Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτα στην ακόλουθη εμετική επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη στον Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο, με την ευκαιρία της εορτής των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Άλλωστε, εμείς είμαστε οι φανατικοί, οι τυφλοπόντικες και κακεντρεχείς που κάνουν "ιεροκατάκριση"!
Να τους χαίρονται λοιπόν οι υποστηρικτές τους! Ένα μόνο λέμε: Κοινό Ποτήριο με τους Λατίνους, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΗΡΥΞΟΥΝ ΤΙΣ ΦΡΙΚΤΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΟΥΣ!
Τω Αγιωτάτω και Μακαριωτάτω Πάπα της Πρεσβυτέρας Ρώμης Φραγκίσκω, εν Κυρίω χαίρειν.
"Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος, αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι ἀναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον" (Α´ Πετρ. α , 3-4), ομολογούμεν και ημείς μετά Πετρου του Πρωτοκορυφαίου των Αποστόλων από της καθ ἡμᾶς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως - Νεας Ρωμης, απευθύνοντες εγκάρδιον αδελφικόν εόρτιον χαιρετισμόν και ασπασμόν τη Υμετέρα σεβασμιοποθήτω Αγιότητι επί τη ευσήμω ημέρα της πανηγύρεως των Αγίων Αποστόλων Πετρου και Παύλου, τη και Θρονική Εορτή της καθ Ὑμᾶς σεβασμίας Εκκλησίας της Ρωμης.
Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, συνεχίζον την παράδοσιν, συμμετέχει και εφέτος εις την χαράν της κοσμούσης το πρώτον κατά την εορτήν ταύτην τον Θρόνον της αρχαίας Εκκλησίας της Ρωμης Υμετέρας Αγιότητοςκαι συγχαίρει ολοκαρδίως μετ' Αυτής και μετά του ευσεβούς λαού Αυτής επί τη εορτή των δύο τούτων Αγίων Αποστόλων και εκφράζει την προσδοκίαν και την ελπίδα ότι αι κατευθύνσεις της Υμετέρας Αγιότητος προς την απλότητα και την φιλανθρωπίαν, αι οποίαι παγκοσμίως εγένοντο εν ευαρεσκεία και ικανοποιήσει αποδεκταί, θα εμποτίσουν βαθύτατα την Εκκλησίαν και θα προσανατολίσουν το πνεύμα αυτής προς τα ουσιώδη του νόμου, την κρίσιν και το έλεος, ως διδάσκει και απαιτεί ο ιδρυτής αυτής Κυριος ημών Ιησούς Χριστός, ο καλέσας ημάς πάντας αληθώς "εις ελπίδα ζώσαν".
Υπήρξε λίαν συγκινητική η γνωσθείσα ευρέως στάσις της Υμετέρας Αγιότητος εις τα θέματα ταύτα της απλότητος και της φιλανθρωπίας. Είναι αληθές, ωσαύτως, ότι η Εκκλησία του Χριστού και τα μέλη αυτής πάντοτε ενεπνέοντο υπό των αυτών ιδεών και των ιδίων αρχών της φιλανθρωπίας και της απλότητος. Αι σύγχρονοι Χριστιανικαί κοινωνίαι γέμουσι φιλανθρωπικών και αγαθοεργών καταστημάτων και φιλανθρώπων, αλλά αι ανάγκαι, ιδίως εις την ημετέραν εποχήν, εποχήν οικονομικής κρίσεως και δυσχερείας, και κυρίως κρίσεως αξιών και θεσμών είναι μεγάλαι και δια τούτο χρειάζεται πάντοτε να υποκινώνται τα φιλάνθρωπα αισθήματα προς δράσιν και ανακούφισιν των ενδεών.
Το πνεύμα τούτο της απλότητος ασφαλώς οφείλει να διέπη και τας σχέσεις των Εκκλησιών και των Χριστιανών, οι οποίοι, κρίμασιν οις οίδε Κυριος, ευρίσκονται σήμερον διηρημένοι εις διαφόρους Χριστιανικάς Εκκλησίας και Ομολογίας. Έχομεν δι ἐλπίδος ότι οι εν εκκρεμότητι διάλογοι μεταξύ των Εκκλησιών, και μάλιστα ο ημέτερος, ο μεταξύ των δύο μεγάλων Εκκλησιών Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου διάλογος της αγάπης, της θεολογίας και της αληθείας, θα συνεχισθούν καρποφόρως εν πνεύματι απλότητος και φιλαδελφίας, αλληλοκατανοήσεως και αληθείας, και θα φέρουν τούς επιθυμητούς καρπούς της προσεγγίσεως προς την μοναδικήν εν Χριστώ αλήθειαν, η οποία και εν τέλει είναι η μόνη η οποία δύναται να ενώση και θα ενώση τούς χριστιανούς.
Δεν είναι, Αγιώτατε Αδελφέ, η πίστις ημών συμπίλημα διαφόρων δοξασιών δια την εναρμόνισιν των συζητουμένων, αλλά αποκεκαλυμμένη μοναδική α λ η θ ε ι α, εκφραζομένηδια Ιησού Χριστού και εν τω προσώπω Αυτού, ώστε τελικώς το ζητούμενον υπό πάντων των διαλεγομένων να είναι η προσέγγισις, η ψηλάφησις, η κατανόησις και η βίωσις του Προσώπου Αυτού, εν τω Οποίω συγκεφαλαιούται η αποκαλυπτομένη τοις ούσι μετ' Αυτού εν Αγίω Πνεύματι πιστοίς αλήθεια.
