Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ !!! ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ !!!

για τα όνειρά μου

Επειδή, είναι πλέον γεγονός αποδεκτό από όλους ότι δεν κουνιέται φύλλο, ότι όλοι κλεισμένοι ‘αεροστεγώς’ στο μικροαστικό μας καβούκι, περιχαρακωμένοι μέσα στα ‘ανήλια’ όρια της ατομικής μας ευδαιμονίας, ξαπλώνουμε στο κρεβάτι, σταυρώνουμε τα χέρια στο στήθος και, έχοντας ανοικτούς τους δέκτες της τηλεόρασης, απλώς βλέπουμε τις ίδιες κάθε μέρα απαράλλακτες αθλιότητες και γελοιότητες.
Επειδή, ο συνδικαλισμός  εκφυλίστηκε, παρήκμασε και ‘αφυδατώθηκε’ τόσο πια και κατάντησε ‘αυλητρίδα’ της εκάστοτε εξουσίας, αποτελώντας, κατά κοινή εκτίμηση, θερμοκήπιο μαζικής παραγωγής καιροσκόπων και ημιμαθών οφφικιάλιων της εξουσίας.
Επειδή, οι επικεφαλείς των ανώτατων συνδικαλιστικών οργάνων εξελίχτηκαν σε κομματικούς παράγοντες, που απλώς αναμένουν την ‘εισπήδηση’ σε προσοδοφόρο κυβερνητικό αξίωμα, εμπαίζοντας με αυτόν τον τρόπο τους εργαζόμενους και οδηγώντας τους τελικά σε αυτήν την περιβόητη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, στο «ηδύ το μηδέν πράττειν».
Επειδή, αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που χιλιάδες (ή εκατομμύρια;) Έλληνες αδυνατούν να βρουν κάποια εργασία ή ‘απασχόληση’, περνώντας στο περιθώριο, ενοχλητικοί μεν για το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας που αγωνιά μόνο για τους δείκτες, όμως παρόντες-αποκηρυγμένοι, περιφρονημένοι και ντροπιασμένοι.
Επειδή, ζούμε μέσα στη ‘βία της ηρεμίας’, σε μια κοινωνία που, κατακερματισμένη σε εκατοντάδες ομαδούλες-συντεχνίες, με ενεργά μέλη μόνο κάποιους αιθεροβάμονες ιδεολόγους και τους γνωστούς ματαιόδοξους, ‘εξουσιολάγνους’, πατέρες του συνδικαλισμού, δέχεται σιγά σιγά τα χτυπήματα του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου, της πανελεύθερης αγοράς. Τίποτε όμως, καμιά αντίδραση. «Αγόραζε και μη ερεύνα», το δόγμα της νέας θρησκείας.
Επειδή, οι αγώνες των παλαιότερων για τα λεγόμενα σήμερα ‘κεκτημένα’ λησμονούνται, από ανθρώπους που κάποτε ήταν ‘μπροστάρηδες’ στους εργατικούς αγώνες.
Επειδή, καταργούνται ή θα καταργηθούν το ‘κεκτημένο’ δικαίωμα της αξιοπρεπούς σύνταξης, της μονιμότητας, της εργασίας, της κατοικίας, της δωρεάν Υγείας και Παιδείας κ. ά. και εμείς καταφεύγουμε στον προσωπικό ιδιοτελή μας κόσμο.
Επειδή, είμαστε δέσμιοι κάποιων εφήμερων ευδαιμονιστικών προκλήσεων και προσκλήσεων, ανελεύθεροι όντες, εφ’ όσον λείπει το αίσθημα αλληλεγγύης, η ‘ευαίσθητη σύναρση στην αγωνία του πλησίον’, όπου πλησίον είναι ο άνεργος νέος, ο εξαθλιωμένος μετανάστης, ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο άστεγος.
Επειδή, το χιλιοτραγουδισμένο ελληνικό φιλότιμο έχει πληγεί σε βάθος και ίσως ανεπανόρθωτα.
Γι’ αυτό νομίζω πως τώρα είναι η ώρα γι’ αυτό που απαιτούν οι καιροί μας: κι αυτό δεν είναι άλλο από μια κοινοτική αναγέννηση. Όσοι δεν αντέχουν αυτή τη ‘βία της ηρεμίας’, όσοι ανησυχούν και διαισθάνονται την επερχόμενη θύελλα, είναι καιρός να εγκαταλείψουν αυτήν την αφύσικη μικροαστικοποίηση. Είναι ανάγκη εθνική να επανασυσταθεί, να επαναπροσδιορισθεί ο κοινοτισμός των Ελλήνων, ο υγιής κοινοτισμός, που, πολύ απλά, σημαίνει να πηγαίνεις αντίθετα στο ρεύμα, να οραματίζεσαι, να ονειρεύεσαι, να αγωνίζεσαι….
Επιτέλους, μετά από καιρό, να δοθούν αληθινοί αγώνες, εξάλλου, «πόλεμος ένδοξος, ειρήνης αισχράς αιρετώτερος».

Παπαδόπουλος Θεόφιλος
Δάσκαλος, Έδεσσα