Οἱ ὑβριστές τῆς Παναγίας καί ἡ θλιβερή χλιαρότητα τῶν δικών μας ἀντιδράσεων
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Τρομακτικό τό συναίσθημα τῆς βλασφημίας, ὅσο καί ἄν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες (ὅπως καί λίγο πρίν τό ἐκάστοτε Πάσχα) ἔχει καταντἠσει πιά συνήθεια νά λυσσομανοῦν τά ἔνσαρκα ὀρφανά τῶν δαιμόνων, συκοφαντώντας καί χλευάζοντας τά ἱερά καί ὅσιά μας. Μά αὐτό δέν σημαίνει πώς συνηθίζεται κιόλας. Καί φέτος, μέ ἀνοιχτές καί πυοφοροῦσες μάλιστα τίς πληγές ἀπό τήν κτηνωδία τῆς ὑγειοναζιστικῆς δικτατορίας πού ἐδῶ καί δύο χρόνια διαλύει τίς ζωές μας καί διώκει ἀνοιχτά τήν πίστη μας, ἡ ὀδύνη ἦταν πολλαπλή. Ἦταν ἐξάλλου καί ὑπέρμετρα πιό χυδαία καί σοκαριστική ἠ ἐπίθεση.
Καί δέν ἦταν μόνο τό γνωστό πλέον τερατούργημα μέ τόν «ἐπιστήμονα» - κυβερνητικό πλασιέ τῆς δῆθεν πανδημίας (καί γκαιμπελίσκο τῆς φασιστικῆς ὑστερίας), μέ τή χυδαία ὕβρι ἀπέναντι στό πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Παναγιᾶς μας. Ἀκόμη πιό χυδαία καί βλάσφημη ἴσως ἀλητεία εἴδαμε καί ἀπό ἔτερο γνωστό τζουτζέ τοῦ ψευτοπροδευτικοῦ νεοελληνέζικου ὑπονόμου, πού προσπαθεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια ὁ κακομοίρης νά ὑποδυθεῖ εἰς μάτην τόν ταλαντοῦχο συγγραφέα καί πού στή μανιώδη ἀπόπειρα νά ἀντισταθμίσει μέ κάτι ἄλλο τή σεσημασμένα ἄδεια ὕπαρξή του, βρῆκε τρόπο νά κρατήσει ἐπαφή μέ τή δημοσιότητα, μέ ἕνα φρικῶδες χλευαστικό «διήγημα». Ἕνα «διήγημα» πού - μέσω μίας λεπτομερῶς διεστραμμένης μυθοπλασίας - φέρει τήν Παναγία μας νά ἔχει παράνομη σχέση μέ ἕνα Ρωμαίο στρατιώτη καί τόν Χριστό νά εἶναι καρπός τῆς σχέσης αὐτῆς (ἀπό φρίκη ἀρνοῦμαι νά γράψω περισσότερα, ὅποιος μπορεῖ καί ἀντέχει, ἄς τό ἀναζητήσει στό διαδίκτυο). Ἔνα σιχαμερό καί ἀποτρόπαιο σκουπίδι δηλαδή, πού εἶναι ἀδύνατον νά τό διαβάσεις, χωρίς νά κινδυνεύσεις μέ πολλαπλά ἐγκεφαλικά καί ἐπίσης δίχως νά κλάψεις πικρά γιά τήν κτηνώδη κατάσταση στήν ὁποία ἔχουν φτάσει κάποιοι (ἀτυχῶς αὐτοπροσδιοριζόμενοι ἀκόμη ὡς ἀνθρώπινα πλάσματα), ἀλλά τελικά καί ὅλοι μας ὡς κοινωνία, ἀπό τή στιγμή πού ἀνεχόμαστε τέτοια ἄρρητα κοπρουργήματα, χωρίς νά ξεσηκωνόμαστε.