Η Θρονική Εορτή μιας Εκκλησίας, της Υμετέρας σήμερον, τον προσεχή Νοέμβριον της κατά Κωνσταντινούπολιν ημετέρας Εκκλησίας, επί τη μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, αποτελεί σταθμόν και ορόσημον της πνευματικής πορείας εκάστης εξ αυτών. Παρέχει αφορμήνανασκοπήσεως του παρελθόντος καιοραματισμού δια το μέλλον. Τα πραχθέντα και τα συμβάντα κατά το παρελθόν δεόντως αξιολογούμενα και σταθμιζόμενα διακρίνονται εις αγαθά και προωθητέα και εις εσφαλμένα και αποφευκταία.
Είθε εκάστη αρχομένη μεθέορτος περίοδος να είναι πλήρης αξιομιμήτων και επαινετών και προωθητέων έτι περαιτέρω πρωτοβουλιών και δραστηριοτήτων της Υμετέρας σεβασμίας Αγιότητος και της καθ Ὑμᾶς ιστορικής Εκκλησίας, ίνα ούτως εγγίζωμεν ως αδελφοί ορθώς την εν Χριστώ αλήθειαν, βιούντες και μετ' Αυτού συμπορευόμενοι "εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον" και ίνα το "δοκίμιον της πίστεως ημών ... ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν" (πρβλ. Α´ Πετρ. 7), ότι "ούτως εστί το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντας φιμούν την των αφρόνων ανθρώπων αγνωσίαν[...]πάντας τιμώντας, την αδελφότητα αγαπώντας, τον Θεόν φοβούμενοι" (πρβλ. Α´ Πετρ. β ,15 και 18).
Δια της Πατριαρχικής ημών Αντιπροσωπείας, υπό την ηγεσίαν του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κυρίου Ιωάννου και τη συμμετοχή των Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Σινώπης κ. Αθηναγόρου και Οσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Προδρόμου Ξενάκη, εκφράζομεν τα αισθήματα ταύτα και τας εγκαρδίους συγχαρητηρίους ευχάς της καθ ἡμᾶς Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και ημών προσωπικώς, και συγχρόνως απάντων των Ορθοδόξων Χριστιανών, επί τη φαιδροψύχω και ευκλεεί ταύτη Υμετέρα πανηγύρει.
Και νυν μετά χρηστών ελπίδων ατενίζομεν προς την συμπόρευσιν ημών προς το κοινόν ποτήριον. Δεν παραγνωρίζομεν τας υπαρχούσας δυσκολίας δια την ποθητήν ενότητα πάντων των χριστιανών. Όμως, δεν παύομεν να εργαζώμεθα όση ημίν δύναμις και να ελπίζωμεν εις το Πανάγιον Πνεύμα. Τούτο το Πνεύμα, "σοφώτατον γαρ και φιλανθρωπότατον", κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, "εάν αλιέας εύρη, σαγηνεύει Χριστώ, κόσμον όλον τη του λόγου πλοκή συλλαμβάνοντας", καθάπερ Πετρον. "Εαν διώκτας θερμούς, τον ζήλον μετατίθησι και ποιεί Παύλους αντι Σαύλων και τοσούτον εις ευσέβειαν, όσον εις κακίαν κατέλαβε. Τούτο και Πνεύμά εστι πραότητος". Τούτο το Πνεύμα ποιεί και ημάς σήμερον "τολμηρούς κήρυκας" της χριστιανικής ενότητος, υπέρ της οποίας ακαταπαύστως "κάμπτομεν τα γόνατα ημών προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού". Το Πνεύμα το Άγιον "ην μεν αεί και έστι και έσται, ούτε αρξάμενον ούτε παυσόμενον". Δια τούτο πάντοτε θα εμπνέη ημίν τον πόθον δια την εν απλότητι ενότητα και την κοινήν σωτηρίαν∙ "μόνον ει σταίητε μεθ ἡμῶν και κοινή την Τριάδα δοξάσαιμεν", Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, "παρ᾽ ων μόνων γινώσκεται μία σύναξις, λατρεία μία, προσκύνησις, δύναμις, τελειότης, αγιασμός". Και αυτό το Πνεύμα το Άγιον "ήδεται των προς ημάς δωρημάτων".
Όθεν, συμπανηγυρίζοντες μετά της Υμετέρας προσφιλούς Αγιότητος, προσευχόμεθα μετά του Υμνωδού της καθ' ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τούς κοινούς ημών προστάτας κλεινούς Αποστόλους: "Χαίρετε, μακαρία ξυνωρίς• η μία ψυχή εν δυσί σώμασι, Πετρε και Παύλε, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε• αδιαλείπτως υπέρ ημών εξαιτούμεθα προσεύχεσθαι• τας υποσχέσεις υμών πληρώσατε". Χαίρετε, και μη επιλάθησθε ημών, αλλά τη ανάρχω Τριάδι αμέσως παριστάμενοι υπέρ ημών πάντων τα σωτήρια εξαιτείσθε, ίνα τύχωμεν των αιωνίων αγαθών, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών• Ω η δόξα και το κράτος, η τιμή και η προσκύνησις, και η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη, συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
βιγ´ Ιουνίου κβ´
