Ηγέτες σε …δύση
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
«Όσον δι’ εμέ, εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Είναι λόγια ενός πραγματικού ηγέτη, του Ιωάννη Καποδίστρια, του πολιτικού που για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία μας, τιμήθηκε με τον τίτλο του «αγίου της πολιτικής». Από τον Κυβερνήτη και εντεύθεν η στάθμη της ικανότητας και της μεγαλοσύνης συνεχώς πέφτει για να καταλήξουμε, στις ακατάστατες μέρες μας, σε σπιθαμιαίους τύπου Τσίπρα ή σε πορφυρογέννητους τύπου Μητσοτάκη… Τρικούπης, Βενιζέλος και βασιλιάς Κωνσταντίνος την περίοδο της εθνικής ομοψυχίας, Μεταξάς και Πλαστήρας είναι τα ονόματα που ξεχωρίζουν στην ταραγμένη ιστορία μας, για την ηγετική τους φυσιογνωμία. Από το 1974 και μετά, την περίοδο της μεταπολίτευσης όπως ονομάζεται, όλοι τους, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, ρίχνουν τσεκουριές στο δέντρο της πατρίδας, που κατάντησε «κάλαμος υπό ανέμου σαλευόμενος».
Η μετριοκρατία όμως δεν περιορίζεται μόνο στον τόπο μας. Έβλεπα τις προάλλες τον Αμερικανό πρόεδρο, που θυμίζει εκείνα τα παλιά παιχνίδια με του κουρδιστήρι, τα οποία περπατούσαν ή μιλούσαν με μηχανικές κινήσεις, όσο «διαρκούσε η συσπείρωση του ελατηρίου που έδινε την ενέργεια», για να θυμηθούμε την σχολική Φυσική. Μιλούσε κατά του Πούτιν, χαρακτηρίζοντάς τον «δολοφόνο, σκέτο κακοποιό και δικτάτορα». Είναι, ερωτώ, αυτή φρασεολογία που αρμόζει σε πρόεδρο μιας δημοκρατικής χώρας, μομφές ανήκουστες που απευθύνονται στον πρόεδρο μιας άλλης μεγάλης χώρας; Με τέτοιες λέξεις, αντλημένες από οχετούς και υπονόμους, προσβλητικές, όχι μόνο για το πρόσωπο του Ρώσου ηγέτη, αλλά και για τον λαό που τον εμπιστεύεται εδώ και εδώ και δεκαετίες, θα ηρεμήσει ο κόσμος; Είναι ο Πούτιν ο Χίτλερ της εποχής μας; Από αυτό το ρυτιδωμένο μορμολύκειο, που βαρύνεται με εγκλήματα πολέμου στην Σερβία και δεν ξέρουμε αν έχει σώας τας φρένας και ποιοι τον ορμηνεύουν, όταν εκστομίζει τέτοιες επικινδυνότατες ανοησίες, περιμένουμε να ειρηνεύσει η σπαρασσόμενη Ευρώπη; Δηλαδή, ο Γάλλος πρόεδρος και ο Γερμανός καγκελάριος συζητούν με έναν κακοποιό και δολοφόνο; Η Ευρώπη συμφωνεί με τις αθλιότητές του; Μα είναι ολοφάνερο ότι αυτός και τα παρανοϊκά τσιράκια που τον δορυφορούν, δολοφονούν την ειρήνη, θέλουν πάση θυσία να συνεχιστεί ο πόλεμος, να εκτίθεται, κατ’ αυτούς ο Πούτιν, να κοπούν όλες οι γέφυρες συνεννόησης, να πλημμυρίσει η Ευρώπη με το πανάκριβο αέριό τους, να ταπεινωθεί η Ρωσία, να επιβεβαιώσουν ποιοι είναι οι πραγματικοί αυθέντες του κόσμου. Κάποτε, όταν η μεγάλη και σπουδαία αυτή χώρα, η Αμερική, είχε προέδρους, παγκόσμια αναστήματα, ρωτήθηκε ο 16ος πρόεδρός της, ο Αβραάμ Λίνκολν (1809-1865), γιατί επιμένει να κάνει φίλους τους εχθρούς του, απάντησε με την σοφία και την ευφυολογία που τον χαρακτήριζε: « Μα, μήπως δεν καταστρέφω τους εχθρούς μου κάνοντάς τους φίλους μου;». Γι’ αυτό και τον δολοφόνησαν…
Είναι ηγέτης μήπως εκείνος ο αλλοπρόσαλλος Βρεττανός πρωθυπουργός ονόματι Μπόρις Τζόνσον; Ξέρουμε ότι πάντοτε οι Άγγλοι είναι γλοιώδες παρακολούθημα των Αμερικανών, ξεπεσμένοι και ξεδοντιασμένοι αποικιοκράτες, λαός σε βαθιά διαφθορά και πνευματική κρίση. Αυτός ο βοστρυχωτός καλοπερασάκιας, παρατεταμένης ανοησίας και απύθμενης ανωριμότητας, κενολόγος, είναι ηγέτης; Προφανώς προσπαθεί να μιμηθεί τον Τσώρτσιλ, όμως ούτε στα νυχοπόδαρα του μεγάλου πολιτικού δεν φθάνει. Για τις ΗΠΑ έλεγε ο Τσώρτσιλ πως «είναι η χώρα που πέρασε από την βαρβαρότητα στην παρακμή, χωρίς να γνωρίζει τον πολιτισμό», ενώ για τους Γάλλους, με την απαράμιλλη αίσθηση του χιούμορ που τον διέκρινε, έλεγε μετά την απελευθέρωση του Παρισιού, με ψευτομετριοφροσύνη: «Ζητώ συγγνώμη για τα κακά γαλλικά μου. Δεν μίλησα γαλλικά επί τέσσερα χρόνια, γιατί είδα ότι υπήρχε αρκετή καταστροφή στον κόσμο και δεν ήθελα να προσθέσω άλλη μία». (Οι παραπομπές από το ωραίο βιβλίο «Το χιούμορ των πολιτικών», «Εκδοτική Εστία», του παλιού ευπατρίδη πολιτικού, Αθανασίου Κανελλοπούλου).
