ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Είναι ύπουλοι και επικίνδυνοι. Επιχειρούν να ξελασπώσουν την αφεντιά τους προσωρινά, και όταν αισθανθούν ότι η ώρα της κρίσης θα έχει περάσει, αυτοί οι αδίστακτοι πολυπρόσωποι χαμαιλέοντες, θα αποτελέσουν και πάλι την πιο επικίνδυνη πολιτική εφεδρεία στην προσπάθεια αυτού του αμετανόητου συστήματος να ανασυνταχθεί.
Ποντίκια… αρουραίοι της πολιτικής… βλέπουν το σαπιοκάραβο του πολιτικού συστήματος που έστησαν και τους εξέθρεψε, εκείνου του συστήματος που φόρτωσε τα «έσχες» τους χωρίς να μάθουμε ποτέ το «πόθεν» τους, και τώρα επιχειρούν να αποδράσουν για να περισώσουν ότι μπορούν από τα θρασύδειλά κουφάρια τους.
Ξαναθυμήθηκαν τον «πατριωτισμό» και την «ευθύνη» οι εναλλασσόμενοι πολιτικοί αεριτζήδες του κυβερνητικού θίασου.
Ξαναθυμήθηκαν τον πατριωτισμό που ξέχασαν όταν επέλεξαν να μη βγάλουν από το πολιτικό κάδρο τον χειραγωγούμενο πρωθυπουργό που επέλεξε να εκχωρήσει την εθνική κυριαρχία στο φόντο του κάδρου του Καστελόριζου.
Ξαναθυμήθηκαν τον πατριωτισμό που δε θυμήθηκαν όταν - «πατριωτικά» δρώντες - προσυπέγραψαν το μνημόνιο της υποταγής για να «σώσουν» τη χώρα.
Ξαναθυμήθηκαν τον πατριωτισμό που δε τους άγγιξε όταν προσυπέγραφαν την κατάλυση του Συντάγματος. Δ ε τους άγγιξε, ούτε όταν ο «ηγέτης» τους εμπορευόταν στυγνά την Εθνική ταυτότητα, αλλά ούτε όταν όλοι μαζί υπέταξαν και το Σύνταγμα και την αξιοπρέπειά μας στο Μνημόνιο της ντροπής.
Ξαναθυμήθηκαν την ξεχασμένη τους ευθύνη, μια ευθύνη που δε τους άγγιξε όταν έστηναν με την πολιτική τους μια εφιαλτική βιομηχανία παραγωγής ανέργων, εξοντωμένων μικροεπαγγελματιών, συνταξιούχων σε απόγνωση.
Ξαναθυμήθηκαν τη χαμένη τους ευαισθησία που δεν επέδειξαν όταν το κόμμα τους στο σύνολό του έστηνε τη δολοφονική βιομηχανία αυτοκτονιών των συμπολιτών μας που η πολιτική τους έφερε σε απόγνωση και άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην καταστροφή.
Τώρα… αυτά τα δαρμένα σκυλιά… αυτά τα θρασύδειλα πλάσματα… κατατρομαγμένα από τη μαχόμενη κοινωνία που τους αμφισβητεί πλέον ευθέως, και τείνει να καταστεί αποφασισμένος εκδικητής για την προδομένη της ελπίδα, θυμήθηκαν ξαφνικά ότι υπάρχουν «όργανα», και «διαδικασίες» που πρέπει να τηρηθούν.
Και δε τα θυμήθηκαν γιατί έχουν την πρόθεση έστω και εκ των υστέρων να ανατρέψουν τον εφιάλτη, αλλά γιατί αναζητούν τρόπους χρυσώματος του χαπιού και κυρίως επικοινωνιακές διεξόδους για να «σώσουν» από την κοινωνική οργή τα πουλημένα τους τομάρια.
Ποντίκια… αρουραίοι της πολιτικής… βλέπουν το σαπιοκάραβο του πολιτικού συστήματος που έστησαν και τους εξέθρεψε, εκείνου του συστήματος που φόρτωσε τα «έσχες» τους χωρίς να μάθουμε ποτέ το «πόθεν» τους, και τώρα επιχειρούν να αποδράσουν για να περισώσουν ότι μπορούν από τα θρασύδειλά κουφάρια τους.
Τώρα που νιώθουν την καυτή ανάσα του οργισμένου λαού να τους αγγίζει απειλητικά, επιχειρούν να αποδείξουν πως είναι κατά τι καλύτεροι από τους χειρότερους όλων των εποχών.
Όχι…
Αυτοί οι πολιτικοί αεριτζήδες δεν πρέπει να εξαπατήσουν κανέναν.
Είναι ύπουλοι και επικίνδυνοι. Επιχειρούν να ξελασπώσουν την αφεντιά τους προσωρινά, και όταν αισθανθούν ότι η ώρα της κρίσης θα έχει περάσει, αυτοί οι αδίστακτοι πολυπρόσωποι χαμαιλέοντες, θα αποτελέσουν και πάλι την πιο επικίνδυνη πολιτική εφεδρεία στην προσπάθεια αυτού του αμετανόητου συστήματος να ανασυνταχθεί.
Κανένας οίκτος…
Καμία άφεση αμαρτιών…
Κανένα συγχωροχάρτι στα τρομαγμένα ανθρωποειδή που παίζουν θέατρο σε βάρος της Ελληνικής κοινωνίας.
Εστάλη απο http://ellinikoforum.blogspot.com/
