"Δεν είναι απαραίτητο να έχει διαβάσει κάποιος τη «Φάρμα των Ζώων» και το «1984» του Orwell για να κατανοήσει τί συμβαίνει στην Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας: αρκεί να ανακαλέσει στη μνήμη του το απόφθεγμα του Guicciardini ότι τα ίδια πράγματα ανακάμπτουν με διαφορετικά χρώματα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στη θέση του Πιπινέλη, Υπουργού Εξωτερικών της δικτατορίας ο οποίος αρνήθηκε (το 1970) να ανανεώσει το διπλωματικό διαβατήριο του διάσημου Έλληνα ποιητή, πρέσβη και νομπελίστα, Γιώργου Σεφέρη, σήμερα έχουμε τον νυν Υπουργό Εξωτερικών, κ. Αβραμόπουλο, να επιχειρεί να ανακαλέσει τον τίτλο του Πρέσβη επί τιμή από διπλωμάτη ο οποίος βγήκε προσφάτως στη σύνταξη. Το επόμενο βήμα είναι η απόπειρα ανακλήσεως του διπλωματικού διαβατηρίου του πρώην πρέσβη.
Ο κ. Αβραμόπουλος, μάλιστα, έφτασε μέχρι του σημείου να ετοιμάσει σχετικό διάταγμα, το οποίο έστειλε για υπογραφή στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, προκειμένου να ανακληθεί το προηγούμενο ΠΔ που απένειμε τον τίτλο. Ο κ. Παπούλιας, πρώην Υπουργός Εξωτερικών κι αυτός, το υπέγραψε, παρά το γεγονός ότι υπήρξε κάποτε σκληρότατος επικριτής της χούντας. Όσο πιο πολύ αλλάζουν τα πράγματα, τόσο πιο ίδια μένουν: ο οξυδερκής αναλυτής έχει το δικαίωμα να σκεφτεί ότι δεν είναι πλέον παρά ένα όργανο της νέας ευρωγερμανικής δοσιλογικής χούντας. Η εικόνα που σου έρχεται αυτομάτως στο μυαλό είναι εκείνη ενός μεθυσμένου ψαριού το οποίο κολυμπάει νωθρά ακολουθώντας το ρεύμα.
Αφήνοντας κατά μέρος την δική μου αψίκορη και γραφική ρητορική, ας ρίξουμε μια σύντομη -καίτοι διεισδυτική- ματιά στο τί κρύβεται πίσω από αυτήν την μυστήρια και αψυχολόγητη κίνηση του κ. Αβραμόπουλου, λαμβάνοντας υπ' όψιν τεχνηέντως παραγνωρισμένα στοιχεία της ανθρώπινης φύσεως όπως η απληστία, ο φόβος, η φιλοδοξία και ο φθόνος. Ο κ. Αβραμόπουλος είναι πρώην διπλωμάτης, ο οποίος παραιτήθηκε προκειμένου να ακολουθήσει μια επικερδέστερη καριέρα ως πολιτικός. Πέραν των γενναίων ποσοτήτων κοπανιστού αέρα που σέρβιρε, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων μη εφαρμόσιμων ιδεών του, όπως 'ας συγχωνεύσουμε την Ελληνική και την Τουρκική κοινωνία' που είχαν ως μοναδικό στόχο την αυτοπροβολή, ο συγκεκριμένος δεν έχει κάνει κάτι το ουσιαστικό για τη χώρα του. Όλο αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον Λεωνίδα Χρυσανθόπουλο, ο οποίος τα λέει έξω από τα δόντια, και συνεχώς υπεραμύνεται της χώρας του και μάλιστα με ιδιαίτερη ζέση. Ο κ. Αβραμόπουλος, μάλιστα, είχε εξάρει τον Χρυσανθόπουλο πριν από λίγους μόλις μήνες για την μακροχρόνια προσφορά του και τις υπηρεσίες του από τη θέση του Γενικού Γραμματέως της Συνόδου Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου. Επομένως εδώ διαφαίνεται μια περίεργη αντίφαση, η οποία θα έκανε κάποιον να διερωτηθεί αν κάποια εξωτερική επιρροή έπαιξε κάποιον ρόλο. Η Ελλάδα έχει ιστορικά την μάλλον ατυχή τάση να υποκύπτει σε διάφορες ξένες πιέσεις...