Ποιοι είναι οι υπόλοιποι ηγέτες σε… Δύση, στους οποίους ελπίζει η Ευρώπη να γίνει κάποια στιγμή Ένωση και όχι… εκκένωση των Αμερικανών; Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ντράγκι, τραπεζίτης την δεκαετία 2010-2020, που η πατρίδα μας λασπωνόταν από τις ακαθαρσίες των μνημονίων, παρακεντές εκείνου του άθλιου Γερμανού υπουργού οικονομικών Σόιμπλε. Μήπως δείχνει ηγετική στόφα ο νυν Γερμανός καγκελάριος Σολτς; Τι βλέπουμε στις άλλες δυτικές χώρες; Κάτι άοσμα και άχρωμα μειράκια, νεοταξίτες ολκής, κοσμοπολίτες της μιας πεντάρας, ίδιοι και απαράλλαχτοι με τον ημέτερο γόνο. (Για τους εν Ελλάδι πολιτικούς στο προειρημένο βιβλίο περιέχεται ένα νόστιμο ανέκδοτο από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου. Έστειλε ο πρωτοκαπετάνιος της Μακεδονίας μας στον πολιτικό και στρατηγό της Αθήνας Φωκίωνα ως δώρο εκατό τάλαντα. Όταν έφεραν τα χρήματα στην Αθήνα, ο Φωκίων ρώτησε τους κομιστές, γιατί, ενώ είναι τόσοι πολλοί Αθηναίοι, σ’ αυτόν μόνο δίνει τόσα πολλά ο Αλέξανδρος. Αυτοί του είπαν:
-Γιατί εσένα μονάχα νομίζει τίμιο και αγαθό άνδρα.
Και ο σπουδαίος Φωκίων απάντησε:
-Ας με αφήσει λοιπόν και να φαίνομαι και να είμαι τέτοιος…).
Για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα. Σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη και γενικά στην Δύση είναι η ανυπαρξία ηγετών. Λεπτεπίλεπτοι και λεπτοστόμαχοι τζιτζιφιόγκοι, μπουκωμένοι από την χλιδή και την υλοφροσύνη, άγευστοι πατρίδας, ανιστόρητοι, άθεοι και ανήθικοι οι περισσότεροι, παραφουσκωμένοι από έπαρση και αλαζονεία, αδυνατούν να διαχειριστούν προβλήματα τέτοιου μεγέθους, ξεπερνούν τις δυνατότητές και την πνευματική τους σκευή. Πες ό,τι θες για τον Πούτιν, «πολεμοχαρής, δικτάτορας, ανισόρροπος, κακοποιός», όμως είναι ηγέτης, μάχεται με πυγμή και σθένος για την πατρίδα του, έχει επίγνωση της ιστορίας του, είναι με τον λαό του και όχι με τα σάπια διεθνή διευθυντήρια (ΔΝΤ, ΟΗΕ, ΕΕ, και λοιπές «ιερές συμμαχίες), και τις μαφίες των λεγόμενων «αγορών». Για την δε πατρίδα μας που τηγανίζεται τις τελευταίες δεκαετίες εξαιτίας της υποτέλειας των «ολιγαρχών» της πολιτικής ισχύει απόλυτα η ρήση του Γέρου του Μοριά: «Είδα τότε ότι ό,τι κάμομε θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε καμμιά ελπίδα από τους ξένους».
