Τὸ ὕψιστον ἀγαθόν
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Οἱ ἄνθρωποι συνήθως δὲν ἔχουν ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου καὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ θέλουν νὰ ἀποκτήσουν ἔχουν σχετικὴ ἀξία καὶ κάποτε βλάπτουν, γιατί ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν πνευματικὸ προσανατολισμό. Ὅταν ὅμως δεχτοῦν ὅτι τὸ ὕψιστο ἀγαθὸ εἶναι ὁ Θεός, τότε ὅλα ἀλλάζουν, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ἀγαθοῦ.
Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι «τὰ πάντα ἀποβλέπουν στὸν Θεό. Αὐτὸν ἐπιιθυμοῦν νὰ ἀπολαύσουν τὰ πάντα· εἶναι ἡ ἀμετάτρεπη καὶ ἀμετάβλητη φύση, τὸ δεσποτικὸ καὶ ἐξουσιαστικὸ ἀξίωμα, ἡ ἀνενόχλητη καὶ ἀδιατάρακτη ζωή, ὁ χωρὶς λύπη τρόπος ζωῆς, στὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀλλοίωση. Τὴ ζωή αὐτὴ δὲν τὴν ἀγγίζει καμιὰ μεταβολή· εἶναι ἡ ἀνεξάντλητη πηγή, ἡ ἄφθονη Χάρη, ὁ ἀδαπάνητος θησαυρός».
Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ἔχουν τὴ σταθερὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ ἀνθρώπινος βίος ἔχει πολλὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ, πρὸς τὰ ὁποῖα στρέφονται οἱ πολλοί περιφρονώντας τὰ πνευματικὰ ἀγαθά. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ μεγάλη ἀδυναμία. Πρέπει τὰ πάντα νὰ ἀνατραποῦν, γιατί προτεραιότητα ἔχουν τὰ δεύτερα καὶ ἄξια περιφρόνησης εἶναι τὰ πρῶτα. Πάντα ὅμως μὲ διάκριση, γιὰ νὰ μὴ φτάσουμε στὴν ὑπερβολή, γιατί καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ χρειάζονται στὴ ζωή. Ἡ χρήση τους πρέπει νὰ εἶναι μετρημένη καὶ νὰ ἐξασφαλίζει μιά λιτὴ ζωή, καλύπτοντας τὶς βασικὲς ἀνάγκες καὶ ἀπορρίπτοντας τὰ μάταια καὶ ἐφήμερα. Ἢ γιὰ νὰ τὰ περιγράψουμε μὲ μιὰ φράση: Νὰ ἀποφεύγουμε καθετὶ ποὺ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν καταλήγει στὴν αἰώνια ζωή.
Πόσοι ὅμως μποροῦν νὰ ὁμολογήσουν ὅτι προσπαθοῦν νὰ ἐφαρμόσουν στὴ ζωή τους ὅλα τὰ παραπάνω; Εἰδικότερα πόσοι ἀρνοῦνται τὸν πλοῦτο, τὴν κοσμικὴ ζωή, τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις, τὶς τιμὲς καὶ τὴν ἐξ ἀνθρώπων δόξα; Πόσοι θεωροῦν τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὸν ἐγωισμὸ αἰτίες ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν; Πόσοι μιλοῦν γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ πόσοι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀπόκτησή τους; Πόσοι ἐπίσης ἐργάζονται γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τῶν ἀδελφῶν τους καὶ ἐκδηλώνουν ἔμπρακτη ἀγάπη στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀδύναμους ἀνθρώπους; Πόσοι ἔχουν ταπεινὸ φρόνημα καὶ τηροῦν τὶς ἐντολὲς μὲ συνέπεια, συναισθανόμενοι πάντοτε τὶς προσωπικές τους ἀδυναμίες; Πόσοι ἀρνοῦνται τὶς κοσμικὲς ἐκδηλώσεις ποὺ καθημερινὰ πραγματοποιοῦνται, γιὰ νὰ τροφοδοτεῖται ὁ λαὸς μὲ τὰ ἄχυρα τοῦ λεγόμενου πολιτισμοῦ καὶ τῆς τέχνης;
Τὰ ὅσα προαναφέραμε εἶναι παράλογα καὶ ἀκατανόητα γιὰ τοὺς κοσμικοὺς καὶ τοὺς ἄθεους, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται μόνο στὸν ἑαυτό τους καὶ τὰ ὅποια χαρίσματα ἔχουν τὰ θεωροῦν δικά τους κατορθώματα καὶ οἱ ὅποιες ἐπιτυχεῖς δραστηριότητές τους τροφοδοτοῦν τὸν φοβερὸ ἐγωισμό τους καὶ τὴν μεγάλη ἰδέα ποὺ ἔχουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ἐμφανίζονται ἀκόμα καὶ ὡς μοναδικοὶ εὐεργέτες τοῦ κόσμου, ἀφοῦ τὸν ἀνυψώνουν πνευματικά, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα τὸν ὑποβαθμίζουν, ἀφοῦ τὸν παρακινοῦν στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καὶ τοῦ ὑποδεικνύουν ἀναξιοπρεπῆ ζωή ἀπαξιώνοντας μὲ πολλοὺς τρόπους τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι τὸ θεμέλιο κάθε προκοπῆς καὶ ἐπιτυχίας.
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν Θεὸ μέσα τους, δὲν ἔχουν καὶ ἠθικὲς ἀρχές. Ἡ ὑποκρισία συχνά τούς ἐμφανίζει σπουδαίους στὰ μάτια τοῦ ἀνυποψίαστου λαοῦ. Στὴν πραγματικότητα εἶναι παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν. Οἱ γάμοι, τὰ διαζύγια, οἱ ἀθλιότητες καὶ οἱ βιαιότητες εἶναι τὰ καθημερινά τους ὀλισθήματα, τὰ ὁποῖα μὲ περισσὸ θράσος δημοσιοποιοῦν ὡς καλλιτεχνικὲς ἐπιτυχίες καὶ καυχῶνται γι’ αὐτά. Ἡ τρέλλα στὸ μεγαλεῖο της!
Ορθόδοξος Τύπος
