Θεοφάνης Μαλκίδης
Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες, όλοι οι λαοί που υπέστησαν τη μαζική σφαγή, τη Γενοκτονία ευελπιστούσαν και περίμεναν την τιμωρία των Τούρκων αξιωματούχων που ήταν υπεύθυνοι για το σχεδιασμό του εγκλήματος.
Οι νέες όμως πολιτικές των Μεγάλων Δυνάμεων, η εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης και η άνοδος του Κεμάλ στο οθωμανικό εσωτερικό δεν επέτρεψαν να υπάρξει έστω και η στοιχειώδη καταδικαστική πράξη για τους πρωταίτιους της Γενοκτονίας.
Οι ελάχιστες δίκες έγιναν πριν στην Κωνσταντινούπολη, βάσει των άρθρων 45 και 170 του οθωμανικού Ποινικού Κώδικα για τους υπουργούς και μέλη του κόμματος της Ένωσης και Πρόοδος, συμπεριλαμβανομένων των βασικών αρχιτεκτόνων της γενοκτονίας, Tαλαάτ και Ενβέρ πασά, οι οποίοι δικάστηκαν ερήμην. Παρότι καταδικάστηκαν δε εξέτισαν ποτέ την ποινή τους αφού με Γερμανική συνδρομή είχαν διαφύγει…
Παρόλα αυτά, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να διαψευστούν οι Ελληνικές και οι Αρμενικές προσδοκίες από τους Συμμάχους σχετικά με την ουσιαστική τιμωρία υπευθύνων. Οι εμπνευστές και οι εκτελεστές της Γενοκτονίας , αλλάζοντας τα ονόματά τους και το σημαντικότερο μένοντας ατιμώρητοι, τράπηκαν σε φυγή βρίσκοντας καταφύγιο αρκετοί από αυτούς στη Γερμανία, όπου εμφανιζόταν ο Χίτλερ και οι Ναζί .
Οι Αρμένιοι αποφάσισαν να δράσουν, γνωρίζοντας ότι τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων δεν ταυτιζόταν με τα δικά τους: Η ετυμηγορία της τιμωρίας των υπεύθυνων της Γενοκτονίας των Αρμενίων, δόθηκε από το 9ο Παγκόσμιο Συμβούλιο της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας που οργανώθηκε το φθινόπωρο του 1919.
Οι εκτελέσεις, τις οποίες το 10ο Παγκόσμιο Συμβούλιο της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας αποκάλεσε «Ειδική Επιχείρηση», ξεκίνησαν με αυτήν του Ταλαάτ Πασά, του υπεύθυνου της Γενοκτονίας Αρμενίων και Ελλήνων, όταν έπεφτε νεκρός στο πεζοδρόμιο με μια σφαίρα από το όπλο του Τεχλιριάν, ο οποίος στη δίκη που θα γίνει τον Ιούνιο του 1921 θα αθωωθεί. Ακολούθησαν οι εκτελέσεις των Τζιβανσίρ, Σαϊντ Χαλίμ Πασά, Μπεαχεντίν Σακίρ, Τζεμάλ Αζμί, Τζεμάλ Πασά και Ενβέρ Πασά στο διάστημα 1921-1922.
Έχει ενδιαφέρον ότι ο Χίτλερ και οι Ναζί έστειλαν συλλυπητήρια μηνύματα για τον Ταλαάτ, αφού οι μέθοδοι των Νεότουρκων και των Κεμαλικών αποτέλεσαν την έμπνευσή τους και για τα δικά τους εγκλήματα. Το «ποιος θυμάται τους Αρμένιους » που αναφώνησε ο Χίτλερ και η θέση του ότι «ο Κεμάλ είναι δάσκαλός μου και εγώ ο μαθητής του» είναι δύο ακόμη αποδείξεις για τη σχέση του Νεοτουρκισμού- Κεμαλισμού με τον Ναζισμό.
Η επιχείρηση εξολόθρευσης των υπευθύνων της Γενοκτονίας ονομάστηκε πολύ εύστοχα από τον Σιμόν Βρατσιάν ως η «Νυρεμβέργη των Αρμενίων».
Για τους Ναζί εγκληματίες η τιμωρία ήρθε από τη δίκη τους στη Νυρεμβέργη, δεν έγινε όμως το ίδιο και τους ενόχους της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ελλήνων….
Εκατό χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το αίτημα της Ελληνικής Δημοκρατίας σε διμερείς και διεθνείς συναντήσεις με τις ΗΠΑ, την ΕΕ, την Τουρκία, θα πρέπει να είναι ένα : Δικαιοσύνη, Καταδίκη της Τουρκίας, Αναγνώριση της Γενοκτονίας τώρα !
