Τραγωδία δίχως κάθαρση...!Τετάρτη, 1 Δεκεμβρίου 2010
Του Γιώργου Χατζηλίδη
Κάθε λαός έχει τους ηγέτες και τις ελίτ που του αξίζουν, είτε γιατί το θέλει είτε γιατί τους ανέχεται. Να πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους...!
Η προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης στον μηχανισμό στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ αποτελεί (και τυπικά) το τέλος της περιόδου της Μεταπολίτευσης. Μιας περιόδου που σφραγίστηκε από την επικράτηση ενός τρόπου ζωής και σκέψης, που εν πολλοίς μας οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία, που είναι πρωτίστως πολιτισμική και εξ αυτής οικονομική.
Οι κραυγές περί «προδομένου ελληνικού λαού», ο οποίος παρασύρθηκε από το κακό πολιτικό σύστημα, είναι διαφυγή από το πρόβλημα. Το αυτό και οι μονοσήμαντες αναλύσεις και οι παιδικοί διαχωρισμοί ότι «άλλο ο λαός και άλλο οι πολιτικοί», αναλύσεις που αγνοούν τις αλληλεπιδράσεις και τις κοινωνικές ζυμώσεις. Κάθε λαός έχει τους ηγέτες και τις ελίτ που του αξίζουν, είτε γιατί το θέλει είτε γιατί τους ανέχεται.
Nα πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους: Για τη σημερινή θλιβερή ελληνική πραγματικότητα είναι κυρίως υπεύθυνη η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, όσοι δηλαδή σήμερα βρίσκονται μεταξύ 50-60 χρονών.
Αντί να οδηγηθεί στην πραγματική ελευθερία, την αυτονομία, η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 30-35 χρόνια έκανε μία βίαιη μετάβαση από την καταπίεση που προηγήθηκε της Μεταπολίτευσης στην ελευθεριότητα και την ασυδοσία.
Κυριάρχησαν, μεταξύ άλλων, ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, η καλοπέραση με δανεικά, το βόλεμα δια των κομματικών «ημετέρων», η απαξίωση κάθε αξιολογικής διαδικασίας, η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, η μίζα, o υπερκαταναλωτισμός, η αδιαφορία για την πνευματική καλλιέργεια.
Αν παρατηρήσει κανείς τα παραπάνω, θα διαπιστώσει τη μοναδική πρωτοτυπία της σύγχρονης Ελλάδας, που κατόρθωσε να αφομοιώσει μόνο τα αρνητικά χαρακτηριστικά των Δυτικών κοινωνιών, αλλά ούτε ένα θετικό (συστηματοποίηση, οργάνωση, πειθαρχία). Που κατόρθωσε να διατηρήσει όλα τα κατάλοιπα του ραγιαδισμού της περιόδου της Τουρκοκρατίας (μπαξίσι, ατέρμονη αναζήτηση προστατών), χάνοντας όμως την οικουμενικότητα του μηνύματος που τουλάχιστον εξέπεμπε ως πολιτισμική οντότητα, πριν τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.
Όλα αυτά κληροδοτήθηκαν στους σημερινούς νέους, μία φοβισμένη γενιά, που το όνειρο της είναι (ή μάλλον ήταν μέχρι και πριν 6-7 μήνες), μία θέση στο δημόσιο. Η οποία, όμως, γενιά δεχόμενη επιρροές από τις καταιγιστικές εξελίξεις των νέων τεχνολογιών, βιώνει την πραγματικότητα πολύ διαφορετικά απ΄ ό,τι οι προηγούμενες και αποστασιοποιείται από τα Κοινά.
Εδώ είναι το μεγάλο λάθος.
Αν παρατηρήσει κανείς τα παραπάνω, θα διαπιστώσει τη μοναδική πρωτοτυπία της σύγχρονης Ελλάδας, που κατόρθωσε να αφομοιώσει μόνο τα αρνητικά χαρακτηριστικά των Δυτικών κοινωνιών, αλλά ούτε ένα θετικό (συστηματοποίηση, οργάνωση, πειθαρχία). Που κατόρθωσε να διατηρήσει όλα τα κατάλοιπα του ραγιαδισμού της περιόδου της Τουρκοκρατίας (μπαξίσι, ατέρμονη αναζήτηση προστατών), χάνοντας όμως την οικουμενικότητα του μηνύματος που τουλάχιστον εξέπεμπε ως πολιτισμική οντότητα, πριν τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.
Όλα αυτά κληροδοτήθηκαν στους σημερινούς νέους, μία φοβισμένη γενιά, που το όνειρο της είναι (ή μάλλον ήταν μέχρι και πριν 6-7 μήνες), μία θέση στο δημόσιο. Η οποία, όμως, γενιά δεχόμενη επιρροές από τις καταιγιστικές εξελίξεις των νέων τεχνολογιών, βιώνει την πραγματικότητα πολύ διαφορετικά απ΄ ό,τι οι προηγούμενες και αποστασιοποιείται από τα Κοινά.
Εδώ είναι το μεγάλο λάθος.
Οι δημιουργικές εκφάνσεις, οι ανεξάρτητες φωνές και δυνάμεις της γενιάς των σημερινών 30άρηδων πρέπει να αποτελέσουν τις νέες ελίτ, στον πολιτικό, επιχειρηματικό, κοινωνικό, δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό χώρο, που θα αναδομήσουν τη χώρα, σε 4-5 χρόνια από σήμερα, και όχι τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, υποπροϊόντα της φαύλης σημερινής κατάστασης, που, όπως αποδείχθηκε και πρόσφατα, κυριαρχούν στις παραδοσιακές πολιτικές νεολαίες.
Οι Έλληνες της Μεταπολίτευσης φθάσαμε στην Ύβρη. Γι΄ αυτό, αρχίσαμε να βιώνουμε ήδη τη Νέμεση.
Οι Έλληνες της Μεταπολίτευσης φθάσαμε στην Ύβρη. Γι΄ αυτό, αρχίσαμε να βιώνουμε ήδη τη Νέμεση.
Αν στο διάστημα που ακολουθεί δεν γίνουν σαρωτικές αλλαγές, ρήξεις και ανατροπές πολιτισμικές, αν επικρατήσει ξανά το μοντέλο της ήσσονος προσπάθειας, θα κινδυνεύσουμε να ζήσουμε την Τραγωδία δίχως την Κάθαρση. Και τότε, αλλοίμονό μας.
Read more: http://ellinikiafipnisis.blogspot.com/2010/12/
Read more: http://ellinikiafipnisis.blogspot.com/2010/12/