Καί μιλώντας γιά ξεσηκωμό, φυσικά δέν ἐννοῶ ἀστεῖες «ἀντιδράσεις» σάν το ψοφοδεές ἀνακοινωθέν τῆς διαρκοῦς Συνόδου ἀπέναντι στόν Μόσιαλο (γιά τόν Χωμενίδη μάλιστα, παρότι ἐπίσης γνώριζε, δέν ἔκαμε κἄν τήν παραμικρή μνεία) ἤ σάν τίς λοιπές ἀγαπουλιάρικες δηλώσεις κληρικῶν καί «εὐσεβῶν» χριστιανούληδων, δηλώσεις τοῦ τύπου «ὁ Θεός νά τόν λυπηθεῖ». ἤ (ἀκόμη χειρότερα) «ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη τή δική μας ὑπεράσπιση». Καί θά εἴμαι ξεκάθαρος: τό τί θά κάνει ὁ Θεός εἶναι δικό Του ζήτημα, το θέμα ὅμως εἶναι τί περιμένει ἀπό ἐμᾶς καί τί ὀφείλουμε νά κάνουμε ἐμεῖς. Καί τό ὅτι δέν μᾶς ἔχει ἀνάγκη, εἶναι ἐπίσης προφανές, ἀλλά τό θέμα εἶναι τί ἔχουμε ἐμεῖς ἀνάγκη γιά τούς ἑαυτούς μας. Ἐδῶ δέν χωρᾶνε σιωπές, δέν χωρᾶνε συμβιβαστικές ἀστειότητες, δέν χωράει τό νά «γυρίσεις καί τό ἄλλο μάγουλο». Ἐδῶ δέν κακολογοῦν ἐμᾶς γιά νά προσπαθήσουμε νά τό ὑπομείνουμε μέ ταπεινοφροσύνη, ἐδῶ ὑβρίζουν τόν Θεό μας καί τήν πάναγνη Μητέρα Του, ἐδῶ χυδαιολογοῦν καί περιπαίζουν ἐν οὐ παικτοῖς. Καμία σιωπή ἐδῶ δέν δικαιολογεῖται, ἀλλά οὔτε καί καμία χλιαρότητα. Κι οὔτε μπορεῖ νά γίνει ἀνεκτό κανένα δαιμονισμένο ἄταφο κουφάρι, πού περιφέρεται ἀσύδοτο μέ τήν ψευτοπροοδευτική του προβιά καί κοπρίζει ἀνενόχλητο πάνω στά πάνσεπτα ὅσια καί ἱερά μας.
Τό λιγότερο πού θά ἔπρεπε συνεπῶς νά συμβαίνει αὐτή τή στιγμή εἶναι νά εἴμαστε ὅλοι μας στα κάγκελα, κλῆρος καί λαός, μέχρι νά ζητήσει συγγνώμη ὁ τρισάθλιος ψευτοδιανοούμενος καί μέχρι νά ἀναιρέσει ὁ πανάθλιος ψευτοεπιστήμονας (καί συνάμα βεβαίως νά πάψει ἄμεσα νά ἐκπροσωπεῖ διεθνῶς τή χώρα μας στό ὁτιδήποτε). Θά ἔπρεπε νά εἴμαστε στά κάγκελα καί γιά τόν κυβερνητικό συρφετό πού συνεχίζει νά τόν καλύπτει σιωπηλά (καί ἐπομένως νά συναινεῖ ἀναφανδόν μέ τήν ἀδιανόητη βλασφημία). Καί ἐπίσης, εἰδικά οἱ ἐπίσκοποι, ἀντί γιά χλιαρές κενοτιποτολογίες, θά ὄφειλαν νά δοῦν - ἔστω καί σέ αὐτό - τί ὁρίζουν μέ τόση σαφήνεια οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀπέναντι στήν αἰσχρή βλασφημία καί νά πράξουν ἐπιτέλους ἀνάλογα. Μήπως καί κατορθώσουν νά μᾶς δείξουν δηλαδή, ἔστω καί κατ’ ἐξαίρεσιν, τό σθένος τους καί σέ κάποιο ἀπό τά πραγματικά σοβαρά ζητήματα. Ὄχι μόνο στούς ἐκβιασμούς τῶν άνεμβολίαστων πιστῶν, στίς διώξεις τῶν παραδοσιακῶν ἱερέων καί στήν εύλαβική ἐφαρμογή τῶν φασιστικῶν μέτρων τῆς ἀντίχριστης δυστοπίας.
Χωρίς βέβαια αὐτό νά σημαίνει πώς εἴμαστε τόσο ἀνόητοι, ὥστε νά περιμένουμε τό παραμικρό πλέον ἀπό αὐτούς. Τό τί ὅμως θα ἔπρεπε καί στό θέμα αὐτό νά πράξουν, ὀφείλουμε νά τό ποῦμε. Ὅπως καί τό ὅτι γιά μιά ἀκόμη πολλοστή φορά - ὅπως ἀκριβῶς καί ἐμεῖς, ἔτσι καί αὐτοί - «ἐζυγίσθησαν, ἐμετρήθησαν καί εὐρέθησαν ἐλλιπεῖς». Εῖναι δυστυχῶς ἀπολύτως βέβαιο πώς δέν θά εἶναι καί ἡ τελευταία…
