την σύγχρονον πραγματικότητα; Σήμερον καθώς προφέρομεν την λέξιν ταύτην η φαντασία ανθρώπων ουχί σπανίως δημιουργεί εικόνα θρυλικού τινος στρατιώτου, μιάς ιστορικής φυσιογνωμίας η επιφανούς ηρώου του παρελθόντος. Δι΄άθλου, πάντοτε συνδεδεμένου προς τας εσωτερικάς προσπαθείας και την εγκράτειαν δυνάμεθα βιώσαι ο,τι είναι πραγματική και τέλειος αγάπη, διότι η προσφορά, ήτις κείται εις βάσιν παντός άθλου, είναι η υψίστη εκδήλωσις του αισθήματος τούτου.
Ο Κύριος κάλεσεν ημάς εις τον άθλον της εμπράκτου αγάπης, εκδηλούμενον διά της θυσιαστικής διακονίας του πλησίον και έτι μάλλον χρηζόντων βοηθείας μας: των ταλαιπωρημένων, των ασθενών, των εγκαταλελειμμένων, των στενοχωρημένων. Ει ο κανών ούτος της ζωής, όσπερ ακολουθείτο και εκφράζετο με τρόπον ανάγλυφον εν τη επί γης ζωή Αυτού του Σωτήρος γίνει κτήμα πολλών, οι άνθρωποι θα είναι όντως ευτυχείς. Άλλωστε ασυγκρίτως περισσότερα απ’ο,τι προσφέρει αποκτά ο άνθρωπος διά της διακονίας του άλλου: Αυτός ο Κύριος εισέρχεται τότε εις την καρδίαν αυτού και διά της κοινωνίας της της Θείας χάριτος αλλοιούται ολόκληρος η ζωή του ανθρώπου. Όπως η αγιότης δεν νοείται άνευ κόπου και η Ανάστασις άνευ Γολγοθά, ούτως η ουσιαστική πνευματική και ηθική μεταμόρφωσις του προσώπου είναι ανεπίτευκτος άνευ άθλου και αγώνος.
Ότε δε ο άθλος καθίσταται περιεχόμενον της ζωής ουχί των απομεμονωμένων ανθρώπων αλλά και του λαού εν τω συνόλω αυτού, ότε δε ο πόθος διά τα άνω ενώνει τας καρδίας εκατομμυρίων ανθρώπων προθύμων όπως προστατεύουν την Πατρίδα αυτών, υπερασπίζονται τα υψηλά ιδεώδη και τας αξίας, τότε παρατηρούνται πράγματα όντως εκπληκτικά, θαυμαστά και ενίοτε ανερμήνευτα διά της τυπικής λογικής. Ο λαός τοιούτος αποκτά τεραστίαν πνευματικήν δύναμιν ακατανίκητον υπό ουδενός κακού και εχθρού. Τρανή απόδειξις διά του λόγου το αληθές είναι η διά της θυσιαστικής προσφοράς του λαού μας Νίκη εις τον Μεγάλον Πατριωτικόν Πόλεμον, της οποίας την 70ην ένδοξον επέτειον πανυγιρικώς εορτάζομεν εφέτος.
Εν ταίς θλίψεσιν και δοκιμασίαις καλούμεθα ίνα μένωμεν ήσυχοι και άφοβοι, εδόθησαν γαρ ημίν αι μεγάλαι και ένδοξαι επαγγελίαι της επικρατήσεως κατά του κακού. Στενοχωρούμεθα και απελιπιζόμεθα λοιπόν;Συγκροτούμεν την του Χριστού Εκκλησίαν της οποίας ουδέ πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής (Ματθ. 16.18) και περί ημών μαρτυρεί η Θεία Αποκάλυψις προλέγουσα ότι «εξαλείψει απ᾿ αυτών ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι· ότι τα πρώτα απήλθον» (Αποκ. 21.4).
Εύχομαι πάσιν υμίν, Σεβασμιώτατοι αδελφοί αρχιερείς, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί, ίνα ενδυναμούσθε εν πνεύματι και έχετε σταθεράν την πίστιν υμών, ειρήνην και εν τω Πατήσαντι τον θάνατον Κυρίω αστείρευτον χαράν. Διαποτιζόμενοι υπό του φωτός της του Χριστού Αναστάσεως και κοινωνοί γινόμενοι του μυστηρίου του αναστασίμου θαύματος καταστήσωμεν δε τους εγγύς και τους μακράν κοινωνούς της θριαμβευτικής ημών χαράς μαρτυρούντες έμπροσθεν πάντων περί του από του τάφου Αναστάντος Σωτήρος ημών.
Εις πάσας τας ημέρας της ζωής ημών είθε μας θερμαίνουν και παρηγορούν, προσφέρουν την όντως χαράν της υπάρξεως και αποτελούν πηγήν εμπνεύσεις διά την αγαθοεργίαν τα ένθερμα λόγια του αναστασίμου χαιρετισμού:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
† ο Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών
Κύριλλος
