Οι ψευδείς προεκλογικές υποσχέσεις – επαναδιπραγμάτευση κ.λπ. – και η ταχεία μετεκλογική διάψευσή τους είναι το πρώτο λάθος. Το δεύτερο είναι η έλλειψη σαφούς πολιτικού στόχου. Το τρίτο είναι η εύκολη πλατφόρμα πολιτικής συμφωνίας στην οποία στηρίχθηκε η συγκρότηση της κυβέρνησης.
Πολλά τα λάθη, αλλά το μείζον στην πολιτική είναι το αποτέλεσμα. Κι αυτό, μέχρι στιγμής, είναι ότι η χώρα συνεχίζει να κινείται προς την καταστροφή. Δυστυχώς, όσο κυλάει ο χρόνος, τόσο «καίγονται» οι δυνατότητες να σταματήσει ο κατήφορος σε ένα οικονομικά και κοινωνικά ανεκτό σημείο. Η διάλυση επιταχύνεται και η διέξοδος μετατίθεται βιαίως όλο και πιο μακριά.
Δεν είναι τυχαίο ότι, το τελευταίο διάστημα, ακόμη και ισχυροί «φρουροί» των μνημονίων κάνουν λόγο για την έλλειψη ενός δεύτερου ή τρίτου εναλλακτικού πολιτικού και οικονομικού σχεδίου, καθώς – πέρα από τις ποικίλες και ενίοτε αδιαφανείς προθέσεις τους – είναι προφανής η εκ μέρους τους διαπίστωση του αδιεξόδου.
Για τους τακτικούς αναγνώστες µας είναι ίσως περιττό να θυμίσουμε ότι αυτήν ακριβώς την ανάγκη – της προετοιμασίας δηλαδή ακόμη και για τα «απευκταία» σενάρια – την έχουμε επισημάνει εδώ και πολλούς μήνες. Πολύ πριν γίνει κοινός τόπος σχεδόν για όλους.
Δυστυχώς, αυτό που επικράτησε επί τριετία – και συνεχίζει να επικρατεί – είναι η πλήρης και άνευ όρων προσαρμογή και υποταγή στον καταστροφικό «μονόδρομο» των δανειστών, οι οποίοι πλέον αποδεικνύονται ανίκανοι να σώσουν όχι μόνο την ευρωζώνη, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό τους. Τώρα το κόστος θα πληρωθεί τόσο αυξημένο, ώστε να είναι αβάστακτο. Και το οικονομικό και το κοινωνικό και το πολιτικό…