Εν αντιθέσει προς την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών, ο Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος νοιάζεται για τη χώρα του περισσότερο απ' ό,τι για την δική του εικόνα. Είναι ηγετικό στέλεχος οργανώσεως η οποία, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει την έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ. Έχει γράψει μεγάλο αριθμό άρθρων με περιεχόμενο επικριτικό της κυβερνήσεως, και έχει εκφράσει έντονες θέσεις σε συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει σε εξέχοντες δημοσιογράφους διεθνώς. Αν και ο κ. Αβραμόπουλος ουδέποτε θα τολμούσε να παραδεχθεί τους λόγους που κρύβονται πίσω από την ανόητη κίνησή του, είναι ξεκάθαρο ακόμη και στον πλέον αφελή παρατηρητή ότι ο Χρυσανθόπουλος δέχεται επίθεση επειδή οι απόψεις του έχουν φέρει την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση.
Όσο για τον κ. Παπούλια, ο οποίος κάποτε αντιτάχθηκε σθεναρά στην χούντα του 1967-74, τώρα μοιάζει να έχει μεταμορφωθεί σε σπασμένη καλαμιά: τόσο, μάλιστα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν σκέφτηκε καν τί ήταν αυτό που υπέγραψε.
Ας επιστρέψουμε τώρα στον μεγάλο Έλληνα ποιητή και διπλωμάτη Γιώργο Σεφέρη: το 'έγκλημά' του ήταν ότι σε συνέντευξη που παρεχώρησε στο BBC το 1970 επέκρινε την χούντα. Η συνέντευξη αναμεταδόθηκε από τα Σοβιετικά μέσα μαζικής ενημερώσεως, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από την χούντα ότι η δράση του ήταν αντεθνική. Η αντιμετώπιση της οποίας έτυχε ο Σεφέρης, όπως άλλωστε και ο Χρυσανθόπουλος, αποπνέει συμπεριφορά Γκαιμπελικού και Σταλινικού τύπου, με Απριλιανές προεκτάσεις. Η μεγάλη, όμως, διαφορά μεταξύ των δύο ανωτέρω περιπτώσεων, είναι ότι το διάταγμα το οποίο φέρει τις υπογραφές Αβραμόπουλου και Παπούλια ουδεμία αιτιολογία δίνει, γεγονός που φέρνει την συμπεριφορά τους σε επίπεδα Πινοσέτ ή Γκαλτιέρι. Η μικροπρεπής πράξη τους δεν αξίζει αναγνωρίσεως και, ειλικρινώς, ούτε και οι ίδιοι.
Ποιοί είναι οι πραγματικοί προδότες αυτής της κακόγουστης υποθέσεως; Σίγουρα όχι ο Σεφέρης ή ο Χρυσανθόπουλος, εκ των οποίων αμφότεροι αγαπούν την χώρα τους, και οι οποίοι ασκώντας το δημοκρατικό και συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμά τους να βοηθήσουν την Ελλάδα επικρίνουν (ο πρώτος μετά θάνατον) δικαιολογημένα την δοσιλογική, νέο-Οθωμανική, πλουτοκλεπτοκρατική χούντα η οποία καταστρέφει τον ιστό της χώρας. Με αυτήν την ανόητη πράξη τους, οι κ.κ. Αβραμόπουλος και Παπούλιας δεν υπηρέτησαν τα συμφέροντα της Ελλάδος.
Δρ. Ουίλλιαμ Μάλλινσον (Βρετανός πρώην διπλωμάτης, λέκτορας βρετανικής Ιστορίας Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο)
Αθήνα, 11 Απριλίου 2013
Αθήνα, 11 Απριλίου 2013
Μετάφραση στην ελληνική:
Θοδωρής Μπουχέλος
Θοδωρής Μπουχέλος
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/h-nea-ellhnikh-xounta-kai-h-eleutheria-tou-logou.html#ixzz2Qk7kIjUf
